Poèmes de Agron Shele
Printemps
Les fleurs ont fleuri
et avec le printemps elles luent,
les belles couleurs
dans la nature et dans l’esprit
évoquent les envies hivernales dormantes
et elles apportent
le vrombissement de la vie
d’oiseaux qui gazouillent dans le jardin des roses.
Et les pelouses réveillent un autre sifflet
des eaux glacées que les montagnes fondent
transformer les graviers en eau, froide
où les lèvres mets toujours la biche
et se perd avec le vent, toujours libre.
Le printemps au cœur chaste
où les battements se transforment en frappement
Les portes du soleil qui ouvrent chaque obturateur
et invitent
dans la table de saison
le rayon projeté
de l’oeil d’une fauconne
qui répond
et les cieux avalent
l’azur des vues.
Pranverë
Lulet kanë çelur
e bashkë me pranverën farfurijnë,
të bukurat ngjyra
në natyrë e në shpirt
ngjallin dëshirat e fjetura të dimrit
e sjellin
zukatjen jetë
të zogjve që harbojnë kopshtit të trëndafilave.
Dhe lëndinat zgjojnë tjetër fëshfërimë
të ujrave të dëborta që malet shkrijnë
kthyer zhavoreve në ujë, pikërim
ku buzët vendos përherë sorkadhja
dhe humbet me erën, përjetë e lirë.
Pranverë në zemrën e dlirë
aty ku rrahjet kthehen në trokitje
të portave të diellit që hapin çdo kanat
e ftojnë
sofrës së stinës
rrezen e projektuar
të syve të një gjeraqine
që gjegj
e qiejt përpin
kaltërsisë vështrime.
Les malheureux modernes
Hade ouvrit les autres portes
galères effrayantes pour les plus jeunes hérétiques,
sans l’échelle pour descendre les héros et entendre les ressentiments
des malheureux modernes qui souffrent le murmure
Des Centaures gardent avec sept yeux
sept têtes crient au nez,
pour ceux qui mettent la vie sur la folie,
à ceux qui sont devenus le massacre de la cupidité.
Comme ils étaient sur la terre bénie des Dieux
les yeux tourbillonnaient après l’ombre du soleil
soirées d’anxiété fauchées
pour tuer un espoir et planter une malédiction.
Et demain, le jour s’est réveillé à travers le smog
points noirs enfumés, cheminées noires
fraisage des os, aciéries
punition pour les pécheurs dans la poussière et la fumée.
De lourdes chaînes ils tiraient derrière lui
Et le rouleau du monde ils voulaient se déplacer
avec les flammes et le feu les a suivit Hefest
dans le dernier abime, l’âme a été culbuté.
Fatkeqët modernë
Hadi hapi të tjera porta
galera të frikshme për heretikët më të rinj,
pa shkallë që të zbresin heronjtë e të dëgjojnë nemitjet
e fatkeqëve moderrnë që dergjen mërmërimë.
Centaurët ruajnë me shtatë sy
e shtatë kokë klithmojnë në angullimë,
për ata që jetën stisën marrëzisë,
për ata që u bënë theronj të lakmisë.
Sa qenë në tokën e bekuar perëndish
sytë zverdhnin pas hijes së diellit
netëve ankth kacavirreshin tinëz
të vrisnin një shpresë e të mbillnin mallkim.
Dhe e nesërmja ditë zgjohej përmes smogut
blozës nxirë, oxhaqeve të zinj
bluarjes së eshtrave, mokrave çeliku
ndërshkim për mëkatarët në pluhur e tym.
Zinxhirë të rëndë tërhiqnin pas vetes
e rrotullën e botës donin të lëviznin
me flakë e zjarr i përndoqi Hefesti
në të fundit hon, shpirtin u gremisi.
Tu m’as parlé …!
Tu m’as parlé des rêves blancs
de ces visions que je ne peux pas voir,
qui descendent du rideau du ciel
vêtus de splendeur,
tout dissoudre dans les nuages
comme des gouttes de pluie
qui se déforment comme du vin dans un verre
et moi je bois cette confusion
Je reste dans le vide pour toujours.
Alors tu m’as parlé du monde,
à quoi ça ressemble dans un sort,
un reflet d’Eve dans le jardin d’Eden
et d’Adam revenant mortel,
le tout dans une bouchée de pomme
devenir sacrifice sur terre
la joie transformée en souffrance
est restée comme le seul sourire sur le visage,
d’un moment qui s’en va comme un éclair
et une paix qui se transforme en poussière.
Quand tu m’as parlé d’amour
mes pas se sont arrêtés,
parce que je savais
que les portes du ciel s’ouvriraient
et de là une Vénus apparaîtrait,
ce brûlant sentiment que l’âme enflamme
et la lune sur terre la fait tomber,
parmi les anciens bruissements lointains
le bruit de l’écho vital.
Ti më fole…!
Ti me fole për ëndrra të bardha
për ato vegime që unë s’ mund ti shoh,
por që zbresin nga kanatet e qiellit
e veshur janë në një vezullim,
shkrirë në re të gjitha
sikur bulëzimet e shiut
që shformësojne njëlloj si vera në gotë
e unë që pi këtë turbullirë
të ngelem përjetë zbrazëtisë.
Pastaj ti më rrëfeve për botën,
si shfaqet ajo në magji
pasqyrë e një Eve në kopshtin e Edenit
dhe një Adami që kthehet në vdekshmëri
e tëra në një mollë të kafshuar
tokës bërë fli
gazit të kthyer në përvuajtje,
me të vetmen buzëqeshje në fytyrë,
të një çasti që shkon si vetëtimë
dhe një paqeje që kthen në pluhur.
Kur ti më fole për dashurinë
hapat e mi ndaluan,
se e dija që portat e qiellit do hapeshin
e në to do shfaqej një Venus,
ajo ndjenjë flakëronjëse që ndez kandilin e shpirtit
dhe Hënën e rrëzon në tokë,
mbi të lashtat fëshfërima të largëta,
oshëtimës së jehonës jetë.
Traduit par Marjeta Shatro Rrapaj
ATUNIS GALAXY POETRY 
Merci Agron Shele!
Félicitations en français!