Poezi nga Rula Triandafilu
Muri
Një dhome të lagësht, të gjeti dhe kjo natë
Jashtë dritares ngrrin dielli dhe një shi,
parvazin përgjak…
Vështron përreth, një e çalë tavolinë
një gotë e zbrazët edhe muri.
Muri që ndan.
Vështrimin kthen, kërkon atë plasaritje.
Dritën e pakët sjellë, të mund t’ju bëjë shoqëri.
Tani, pa tingull, pa zë dhe në vështrim, agonia
Hija e vdekjes, shtatë mbulesa përkund,
stis vallen e marrë. Dhe ti, ende murin vështron
Dritën imagjinon,
nden duart…
përmes gishtave,
pluhur edhe rrezet pluskojnë.
Zogth i vogël,
dallëndyshe plaguar.
Flatërove, kërkon datëlindje Atdhe
Jeta jote një kryq,
ndër buzë verëhidhur, dehur vetmisë
Tani, edhe ti pret një pranverë
një të Diel
një ringjallje po pret, përsëri.
Muri rra,
dhoma përndritet në dritë.
Ο ΤΟΙΧΟΣ
Σ’ ένα δωμάτιο υγρό, σε βρήκε κι αυτό το βράδυ.
Έξω απ’ το παραθύρι, πάγωσε ο ήλιος και μια βροχή,
ματώνει το περβάζι.
Κοιτάς γύρω σου, ένα κουτσό τραπέζι,
ένα αδειανό ποτήρι κι ο τοίχος.
Ο τοίχος που χωρίζει.
Γυρνάς το βλέμμα, ψάχνοντας κείνη τη χαραμάδα.
Το λιγοστό φως που έφερνε και σε συντρόφευε
Τώρα, δίχως ήχο η φωνή και στο βλέμμα η αγωνία.
Ο ίσκιος του θανάτου κυματίζοντας επτά πέπλα,
στήνει ξέφρενο χορό. Και συ, κοιτάς επίμονα τον τοίχο.
Το φως φαντάζεσαι,
τα χέρια απλώνεις,
ανάμεσα στα δάχτυλα,
αχτίνες αιωρούμενες και σκόνη.
Μικρό πουλί,
τραυματισμένο χελιδόνι.
Πέταξες ,ψάχνοντας γενέθλια πατρίδα.
Η ζήση σου ένας σταυρός,
στα χείλη πικρό κρασί μοναχικό μεθύσι.
Τώρα, μιαν άνοιξη,
καρτεράς και συ,
μια Κυριακή,
μια Ανάσταση προσμένεις.
Ο τοίχος έπεσε.
Το δωμάτιο πλημμύρισε φως.
Ρούλα Τριανταφύλλου,Πληγές που θρέψαμε
Shqipëroi: Vasil Çuklla
