Asgjë s’ka
kjo femër që sheh këtu.
Unaza duart e saj nuk njohin
ama flutura mbajnë.
Kjo femër që sheh këtu
gjithmonë këmbëzbathur ecën,
pasaportë s’ka,
as letër njoftimi,
as shpresa,
por rrugët i mjaftojnë,
dherat e largët e të panjohur
edhe pse emër s’ka
zogjtë atë thërrasin.
Kjo femër që sheh këtu
ndonjëherë s’e di në është gjallë
dhe atbotë në bar të njomë shndërrohet
a në shkulm ere kur trembet
dhe në fjalën tënde vjen e gjen strehë.

© shqipëroi Maksim Rakipaj