Poezi nga Albina Idrizi
SINTONI
Është një pemë
Andej dritares, përballë.
Sa ka nisë
Të vjeshtojë gjethnajë e saj
Me kuqëlimin e ndritshëm
Si çdo epilog i begatë,
E thotë se më ngjan.
Mbase edhe i ati i saj,
Ai trung i lartë
I shpërbërë mistershëm
Në pëshpërimë mali,
I ka mësuar
Si të vallëzojë me erën
Në vend të dyluftimit,
Si të këndojë me shiun
Në vend të vajtimit,
Si të flasë me diellin, hënën, qiellin
Dhe veten kur të tërheq veshin
Udhëkryqeve.
Mbase e ëma,
Ajo urti e regjur stinësh,
I tregoi se, pikërisht aty
Në truallin ku mbiu
Nis mbëltimi i ri,
Pikërisht aty, bëhet
Më bukur dashuri.
E mësoi të flasë
Me fluturat, barin, vesën
Dhe zakonin që i bie ngushtë
Si fustan i padobishëm
I qepur herët.
•••
Është një grua
Andej kopshtit, përballë.
Sa ka nisë
Të vjeshtojë floknajë e saj
E, betohet se më ngjan.
Albina Idrizi
