Poezi nga Agim Desku
NJË ËNDËRR A LUTJE NDRYSHE
Sot u ndava nga zotnat
që të mbijetoj toka ime e lirë
Në ëndrra nuk dua kurrë të dashuroj
Kur kam një copë zemre të ndarë padrejtësisht
S’kanë fuqi më perandorët
të ëndërrojnë mitet e lashtësisë
As yjët nuk bëhen mëkatar
në udhën për tek dheu i parë i shejtë.
Sonte krijova çelësin
e pentagrameve betoveniane
Të shndērrohem në lutje
Udhēs se kombit ,,Ibrahim Rugova”.
Toka dhe unë po ngritëmi në hymn të gjallë lulesh.
Dheun e saj e ruaj nga mallkimet qyqare
Peng i secilës dua të jem tërë jetën
Edhe sonte keni kohë të festoni
në dasmën e djajëve
Të gjithë demonët e botës bëhuni bashkë në lamtumirën e fundit
Lutjet i krijova sonte
për t’iu shndërruar në shkrumë e hi
Ndersa heronjtë i shndërrova
në emrin e horoinës Marie Shllaku
Ah, populli im
Sa shumë heronj i fale tokës dhe Zotit
Pēr dashurinë krijove donzhuan tē krisur
Lutjet për shërimin e dhembjeve m’i pranuan
Nëse kanë gjakun dhe gjuhën e Shote Galicës.
NGRIRË
Ngrirë t’kam pa liri
n’fytyrën e t’paftyrit
Njeri
Atë natë s’kishim dhembje ma t’madhe
Unë dhe toka ime veç plagë
E kisha vështirë t’ju besoja syve
Më me dëshirë i kisha vërbue
Ah, se n’cilin njeri e pash lirinë duke pushue
Armik imi deri dje zemrën ma kish përvlue
Të lutem me fal liri
ty të qofsha fal
Për ty n’luftëtar shpirtin e kam fal
Me bajloz deti dhe të tokës kam më u pre
N’dashni të se bukurës çdo të diele kam më u rrëfye
Syri i keq stuhitë n’djajë i ka shndërrue
N’fytyrat tona deri n’re t’zeza
Asgjë t’bardhë nuk do më lanë
Sërish më duhet me luftue
Për një çast m’u ngri fjala
N’ërrisirën e pafundme t’lirisë
N’fytyrën e buzëqeshjeve t’orëve t’liga
Kaq e pa shpirt më qenka fytyra tinzare e njeriut dhelpër
I kam besue plagëve të tokës
kur mbetën peng i shekujve vrastarë
Vetëm kur i rikthehemi jetës si hyjni të lire
Me lirinë do zbres dhe ngritëm
në të njëjtën kohë titanikiane
Do t’na kujtohet Iliada dhe Odiseu
Dheu pellazg që ka vetëm fillimin e lindjes se njërëzimit
Ah kjo tokë e këta njërëz veç ferr n’jetë kanë përjetue
Jeto populli im i ngrirë dhe i mirë
Mos lejo lirinë ta ngrijnë acarët e vapës kryeneqe afrikane
Shndërrohu në engjëj hyjnor populli im
Asnjë lindje që kanë pi nga gjiri i majtë i zanave
Mos e beko populli im i mirë.
TITANIKUT M’I RAFTË PIKA
E di largësinë e kopshtit të Edenit
Me mijëra vjet dritë udhëtuam me shpirt të kalorësit venedikian
Për t’i thënë botës se Itaka është shpirti ynë
Titanikut m’i raftë pika
Seç më shndërroj në tinguj të simfonive betoveniane
Të shkruaj për gjirin tënd zana e malit
Pse i mbeti peng dashnisë për një Shqipni të lirë
Secili nga ne e di fajtorin e tokës së ndarë
Ma lexojnë ëndrrat urrejtjen që na bëri të jetojmë afër perandorëve
Pesëqind vjet më kishin lenë si kusht të jetës
Nëse e kaloj i gjallë purgatorin e Dantes
Të më falin bekimin kryq e tërthor e në ferr
Ja cilët ishin perandorët që më deshen të jetoj si nuk jeton njeriu
Eh fatin im i lidhur me legjendat m’i shpëtoj ëndrrat për të jetue i lirë
Shpatën e Gjergjit e kam dëshmitare të lirisë
Gjirin e zanave që më dha fuqinë e rritës
Dashninë e Doruntinës që u shndërrova në besë të saj
E kisha për zemër të gjej një vend të lirë në kopshtin e Edenit
Të pi dhë të bëhem më i krisur se vetë kupat e dehjes
Ta gjej yllin tim edhe mbi vetë yjët e zemrës
Të jetoj me fytyrë të lirë Prometheu
Ose si palaço i sharë nga atdheu
Ruga ime deri tek yjët kalon mes për mes zjarreve të prekaziane
Dhe është e veshur me petkun e dashurive të netëve të mbytura titanikiane.
