Poem by Anna Maria Stępień
***The Enemy***
I live as if it weren’t there,
Wiping the pandemic thoughts
From my mind;
The pandemic experienced
By the world entire.
I hide in the retreat at my own home,
In seclusion, far from the hustle and crowds.
I am lucky, I think to myself…
I live like a…savage. That’s better.
That’s safer.
But I know. Peace in my place,
Silence after storm.
Somewhere else–the war is raging.
The human’s enemy, however,
Is not other human being.
That’s a disease. Unequal is the battle.
It separates families.
It denies the beloved ones the right
To get united;
Changing people into hermits,
Leaving you short of breath and strength.
And those seemingly healthy
Lose their sanity not once,
Frantic with grief.
How long will it last?
Hope is the last to die, they say.
I want to believe that…
Wrzawy, 9 May 2021
***Przeciwnik***
Żyję jakby jej nie było.
Wypieram myśli o pandemii
której doświadcza cały świat.
Chowam się w zaciszu własnego domu,
na uboczu, z dala od zgiełku i tłumów.
Mam szczęście, myślę sobie…
Żyję jak… dzikus. Tak lepiej.
Tak bezpieczniej.
Ale wiem. U mnie spokój,
U mnie cisza po burzy.
Gdzieś indziej szaleje wojna.
Lecz przeciwnik człowieka
to nie drugi człowiek.
To choroba. Walka nierówna.
Rozdziela rodziny.
Ukochanym odmawia prawa
do spotkania.
Zamienia ludzi w pustelników.
Odbiera oddech, siły.
A pozornie zdrowi nie raz
odchodzą od zmysłów,
szaleją z rozpaczy.
Jak długo jeszcze?
Nadzieja umiera ostatnia, mówią.
Chcę w to wierzyć…
Wrzawy, 9 maja 2021
