Poezi nga Leonora N. Lokaj
Rri
Rri!
N’ daç me i trembë
ethet e mallshme për ty,
n’ daç me pa
si më krasiten degët e andrrave
si më merr frymë plasa e shpirtit
kur ti je aty…
Rri!
N’ daç me ndie
si këndohet kanga e ikjes tande,
si m’ vrushkullon zani yt malit t’ shpirtit
e nema jeme n’ gur e n’ dru
copë e grimë si i ban retë e hinta
të qiellit tand t’ shkyem.
Rri!
N’ daç mi kqyrë
vullkanin e mallit
si shpërthen përulshëm
para hanës sy verbueme,
si degdisem,
si harlisem
para dashnisë tande
që m’asht vijëzue shtegut t’ ballit.
Rri!
N’ daç me pa
flamurin e dorëzimit
ngritë mbi gërmadhat e shpirtit,
n’ daç me pa n’ mue,
prrojet si m’ rrjedhin qepallave
dhimtën që s’len me t’ harrue.
Rri!
Kur bie shi vjeshtës
Kur bie shi vjeshtës
pesha e majekodrës bëhet e rëndë
vetmia me zhvishet para syve
me këmishën e vjetër
të pëlhurës veshur
prek me gishta retë e rëna mbi ballë
kur bie shi vjeshtës
lagen kujtimet
ndihen harlisjet e erës
kurmi i fshehur çohet peshë
të m’i vë mëllagë
plagës që më fle nën thonj
kur bie shi vjeshtës
vetminë e dashuroj ashtu lakuriq
pa emër e mbiemër
ëndrrat e habuara i mbaj fshehur në gji
çdo trung e lis e pagëzoj me një emër
që t’mos i humb gjurmët për tu kthyer tek ti.
***
Qiell i thyem n’ copa
me âsht derdh mbi sy
feneri i kohës ndjek udhën e lumit
merr me vete skllavninë teme
e rrudhat e idhta të buzëve pelim
i shpërndanë…
Ky âsht rrëfimi i një nate
që kalon skllavninë e vet
shpirti i marr pezm
me kunora andrrash
troshitun mbi krye
prapë merr forcë e bërtet
“kam me t ‘dashtë edhe ma shumë
o rrëfimi jem, zhytun në yjet e laguna…”
Pa titull
Kur jeta e dalun boje
kacavarët deg’ve tërbueme t’fatit
andrrat të fshehen n’sy
e kumont’ e fjetuna të heshtjes
zgjohen
kur zemra thyhet
urtësia e drunjtë sillet rreth fytit
fjalët lidhen nyje nji nga nji
shpirti qi t’lahet
në shiun e parë të dekës lyp
se kjo àsht rruga ma e shkurt
me lan emnin tand t’shkrume n’hi…
nji zemer e thyme ditka me rrahë
edhe nëse kânga e pagjum’sisë e mbyt’
se ma lehtë àsht me mbet martir i fjalës
e mu kthye në nji grusht hi
se sa me t’shku jeta
rrugëve që pjellin përditë
tuj lyp veç nji trohë dashuni.
ATUNIS GALAXY POETRY 
S’kam fjale vjen aq mrekullieshem ne vargje edhe pse trishte,respekte e mos te mbarofte pena.