Sot më, 29 tetor, është 97 vjetori i lindjes së Zbigniew Herbert (1924-1998), poet, eseist dhe dramaturg polak, njëri nga autorët më të njohur evropianë të shekullit të kaluar. Gjatë luftës II botërore në Poloni u krijuan dy formacione luftarake: Armia Krajowa me nacionalistë dhe Armia Ludowa e komanduar nga komunistët. Zbigniew Herbert u rreshtua në radhët e formacionit nacionalist polak – Armia Krajowa. Pati gjithmonë probleme me censurën politike komuniste polake, (por në Poloni, me sa di unë, asnjë disident nuk u burgos). Vitet 1986-1992 jetoi dhe punoi si gazetar në Paris në shtypin disident polak. Gjatë jetës fitoi mjaft çmime të rëndësishme letrare jo vetëm në Evropë. Në përkujtim të poetit polak me prejardhje engleze përzgjodha nga arkivi im këtë shqipërim:

 

 

 

Mendoja:

s’ka për të ndryshuar ndonjëherë

gjithmonë do të më presë

me atë fustan të bardhë

me ata sy të kaltër

në pragun e çdo dere

gjithnjë me buzë në gaz

duke vënë gjerdanin

kur beftas

nga fill i këputur

tani kokrrat e perlave janë futur

nëpër të çarat e dyshemesë

nëna e do kafenë

sobën e nxehtë

qetësinë

ulet

ujdis syzet

mbi hundën e mprehtë

lexon një poezi timen

tund kokën e pakënaqur

libri i bie mbi prehër

mbyll gojën e hesht

e fillon pa fjalë flet

nën dritën e butë të llambës

o dhëmbje që s’qetësohesh

në ç’puse ka shuar etjen

në ç’udhë më bredh

më doli ndryshe nga ç’shpresoja

me qumësht të mirë e mënda

merakun që djeg

e lava në gjak të nxehtë

duart e mbërdhira dhe të vrara do t’i ketë

larg syve të tu

shuar nga dashuri e verbër

përballim i vetmisë bëhet më i lehtë

 

pas një jave

në dhomën e ftohtë

me një lëmsh në fyt

letrën tënde lexoj

 

këtë letër

ku gërmat janë larg njëra tjetrës

si zemrat që duhen