Poezi nga Sahit F. Osmani
ORËVE TË JETËS PËRTËRITESH
Në të gjitha fijet e zemrës
në brendi edhe jashtë saj
si në kafazin e zgjojeve
nektari i dashurisë mjalton
Ashtu ka hyrë brenda meje
me anë të kullimit të dritës
të më qarkullojë damarëve
edhe kur ti më largohesh
Nëse mjegulla pengon kthimin
në të gjitha fijet e zemrës je
sikur bleta që takohet me lule
aroma jote ashtu derdhet
Vishesh e zhvishesh dallgëve
erëmohesh me polenin e luleve
dhe kur shtegton hapësirave
orëve të jetës përtëritesh.
LARGIMI YT
Tjetër e ndiej në shpirt
e tjetër më vjen në jetë
tej dëshirës je larguar ti
dhe largimi yt më vret
Drejt teje mendimet ecin
ndarja s’mund t’i shqit
më shumë dhemb premtimi
se sa largimi yt
Më shtyp pakuptimësia
këputja e fijes së shpresës
sa herë që flisja, e flisje
për kuptimin e jetës
U turbulluan mendimet
eklipsi i diellit ka ra
nuk dua fjalë ngushëllime
e kaluara s’kthehet ma
E vetme në kraharor zemra
peng zemrën ma e la!
NË DREJTIM TË UDHËVE QË NUK JANË SHKELUR
Po shtrigon koha në vendin tim
përkundrejt njeriut që përpëlitet për jetë
djeg me zjarr dhe lëshon bubullimë
i buzëqesh të verbrit që udhën ka humb
Kah e si të kalohet nëpër cilën udhë
lëkundet dheu nga një nyjë lidhëse
breshëron papritur urrejtja për tjetrin
të ndarë si me perde ngushëllojmë veten
Bëjmë të tërhiqemi sa shumë e vështirë
në drejtim të udhëve që nuk janë shkelur
dita dhe nata bashkë si një stinë e bukur
na e mbulojnë trupin me gjethnajën e tyre
Peshon fort koha, breshëron e shtrigon
ulurimat rreth e rrotull sikur bluajnë
në cilat udhë kaq keq paskemi humbur
apo e kemi tjetërsuar vetveten tonë!
ATUNIS GALAXY POETRY 