Multilanguage poem by Hannie Rouweler
In the twilight
As the bright light slowly sets in the window
from the apartment opposite me,
I’m getting sad
see that stone black bird on the balustrade
flap its wings in
a few balcony doors are still open and I hear a voice
especially yours that is silent.
Your last words were more signs and symbols
carried over such a distance, so much land and sea and emptiness
between us.
I would prefer to touch you in silence.
The day folds up like a flower closing its leaves
and no one will say anything about it
no one will say it should have been otherwise.
In de schemering
Als het felle licht langzaam ondergaat in het raam
van het appartement tegenover mij,
ik word droevig
zie die stenen zwarte vogel op de balustrade
zijn vleugels naar binnen slaan
nog staan enkele balkondeuren open en hoor ik een stem
vooral die van jou die zwijgt.
Je laatste woorden waren meer tekens en symbolen
over zo’n afstand gedragen, zoveel land en zee en leegte
tussen ons.
Liefst zou ik je zwijgend willen aanraken.
De dag vouwt zich op als een bloem die haar bladeren sluit
en niemand zal er iets over zeggen
niemand zal zeggen dat het anders had moeten zijn.
Au crépuscule
Alors que la lumière brillante se couche lentement dans la fenêtre
de l’appartement en face de moi,
je deviens triste
vois cet oiseau noir de pierre sur la balustrade
battre des ailes à l’intérieur
quelques portes de balcon sont encore ouvertes et j’entends une voix
surtout le vôtre qui se tait.
Tes derniers mots étaient plus de signes et de symboles
emporté sur une telle distance, tant de terre et de mer et de vide
entre nous.
Je préférerais te toucher en silence.
Le jour se replie comme une fleur fermant ses feuilles
et personne n’en dira rien
personne ne dira qu’il aurait dû en être autrement.
En el crepúsculo
Mientras la luz brillante se pone lentamente en la ventana
desde el apartamento de enfrente,
me estoy poniendo triste
mira ese pájaro negro de piedra en la balaustrada
batir sus alas adentro
algunas puertas de los balcones todavía están abiertas y escuchó una voz
especialmente la tuya que calla.
Tus últimas palabras fueron más signos y símbolos.
llevado a través de tal distancia, tanta tierra y mar y vacío
entre nosotros.
Preferiría tocarte en silencio.
El día se pliega como una flor cerrando sus hojas
y nadie va a decir nada al respecto
nadie dirá que debería haber sido de otra manera.
ATUNIS GALAXY POETRY 