Mes humbjes dhe gjetjes

Tregim nga ( Hamdi) Erjon Muça

Ai erdhi para kamarierit: akoma nuk e kisha ndezur cigaren ngaqë para kafesë nuk fus gjë në gojë. Ndoshat është e dëmshme, por aq më bën: jeta është imja vetëm imja, e bindejt e të tjerëve nuk më infulencojnë.
Përpos dallgëve rtimike të mëngjesit veror, vemëndejn po ma kapte edhe biseda e tavolinës përkarshi: dy apo tre metra më larg, por aq shumë e ngrinin zërin ata njerëz sa ishte e pamundur të mos tërhiqeshe nga biseda e tyre.
Gjuha jonë është gjuha më e pasur e botës, thoshte njëri prej tyre. E di, ja kthente tjetri, se e kanë thënë shumë albanologë të huaj. Jo vetëm kaq, ja kthente tjetri, por po të studjohet me thellësi gjuha jonë, do shohësh se të gjitha gjuhët e tjera kanë marrë nga gjuha “Shqip”. Kemi gjuhë të bukur shyqyr zotit, tha i dyti, por nuk na lejnë budalljentë, mediokërit dhe idiotët rehatë. Se kanë dalë mjaft sharlatanë që thonë se gjuha jonë është gjuhë normale, për të mos thënë që është një gjuhë e vogël e një populli të vogël, edhe pse e vjetër. Leri, mor ata, ja ktheu me tërfëllim i pari, ata kapen tek vonshmëria e shkrimit të gjuhës tonë dhe harrojnë se në fillim lindi komunikimi e më pas shkrimi. Teoritè e tyre jo vetèm qè janè relative, por edhe inperfekte nga ana kronologjike…
Pas këtyre copëzash bisedash qeshë hutuar kur ai erdhi përballë meje duke më buzëqeshur. Në fillim nuk po e njihja, ai është më shumë se pesë vjet më i vogël se unë, e unë kisha po thuaj aq vjet pa e takuar.
Megjithëqë kish ndryshuar shumë, qe burrëruar, në disa aspekte nuk pat pësuar ndryshime: tani që po e ripërtyp mendimin tim mendoj se njeriu kurrë, megjithëse plaket, fishket dhe degjeneron kimikisht, nuk ndryshon plotësisht.
Atë e njoha nga forma, ngjyra dhe thellësia agresive e vështrimit. E kisha pasur komshi tek lagjia ime e vjetër. Kur banoja në Durrës jo rrallë e takoja, por me shkëputjen time prej tij, takimet u bënë edhe më të rralla: u harruam.
Vetull trashë si i ati, por jo të ngjitura në mes. zeshkan me sy mes një bluje të thellë prej kobalti dhe një të kaltre prej deti, aq sa ndonjë herë të jepte përshtypjen e vjollcës. Buzë të mishta, që zor se hapeshin në gajasje, poshtë atij vështrimi prej krijese të ftohtë…
U ngrita në këmbë dhe e përshëndeta me një përqafim: na merr malli edhe për njerëz jo aq të afërt në emigrim. Ata hynë në ndonjë nga kujtimet e shpeshta dhe na duket sikur edhe ata janë pjesë e jona. Aq shumë lidhesh pas kujtimeve saqë mendon se i gjithë qyteti ku ke lindur të përket vetëm ty….
Ai u ul dhe pas tij kamarieri më solli kafen. Edhe ai porositi një kafe, ndërkohë që unë gjerbisja timen për të ndezur cigaren e parë të asaj dite të re.
– Po hë mor L. si po ja çon?- e pyeta unë. Emrin nuk po ja përmënd: do e kuptoni në vijim përsenë. Si i ke nga shtëpia? Këtu jetoni apo jeni shpërngulur?
– Deri tani mir jemi. Nuk jemi shpërngulur kurrë, pëpos babit që shkoi disa vjet në Itali tek xhaxhai im.
– Po me se merresh? e pyeta unë disi i habitur. Ai zbriti nga një X5, I phon-in e shtrenjtë nuk dua përmend se këtu në Shqipëri janë bërë të gjithë me I phon-a. Madje, nuk u habita as kur pashë një shitës qumështi, ambulant, tek fliste e dikë me një të tillë. Veshjet dukeshin që ishin të shtrenjta, blerë diku në ndonjë botique në perëndim, dhe besoj se po ti lexoj etiketën nuk kishin të shkruar Made In China, por Made In, vendin ku qenë edhe blerë.
– Pasi përfundova Universitetin në Tiranë, punova pak kohë në ministrinë e punëve sociale, më pas e pashë të arsyeshme të hapja një aktivitet timin, jo të madh.
– Duhet të keshë fitime të mëdha me biznesin që ke hapur.
– Eh! çfarë fitimesh mër burrë?! Këtu në Shqipëri nuk flitet për fitime por për mbijetesë. Fitojnë ata njëzet vetë që njihen nga të gjithë të tjerët sillen vërdallë për ndonjë thërrime. Kam hapur një bar Librari në Tiranë ku zhvilloj mjaft mbrëmje poetike, kam gjetur një mënyrë për të mbijetuar duke krijuar diçka gati origjinale. Kam lexuar edhe librin tënd Iluzion Optik, që nuk më është dukur aspak libër i keq: mos prit të të them që ky është libri më i mirë në letërsinë tonë bashkohore se nuk e bëj dot, por libër i keq nuk është. Madje po të duash një nga këto mbrëmje eja të të bëjmë një prezantim, falas nën-kuptohet. E organizojmë shpejt, përgatit edhe ndonjë gjë tjetër dhe organizojmë një mbrëmje gjysëm peotike.- Ma ktheu ai pa e hequr telefonin nga dora.
– Me gjithë qef por jo tani se nuk kam kohë. Kur të vij herës tjetrë e organizojmë si duhet.- Ja ktheva unë por pa e pasur mendjen tek mbrëmja letrare. Shihja X5 vishnje të parkuar aty dhe kureshtja më shtynte ta rrëmoja më tepër.- The që të tjerèt sillen vërdallë me shpresë se mos kapin ndonjë thërrime. Epo ti duhet të keshë kapur ndonjë kafshatë!
Pas frazës time ai ngriti vështrimin nga telefoni dhe e drejtoi nga unë. Mu duk se më depërtoi me atë vështrim, ndaj akoma pa hapur gojë ai fola sërish unë.
– Mos më shih ashtu nuk po të gjykoj aspak. Nuk gjykoj askënd. Nuk jam aq idiot sa ta shkoj jetën time dëm duke hubur kohë me gjykime. Jetoj jetën time i lumtur në atë që bëj dhe mendoj se kjo ka më rëndësi se gjithçka tjetër.
Ai akoma po më vështronte, po njëlloj, kurse unë nuk dija se çfarë ti thoja më. Nuk dija! Nuk doja ti thoja më asgjë tjetër, kjo është e vërteta ime dhe nuk kam kohë për të humbur duke i mbushur mendjen njerëzve se me të vërtetë ashtu e mendoj dhe nuk jam fallco në çka them.
– Ne jetojmë në një shoqëri tepër të stresuar Erjon!- më tha ai dhe nisi sërish duke u marrë me telefonin. – Burrat janë më të stresuarit e shoqërisë. Jo të gjithë burra, megjithëse nuk do kishin faj po të ishin të gjithë. Më tepër stresin e vuajnë biznesmenët e fuqishëm, politkanët e dorës së parë dhe të dytë. Stresin e tyre mundohen ta shkakrojnë duke zënë dashnore si me rrjetë peshkimi: paguajnë sa qimet e kokës për të shkarkuar tanatosin. E në të njëjtën kohë shtynë drejtë depresionit edhe bashkshortet edhe dashnoret: krijohet një rreaksion zinxhirë stresi. Gratë duke mos punuar. Duke mos shkarkur energji më as në shtart, shpërthejnë. Yshten si të çartuar pas emocioneve të forta, më fort se burrat. Madje edhe dashnoret e këtyre burrave nën stres, bëhen qenje në nevojë: më agresive dhe të etura se bashkëshortet. Po përdor gjuhë delikate, meqë kam mbaruar për psikologji. Unë jam përthithës energjishë negative, për gra të lëna pas dore. Paguhem mirë për punën time pasi bëj që ato, për sa kohë qëndrojnë të shveshura në shtartin tim të jenë qëndra e universit, e njëkohësisht pika e vetme e përplasjes së shpërthimeve të mia energjike. Unë nuk kam strese, përthith strese, pa rrezatuar stres askërkund. Jam tepër i lumtur në atë që bëj dhe lumturinë time e ndjejnë edhe pacientet e mia. Qenja njerëzore ka nevojë për lumturi, jo për para me thasë. Për paratë njeriu ka nevojë vetëm për aq sa të di se si ti shpenzojë, kur janë më shumë, ose më pak, qenja njerëzore bie në depresion. Pèrparojmè me shpejtèsinè e dritès Erjon djali….
Unë po e shihja dhe nuk e di se çfarë po mendoja. Ai heshti e unë diçka duhet të thosha.
– Nuk ke frikë?
– Frikë?
– Frikë nga bashkshorti i tradhëtuar?
– Ti je njëri i thjeshtë Erjon. Në kuptimin se fiton aq para sa mund ti shpenzosh dhe nuk e njeh gjendejn e stresit që përjetojnë njeriu, burrat e etur për para. Këta lloje burrash janë me të vërtetë të frikshëm. Unë njoh disa raste kur disa nga burrat e pacienteve të mia kan bërë të zhduken pa lënë nam dhe nishan njerëz të tjerë. Këta me të cilët kam të bëj unë të vrasin, por jo pse i ngope gruan. Ata të vrasin nëse i fut shkopij në rrota, në punën e tyre. Këta duhet të ma dijnë për nder. Atë që gratë e tyre e kërkonin lokaleve të Parisit duke harxhuar qimet e kokës një ose dy herë në muaj, me meshkuj te zi tè verdhè apo tè kuq, tani e kanë tek dera e shtëpisë me një shpenzim fare modest. Shqiptar! Kèshtu nuk rrezikohet as rraca….
Unë qesha. Ai po fliste çiltër dhe nuk e di përse më dukej sikur kishte shpoti në ato fjalë.
– Unë e di që do shkrush diçka për këto që unë të thashë dhe je i lirë ta bësh, por vetëm mos vër emrin tim aty. Frikë nuk kam, por si thotë një fjalë e urtë: mos ngacmo qenin që fle. Dhe mos harro. Jemi një shoqëri në evolim, dhe shoqëritë në evolim janë gjithnjë mes një humbje dhe një gjetje. Mbledhin shumë energji negative që duhet ti shkarkojnë diku, për të mos shpërthyer…..

29-08-2015

Vdekje
Pro-etikë

Nga ( Hamdi) Erjon Muça

Zoti vdiq! Qe një vdekje e ngadaltë gërryese: tumorr i padukshëm deri në momentin e fundit. U mashtura edhe ai nga krijesa e krijuar sipas shëbëlltyrës së vet. Vdiq pasi jetoi pak nën iluzionin e frazës: zoti është në çdonjërin prej jush….

Emigrim

Pro-etikë

Nga (Hamdi) Erjon Muça

Migrim: në ajër, në ujë, në tokë. Levizje e tokës rreth diellit: migrim kozmik, konstant pa pengesa kufitare. Migrim kometash: këshëri dhe rrezik bashkë… Migrim njerëzor: kërrcënues i përhershëm qytetërimesh, kulturash: bindjesh mediokre…..