Poezi nga Drita Ademi

 

 

 

Metamorfozë

 

Kam vendosur të hesht, e

Të shkruaj për një njeri

E për një tjetër që quhet luftë

Për ty, për vete,

Për atë Kala që kurrë nuk e ndërtuam.

 

Kam vendosur të shkruaj, të hesht

E njëkohësisht të mos hesht, ju dua, e

Ju kam frikë

Frikë

Për ju, për vete, nga ju të gjithë

Në heshtje, në paqe, në luftë,

Kam frikë se do të vdesim një ditë

Pa folur , në heshtje, pa u thënë

Pa u njohur!

 

 

 

Liria

 

Asht mëngjes Maji.

Nji prostitutë ban qef

Në krahët e Wilhem Tell- it

Sa për imazh në dorën e mjatë e mbanē

Nji shishe Jak Jonson

Me të djathtën

Prekë ballin ,flokët, barkun,

Fshinë qiellin,

qeshë,qanë

N` ekstazë

Nji lot i rrëshqet mbi një glasë

Tremben pëllumbat

Marrin krah mbi Rhein

E Ndezi nji cigare

Qeshë me vete

Liria lindka në imagjinatë

Dhe vdiska në një glasë…

 

 

 

Do të bëhem dhe

 

Ai vet është paqja.

Me yje, diell, dashuri e hanë përrreth

Me liri të paskajshme, t`gjatë ,t`gjerë.

Ndërsa unë? Unë jam dilemë, kam mall, kam dhimbje, kam zjarrë

kam buzeqeshje ,ëndërra, me zemër që pulsojnë rimë e hapa të pabindëshem.

Unë jam vesë

mekatare

jam kështu qysh se kam lind

e rrethueme me engjuj ,

ata kur t`duan më marrin, më qojnë lartë

me dashuri, me  zjarrë, ,

dilema , malli, dashuria, dhimbja

treten diku tjeter, si polen lulesh, ndoshta si ujvarë

veç trupi ka me u bë dhe!

 

 

 

***

 

Në mos u zgjofsha

plagë e tokës në u bëfsha

lirinë mbillmani te fjala që s`e thash

ashtit tim një kurore lidhnjani

bëjeni fije bari

ky është misioni i vertetë në këtë jetë

se unë nuk isha unë, asnjëhere.