
Edhe njëherë me Poetikēn e Juljana Mehmetit Nuk di se sa kanē arritur ta pērcaktojnē udhēn krijuese tē poeteshēs Juljana Mehmeti. Nuk jam marrê vetêm unē me krijimtarinē e saj, por edhe tē tjerē kanē kontribuar nē kētē ecuri. Unē … Continue reading
Edhe njëherë me Poetikēn e Juljana Mehmetit Nuk di se sa kanē arritur ta pērcaktojnē udhēn krijuese tē poeteshēs Juljana Mehmeti. Nuk jam marrê vetêm unē me krijimtarinē e saj, por edhe tē tjerē kanē kontribuar nē kētē ecuri. Unē … Continue reading
Parneet Jaggi is Associate Professor of English at Sri Ganganagar, Rajasthan, India. A gold medalist in English and Music Honours, she is a bilingual poet writing in English and Punjabi. She has four collections of poems- Beyond Words, Show … Continue reading
Lebanese poet writer and translator
Having poems in many anthologies
Preparing my first poetry book to publish…
Had art studies in American university In Beirut Lebanon
Painter had many exhibitions..
Interior designer and decorator in the real life
Egyptian..
Living in Cairo Egypt by marriage…
A New Beginning
On silent night
Where darkness screams loud
Fear and memories
No stars… No moonlight
Winds howling around
Your face is hidden
the clouds, running pretty fast
Taking with them,
Time and loving bounds
A glass window, transparent and wild
I stayed caged, in blind thoughts
Are all lovers, do the same
Loosing dreams into unknown side…
Awaiting the dawn.. The spring of hopes
When birds come back.. Chirping in charm
Smiling sky.. Opening its arms
A new beginning.. A dew rain drops
A Healer Heart
I am a word in your poem
Fragrant with jasmine’s love…
A pearl offered in a stolen box
To lovers..with flying dove..
In a spring bloom, a wild flower…
A balm of lavender, drizzled with rain
When your pen flows in timeless hour
My heart beats untamed, again & again..
And when in sorrow, angered, or drained
Like a blues song, I drop with your tears..
Like a secret, I hide dear your pain
And hold your soul, till the sunrays appears..
The wounded bird
In my heart a desert
Stormy sands filling my view
Caged.. Like a wounded bird
Singing painfully of me and you..
Lost on an unknown path
How long.. How dark.. My tortured soul
Wandering alone, devoided of words
Just, silent echoes and unheard calls..
My hopes fly to free walks
To warming tides, to the smell of sea
To a spring cuddled with lovers talks
To Dawn’s promises, to Awakening trees..
I need to recuperate my moonlight
My twinkling stars, in a clear sky
Hold my hand, long is this scary night
Fill me with your love, and both, let’s fly…
This silence is breaking my wings..
I turn, and crush on my prison’s walls
a wounded bird, that’s all you will find
With painful song, and unheard calls…
Poem by Leyla Işık PLEASE TAKE ME OUT, MOM Dedicated to my mom I’m longing for your face I could not seen for days For your lap whose warmth Icould not be filled with, MOM… Ifeel like I’m at … Continue reading
Poems by Luzviminda Gabato Rivera
Story of Love
Life is full of unforeseen stories
With its twists and turns
Oftentimes it leads to a journey
that is hard to foretell.
It is the essence of existence
A continued quest for true happiness
To complete the missing piece and
Find life for the dying soul.
There may be sunset from
broken hearts and hopelessness
Oftentimes leading to oblivion
And death of the dying soul.
However, the storyteller chooses
the sunrise that shines every morning
For an everlasting love that never ends
Outweighs the pain and death.
A story of love that has no end
Even fate will take its course
Terrifying death could come to a halt
A LOVE THAT IS FOR FOREVER AND BEYOND.
BREATHE
The night is done
The dawn draws nigh
Another battle will
unfold from our midst
Fatigue from mundane activities
Frustrations from failed dreams
Depression for things
that we cannot change a
hopelessness from failures
and never-ending losing in battle.
At the end of the day
Just breathe——-
Everything will pass
Keep on dreaming and hoping
Continue believing in yourself
Have faith in the Lord
Everything falls into proper places
Perfectly crafted for you
In accordance with his will.
NO MORE RHYME II
Stories of love and hate,
inspirations and aspirations
are given meaning and life
What happens when
there is no more rhyme?
When fear overcomes me
and I have nowhere to run—
lifeless and alone
I can’t stand seeing
Everything disappears and
memories are gone forever
Bring back everything
That is put on hold,
As well as the rhyme into my life
ZEUSI I PLAKUR
…ose historia e një libri poetik në vend të një prezantimi…
Pjesa I.
Leximi i rastësishëm i poezisë “MPLAKJA E ZEUSIT” të poetit Sabit Rrustemi më krijoi një dridhje në gjithë trupin e më gozhdoi mbi vargjet e saj. Simbolizmi i fuqishëm i përdorur në ‘të, të krijonte vizionin e një të “çarturi” në buzë të greminës që i qeshet erës dhe tallet me humnerën ku mund të rrëzohet, pa qenë i paisur me asnjë mjet mbrojtës në një rënie të sigurtë. Për këtë arsye u interesova për historinë e krijimit të kësaj poezie dhe atë që mësova po e ndaj me ju…
Imagjinojeni një djalosh të ri, student në Fakultetin Filozofik, dega Letërsi dhe Gjuhë Shqipe në Prishtinë, në vitet ’80, shekulli I kaluar, tek ecën rrugëve të qytetit me një tundje të lehtë supesh, thua se e bezdiste ngushtësia që i bënin hapësirës pallatet në dy anët e rrugës. Sytë që ndrinin nga zjarri rinor i lëviznin vrullshëm qepallat, thua se me ‘to donte të fshinte nga rrugët e qytetit policët serbë që lëviznin të vrenjtur. Mosha e nxiste të rendtte aty ku pranvera çelte lulet e vajzat buzëqeshjet por grija e qytetit dhe koha gri i brazduan rrudha të parakohëshme mbi ballë. Vetëm qielli ishte i kaltër dhe drejt tij synoi ai.
Ky djalosh ishte Sabit Rrustemi dhe porsa kishte nisur të projektonte një libër poetik. Realisht këtë libër kishte nisur ta shkruante qysh në pranverën e vitit 1977, kur revista rinore “Zëri i Rinisë” botoi një nga poezitë e para të poetit, me titull “Letër nga Vjena”. I entusiazmuar nga ky sukses, bashkëpunon me të përditëshmen “RILINDJA” , ku redaktori I saj I cultures at♪7 kohë, shkrimtari Ibrahim Kadriu, i mirëpriste me dashamirësi dhe i publikonte pothuaj pa i “ngacmuar fare” shkrimet e tij.
Ndodhi që në vitin 1979 revista prestigjioze “JETA E RE”, ku aspironte ajka e letërsisë shqipe e kohës organizon një konkurs letrar dhe djaloshi ynë njëzet vjeçar merr pjesë me poezinë “SËMUNDJA E DHËMBIT”. Imagjinojeni befasinë dhe entusiazmin e tij kur në përfundim të konkursit e sheh vehten në mesin e fituesve ( vendi i dytë ). Kjo fitore i shtoi besimin se mund të fluturonte në qiellin e poezisë si shqiponjë,.Të sodiste, të klithte këngë nga lart për të gjithë ata që ishin aty poshtë që do e shihnin dhe dëgjonin.
Në të njëjtin vit ( 1979 ) edhe në Shkup, në një konkurs të shpalllur nga gazeta e përditshme “Flaka e Vëllazërimit”, zuri vendin e dytë, a çmimi për vendin parë fare nuk ish dhënë.
Kështu gjatë vitit 1980 ja nisi punës për formësimin e librit paralelisht me studimet dhe punën si gazetar i revistës studentore “BOTA E RE”, një revistë me emër të madh në kohën e saj. Këtë vit djaloshi ynë e ndjeu veten të “forcuar” e të formuar poetikisht prandaj vendosi të marrë pjesë në konkursin letrar të revistës “JETA E RE” me tri poezi, “MPLAKJA E ZEUSIT”, “DOKUMENTI I GRISUR” dhe “SYRI I VERDHË”. Interesant ishte fakti se ndërsa asnjera nga poezitë nuk u shpërblye, të tria ato u morën për botim “në një moment tjetër”.
Po në të njëjtin vit, triumfon me dy tregime në konkursin letrar të revistës “Zëri i rinisë”, në Prishtinë. Dhe, triumfet nëpër konkurse anonime letrare, do të vazhdojnë …
Duke lexuar poezinë “MPLAKJA E ZEUSIT” dhe duke patur parasysh faktin se poezia “SYRI I VERDHË” që simbolizonte UDB jugosllave (sinonim i Sigurimit të Shtetit), poezia “DOKUMENTI I GRISUR” i përkushtohej tribunit popullor Ramë Bllacës, i cili në vitin 1937, hapur kishte kundërshtuar shpërnguljen e shqiptarëve për në Turqi, midis Beogradit dhe ate në cilësinë e deputetit, dhe kuptojeni pse nuk u shpërblyen me çmime asnjëra nga këto tri poezi, ndonëse tërhoqën vëmëndjen e jurisë.
Çfarë simbolizon poezia “MPLAKJA E ZEUSIT” mjafton të lexoni poezinë e mëposhtme dhe ta kuptoni, por le të dëgjojmë Sabit Rrustemin se çfarë thotë për këto kohë:
– Unë.. vetëm i doja që Zeusi ta lironte Fronin në atë maje Olimpi… se u ba boll kohë…. dhe si duket, Ai, (Zeusi) më dëgjoi. Vjersha ime u shkrua diku gjatë shkurtit e marsit të vitit 1980…. ndërsa vdekja Zeusin e poezisë sime e largoi nga froni me 4 Maj 1980 ….
Një ditë mesprilli të 1980 tës, diku mes Institutin Albanologjik dhe Fakultetit Filozofik (kështu quhej atë kohë) Sabiti përballet me Prof. Hasan Mekulin, kryeredaktor i revistës letrare “JETA E RE”.. i cili me një ton të qetë e pyet si me humor:- “Ai Zeusi mos ishte i yti” ? të pyes sepse tani e dime që ti i ke ca shprehje të shkurtëra, të nyjta dhe godet si me cunga …pooor ne, nuk guxuam të ta shpërblejmë sepse do të binte shumë në sy”.
Sabiti qeshi se e kuptoi që realisht e kanë mbrojtur nga kthetrat e pushtetit të asaj kohe.
Po të ishte publikuar ajo poezi, le të mos e mendojmë se çfarë do t’i ndodhte poetit.
Në fillim të majit, të po atij viti ( 1980 ), poeti ynë përballet me një ngjarje tjetër sa komike aq dhe e besdisëshme. Me qënë se Sabit Rrustemi shkruante reportazhe të bukura për revistën “BOTA E RE”, nga Redaksia i jepet detyrë të bëjë një reportazh për të portretizuar rrugët e Prishtinës gjatë momentit të ceremonisë të varrimit të Titos.
Zyrtarisht nuk mund ta refuzonte, se kjo kushtonte shumë dhe s’dihej si do t’i vente filli më tejë ndonjë refuzimi eventual, por sikleti më i madh i tij ishte se si mund të shmangte tash përmendjen e emrit të Titos në shkrim, emër që nuk e kishte përmendur thuaja fare në shkrimet e tij, sepse …”si do t’ju dilja para atyre që më njihnin si antikomunist “…më thotë Sabiti në mesenxher.
Doli rrugëve të Prishtinës, shetiti e shetit i vetëm …. i kënaqur që s’ishte i detyruar ta ndiqte ceremoninë përmes televizionit…, po si t’ja bënte për shkrimin e reportazhit, si të motivohej për të shkruar kur zemra i pulsonte sikletshëm prej një shqetësimi të brendshëm? Në një çast, mendja i shkon te Enver Hoxha. – “Hajt se po e llogaris kinse ka vdekur Enver Hoxha dhe po meditoj si ndihen në atë moment këto rrugë tërësisht të boshatisura ”!
Tani që gjeti çelësin magjik, nuk e kishte problem që ta shkruante. reportazhin…
Ditën e nesërme ia dorëzon redaktorit të revistës katër faqe reportazh në formatin A4.
” Po ti paske ba namin” i tha redaktori duke ia rahur supet… “Të lumtë, të lumtë”!
-Hajt lexoje njëherë pastaj flasim i thotë Sabiti dhe del për.të pinte një çaj të një zyrë
Tjetër, kur e therasin me urgjencë te redaktori. I njëjti që i tha pak më pare, “të lumtë”, tash po habitej para tij: “Pash Zotin, si munde me i shkrue gjithë këto faqe pa ia përmendur askund emrin?.
Ç’t’i thoshte Sabit Rustemi, të vërtetën? Ishte punë që s’bëhej.
Atëherë pozicionohet në një kënd të vdekur mendor dhe e provon të “sqarohet”… “Po kjo është krejt e nënkuptueshme; “Ai ” dihet cili është, nga faqja e parë e këndej e ke kudo … dhe, lexuesit e kuptojnë fare lehtë për kë mbajnë zi rrugët e Prishtinës… në këtë ditë pranvere.
Nejse, ne e morëm vesh më në fund se kush ja “ndolli” vdekjen Enverit, ndaj mos pyesni të tjerë…
Kur doli numri ekskluziv i revistes “BOTA E RE”, me reportazhin e Sabit Rrustemit “Pranverë e përlotur”…. në mbledhjen e redaksisë, mori lëvdata, ndaj të cilave nuk u entuziazmua fare, shkaku i “pikëllimit” që ishte shtrirë gjerë e gjatë syve të tij.
Vetkuptohet që këtë “hile” autori e ruajti për veten e vetë por megjithatë, për t’ju hequr merakun po ju tregoj se kur ndodhi vdekja e Enver Hoxhës më 11 Prill 1985, Sabit Rrustemi niset me kast nga Zhegra për në Prishtinë, megjithëse ishte “i mbrojtur në liri” (një lloj kufizimi në lëvizje) derisa të sanksionohej përfundimisht dënimi, dhe shkon në redaksinë e revistës “BOTA E RE” Pasi takon redaktorin (bashkëvendasin e tij Behxhet Haliti …tani zyrtar për informim nê Gjykatën Kushtetues) , i thotë : A po e riboton tash përnjëmend atë reportazh, sepse personi të cilit iu ka dedikuar para pesë vitesh, dje ka vdekur….
Redaktori I mbetur pa fjalë, pas një qeshjeje të lehtë i kthehet: “Bash krejt kot nuk të kanë burgosur këta, o Sabit !…
Po, le të rikthehemi përsëri te libri i parë poetik.
I nxitur prej shkrimtarëve të mirënjohur si Ibrahim Kadriu, Beqir Musliu, Mirko Gashi, Ali Podrimja, Shaip Beqiri, Agim Mala, Hasan Hasani, Ali Aliu, Ramiz Kelmendi e sidomos Hasan Mekuli, të cilin e kishte dhe profesor në fakultet dhe i ndihmuar nga miqtë bashkë – moshatarë si: Behxhet Haliti, Faruk Tasholli, Xheladin Rexhepi … e plot të tjerë, yje në plejadën e shkrimtarëve dhe poetëve në Kosovë, në fund të vitit 1980, dorëzon për botim në Redaksinë e botimeve të “RILINDJA”, përmbledhjen në dorëshkrim, “KORZO E LIRË”.
Këtu fati ishte me poetin sepse në mes të janrit 1981 e kontaktoi redaktori i botimeve njëkohësisht dhe redaktori i librit të tij të parë, poeti Ali Podrimja, i cili pas një bisede shumë të ngrohtë siç i bënte të gjitha bisedat Aliu, i sygjeroi që ta rishikonte dhe njëherë librin në dorëshkrim dhe t’ja rikthente pa vonesë sepse sipas tij, dorëshkrimi i përmbushte të gjitha kriteret për botim. Kështu ndodhi që nga fundi i shkurtit e njofton personalisht Ali Podrimja dhe i thotë se libri kishte marrë dritën jeshile për tu botuar.
Ndërkohë edhe një përmbledhje me tregime “MË FLISTE NJË ZË” kishte marrë dritën jeshile për t’u botuar dhe ishte vlerësuar maksimalisht nga recensentët Anton Pashku e Ali Aliu si dhe redaktori i librit në revistën “ZËRI I RINISË” Shaip Beqiri.
Por fati të punon edhe rengje të papritura, veçse këtë herë “fati i keq” u paraqit zyrtarisht në formën e një gjykate.
Ndërsa priste që viti 1981 të ishte viti i hyrjes triumfuese në letërsi, demonstratat e mars-prill 1981 si dhe një tregim i tij i botuar në numrin 7 të revistës për kulturë, art e letërsi “FJALA”( me Kryeredaktor Sabedin Haliti) pikërisht në 1 prill 1981, me titull “Nën maskën e mysafirëve” ndryshuan gjithçka në jetën e tij krijuese e besa edhe jetësore.
Sabiti arestohet dhe burgoset, në fillim të majit 1981, ndaj të cilit filloi një proces i rrëndë gjyqësor i zvarritur me vite të tëra, plot shtatë vite, me dy rigjykime dhe një epilog final nga 4 vite burg- sipas gjykimit të parë, në 1 vit e gjysmë burg- në gjykimin e dytë dhe në 10 muaj burg në gjykimin e tretë (1987), Gjykata Supreme e Kosovës lë një dënim prej pesë muajsh burg dhe kjo sigurisht që nënkuptonte edhe heqjen e të drejtës së botimit. Realisht heqja e të drejtës së botimit ishte vënë në fuqi qysh nga maji i vitit 1981 me një vendim politik, që “ u shfuqizua” nga rrethanat e vitit 1990. Kjo ndodhi pas asnjë akt juridik … por me një situatë të re politike, me premisa plurale e demokratike.
Ndërkohë që Sabit Rustemi pas përplasjeve sa në një gjykim, sa në tjetrin gjykim, po e kryente shërbimin e detyruar ushtarak ( 1989/1990 ), poeti i mirënjohur Ali Podrimja, si një dashamirës i madh i poezisë së Sabitit, jo vetëm e kishte ruajtur dorëshkrimin në sirtarët e botimeve të “RILINDJA” por me shfaqjen e momentit të ri politik e kishte futur librin në botim, duke ia ndryshuar vetëm titullin, nga “KORZO E LIRË”, në titullin që e ka edhe sot, “KU I LA LISAT ERA” duke bërë një qasje me vargun e De Radës “Fryu era e maleve/ Dhe rëzoi hijen e lisit”. Botimi i librit, ndonëse 9 vjet me vonesë, e gëzoi Sabit Rrustemin si një fëmijë. Në fakt ky libër, me një lexim të kujdesshëm dhe sidmos po të merret në konsideratë konteksti kohor kur ishte shkruar dhe kur ishin publikuar nëpër shtypin e kohës këto poezi, duhet të cilësohen si paraprijëse dhe paralajmëruese të ndryshimeve të reja politikke e shoqërore që realisht u krijuan, e për të cilat kishte dhënë kontributin e tij edhe Sabit Rrustemit nëpërmjet vargjeve e tregimeve.
Libri u prit mirë fillimisht, po më pas mbeti nën hijen e zhvillimeve të reja e të vrullshme dhe dramatike për Kosovën dhe kjo ishte e kuptueshme.
Kjo e shpjegon edhe arsyen se pse në Shqipëri nuk njihen shumë botime të autorëve kosovarë, ndonëse vlerat e tyre janë unikale Megjithatë udha u çel për Sabit Rrustemin … dhe librat pasuan njëra tjetrën duke na dhënë portretin e qartë të një poeti dhe shkrimtari të rrafshit të epërm të letërsisë.
Sabit Rrustemit
Kjo fotografi e Sabit Rrustemit është e vitit 1984, kur protestonte heshtazi me një mjekërr të lëshuar, nga të paktët atë kohë në Kosovë që performonin me mjekrra, të cilën ja hoqën në burgun e Gjilanit, më tetor 1988 kur vuajti dhe 1 muaj e gjysmë burg, pas atij të vitit 1981 në Prishtinë, që pat zgjatur 3 muaj e gjysmë.
Po ju paraqes poezinë “MPLAKJA E ZEUSIT” të poetit Sabit Rrustemi botuar në librin e tij të parë poetik “KU I LA LISAT ERA” , botim i Ndërmarrja Botuese “RILINDJA” Prishtinë 1990.
MPLAKJA E ZEUSIT
1. (Tatëpjetë Olimpit)
Duke përbiruar botën
Nëpër vrimë gjilpëre
Drita të harroi
As afër as larg nuk sheh
Sy-verbër sy-shtrembër
Prej të rënave qorre
Të plasen timpanet
As afër as larg nuk ndien
Vesh i shurdhër
Paudhësitë të shpunë
Nga s’kthen më
Tatëpjetë Olimpit të zbehur
Malit pa zot
Me gishtat që dridhen
S’futet peri në vrimë gjilpëre
Bota e vjell bukën që ia dhe
2. (Kohët me vel të ri)
Si i çmendur
Shikon kohët që vijnë
-kohë çudirat
Si i çartur i pret
Kohët me vel të ri
Një dreq në di
ç’bluan për të ç’thur
Në vete çirresh e grihesh
Pa zhurmë
Heshtjen e ke modë
3.(Fashët e reve)
Ato re tymi fashë-fashë
Diellit ia mbyllin këndet
Nga niset për në tokë
Ftohtësia zë vend
Rreth neve botës
Zjarrin e ruan gjetkë
Me zili i sheh promethetë
Memec i shekullit
Vetveten sëpari ngrin
Vetveten sëpari djeg
4. (Kujtesë e harruar)
Po plakesh
Tash asgjë nuk të kujtohet
As lëngu i ançarit
Humbe lumit të madh i vockël
As zot
As yrnek
Kot bëhesh servil
Fëmijë reprize
Ushtron cacitjen
Me shkopin mashtrues
Prej ballit kodër
Vëngër vështron
Presat e vdekjeve kah ndërrojmë
Tinëzaket qorre
5. (Vjeshta në kokë)
Dhe flokët po të bien
Vjeshta të rri në kokë
Vetmitari cullak
Dikur ti luaje me to
Tash ato lojën po ta kthejnë
Me spektatorët
Në amfiteatrin e hapur
Sheh ftohtësinë nëndhese
E bindesh pa dashje
Nuk ka bar shërues për mplakje
Nga: Timo Mërkuri
Educationist, poet, translator, essayist, peace activist, Maria A. Miraglia was born and lives in Italy. For a long time an active member of Amnesty International, of Ican. She herself founder of World Foundation for Peace, literary director of the … Continue reading
In 2013 he was nominated for the Nobel Prize for Literature Adolf P. Shvedchikov is a Russian scientist, poet and translator. Born in 1937 in Russia, he graduated from Moscow State University, Department of Chemistry. He was a Senior researcher … Continue reading