Daily Archives: February 14, 2017

Mos u zhduk – Poezi nga Yevgeny Yevtushenko / Përktheu: Visar Zhiti

Posted on by

0

yevgeny-yevtushenko

Poezi nga Yevgeny Yevtushenko
 
 
 
Mos u zhduk
 
Mos u zhduk… Duke u zhdukur nga mua,
e çmishëruar vetvetes ju zhduke.
 
Vetja jote kështu u tradhëtua
me pandershmëri prostitute.
 
Mos u zhduk… Të zhdukesh është lehtë,
të ringjallesh për tjetrin s’ka se si.
 
Vdekja të tërheq shumë thellë,
të vdesësh nuk është mënçuri.
 
Mos u zhduk. Harro hijen e tretë.
S’ka të tretë. Dy janë dashurive.
 
Bashkë do shkojmë në gjyqin e shenjtë,
kur gjaku t’na thërrasë për përgjigje.
 
Mos u zhduk… e kemi shlyer mëkatin,
fajtorë s’jemi ne, as damkosur.
 
Të denjë jemi unë dhe ti për të falur
në-mos-dashje ç’kemi plagosur.
 
Mos u zhduk. Të zhdukesh është çast,
por si do takohemi nëpër shekuj?
 
Ç’sozi kemi në botë, ti fantazmë
dhe unë? – Fëmijët tanë të qeshur.
 
Mos u zhduk. Jepma dorën tënde,
në të jam shkruar unë – i besoj sekretit.
 
Dashuria e fundit është e tmerrshme,
S’është dashuri, por frikë e humbjes së tjetrit.
 
 
Përktheu: Visar Zhiti
 

Një femër / Poezi nga Hajnrih Hajne

Posted on by

0

u3_heinrich-heine_1

Poezi nga Hajnrih Hajne
 
 
Një femër
 
Ata u deshën me afsh e zjarr,
Ajo – çapkëne, ai – kusar.
kur ai ndonjë mufke ia veshte,
Ajo kërcente në shtrat dhe qeshte.
 
Ditën shkonin për bukuri,
Natën ajo flinte mbi gjoksin e tij.
Kur e futën në burg atë, ajo s’reshtte
në dritare qëndronte dhe qeshte.
 
Ai i fliste.” O, eja këtu
se më merr malli kaq fort për ty.
Ty të thërres se do vdes,” – i theshte,
ajo tundte kokën dhe qeshte.
 
Në orën gjashtë ai u var.
Në orën shtatë e kallën në varr.
Në orën tetë, ajo që e deshte,
pinte verë të kuqe dhe qeshte.
 

KU ISHE TI / Poezi nga Frederik Rreshpja

Posted on by

0

frederik Reshpja

Poezi nga Frederik Rreshpja
 
 
KU ISHE TI
 
Ku ishe ti kur dola i vetëm nën hënë?
Në ç’hënë barisnje vallë?
 
Ku ishe ti kur vizitova profilin tënd
Në xhamin e muzgut që krisi dhe u thye me trishtim?
 
Pastaj erdhi nata mbushur me mungesën tënde
Pastaj erdhi prap nata
dhe kështu ka për të qenë deri në ditën e fundit të netëve.
 
Zbrita tek kroi
duke mbajtur në duar vazon delikate të agimit
Pashë sytë e tu ruajtur në kujtesën e ujrave.
 
Lisi plak lëshoi përdhe kurorën e vjeshtës
Si një sovran që abdikon.
 
Ani, mua më zuri ky mallkim.
Po qysh bën pylli pa ty? Si del vjeshta?
A ndofta nuk do të ketë kurrë më vjeshtë?
Atëherë në emër të kujt do të bien gjethet?
Në emër të kujt do të vijnë shirat, mjegullat, ylberët?
 
Ah, zemra ime, eja vër dorë mbi stinët!
 

ROMEO DHE ZHULJETA PAK KOMEDI SHQIPTARE / Poezi nga Lumo Kolleshi

Posted on by

0

lumo kolleshi

Poezi nga Lumo Kolleshi

 

ROMEO DHE ZHULJETA PAK KOMEDI SHQIPTARE

Personazhe: Romeo dhe Zhuljeta

Romeo: Zhuli, kam vite të tëra që po të pres,
Më premto dashurinë, në të kundërt do të vdes.
Zhulejta: O shpirti im, këtë kam pritur dhe unë,
Po ti ke qenë gjithmonë i mbytur me punë.
Eja më mbush me zjarr, shpirti im,
Ç’do të më blesh nesër për Shën Valentin?
Romeo: Ah, fillove nga kërkesat prapë Zhuljetë
Po dashuria nuk mbahet kurrë me kuletë.
Zhuleta: Të lutem zemër, mos thuaj „Mos“,
Në takimin e parë më ke thënë: „Jam bos“,
Mos vallë tani ke dalë piramidë
Dhe je bërë Arktik e Antratidë?
Romeo: Zemrën veç për një Zhuljetë bëj theror,
Për ty do mbetem gjithmonë ekuator.
Zhuljeta: Me fjalë të zjarrta kurdoherë ke folur,
Veç qerpikët m’i ke lënë të përlotur,
Nëse ke mbetur ende Romeo shpirtmiri,
Eja, pra, shkojmë në një dyqan floriri.
Romeo: E dashur, sot është kohë inflacioni,
Me shumë të panjohura fillon ekuacioni.
Në këtë natë me yje dhe hënë,
Ëndrrat pa një puthje pse t’i lëmë?
Zhuljeta: Oh, tani po kuptoj se yjet s’janë zjarr,
Tani po e ndiej se jeta është varr,
Tani zemra më thotë: s’je për mua,
Veç kupës me helm gje tjetër nuk dua.
Romeo: Mos, të përgjërohem, ylli im i ndritur,
Dhe çmimi i helmit në botë sot është rritur.
Për një copë zinxhiri do flijosh dashurinë?
Kërkon të ma flakësh zemrën në greminë?
Zhuljeta: Dashuria ime si bora nga qentë u njollos,
Flakë e qiririt të fatit të njerë u sos,
Kupën e hidhur për atë që s’më ndjeu e pi me fund,
Botën e akullt ta shkrij më në fund.
Romeo: O dhe kokëngjeshur, yje që ndriçoni,
Rrëmbeni rrufetë tek unë i dërgoni.
Pa prit të shikoj mos ka lënë për mua një pikë,
Po nata pse mbeti e verbër, pa dritë?
Më sillni pak benzinë t’ia hedh trupit tim,
Të më përpijnë flakët, nuk ka më kuptim,
Ta marrë vesh planeti sa e desha Zhuljetën,
Helmi i saj ma nxiroi qiellin dhe jetën.
Zhuljeta: Romeo, shpirt, po kërkon benzinë?
Romeo: Zhuljetë, qenke gjallë? Hip shpejt në makinë!
Zhuljeta: Ku do të fluturojmë, shpirti im?
Romeo: Kaq shpejt u turbullove? Nesër është Shën Valentin.