Vetëdije e tulatur heshtjes ,
që në dinastinë e brymës ,
Shkit buzës ,
si një stërkalë e bardhë .

Arratisu pulëbardhë . . .
në një tjetër det , e duarplot kthehu
në këmbët e mija prapë jepu ,
Pa kundërshtuar . . . pastaj shpërblehu !

Dhe ti dallgë e huaj naziare
Që nën rërën imcake mbërrite ,
Çkërkon nga unë moj lozanjare dhe dinake ,
që erdhe guxove e më preke ,
me një të puthur, këmbët
e zbathura mi lage .

Ç’kërkon nga unë , përderisa hesht ?
Unë kam nevojë të flas ,
Me Ty , me ajrin ,
dhe këtë kope përrallore resh .

Ndihmomë edhe ti , o fllad lajkatar
zemërzjarr e psherëtimë-thellë ,
T’ja përkëdhel pëndët një zogu ,
me zemër të pa strehë .

Ndihmomë , t’ja rrëmbej hapësirës ,
një fjalë të pathënë trumcaku , .
Atij që dikur në pëllëmbën e tij ,
Dorën e dallëndyshes ngrohu .

Kohë e rrënjës . . . . . po qan .
Për degët që ju thyen ,
Kur yjet ranë . . .

Si kështu ? Udha u bë çark !
Dhe bebja . . . ah bebja , sa shpejt u plak . . .

Kur ata flasin ,
Dëshmojnë dhuntitë . . .

E dua këngën në to ,
Siluetën time aty brënda që hepohet ,
Tek vjen më pas , e zhduket e trëmbur ,
Arratiset në të gjitha drejtimet . . .

Një kujtim ,
Sa I ëmbël aq tronditës ,
Fshihet thellë në një përsëritje . . .
Se di si akoma ,
zemra mundet ,
e dashuron një hije !

Jetë e përçudur , magjistare .
Sa huton , na helmon . . .
diku na përqesh . . . diku na bashkon .

Dashuron prapë çasti . . .
me kohën që rrebelohet .
Ngutet të jepet . . . shpirti ,
e në spektër dëshirash të marra
shpërbëhet .

Në gropat e Qiellit tim ngjyre roz ,
fundosem . . .
rrëzohem , e sërisht ngrihem . . .
Tek zemra mbahem .

Me Ty , pa Ty . . . si ndodh ?
Vetëm të lumturohem !!!

Qershi e ëmbel e buzës
më rrëshqiti ,
Në bar ,
Si pëshpërimë prilli .

Mbeta ditëve të mija shtatzana ,
Të cilat lindin vetëm
pranë teje .

. . . e që vetëm aty ,
munden të shkarkojnë ,
Peshën e mallit të bukur ,
Si bebe .