Poezi nga Alesia Poetry

 

 

Ne!

 

Ne më shumë se kurrë

jemi çasti,

Kur përplaset fryma,

Në qafë e në shpinë.

Dhe heshtja jonë ecën ,

Si një tren i gjatë rus,

Në një Siberi të ngrohtë,

Me ty.

Në vagonët e çmendurisë,

Përqafohen mendime e flokë,

Afër nesh,

ngatërrohen gjuhë të ndryshme,

Një dreq e di se çthonë,

Kollare, kostume,

Letra, por jo si letrat qe të kam folur unë ty,

Një poezi mes nesh,

Një varg na vlonte ne kokë.

Më krysori nga gjithcka,

Ishte,

lutja mos ik,

Si dhe parfumi jot…

 

 

 

Do iki…

 

Do iki,

Zogjtë nuk mund të më mbajnë

Në krahë,

Por unë do iki.

Vërtetë do iki….

Dhe pse rruga ime ende

Nuk është shtruar,

Po gajle s’ka,

Do ta shtroj dhe me copa mishi,

Po të jetë nevoja,

Dhe do iki.

Do iki unë dhe e verbuar,

Të paktën e gjallë.

C’them?!

Dhe e kalbur në varr do të isha

Larguar,

Po s’ka pse të shkojë aq gjatë,

…. Nuk ka!

As më të voglën gjurmë nuk

Do ta lë pas,

Për gjuetinë e njerëzve shkatërrimtare,

Le t’më shqyejnë në ëndërr sikur me m’pasë,

Oh, Shqyer në jetën reale!

 

 

 

Një ditë dolën Ëndrrat…

 

Ëndrrat i dashur, varen në penjë

Delikate ndjenjash,

Dhe u merren mendët nga erërat,

E stuhitë.

 

Ëndrrat i ndërrojnë rrobat si lecka,

Se nuk qëndrojnë të njëjta,

Cdo ditë.

Dhe era,

Ua ka rrahur shpirtin aq shumë,

Sa Ëndrrat nuk kanë zë për të qarë si njerëzit,

Ëndrrat me lotët kanë ujitur zgjimet,

Tona në mëngjes.

 

Si jetime të sakrifikuara,

Që dikush, diku,

Një jetë më të mirë

Të bëjë,

Dolën endrrat.

 

Ato pra që ua shkulën flokët,

E frymën ua morën,

parfumin ua hoqën,

Por nuk i shfarosën dot

Se nuk i shkoni në frikë,

 

 

 

Ëndrrat…

 

Kur unë as ti nuk dinim se ekzistonte,

Në botë,

Një motiv pianoje që do na

bashkonte një ditë,

Doli ëndrra për një biletë

Koncertesh,

Njerëzish që shtrëngojnë dorën.

Ne imagjinojmë qilime,

Me këmbë të vyera që dinë të vallëzojnë,

Në luginën e humbur,

Të pakërkuar,

Ku duam të shkojmë të jetojmë.

 

Në pemët mijëvjeçare,

Me mollë helmuese gëzimesh,

Unë do ta haja mollën e ëndrrës si Eva,

Për tu ndëshkuar,

Cdo brez,

Për fjalën që shkela,

Mjafton që linda një shanc

Të shkretë,

për të parë,

Dhe syhapur ëndrra.

 

 

Poezi nga Adem Zaplluzha

Shkëputur  nga libri  “Sytë e gurtë të erës”

KY SHPIRTI IM PAGAN

 

Sonte nuk dua të vdes

Le të ik ku të do

Ky shpirt i im pagan

Le të ikë

Si shpirtrat e zogjve

Ama unë s’dua ë vdes sonte

 

Dua të fluturoj

Ashti siç fluturojnë zgalemat

Sonte nuk ka vdekje

Mes këtyre portokajve

Dhe diellit alegorik

 

Më beso çfarë të them

Që nesër në mëngjes unë do kthehem

Me zërin

Dhe hukamën e shpirtit të frymës

 

Po të them

Se nuk ka vdekje sonte

Prej një shpirti pagan do të  dal

Dhe do të fundosem

Në shpirtra zogjsh

 

Sonte dhe asnjëherë

Nuk do vdesin njerëzit

Ndryshimi i kësaj forme të ngurtë

I tejkalon

Të gjitha parashikimet e profetëve

 

 

 

SONTE DO TË ECIM

 

Këto vija konike

Po i përngjajnë emrit tim

Që nuk lakohet në rrasa

Dhe qeshin me shiun

Deri sa ngufaten ullukët me trishtim

 

Sonte do të ecim

Deri te fundi i baladës

Kur takohemi me bigëzimet e shikimeve

Do i përngjajmë bregut të lumit

 

Një grusht algash të verdha

Po i këndojnë psalmet e së dielës

Një shi rrebesh është nisur nga majat

Dhe nuk paska të ndalur

 

Do ulemi në këtë çast

Te shelgjishtet e djegura

Dhe do i pjekim mollët e shkundura

Për festën e madhe të Pashkëve

 

 

 

TE FLOKËT E ERËS

 

Kur kam uri

Trokas në portat e gjetheve

Një zog i vetmuar

Hynë mes baladave

dhe i këndon psalmet e Solomonit

 

Te flokët e erës

Bie një shi i verdhë

Kudo verdhësi në çarçafin e reve

Vetëm kalorësit e vetëtimave

Ngarendin pa pra

Si mjegullat në shalat e shiut

 

Si hije mali ecim rrugëve

Kalldrëmet me xhelozi të padëgjuar

I prekin çatitë

Nëpër parmakët e dritareve presin zogjtë

Ardhjen e një stine me shi

Ardhjen e zogjve pa pendla

 

 

 

THONË SE

 

Sonte është e hënë

Te muranat

Kungohen gurtë e murrmë

Duhet të ecim dhe t’i zgjasim duart

Përtej shpirtit të arkivoleve

 

Kjo poemë alegorike

Me qindra vjet drite eci

Duke i ndezur qirinjtë e pemëve

Te kopshtet e fshatit një mollë

Çdoherë i shkund frytet në këtë stinë

 

Ka kohë që frymëmarrja ime

Nuk kishte se çfarë tu bëjë qirinjve

Ajo vetë ndizej në vetvete

Thonë se

Përherë i përngjante pëllumbave vetëvrasës

 

Një hënë e zhveshur

Parakalonte nëpër kolonadat e yjeve

Asnjë meteor mbrëmë

Nuk i shkundi trishtimet nga xhepat e erës

Një yll i këputur nga sfondi i hapësirës

Qante te varret fatet e shirave

 

 

 

VIJNË DHE SËRISH KHEHEN

 

Sa herë që i hapim sytë

Ndryshojnë imazhet e ngjyrave

E verdha

Nuk është më e verdhë

Por ka një tjetër ngjyrë

Që nuk i përngjan asgjëje

 

Ky udhëtim nëpër vetveten time

S’ka asnjë rrugëdalje

Te çezma e xhamisë

Nuk xhindosen më plakat

Vetëm bucelat e drunjta

I shuajnë etjet

Në trungun e tharë të një peme

 

Sa herë që i hapim portat

Na vijnë mysafirët e paftuar

Trokasin dhe nuk ndalen erërat

Vijnë dhe sërish kthehen

Me trokëllimat e kuajve

Njerëzit endacak

Dhe ca hije të netëve sterrë.

        

              Prishtinë, 01 gusht 2013