Historitë e vogla të përjetimeve të mëdha

Shtëpia Botuese “ADA” paraqet librin më të fundit të Manushaqe Toromani  “Ishte koha për dashuri…”

       Roland Lushi

President i Shtëpisë Botuese “ADA”

Botues i Revistës “Obelisk”

 
Manushaqe Toromani pas librit të parë  “Eja të pres”, rivjen me vëllimin e dytë poetik ” Ishte kohë për dashuri”, duke rritur jo vetëm sasinë, por edhe cilësisht është më lart. Për këtë ia vlen të përgëzohet, sepse ajo ndjek rrugën e saj, që fillesën e ka në shpirtin dhe jo mendjen e saj.
Diku nga vitet nëntëdhjetë kam ndeshur në idenë se “nga poezia lindin përrallat”. Këtë e lidhnin me metaforën, por veç saj shihej edhe te imagjinata në sekuencë (mund ta quajmë çast), në historinë e vogël që na ekspozon poezia dhe kthimi i saj në një psherëtimë melankolike ose reagim i thellë shpirtëror. Nga kjo, materiali poetik, jo rrallë njësohet me lexuesin ose duket autobiografi e autorit. Poezia, e parë atje ku duhet menduar, është ai çast kur nga hapësira njerëzore kapen ato gjëra vetjake ose shoqërore që janë konsumuar më pak, ato ndjenja të shprehura për rifreskim, ose të ndjera në mënyrë krejt individuale që e bën të dallueshme nga të tjerat. Duke lexuar librin e Manushaqes e përcepton këtë anë transparente, sepse ajo e vështron natyrën dhe njeriun me ndjesi të hollë dhe pastaj në një çast të caktuar, ajo mbështjellje shpirtërore e përjetuar gjatë në mënyrë amorfe, si lëmsh i zjarrtë ose thëllimë kërcëllitëse, kërkon rrugë e mjete për t’u shfaqur, jetësuar. Këto “lindje”, që duket sikur janë mëmësuar befasisht, janë çaste nga jeta, nga natyra, nga stinët, fenomenet natyrore ose gjendjet me ngarkesë të tensionuar shpirtërore. Gjërat, sigurisht që nuk janë kaq të thjeshta e të përllogaritura, por nga përjetimi i gjatë dhe i vazhdueshëm, plot mundime e mëdyshje, vjen ai shpërthim kur marrin formën dhe ndjenjën poetike që shkëputet nga shpirti i krijuesit. Manushaqja është në këtë rrugë të mbarë dhe pretenduese.