Poezi nga Seli  Murati

Sensual janë sytë e tu

Si qielli blu sytë e tu sensual

në breg të oqeanit ti fal

rreze drite e diell ,

qerpikë gërsheta të arta

që çelin petale të bardha bore

të përdredhura në lulevjeshte

që kanë mbetur të fiksuar në kujtimet

në brigjet e largët të detit

tek adresa e vjetër

ne shikimin e përhumbur të syve të mi,

mes meje teje, ka ni fshetësi

ëndrra ime e veshur

mbushur me plot magji dashuri

Mallin tënde të largët

që fshihej nga qielli

valët e detit ngatëruar hapave,

brënda detit të shpirtit tim,

me një dolli gotë verë dehur

me syrin e malluar qerpikët të ulen

natën ndez qirinjtë shkëndi

fytyrën si në ujët

e një burimi të kristalte,

mes detrash pa fund

ti thellë po më flet

me sytë tu sensual

me plot ngjyra stine

dashurinë thurë kurrorë.

Mbretëreshë e vargut

Si vala deti më rrëmben mendimet

dëshirën mes ëndrrave putha heshtjen tënde

mbrëmjeve shpërthen aroma jote

e ëmbel magjistari, ujvare ndjenjash e etur

me syrin e kristaltë si rubinë petale

zbraz aromën tënde në shpirtin tim.

Sytë e tu të thellë mall në errësirë

janë mbushur shkëndi nga vështrimet e natës

qerpikë fluturuese më vjen thellësive të shpirtit ,

rreze dielli e ndiej ngrohtësinë tënde ,

që fryn birgje përkëdheljesh, me tinguj shpirti

ndez flakë kujtimin e dashurisë .

Si engjëll misteri më shfaqesh brëmjeve

mbretëreshë e vargut trëndafil i kuq qelur

në ëndrra më gjen,miliona ngjyra malli

krahë flutur drejt qiellit të shpresës

shikimin tënd me ndjek thellësive të shpirtit .

Me rrahje zemre…,

imazhi yt fshehtësitë e shpirtit

pikë loti vese plagë tret,

në kodin e dashurisë hapat kërkon

petale të derdhura aromë oqeani

të shpërndara në degë jete

realitetin e vrazhdë të vetmisë,

një gjysëm jetë mbushur plot me kujtime .

Loti që mos të lëndoj

si bregu valët e kristalta.

më ndiell dhe tërheq në shoqërinë

që një herë të besoj në dashuri .

Në një gotë kristali

notat në pentagram

mbushur me aromë shpirti

brengën e thyer të udhëve të gjata

përkëdhelur deshirën përtej oqeanit

ngjyrat e perendimit ti dhuroj ,

nëse syri sta mbush mallin

mbretëreshë e vargut

të jap buzën që ta shuash zjarrin.

Ti jeton jetën time, unë prek çastin tënd.

Nëpër netët e gjatë si nata pa hënë

hijen tënde në errësirë ti fsheh

heshtur hapat të ecin nën tingujt e shpresës

pa lëvizur qërpikët i përhumbur qëndron

pa më thënë as edhe një fjalë

si valë e lëshuar prej një varke

lundron lehtas përplasesh në thellësinë e kujtimeve

duke prishur formën e përgjysmuar të hënës

ti fsheh ndjenjën time.

Netëve të ftohta mbështillem në guacën time

zëri yt nëpër netë tingëllon si kristal

kurrorë mbi qeripkët thur shpresën ,

ti me vështrimin tënd netëve të gjata

troket në portën e magjisë , ndez errësirën ,

në shpirtin tim bashkë me heshtjen det ,ocean…

pasqyrë më rii rrubinë e kësaj nate stolisur yll e hënë ,

dritë lëshon mesazhe pa fjalë në zemër më dërgon.

Edhe këtë natë qëndron i heshtur

imazhi yt në nëtët e gjata pa zë ..

shpresa e ndarë në dy pjesë

si një lot i këputur…,

përmbi brengën e thyer i venitur noton

në ajrin e stuhisë së përtymur…

qëndron përmbi fytyrë si një duvak

që fsheh lakuriqësinë e ndrydhur …

nëpër rrezet të hënës,dashuri çel

një buzëqeshje të fshehur më dërgon .

Kurr errësira të largohet ,

ti vien me hënën i heshtur

ditën vien me rrezet e diellit

një deshirë peng kohe në heshtje mban

fatin tim duke e vizatuar

në fytyrën e zemrën tënde

ti jeton jetën time, unë prek çastin tënd

Ti shpresë e natës

Nën qerpikët e njomë

imazhi yt sonte …

i heshtur mbyt lodhjen e natës

si një mjegull sillesh vërdallë

ikën e vjen si psherëtimë,

vjen e ikën si dhimbje ,

shpresën në heshtje e vret .

Si flutrat që më shëtisin ëndrrat

endesh rrugëve si hije

në drit të hënës ti qëndron

ëndrrat vetëm për ty më flasin

ndjenjën e shpirtit e fsheh

si valët e liqenit që dridhen si mirazh.

Ti shpresë e natës ,që ndrit në qiell …

ëndrrat e mia mi mban zgjuar

krahë hapur,për cdo natë ti më vjen

më puth e me flet, mëngjeseve agimeve

më zgjon shpresën,ma mbush plot jetë

Ti thesarin që ruan të fshehur

në skutat e shpirtit…

dritën e shpresuar mos e fik

në lotin tim pasqyrohet fytyra jote

e strukur mes kujtimesh …

më puth buzët gjer në dhembje,

ti nuk e thyen zemrën time.

Poezi nga Emi Krosi

INTERVAL I DHIMSHËM

Eh,

jam gjethe e hedhur,

në një qoshk,

zhele e lënë rrugës,

(qenia ime e ulët),

shihet si vetevetja para jetës.

Interval i shimbshëm,

kam kënaqur elozhin e vetes….

MAKSIMA….

Orakulli hodhi sfinksin,

në zjarr,

rruga e ngushtë e hënës,

u rrëzua në muzgun e kotësisë…

Sublim HIÇI.

HYJNORJA,

u thye në lëndë hipotetike…

KULLA…

Nën petka të reja,

torba e vjetër,

me kujtime,

nën grimca lotësh,

epitafe gëzimesh,

eshtra të shtypura dhimbjesh, në mugëtira netësh,

ditari shpupuris,

puplat e moshës,

me thonj bari,

me pelena të lëngëta stinësh,

(oktapode e viteve strukur),

nën hijearrën e grisur nga mola.

KULLA,

kremtim i LISIT,

të gjakut tim KROSI…

BUJTËSJA E VONË NË TETOVË…

Diku, atje në tokën e madhe Dardane,

endacake e heshtur,

isha bujtëse e vonuara…

Çudi,

e njëjtë gjuha ime,

tingëllonte ndryshe,

në një hotel të madh,

ndodhesha e vetmuar.

Në një krevat të madh,

në tokën e huaj

(dhe pse është kurrizii i zgjatur i atdheut tim),

lakuriqësia ime,

mes çarçafëve “përvëloj” në vetmi.

Kisha nevojë,

për ty,

DASHURI.

Për prekjen tënde.

Për krahët e tua.

Në netët shkupjane,

dhe ato tetovare ,

se di pse u ndieva e huaj.

Në kafe një lot m’ u këput

dhe u kripos mbi filxhan.

Asgjë s’ më mungonte,

vetëm puthja e djalit shkupian,

që më mbeti e paformësuar mbi buzë…

* * *

Asht,

mbi asht,

palë-palë,

më shkallmon,

fryma jote,

e valë.

SOT…

Përkora jote,

më mungon,

si petal lëngëprush.

Tek ti,

me mungon gjithçka.

Sot,

edhe vetë mungesa,

më mungon.

Poezi nga Anastasia Çipi

Blu Saks , Blu xhin.

Kur të gjithë dehen…

Mbështolli vellon e bardhë,

si një copë leckë, nga koha e grirë

U drodh trupi , mardhë, ngrirë

Lakuriq, e dehur

E gjithë, e ngrirë

Me fytyrë zbehur, vdekur

Hodhi përtej kurorën, rrathë , rrathë

Gjerdani i kuq, keq e mbyste në qafë

( e ” unin” që fillojë të bërtasë).

Hodhi memecëri, krenari

Veshi çarçafin blu- saks, xhin

( ku shkruante të dua, natën e mirë)

e u shtri të puthë shpirt.

Natës së errët u ngrit

Të shikojë, në pasqyrën e vjetër, të zverdhur,

Aspak nuk u çudit

Tek shihte veten të dehur.

Dy krahë të bardhë dhe një deshirë

Dy fjalë shkruar në nxitim

Të dua , natën e mirë

Dhe një pasqyrë që puth në mallim.

As fjalët në shpirt,

Pasqyrë,

Çarçaf e jastëk,

Nuk i fshiu

puthi dashurinë , me eks…

Jetën që ndriu

Të dua natën e mirë…pa eks…

dhe dy poezi te tjera

HESHTJE

Heshtje në këtë natë,

Të ngrysur

Që tretet ngadalë,

Ku asgjë përreth nuk pipëtin

Po shuhen dhe flakët e fundit,

E shpirti regëtin.

Më vijnë si mike të largëta

Kujtimet e mia

Të stolisura me kurora

Të kuqërremta në krye,

Të dehura nga dashuria.

Ndonjëherë s’më duan,

Keq më ngatërrojnë

E më bëhen fjalë,

Me trëndafila rozë në dorë,

që më trazojnë.

Dhe unë, sonte,

Tek ti dua të vij

Të ndez një dritë,

Sa një dritë qiriu të bardhë

Të shoh se si dridhet flaka,

Që shpirt njeriu e ndrit

Derisa të çelë ditë,

Të ikë dhe vegim

Bashkë me miket e mia,

Dhe ti o shpirti im…!

Kush

Kush kalorës( ipoti) kush?

Kush luan sonte me mua?

Më thoni kush?

Më thoni kush zemrën time më mbush?

Cilët janë emrat e këtyre qenieve magjike engjëj?

Çfarë ndjenjash janë këto që lindën në zemrën time

Kush engjëj ju ngjizen ? Nga ku zota ku?

Më thoni?

Më thoni ta di?

Si erdhe dhe vure zjarr në gjoksin tim pa më djegur

Si çelën krahë në kraharor pa dhimbje

Kush je? Nga planet magjik më ndjell (vjen)

Si i bëhet që sytë e tu më japin siguri? Prezenca jote pasion?

Si i bëhet që prekja jote të djegë çdo frikë timen, çdo ku dhe pse? Kush je? Nga planet magjik vjen?

Më thuaj?

Më thuaj ta di???

Poezi nga Ermira Ifandi

Malli im

Sonte dua ta gris natën

me duart e mallit ,

të prek buzëqeshjen e ditës

në zemër të këngës

dhe bluja e qiellit

t’ më ulet në duar si një flutur

me sytë rrotulluar drejt hënes time

atëherë , patjetër , ti do të vije !!!

***

Në mëngjesin e stinës tënde

trëndafilat çelin në vesë puthjesh

dhe filizat e gjetheve të mallit

bëjnë dashuri me dritën e hënës

pikturuar tmerrësisht ëmbël

nga buzët e tua

në çdo qelizë timen

me këtë detaj në shpirt

edhe vargu më madhështor i poetit

humb kuptimin e të bukurës !

Në mëngjesin e stinës tënde

mbretereshë e dashurisë jam , unë !!!

***

Sot …

nuk guxova ta puth mëngjesin

ishte, aq bukur !

Frymën e ndala buzëve të tua !!!

Ndjenjë

Mendime të largëta, të vjetra

mbërthyer në çdo qelizë të shpirtitt

lëshohen butësisht buzëve të mallit

njëjtë si pikat e panumërta të shiut

kur puthen me tokën nga etja përvëluar !!!

Malli im

Sonte buzëqeshja më ka tradhëtuar

në buzët e hënës nuk ka më shpirt !

Nata tinzare më mban ndër duar

dhe sytë e detit dot nuk i shoh !

Si një mëngjes, që kurrë s’ ka zbardhur

në pritje tingujsh bota m’ u shemb !!!

Sonte

Heshtja thyhet qerpikut tënd

dhe bie në formen e një ylberi

përmbi buzëqeshjen çapkëne të ndjenjës !!!