
Inteview by Mimoza Ahmeti vs Irina Hysi ( Albania ) Irina Hysi How can you do a Paraphrase in poetry? Poetry is feeling, thought and sense detached from reality! Breeze in last floor of … Continue reading
Inteview by Mimoza Ahmeti vs Irina Hysi ( Albania ) Irina Hysi How can you do a Paraphrase in poetry? Poetry is feeling, thought and sense detached from reality! Breeze in last floor of … Continue reading
Poems by Nuri Can ( Netherlands) Almira Have you ever cried in the language of the rivers? Almira The girl with violet eyes. Have you ever drown the love of the wind on the clouds? Has your … Continue reading
Short stories by Asror Allayarov (Uzbekistan ) Translated by Munira Norova Five encounters Gazing at Gulruh opa ’s face, with winkles linking her brows, one might think that she is over eighty, however, she is only … Continue reading
Kur fjala bëhet dhembje e zjarrit shpirtëror, Xhemile Adili “MES NGROHTËSIVE TË NJË DITE TJETËR” , POEZI. Recension nga Agim DESKU Nëse thua diçka te re,dëgjoj,e lexoj, nëse nuk thua diçka te re, mos fol. Është … Continue reading
Critical appreciation on the poetic project of Eftichia Kapardeli ( Greece) By Alampourinou Konstantina– Poet Her work through the study of one can classify as work with bouncy sensitivity touches that might outline the dashboard of her life. … Continue reading
Poesie di Antonio Stramaglia Io e il mare Quando all’orizzonte il sole si perde e di purpureo il cielo s’affresca; sento i gabbiani stanchi nell’ultimo coro; sento le onde agitarsi e tra la balza di flamenco confondersi; … Continue reading
Poezi nga Maksi Luci
Sa herë
Sa herë mbrëmja e purpurt ngadalë zbret
Mbi shpatulla malesh ku bulkthat këndojnë
Një hënë e plotë, e bardhë zhytur në det
Dhe guralecet nën dallgë në breg lodrojnë
Sa herë kur puhiza e lehtë kalon mbi mua
Dhe flokët e tua valëviten nëpër erë
Sa herë kalova në monopate e në krua
Aq herë të hapa me mall, të zemrës derë…
Mos më thuaj
Se bota është aq miqësore
Mos më thuaj që miqtë të tradhëtuan
Dhe bota është bërë më mizore
Ditët e mira ikën dhe shkuan..
Dua që ta ndjej botën shumë e shumë pranë
Dhe më shumë se kurrë, e dua tani
Si dy pika të vockëla uji në një oqean
Të shoh një ylber plot ngjyra nën shi…
Galaktikat
Planetët që formojnë gjithësinë
Përqafuar e puthur në hapesirë të pamatë
Dhe unë duke pritur yjet mbi det të ndrijnë
Dita e re plot rreze bekuar të dalë…
Kur puthen yjet
Kur puthen yjet dhe netët flakërojnë
Buzë të ëmbla hyjnore zgjaten pa fund
Hapësirash hedhur vello dasme këndojnë
Dhe drita qiellore errësirën skëterrë e mund.
Nën rreze
Rrëkëlleje një gotë nga shpirti im
Mbushur me mall dhe verë të vjetër
Puthe gotën që thyen rrezet në perëndim
Dhe mendoje botën më ndryshe tjetër…
Merre erën e mbrëmjes nën tënden gushë
Dhe bashkë me aromën e verës rrëkëlleje
Derisa perëndimi i kuq përsëri rreze ta mbushë
Dhe unë si një shpirt në ajër të fluturoj drejt teje…
CUANDO DON GENARO FUE UN ANONIMO MAESTRO José Revello “…. Sus últimos años lo vivió desprendido de toda cosa material. A su vez disfruto sus cosas con austeridad regalándose días transcurridos gozando de la naturaleza y los … Continue reading
Poezi nga Valbona Jolla Hani NUK JAM LARG TEJE Nata është e errët,yjet ndriçojnë qiellin, Nisë e vrapoj drejt teje,ushëtij si dallgë deti. Era përshpërit shkurret me fjalët e këngës, Veshët e mi dëgjojnë tingujt e tu … Continue reading
Poezi nga Stavri Nikolla Risto Çfar dua unë! Dua bukën me një spec e me nje vez’ të skuaqur E në mos paça vezë, Do të jem i kënaqur edhe vetëm me bukë e vaj e kripë! … Continue reading
Poezi nga Fejzi Murati
PASDITET ME SHI
Pasditet me shi janë të trishtueshme,
sidomos kur ty nuk të kam pranë,
pasditet me shi janë enigmatike,
mbi vete lot dhimbjesh mbajë!
Shiu, përherë më ngjall trishtim,
më kujton lotët e ndarjes posht syve,
ndaj nuk i dua pasditet me shi
sado të bukur të jenë ylberët mes tyre.
TRILL NË DITË BORE
Ndjek me sy fluturzat e bardha
që rendin drejt tokës
si petale kumbullash, në pafundësi…
një trill më nxit të kap kristalet
siç kapja fluturat, në fëmijëri.
Pengohem në gurë e ferra
e gjunjët dërrmoj,
e vrapoj,
e djersij,
e lodhem,
e gulçoj…
po fëmijërinë kurrë se arrij.
Si një ëndërr e mjegullt
mes fluturzave të borës,
ka ngelur diku në largësi…
GRUA
Tek ti
gjeta filozofine e grekëve të lashtë;
toka,
uji,
zjarri,
ajri…
të lindura e të lidhura bashkë!
Tek ti ishin
rrënjët,
jeta,
shpirti,
ngrohtësia,
brenda teje,
lindja dhe vdekja!
Mes tyre, dashuria.
I BURGOSUR I PËRJETSHËM
E ç’ janë prangat e akullta ndër duar
përpara prangave me emrin dashuri?
Më fute në burgun e shpirtit tënd
siç futet një kanarinë në kulvi.
Me apo pa pranga,
i burgosur i përjetëshëm jam unë,
gardiania e pashpirt je ti!
“SHPIRTIN E KAM PËRRHERË TE KËTO VEPRIMTARI DHE ATY GJEJ KËNAQËSI…” -Bisedë me Luljeta Avdiu-Cura, kryetare e Shoqatës “Labeatët” dhe e Shoqërisë Kulturore-Artistike “Ana e Malit”,Ulqin. Nga: Prof.Murat Gecaj publicist e studiues-Tiranë Luljeta Avdiu-Cura … Continue reading
Poezi nga Seli Murati
Sensual janë sytë e tu
Si qielli blu sytë e tu sensual
në breg të oqeanit ti fal
rreze drite e diell ,
qerpikë gërsheta të arta
që çelin petale të bardha bore
të përdredhura në lulevjeshte
që kanë mbetur të fiksuar në kujtimet
në brigjet e largët të detit
tek adresa e vjetër
ne shikimin e përhumbur të syve të mi,
mes meje teje, ka ni fshetësi
ëndrra ime e veshur
mbushur me plot magji dashuri
Mallin tënde të largët
që fshihej nga qielli
valët e detit ngatëruar hapave,
brënda detit të shpirtit tim,
me një dolli gotë verë dehur
me syrin e malluar qerpikët të ulen
natën ndez qirinjtë shkëndi
fytyrën si në ujët
e një burimi të kristalte,
mes detrash pa fund
ti thellë po më flet
me sytë tu sensual
me plot ngjyra stine
dashurinë thurë kurrorë.
Mbretëreshë e vargut
Si vala deti më rrëmben mendimet
dëshirën mes ëndrrave putha heshtjen tënde
mbrëmjeve shpërthen aroma jote
e ëmbel magjistari, ujvare ndjenjash e etur
me syrin e kristaltë si rubinë petale
zbraz aromën tënde në shpirtin tim.
Sytë e tu të thellë mall në errësirë
janë mbushur shkëndi nga vështrimet e natës
qerpikë fluturuese më vjen thellësive të shpirtit ,
rreze dielli e ndiej ngrohtësinë tënde ,
që fryn birgje përkëdheljesh, me tinguj shpirti
ndez flakë kujtimin e dashurisë .
Si engjëll misteri më shfaqesh brëmjeve
mbretëreshë e vargut trëndafil i kuq qelur
në ëndrra më gjen,miliona ngjyra malli
krahë flutur drejt qiellit të shpresës
shikimin tënd me ndjek thellësive të shpirtit .
Me rrahje zemre…,
imazhi yt fshehtësitë e shpirtit
pikë loti vese plagë tret,
në kodin e dashurisë hapat kërkon
petale të derdhura aromë oqeani
të shpërndara në degë jete
realitetin e vrazhdë të vetmisë,
një gjysëm jetë mbushur plot me kujtime .
Loti që mos të lëndoj
si bregu valët e kristalta.
më ndiell dhe tërheq në shoqërinë
që një herë të besoj në dashuri .
Në një gotë kristali
notat në pentagram
mbushur me aromë shpirti
brengën e thyer të udhëve të gjata
përkëdhelur deshirën përtej oqeanit
ngjyrat e perendimit ti dhuroj ,
nëse syri sta mbush mallin
mbretëreshë e vargut
të jap buzën që ta shuash zjarrin.
Ti jeton jetën time, unë prek çastin tënd.
Nëpër netët e gjatë si nata pa hënë
hijen tënde në errësirë ti fsheh
heshtur hapat të ecin nën tingujt e shpresës
pa lëvizur qërpikët i përhumbur qëndron
pa më thënë as edhe një fjalë
si valë e lëshuar prej një varke
lundron lehtas përplasesh në thellësinë e kujtimeve
duke prishur formën e përgjysmuar të hënës
ti fsheh ndjenjën time.
Netëve të ftohta mbështillem në guacën time
zëri yt nëpër netë tingëllon si kristal
kurrorë mbi qeripkët thur shpresën ,
ti me vështrimin tënd netëve të gjata
troket në portën e magjisë , ndez errësirën ,
në shpirtin tim bashkë me heshtjen det ,ocean…
pasqyrë më rii rrubinë e kësaj nate stolisur yll e hënë ,
dritë lëshon mesazhe pa fjalë në zemër më dërgon.
Edhe këtë natë qëndron i heshtur
imazhi yt në nëtët e gjata pa zë ..
shpresa e ndarë në dy pjesë
si një lot i këputur…,
përmbi brengën e thyer i venitur noton
në ajrin e stuhisë së përtymur…
qëndron përmbi fytyrë si një duvak
që fsheh lakuriqësinë e ndrydhur …
nëpër rrezet të hënës,dashuri çel
një buzëqeshje të fshehur më dërgon .
Kurr errësira të largohet ,
ti vien me hënën i heshtur
ditën vien me rrezet e diellit
një deshirë peng kohe në heshtje mban
fatin tim duke e vizatuar
në fytyrën e zemrën tënde
ti jeton jetën time, unë prek çastin tënd
Ti shpresë e natës
Nën qerpikët e njomë
imazhi yt sonte …
i heshtur mbyt lodhjen e natës
si një mjegull sillesh vërdallë
ikën e vjen si psherëtimë,
vjen e ikën si dhimbje ,
shpresën në heshtje e vret .
Si flutrat që më shëtisin ëndrrat
endesh rrugëve si hije
në drit të hënës ti qëndron
ëndrrat vetëm për ty më flasin
ndjenjën e shpirtit e fsheh
si valët e liqenit që dridhen si mirazh.
Ti shpresë e natës ,që ndrit në qiell …
ëndrrat e mia mi mban zgjuar
krahë hapur,për cdo natë ti më vjen
më puth e me flet, mëngjeseve agimeve
më zgjon shpresën,ma mbush plot jetë
Ti thesarin që ruan të fshehur
në skutat e shpirtit…
dritën e shpresuar mos e fik
në lotin tim pasqyrohet fytyra jote
e strukur mes kujtimesh …
më puth buzët gjer në dhembje,
ti nuk e thyen zemrën time.
Tregim nga Resmi OSMANI O BELLA CIAO! O bella ciao!,bella ciao!, ciao,ciao….! Nëse vdes si partizan Të më varrosësh lart në mal…. Nën hijen e nje luleje të bukur … Continue reading
Poezi nga Seti Vladi UNAZA E QYTETËRIMIT ( DORA D’ISTRIA – ELENA GJIKA ) Nga jugu me kaltërsi detesh e blerimesh , në veri ku malet kuvendojnë me retē , emri yt flakëron si horizonte perëndimesh, … Continue reading
KLUBI LETRAR “ PODGURI “ NË ISTOG ORGANIZON SESION SHKENCOR ME TEMËN BOSHT : Gjuha standard dhe dialektet. Sesioni Shkencor është në vazhden e aktiviteteve të Klubit të paraparë me planin vjetor që është punuar nga ekspertet … Continue reading
Në respekt të veprës së albanologut, poetit, përkthyesit dhe “Mikut të Madh të Shqiptarëve”, suedezit të shquar Ullmar Kvik (Qvick):
AJRI I FRESKËT I LIRISË
“Nëse do të jetoja edhe një herë, do të punoja me shqiptarët dhe për shqiptarët”. Ullmar Kvik(Qvick)
Nga: VIRON KONA
-shkrimtar e publicist
1.
Sapo hapa faqen e “Fjalës së lirë” të Londrës, të datës 20 maj 2016, të drejtuar nga i shkrimtari, poeti dhe publicisti i mirënjohur Fatmir Terziu, mes artikujve dhe krijimeve letrare, më tërhoqi vëmendjen poezia “Nuk do të harrohen kurrë!”, e shkruar nga albanologu, poeti dhe përkthyesi suedez Ullmar Kvik (Qvick). Nisa ta lexoj poezinë dhe, ndërsa vargjet e saj më rrëmbenin dhe më emociononin me bukurinë dhe brendinë e tyre, më bëhej se po ndjeja më shumë ajër dhe dritë, ndjeja në vargjet e asaj poezie madhështinë e lirisë dhe të mëvetësisë, e, njëherazi ngazëllehesha nga kënd shikimi origjinal evropian-verior për nderimin e heronjve. Këtë vlerësim të Ullmarit e kemi parë të shkruar dhjetëra herë, në poezi, artikuj e intervista, e, veçanërisht te libri i tij i madh “Më shumë heroizma se sa grurë” që përbënë një analizë dokumentare të historisë dhe jetës shoqërore të shqiptarëve të shekullit të XX.
Në luginat e Shqipërisë në dimër mjegulla
në verë vapa mbytëse
ndërsa në malet e larta mbretëron
ajri i freskët, ajri i lirisë
një mjedis romantik
me pastërtinë e besës, nderit, burrërisë…
Vijoja të lexoja poezinë dhe ndjeja pranë njeriun e mirë, fisnikun brilant dhe qytetarin botëror Ullmar Kvik (Qvick), njeriun që ka merituar vlerësimin “Miku i Madh i Shqiptarëve”.
Ulmar Kvik (Qvick), me vogëlushen shqiptare, Tergita
(Foto nga: Shkëlzen Behrami-Xeni)
Çdokush që hap portalin e Grupit të Miqësisë Suedi-Shqipëri, do të mrekullohej nga konsideratat e shumta që shprehin për Ullmar Kvikun qindra e qindra njerëz, veçanërisht shqiptarët, ata nga Skandinavia, Kosova, Shqipëria, nga tërë trojet shqiptare e diaspora… Të gjithë shprehen me fjalë respekti dhe dashurie për njeriun që vlerëson dhe mbron vlerat shqiptare me fuqinë e krijuesit të talentuar, të ditur, të frymëzuar e me rrezatim të fuqishëm… Dihet botërisht se, të krijosh poezi duhet të dashurosh fort, duhet të njohësh nga afër, duhet të të rrahë zemra, jo thjesht për pamjen, po për thelbin, duhet ta përjetosh e ta ndjesh brenda vetes shpirtin dhe zemrën e një individi, apo të një populli, të njohësh mirë dhe ta duash me sinqeritet vendin, historinë… Ullmar Kviku e ka të tejkaluar këtë njohje, ai është i tëri brenda saj, ai njehë deri në detaj Shqipërinë dhe shqiptarët, njehë stinët shqiptare, detet, lumenjtë, luginat, fushat dhe malet, mjegullën në dimër dhe vapën mbytëse në verë, njehë bukurinë e peizazhit bregdetar dhe malor, rrjedhjen e krojeve ujë freskët, ortekët e dëborës, ndjen dhe mbush tërë kraharorin me ajrin e freskët të lirisë…Ai njehë me hollësi epokat, mijëvjeçarët, periudhat, shekujt dhe aktualitetin shqiptar, di se çfarë do dhe se ç`është në gjendje të bëj shqiptari për vendin e tij, di me hollësi se sa shumë ai ka sakrifikuar e sakrifikon për lirinë…Ullmari njehë një për një emrat dhe bëmat e luftëtarëve të mëdhenj të lirisë dhe të panteonit shqiptar, por ai përjeton edhe ëndrrat shqiptare, vlerat dhe virtytet e rralla të pastërtisë, besës, nderit e burrërisë, ai i veçon ato si margaritarë të ndritshëm e vezullues, i pikturon me ngjyrimet më mahnitëse të shpirtit të tij energjik verior, i tregon botës me ndjenjë e krenari për shqiptarët si të ishte njëri nga ne, duke na dhuruar njëherazi tufa me bukuri aurorash vezulluese e, bashkë me to, miqësi të sinqertë e të çiltër, humanizëm dhe shumë dashuri vëllazërore.
Në poezinë ”Nuk do të harrohen kurrë!” të Ullmarit, edhe kësaj here ndjeva se, ashtu si dikur Bajroni ra në dashuri me Shqipërinë, po ashtu edhe Ullmar Kviku e dashuron me shpirt kombin shqiptar në vlerat, historinë, dashuritë, gëzimet e dhimbjet, në gjithë emblemën shqiptare. Më vjen mirë t`i kujtoj lexuesit se Ullmari e njehë gjuhën shqipe kaq mirë, saqë, nga çdo lloj komisioni testues, do të vlerësohej ndër mësuesit më të zotë të gjuhës shqipe, madje, figurshëm do të shprehesha se “cilido mësues i gjuhës shqipe do të ndiente “konkurrencë” përballë profesionalizmit gjuhësor të Ullmar Kvikut”. Por, më tepër se sa fakti që ai shprehet aq bukur kur flet dhe shkruan shqip, mendoj se Ullmarin e lartëson akoma më shumë guximi, karakteri dhe kultura e tij e gjerë, mbrojtja dinjitoze dhe pasiononte që ai i bënë gjuhës shqipe, mbrojtja që i ka bërë dhe i bënë Shqipërisë, Kosovës dhe trevave shqiptare, dashuria që ai shfaq për shqiptarët kudo ku ata jetojnë: në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Çamëri, Mal të Zi, në Diasporë e kudo. Siç është vënë në dukje, Ullmar i ka njohur e vlerësuar Shqipërinë dhe shqiptarët jo thjeshtë në mënyrë romantike apo vetëm duke dëgjuar për ta nga larg, por ai ka qenë shpesh herë në Shqipëri, në trojet shqiptare: në vitet `70, `78, `79, `94, `95,` 2004, `2005…`2011. Më se gjysmë shekulli, ai ka pasur kontakte dhe ka bërë vizita të vazhdueshme në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, tek arbëreshët e Italisë e në hapësira të tjera të diasporës shqiptare. Në librat, artikujt dhe krijimtarinë e tij për Shqipërinë dhe shqiptarët Ullmar ka mbajtur parasysh faktet historike për origjinën dhe prejardhjen ilire të shqiptarëve, duke u mbështetur në vlerësimet që kanë bërë prej kohësh shkrimtarë dhe historianë të shquar, që nga antikiteti: Homeri, Herodoti, Plutarku, Apiani, Aristoteli, Ptolemeu, Straboni, Tit Livi, Ciceroni, Cezari, Virgjili, Lukiani…, e në vazhdim: Shekspiri, Hygoi, Dumasi, Gotje, Bajroni, Longfellohu.., e, veçanërisht suedezi i madh, studiuesi i shquar i origjinës ilire të shqiptarëve, Erik Hans Tunman(1746-1778), i cili, ndonëse vdiq në moshë shumë të re, (rrojti vetëm 32 vjeç) arriti të botonte një sërë punimesh shkencore, më e njohura: “Hulumtime në lidhje me historinë e popujve evrolindor” (1774), e prej të cilave vetëm pjesa e parë është botuar. Në veprën e tij, “Mbi historinë dhe gjuhën e shqiptarëve dhe të vllahëve”, Tunman vjen në përfundimin shkencor se, ilirët janë stërgjyshërit e shqiptarëve…
Kujtim i paharruar…Në mes, Ullmar Kvik( Qvick) dhe nga e majta: Prof. Murat Gecaj e Viron Kona (Boras, Suedi, prill 2012)
2.
Duke iu rikthyer komentit të poezisë së Ullmarit “Nuk do të harrohen kurrë!”, ndjejmë të entuziazmuar se vargjet vlojnë nga figuracioni i rrallë poetik, ku bien në sy metafora, epitetet, shkallëzimi, eufemizmi dhe krahasimet e shkëlqyera. Me një leksik të pasur e gjuhë të gjallë e të zjarrtë, ai nderon dhe lartëson miqtë e Shqipërisë në shekuj e, veçanërisht Lord Bajronin, jo vetëm për vlerat e tij si poet botëror, por edhe për faktin se gjen të përbashkët tek Ai, dashurinë për shqiptarët, për cilësitë e virtytet e tyre, ndërkohë që, pikëzimet e frymëzimet për vlerat e kombi shqiptar e cilësitë e Bajronit, i bëjnë edhe më shkëlqimtare vargjet e Ullmar Kvikut:
Para dyqind vitesh erdhi në Shqipëri
Lord Bajroni
dhe ra në dashuri me këtë vend të egër
me burra trima dhe besnikë
Lord Xhorxh Bajron
poet romantik, xhani i femrave
tmerri i moralistëve
pas aventurave të shumta erotike…
Me gjak të nxehtë dhe dëshirë të zjarrtë veproi
për çlirimin e popujve nga zaptuesi osman
Përpjekja e tij u ndërpre nga vdekja e parakohshme
në Misolongji të Greqisë, u fik jeta e tij nga ethet…”
Teksa lexojmë Ullmarin, që na sjellë plotë dritë e brohori Bajronin dhe dashurinë e tij për Shqipërinë e lirinë, sikur dëgjojmë gjëmimin dhe tempo-ritmin e vargjeve kumbuese të ”Shtegtimit të Çajld Haroldit”, e, veçanërisht ato të poezisë “Tamburxhi”, të shqipëruar nga mjeshtri i madh i përkthimit Skënder Luarasi:
Tamburxhi! Tamburxhi! thirrja jote ushton;
U ngjall trimave shpresën; për luftë na fton
Gjithë djemt’ e malsisë i thërret anembanë
Himarjotët, Ilirët, Suljotët zeshkanë..
Ullmar Kvikut nuk i ka kaluar pa e vënë re, deri dhe kostumi shqiptar i Bajronit, që, ai e ka veçuar për të ilustruar me fotografi poezinë “Nuk do të harrohen kurrë!” Shpresoj e, nuk besoj se e teproj, që, veshja shqiptare i jep nur dhe bukuri të veçantë yllit të zjarrtë të romantizmit botëror…
3.
Në vijim të komentit të poezisë ”Nuk do të harrohen kurrë!”, shprehem se Ullmar krijon një lidhje e harmoni interesante mes heronjve, duke lartësuar e përndritur me vargje poetike disa nga figurat e shquara të rilindjes kombëtare shqiptare e, mes tyre: Çerçiz Topullin dhe Mihal Gramenon:
Por fryma romantike e lirisë jetoi në viset shqiptare
Po kalojnë një qind vite dhe turqit ende sundojnë
Çerçiz Topulli me mikun e tij Mihal Grameno
nuk durojnë zgjedhën, bëjnë revolt!
Fushat e Mashkullores edhe sot këndojnë
për trimëritë e të dyve kur kundërshtuan osmanët!
Dhe lufta e tyre vazhdoi, kundër zaptuesve grekë e malazezë
Por në Shkodër mizorisht Mali i Zi e vrau Çerçizin.
Vetëm tetë vargje, por një histori e tërë. Shqiptarëve që i lexojnë, këto vargje u ngjallin në mendje përpjekjet dhe luftërat e pandërprera për liri e pavarësi, u ndezin akoma më shumë dashurinë dhe krenarinë për paraardhësit dhe heronjtë, duke filluar me ilirët, me Gjergj Kastriotin – Skënderbeun, që u bë mbrojtës i Evropës nga okupacioni osman, e duke vijuar pastaj me rilindjen kombëtare shqiptare dhe figurat e saj, që përbëjnë plejadën e shkëlqyer me poetë, filozofë, publicistë, shkencëtarë, piktorë dhe, në ballë të tyre, çetat e luftëtarëve të lirisë, që sakrifikuan deri jetën për liri e pavarësi kombëtare. Nëpër Shqipëri, kujtesa historike dhe heronjtë e kombit janë shndërruar në monumente të ndritura nderi dhe lavdie, janë të shkruar me germa të arta e i japin dritë e vezullim të veçantë panteonit shqiptar. Ullmar i vendos heronjtë e Shqipërisë në piedestalin e nderit, në vendin që u takon, ata përbëjnë themelet e historisë së kombit. Ndaj dhe, populli, këtyre figurave u ka thurur poezi e këngë, u ka ngritur monumente bronzi, guri dhe mermeri, ata janë në piktura, në emra shkollash dhe institucionesh, rrugësh, sheshesh dhe lagjesh, ata janë të gjallë dhe qarkullojnë në biseda dhe legjenda, emrat e tyre u përcillen vazhdimisht brezave me dritë e shkëlqim.
4.
Ullmar Kviku e ka përjetuar dhembshëm historinë e Kosovës, duke denoncuar gjenocidin serb, por, ai, si një bir i denjë, gëzoi me shpirt për lirinë dhe pavarësinë e saj. Janë të shumtë artikujt, intervistat, krijimet poetike të Ullmarit për Kosovën dhe heronjtë. Veçanërisht ai ka shkruar me emocion dhe në mënyrë dokumentare e letrare për figurën dhe vdekjen heroike të Isa Buletinit, që ai e cilëson “Luftëtar të madh të lirisë”: Isai arriti moshën 52-vjeçare, por u bë legjendë në popullin e tij. Ishte lindur në një fshat të vogël në periferi të qytetit kosovar Mitrovica, dhe tërë jeta e tij do të mbushet përplot me luftëra dhe përpjekje të tjera për të siguruar ardhmërinë e shqiptarëve” : “Unë jam mirë, kur Shqipëria është mirë”. – citon Ulmar fjalët e atdhetarit të madh”.
Kësaj here, në poezinë ”Nuk do të harrohen kurrë!” Ullmar i ngre përmendore arti heroit tjetër legjendar të lirisë, të luftës së Kosovës, Adem Jasharit, duke e pasqyruar artistikisht atë si një simbol dhe frymëzim, si kushtrim i shqiptarëve për liri:
Edhe një shekull kalon me punë, me luftë, me flijime
Dhe në Prekaz të Kosovës, në Drenicën heroike,
lufton shqiptari Adem Jashari kundër armikut shekullor serb
Me familjen e tij të madhe flijon jetën, por kjo humbje tragjike
u bë kushtrim i shqiptarëve për liri, të mos nënshtrohen!
Bashkëkombësit e Ullmarit, historikisht i kanë qëndruar vazhdimisht pranë shqiptarëve, veçanërisht Kosovës, luftës dhe përpjekjeve të saj të vazhdueshme për liri e pavarësi. Aq shumë, saqë edhe kanë sakrifikuar për të. Kujtojmë këtu me nderim të thellë Ministren e Punëve të Jashtme të Mbretërisë së Suedisë Anna Lindh (1957 – 2003), kontributin e saj të veçantë për mbështetjen dhe pavarësinë e Kosovës; kujtojmë faktin se, i pari Ministër i Jashtëm që mbërriti në Kosovë, menjëherë pas shpalljes së pavarësisë, ishte ai suedez. Ndërkaq, Suedia mirëpriti mbi 50 mijë shqiptarë, të cilët sot janë qytetarë të nderuar të saj.
Ullmar Kvik, sjellë tek ne miqësi, paqe dhe dituri; ndjenja vëllazërore e mirëkuptim; ai i jep ndihmesë popullit shqiptar me vlera, ide dhe mendime, fjalë të ëmbla që afrojnë dhe i bashkojnë më shumë shqiptarët me njëri-tjetrin. Në këtë drejtim, sikurse dhe në poezinë që komentojmë, ai shfaqet edhe si një mentor i spikatur, si një fjalë urtë i rrallë popullor.
Poezia ”Nuk do të harrohen kurrë!” mbyllet me një mendim të shkëlqyer poetik, që derdhet në formë sentencash letrare, që gurgullojnë me gjallëri, të freskuara me erën e lirisë dhe të nderimit për heronjtë, por, që rrezatojnë edhe besim në të ardhmen evropiane të Shqipërisë:
Adem Jashari, me familjen e tij, ka vend nderi
në analet e luftës për liri
dhe as ai, as Lord Bajroni, as Çerçiz Topulli nuk luftuan kot.
Me bashkim, në luftë paqësore,
shqiptarët do të realizojnë ëndrrat e tyre fisnike…
…Duke i mbyllur përshtypjet e mia të nxitura e frymëzuara nga poezia “Nuk do të harrohen kurrë!” e Ullmar Kvikut, njëherazi respektoj dhe mbështes me zemër mendimet që shfaqin publicistët e njohur Kadri Tarelli dhe Bashkim Saliasi në shënimet e tyre si komente të asaj poezie:
Me këta miq zemër bukur të poezisë, bashkoj edhe unë urimin:
“Qofsh gjithnjë i frymëzuar Miku ynë i Madh Ullmar Kvik(Qvick)!
Tiranë, maj 2016
Poezi nga Fatma Jasini PËR DITËLINDJEN TËNDE… Veshur e stolisur plot ditëlindje maji, si mund t’i mungoje ti! Sot zemra kujton e s’ ndalet, vargjet vërshojne çiltërsi… Unë sot shkoja në çdo cep të shkollës, të … Continue reading
Poems by Alicia Minjarez Ramírez ONEIRIC SEAS The skyline outlines the trace of reluctant springs. Gulls and sparrows silhouettes transposing dream seas of desire. As a wounded reflection it flows in the attempt. Succession and extract. … Continue reading
Poesie di Maria Cristina Sabella Piange il mare☆¸.✿.¸.•´ ¸.•´.-✿ ¯**´¯**´¯`˜”*°•.•.¸ღ¸☆´ ¸ Nuove onde inghiottono i nuovi piccoli Aylan … dalle magliette colorate dal profumo di salsedine di innocenza e sogni spenti. Nuove carrette del mare dove l’uomo governa il … Continue reading
Poesie di Giuliana Coni BEL RICORDO Mi passeggiavi accanto ricordo era la stagione dei tanti colori. Finito il giorno entrava piano quieto il pensiero aggrappato al crepuscolo. Le nostre voci si arrampicavano insieme assettate per diventare melodie. … Continue reading
Poezi nga Elona Tabaku Pa Dashuri Pa dashuri, e ftohtë do ish kjo bot’ Si një shpirt i vrarë me dhembje plot. Pa dashuri, vuajtja do ishte mbret, Si një thik gjigande që botën vret. Pa … Continue reading
BLISS: The Ultimate Magic: By Dr Jernail S. Anand If you are in the look out for something like Khalil Gibran’s ‘The Prophet’ and Milton’s ‘Paradise Lost’…STOP HERE to have a look at BLISS… the modern day ‘avataar’ of the ancient … Continue reading
Poezi nga Sabrie Selimaj MJEGULLNAJË ÇORODITËSE Mundimi im në këtë jetë s`u vlerësua bota mjegull, skaliti dhimbjen time zvarranik në jetën e përditshme ishja gjithsesi, unë jetoja me djersën time, Rutina e përditshme, fantazmë rrënimi insekt i … Continue reading
Poezi nga Zyba Hysa GLAUK… (Nipit tim per nje vjetor) GLAUK…! O ëngjell i timit ëngjell… Të dërgoj mallin zjarr për dhuratë, Në përvjetorin e parë… si ëndërr, Kur ende në prehër s’të kam marrë! S’të … Continue reading
SOBRE EL SENTIDO DE HUMOR SEGUN DON GENARO (Fragmento del libro.” Mis tardes con Don Genaro) José Revello La “chispa” del humor -en su cabal expresión- es la tercera inmensa virtud que posee el ser humano, … Continue reading
Poesie di Vella Arena Bellissima… Un soffio di eterno il tuo respiro… Bellissima.. Mi dicevi,bellissima. L’anima ,del color della neve baciava la tua… labbra alle labbra ripetevi,bellissima . E anche bellissima quando al chiarore del sole … Continue reading
Poezi nga Zabit Sulo VJESHTA I mirëpres të gjitha stinët Këtu në thellësi të shpirtit tim, I jap dorën dhe i nderoj si ndër më të mirët, Edhe pse, në mes tri zonjave, plaku dimër, shpirtin ma … Continue reading
Poezi nga Drita Lushi
Gjendje
Përballë ,
ti gjerb kafenë në të rrallë
E tretesh në mendime,
Nje bote – larg meje…
Përballë,
e qetë si (vetëm)unë,
Surb lehtë çajin e ftohtë,
Larg qiellit tënd, prej reje…
Gjerb…
Surb…
Pa fjalë…
Përballë
Dhe larg!
***
Në ҫdo lule pranvere,
gjeta gërma,
sy
dhe mall.
Ti je qielli, ku shkruaj puthjet e mia,
Unë jam Maji!
***
Pallati ku banon ime më,
gumëzhinte dikur nga fëmijtë
(ne mes tyre dhe unë)
dhe shpesh, dilnin te mirat na qortonin
se bënim shkallët pis, se bënim zhurmë;
Tani më dhëmb kjo qetësi,
nëpër shkallë,
Më vret sytë kjo pastërti për dreq!
Këmbehem në të rrallë me burra e gra
që vijne të shohin në pallat pleq…
***
Ti më thua se po vdes
Unë shkrihem në gjoksin tënd
E nga zemra rrahjet t’i jap…
Ti ringjallesh…
(Ah, të mesova keq!)
“Po vdes” -më thua çdo ditë
“po vdes prapë…”
Requiem: “Trëndafilja e kokoshkave” Nga : Artur Zheji Është kjo e Zonjës Trëndafile, një histori e dhimbshme. Një histori mjerimi që ka tronditur Shqipërinë. Në këtë dramë të zezë, të një njeriu të këputur, që … Continue reading
. . .”SE KA CA NJERËS” (TRIPTIK PLUS NJË ) Tregim i jetuar nga Sotir ATHANASI Nuk do të qe i plotë ky fluturim. Po aq i mangët rrëfimi do të qe, sikur të mos shkruaja … Continue reading
Poezi nga Emi Krosi
INTERVAL I DHIMSHËM
Eh,
jam gjethe e hedhur,
në një qoshk,
zhele e lënë rrugës,
(qenia ime e ulët),
shihet si vetevetja para jetës.
Interval i shimbshëm,
kam kënaqur elozhin e vetes….
MAKSIMA….
Orakulli hodhi sfinksin,
në zjarr,
rruga e ngushtë e hënës,
u rrëzua në muzgun e kotësisë…
Sublim HIÇI.
HYJNORJA,
u thye në lëndë hipotetike…
KULLA…
Nën petka të reja,
torba e vjetër,
me kujtime,
nën grimca lotësh,
epitafe gëzimesh,
eshtra të shtypura dhimbjesh, në mugëtira netësh,
ditari shpupuris,
puplat e moshës,
me thonj bari,
me pelena të lëngëta stinësh,
(oktapode e viteve strukur),
nën hijearrën e grisur nga mola.
KULLA,
kremtim i LISIT,
të gjakut tim KROSI…
BUJTËSJA E VONË NË TETOVË…
Diku, atje në tokën e madhe Dardane,
endacake e heshtur,
isha bujtëse e vonuara…
Çudi,
e njëjtë gjuha ime,
tingëllonte ndryshe,
në një hotel të madh,
ndodhesha e vetmuar.
Në një krevat të madh,
në tokën e huaj
(dhe pse është kurrizii i zgjatur i atdheut tim),
lakuriqësia ime,
mes çarçafëve “përvëloj” në vetmi.
Kisha nevojë,
për ty,
DASHURI.
Për prekjen tënde.
Për krahët e tua.
Në netët shkupjane,
dhe ato tetovare ,
se di pse u ndieva e huaj.
Në kafe një lot m’ u këput
dhe u kripos mbi filxhan.
Asgjë s’ më mungonte,
vetëm puthja e djalit shkupian,
që më mbeti e paformësuar mbi buzë…
* * *
Asht,
mbi asht,
palë-palë,
më shkallmon,
fryma jote,
e valë.
SOT…
Përkora jote,
më mungon,
si petal lëngëprush.
Tek ti,
me mungon gjithçka.
Sot,
edhe vetë mungesa,
më mungon.
Poezi nga Petrit Sulaj DASHURIA Dashurinë nuk mund ta gjejnë njerëz që tjerrin e mendojnë hollë për të, dashurinë nuk mund ta vrasin njerëz që nga halli a interesi e injorojnë. Dashuria është rrugë e pashkelur … Continue reading
Kur lë pas gjëmimet e luftës (Mbresa nga vizita në Muzeun e Marinës në Lanmark të Masacusesit në SHBA ) Nga Namik Selmani Emocion i fortë njerëzor si në asnjë teatër të botës. Nuk mund të gjendet … Continue reading
THE ENCHANTED ISLAND by Dr J.S. Anand. Critical Appreciation by Parupudi Satyavenkatavinodkumar Enchanted Island an apt title from the vantage point where you could express these feelings of a soul on journey. In the first … Continue reading
Poezi nga Sarë Gjergji E DIELA IME Në ujë t’bekuar shndërruar m’ke sot, e diela ime, n’Pemën e Jetës. Ti, gurrë e pashtershme, burim i ujit të gjallë, më të eturin e botës më bën. Ti, … Continue reading
Poezi nga Miltiadh Davidhi JAM DUKE RRITUR VETEN TIME …Duke marë forma vogëlushësh e ëngjëjsh të bukur Para se të mar forma të ndryshme grimcëzash pluhuri. Jam duke kundrur me vëmëndje rritjen time. Sapo përfundova moshën deri pak … Continue reading
Poezi nga Pullumb Ahmeti PENA E POETES ( Poetes Vojsava Nelo) Kolovitej varka,,nga pesha e vargjeve,, tej loznin ca vajza, sirena mes dallgëve,,,, Shpirti i poetes, i përcjell në breg, fort u rrahin zemrat, mezi presin djemtë,,,, … Continue reading
Poezi nga Anastasia Çipi
Blu Saks , Blu xhin.
Kur të gjithë dehen…
Mbështolli vellon e bardhë,
si një copë leckë, nga koha e grirë
U drodh trupi , mardhë, ngrirë
Lakuriq, e dehur
E gjithë, e ngrirë
Me fytyrë zbehur, vdekur
Hodhi përtej kurorën, rrathë , rrathë
Gjerdani i kuq, keq e mbyste në qafë
( e ” unin” që fillojë të bërtasë).
Hodhi memecëri, krenari
Veshi çarçafin blu- saks, xhin
( ku shkruante të dua, natën e mirë)
e u shtri të puthë shpirt.
Natës së errët u ngrit
Të shikojë, në pasqyrën e vjetër, të zverdhur,
Aspak nuk u çudit
Tek shihte veten të dehur.
Dy krahë të bardhë dhe një deshirë
Dy fjalë shkruar në nxitim
Të dua , natën e mirë
Dhe një pasqyrë që puth në mallim.
As fjalët në shpirt,
Pasqyrë,
Çarçaf e jastëk,
Nuk i fshiu
puthi dashurinë , me eks…
Jetën që ndriu
Të dua natën e mirë…pa eks…
dhe dy poezi te tjera
HESHTJE
Heshtje në këtë natë,
Të ngrysur
Që tretet ngadalë,
Ku asgjë përreth nuk pipëtin
Po shuhen dhe flakët e fundit,
E shpirti regëtin.
Më vijnë si mike të largëta
Kujtimet e mia
Të stolisura me kurora
Të kuqërremta në krye,
Të dehura nga dashuria.
Ndonjëherë s’më duan,
Keq më ngatërrojnë
E më bëhen fjalë,
Me trëndafila rozë në dorë,
që më trazojnë.
Dhe unë, sonte,
Tek ti dua të vij
Të ndez një dritë,
Sa një dritë qiriu të bardhë
Të shoh se si dridhet flaka,
Që shpirt njeriu e ndrit
Derisa të çelë ditë,
Të ikë dhe vegim
Bashkë me miket e mia,
Dhe ti o shpirti im…!
Kush
Kush kalorës( ipoti) kush?
Kush luan sonte me mua?
Më thoni kush?
Më thoni kush zemrën time më mbush?
Cilët janë emrat e këtyre qenieve magjike engjëj?
Çfarë ndjenjash janë këto që lindën në zemrën time
Kush engjëj ju ngjizen ? Nga ku zota ku?
Më thoni?
Më thoni ta di?
Si erdhe dhe vure zjarr në gjoksin tim pa më djegur
Si çelën krahë në kraharor pa dhimbje
Kush je? Nga planet magjik më ndjell (vjen)
Si i bëhet që sytë e tu më japin siguri? Prezenca jote pasion?
Si i bëhet që prekja jote të djegë çdo frikë timen, çdo ku dhe pse? Kush je? Nga planet magjik vjen?
Më thuaj?
Më thuaj ta di???
Parathënia e librit ” Mesha e mbrëmjes- tercina” të autorit Dashnor SELIMI. Nga: Iliaz BOBAJ Poeti tashmë i mirënjohur Dashnor Selimi vjen sërish me librin e tij të ri me tercina, të titulluar ’’Mesha e mbrëmjes’’. … Continue reading
Poezi nga Ermira Ifandi
Malli im
Sonte dua ta gris natën
me duart e mallit ,
të prek buzëqeshjen e ditës
në zemër të këngës
dhe bluja e qiellit
t’ më ulet në duar si një flutur
me sytë rrotulluar drejt hënes time
atëherë , patjetër , ti do të vije !!!
***
Në mëngjesin e stinës tënde
trëndafilat çelin në vesë puthjesh
dhe filizat e gjetheve të mallit
bëjnë dashuri me dritën e hënës
pikturuar tmerrësisht ëmbël
nga buzët e tua
në çdo qelizë timen
me këtë detaj në shpirt
edhe vargu më madhështor i poetit
humb kuptimin e të bukurës !
Në mëngjesin e stinës tënde
mbretereshë e dashurisë jam , unë !!!
***
Sot …
nuk guxova ta puth mëngjesin
ishte, aq bukur !
Frymën e ndala buzëve të tua !!!
Ndjenjë
Mendime të largëta, të vjetra
mbërthyer në çdo qelizë të shpirtitt
lëshohen butësisht buzëve të mallit
njëjtë si pikat e panumërta të shiut
kur puthen me tokën nga etja përvëluar !!!
Malli im
Sonte buzëqeshja më ka tradhëtuar
në buzët e hënës nuk ka më shpirt !
Nata tinzare më mban ndër duar
dhe sytë e detit dot nuk i shoh !
Si një mëngjes, që kurrë s’ ka zbardhur
në pritje tingujsh bota m’ u shemb !!!
Sonte
Heshtja thyhet qerpikut tënd
dhe bie në formen e një ylberi
përmbi buzëqeshjen çapkëne të ndjenjës !!!
Poezi nga Sofia Doko Arapaj Vështrimi i Orfeut Nuk do vdes, dot Orfe, sepse kam në gji shigjetën e vështrimit tënd… Pas shekujsh S’ ka kush e pret, kokën tënde të prerë te bregu i detit… Duhet … Continue reading
My afternoon with Don Genaro José Revello On account of the environments ” the difficulties may not disappear. The problems in his measure continue; the obstacles still; messiness search desconsolar. The envy and jealousy-dark weaknesses of the soul-can … Continue reading
BOTA NGJYRË GRI Nga Teuta Osmani Oh ç’mu kujtua një gjë tejet interesante, kur para shumë vitesh kisha dy javë që kisha emigruar në Greqi, në Spata të Athinës. Aty më pritën dy kunetërit e mi që … Continue reading
Poezi nga Bilall Maliqi TRIMËROHU E DASHUR Eja e dashur me aromë trëndafili Ta mbushim gjumoren me ëndrra Mos ta shoh përdit boshësinë E ta ndiej mungesën si dhembje Duart tuaja le të më prekin Të më … Continue reading
Poezi nga Anila Qiriazi Mihali
S’ TË LË DOT VETËM
Po shkoj për kafe dhe dot s’ të le
Mbi tavolinë vetëm.
Në çanten time pa bërë zë
Do rrish ti, fare heshtur.
Dëgjo ca fjalë, ca thashethem
Aty mes shoqërisë
Po mos u rrebelo poet
Janë punë të Perëndise.
Do e gjej vetë unë një moment
Me maja gishta të të prek pak
Çdo varg ku fryma jote flet
Çdo fjalë të thenë, pa bërë mëkat.
Kjo kamarjerja si asnjëherë
Kafen ma ka bërë të hidhur
Buzëqeshjen e saj, s’ po e marr vesh,
Kjo botë them, sa e shtirur.
LYPËSI I DASHURISË
TË ndesh diku në një rrugicë
andej -këtej si lypës shtrirë.
Ndal frymë mbi ty
ti këmbëzbathur…
Të errët sytë
dhe jo i pasur.
Mantel rreckosur pasuria
si dhe më parë, më s’ të ngroh.
Hedh një monedhë,
një trokëllimë.
Dhimbja gozhdon ndjenjë
shpirtit hap një vrimë.
I dergjur sot në natë vonë,
dorëzgjatur, si një pemë e prerë.
Grreu gjithçka nën lëkurë
kjo gjë e akullt.
Edhe të njeriut frymë
shojti së largu.
Ca fundshkurtra si perri
mbaje përmbi trup e shpirt.
Me shumë kërkonin
se dashuri.
Dhe dashurinë se njihnin
….hic.
Dikur për lart ngjitje bedenat
me ca pushtet, trullosur fatit.
Ndërsa kështjella sapo ra
mbete plagosur.
Në llum pe veten si i mjerë,
ishe fundosur.
Aty s’ kish dritë, as me shpëtim.
Ti dashurinë e mërgove, se kërkove.
Gjithësia plotësisht e shurdhët,
i vetëm ti.
Dashuria ka marrë udhët….
se ku , ti s’ di!
La Leonida Edizioni pubblica il libro della scrittrice albanese Juljana Mehmeti “Soft -Poesie”. La Leonida Edizioni arricchisce il proprio catalogo editoriale con la pubblicazione della silloge della scrittrice albanese Juliana Mehmeti. Dall’introduzione a cura di Nadina … Continue reading
NJË DIMËR MES DIMRASH -roman i murosur Pjesa e tretë NËSE MUND TË QUHET PRANVERË faqe 524 * * * Po haja kos me qejf të madh atë pasdite. Më kishte thirrur Fredi te kthina e … Continue reading
Poems by Teresinka Pereira Presidente of IWA EARTH DAY The earth is an enormous home, strong and renewable where our dreams and our utopia survive. The Earth is as recycled as we are, beings who … Continue reading
Pafundësia e një fjale
( Vëzhgim mbi poezinë e Tyran Prizren Spahiut )
Nga (Hamdi) Erjon Muça
Emri Poezi përdoret shpesh nga artistë, kritikë, profesorë etje…..
Atë e përdorin si përcaktues të sublimitetit, të melodiozitetit, të filizoficitetit, madje edhe të harmonisë së kombinuar mbi një tamblo…
Për gjithçka të përkryer, thonë se në brendësi ka poezi. Po poezia vetë çfarë përfaqëson? Me se mund të krahasohet ajo, kur vetë ajo përdoret për të lartësuar gjithçka?
Këto pyetje më lëvrinin në kokë teksa lexoja disa poezi të Tyran Spahiut. Dhe kur u ula për të shkruar këto radhë, dilemat e mia në vend që të zbeheshin sa vinin e forcoheshin. Linjat e tyre theksoheshin edhe më, duke dalë si nga mjegulla për tu transformuar nga imazhe në qenje tredimensinale; gati të prekshme.
Tyran Prizren Spahiut
E unë i shihja dhe mund të them se gati i prekja dyzimet e mia. Dyzime që marin formë sa herë që mendoj për poezinë: që për të qenë i sinqertë, për mua është sa e vështirë aq edhe delikate. Madje nuk e kuptoj kurjaon e disa njerëzve të cilët merren me zbërthimin dhe velerësimin e poezisë. Nuk e kuptoj pasi poezia mua më ngjet me një femër, me të gjitha komplekset dhe delikatesën e një qenie femërore. E si mund të them unë që kjo femër është më e bukur se një tjetër, kur vetë nocioni bukuri është më relativ se relativiteti. Apo të them se kjo nuk ka vlera, kur unë edhe po i vlerësova dhe i gjykova do e bëj nga prizmi i këndëvështrimit tim vdektar dhe jo universal. Ndaj vedosa të mos bëj krahasime në këtë shkrim, e as të jap sentenca apo pretenca, por të jap ndjesitë e mia: vizionin që përftova nga këto poezi. Madje u binda se kjo ka më rëndësi se sa intuita ime për të zbërthyer një varg apo poezi. Sipas meje nuk ka rëndësi se çfarë vlerash një varg apo poezi mbart, por çfarë ndjesishë ajo transmeton. Madje po mundohem të reflektoj dhe jo të gjykoj megjithëse kjo e fundit është shumë më i kollajtë si proces.
Një shelg lotues mu duk sikur u trupëzua nga leximi i vargjeve të Tyran Spahiut, me trupin vigan dhe të përkulur, të një krijese thuajse të mplakur nga meditimet e shumta. Vigan që të jep përshtypjen e brishtësisë delikatesës së çdo përkitje të gjetheve me truallin. Sikur vajton minutat, orët, ditët, muajt, stinët dhe vitet që ikin: i lodhur nga shkundejt e stuhive të epsheve rinore. Duke prekur, ledhatuar, dashuruar tokën tek e cila ka rrënjët. Një shelg Lotues që ndoshta nuk loton nga dhimbjet më tepër se nga gëzimet. Një shelg si dëshmitar, shoqërues e erës me fëshfërimat e veta ngjethëse. Dhe mendojeni këtë shelg të cilit vetëm disa kinde të fustanellës së vet të gjelbër i prekin paksa sipërfaqen e një lumi me ujë kulluar që rjedh edhe me shkulme të bardha, e i dhurojnë prehje të freskët në ditët zhuritëse të verës. Ja ky është vizioni që më transmetuan vargjet e Tyran Spahiut. Vizion vallëzues, elegant, që duke u nisur nga lartësitë bashkohet ëmbël me sipërfaqet e truallit që e rrethon. Në fillim qëndron ndalur, ashtu si shelgu në mëngjes herët me petun e mbuluar nga bulzat e vesës që duken si margaritarë. Më pas nis e ngrohet, dehet a thua se nuk po avullon vesa, por venë. E ty tek sa e sheh të dhuron prehje, pasi kindet e tij vallzojnë gjithnjë, qoftë edhe me puhizat më të papërfillshme verore, mendimi se puhiza e freskët tund gjethet e shelgut, të shtyn të besosh në sbehejn e përvëlimit e zhegut. Përkulja e shelgut nuk ka të bëjë me përuljen poshtëruese të skllavit por respektin që një qenje humane e lirë shfaq kundrejtë vendit, zotit, dashurisë, natyrës: jetës
MIT
Heshtur, buron në fshehtësi
lartë në kështjellë, mbuluar
me jetë
armatosur me mburojë,
shumë thjeshtësi
largohet nga zhurma, në jetë
modest.
Pyesin, si nuk kemi ditur !
ku gufon, i panjohuri burim !
ku jeton , nuk kemi ndëgjuar !
ndoshta fjetur ishte, apo i
kohës bohem !
Largohet, pyetjet i anashkalon
thojnë..i fjalës është,
endacak i qytetit
thyerja e natës, në kalldrëmë
e gjen
lindjen e diellit, përqafon
jashtë Marashit.
Pa gjurmë, si qetësia kozmike
shkrihet me bukurinë, ate të
Pasha Qeshmes
si vet hija zhduket, pas Kalas
antike
thua se..është mit, i
gjysmerrësirës.
Sërish vonë, kur zbrazet
qyteti
aty është, bredh dashnori i
Therandës
buzëqeshja e fshehur, si
qenie mit
jetësojnë bashkë,
në Prizrenin e mesjetës.
JAM I HUAJ
Shikjimet janë të humbura
Kërkon bukurinë e shëmtuar
Lypësarët hallexhinjtë
e shumtë
Shtrirë në vendin e ish
kalldërmave
Vazhdon qyteti jetën
I zhgënjyer ngarkuar lodhur
Kontinueti jetësohet pandërprerë
Këpusin damkosin zhdukin
Kaluarën dhe lashtësinë …
Jam i huaj
Ëmbëltoren dhe dyqanet e
rrënuara në Shadërvan
Dugajat e vjetëra mbi urën e
Arastës
Kompleksin me xhami
Jam i huaj
Në Tabakhanen e lëkurave
Freskinë e lumit dhe
kënaqësit fëmijërore
Sinqeritetin e kohës
Sigurinë e shfrenimeve ditë e
natë …
Jam i huaj
Në Marrashin e shumëfolur
Burimin legjendar të ujit të
pijes
Lisat e gjata që takoheshin
me qiellin…
Jam i huaj
Tregun e vjetër mbi Beledije
Xhaminë e rrënuar
Thjeshtësinë e asaj kohe
Lumi që përshkruante qytetin
Me madhështinë eklipsit
Furnizonte pastërti
shekullore…
Jam i huaj
Kalaveshët kristaltë të rushit
Dredhëzat gjak që pasuronin
ajrin
Hapat e sigurta të gjyshit
Kthimi në shtëpi
Kënaqësia kjo e vjedhur nga
pushteti
Të gjitha këto e shumë tjera
janë histori
Jam i huaj në qytetin tim të
lindjes…
Më lejoni
Ëndrrat e mia të pafajshme
Rrugëtimin në kohërat e
kaluara
Vendet e preferuara të
lëvizjes
Rininë e kaluar plotë
shkëlqim
Qetësinë e netëve të qytetit
Fundjavët e kaluara në
Marrash
Shishet e zbrazura të
argëtimit
Muzikën e qetësues Pink
Floyd
Përsëritjen qetësin dhe
heshtjen
Të ndiej këtë madhështi
Vetëm bredhja pas
mesnateve
Pritja për ardhjen e pronarit
të kafe-barit
Kafja e hershme e mëngjesit
Shtypi ditor dhe …….
Vargjet e Tyran Spahiut i përkasin, i ngjasin jetës; janë të lëvruara nga dhe për jetën. Në to është ndryrë jeta e autorit, të gjitha emocinet që ai ka përjetuar në të.
10-05-2015 Pisa