Poezi nga Dhimitri Jani Kokaveshi

PROVOKUAR MISTERIT

Nuk më gëzon dita
e festës
në dashuri të lodhur
premtimesh!…
Humbur, mendimeve
në shpirt
të lodhur përballem
hipokrizisë
dhe kjo!… Si joshje
e perënduar
përqëndrimeve çastesh
shpëtuar
nga një rënkim
i stileve
provuar mbi emocione
të vrara
ditëve!… Vriten
dhe ditët?…
Një ditë vetëm!…
Mes dashurisë jetohet
një ditë
të vetme dashurie
lëshuar
stuhive, të bizneseve
konkuruar?…
Më dhemb, më dhëmb
kjo dashuri
e dritës së sfumuar
vështrimeve
më hulumton imagjinatën
e përballjeve
në madhështi?!… Nuk joshem
humbjeve
si një klient i mundur apo
fitues lodhur!…
Premtimesh, të hapësirave
mes bukurive të saj
zbutet!… Të menduarit?…
Tretet dhe lodhet
një mendim në thëllësi kundërshtie
trasformojnë
besimet?!… I zbërthen, o ti
mister i joshur
përceptimesh mes oazeve
nuk të kërkoj
shkretëtirash!… Nuk jetohet
as thatësirave
në dashuri jete, rrënjosur
shuhen…
lodhjet?!… Ushtari i ngarkuar
besnik
i një Itake të dashuruar
zgjimeve!…
Në zhgënjime plogështie sakrificash
hutuar
meritave, mbi ikonat e tua
o dashuri e kultit
falur hetimeve, nuk të kërkoj
as të zbuloj
kërkësave, të bindin
ecejaket
e jetës presim por nuk i lutemi
përsosmerisë!…
Të kërkojmë, në shpirtit të endur
pritjet tona!…
Nuk di nëse i prisje, o dashuri
e bëzëqeshjeve
na lë vështrimet e përshëndetjeve
si t’i harroj?!…
Udhëtimet e melodive kur zbutin
egzaltimet!…
Provokojnë, perparësitë e shpirtit
qëndrojnë!… Zbuluar.

Dhjk©13-03-2014

X

Kur shqyheshin qiejt
marrëzisë
shtrëngatat!… Na zbarkonin.
Na vinin pranë
me aq gëzim, gëzimet!…
S’u shijonim.

Dhjk©13-03-2017

SI NJË TREGIM

Mbi një pushtet
i të pavarurit
tregim, mes flladesh
më qëndroje
o joshje e shpirtit, na përkul
aq ëmbëlsisht!…
Mbi zjarre, meditimesh nisen
ëndrrat.
Ato, m’i zgjo jo humbjeve
as largësive
engjëllore kur përgojojnë
fantazitë?!…
Janë si epokat,…e humbura
tregimeve
edhe e tanishmja, një veçori
në të kuptuarit
dhe perceptimet dhe mundësitë
dhe largësitë
mbi të mësuarit: Mos më lodh,
Mos më lodh!…
Tregimin e largët të sukseseve
të ngrira
mos e rrëfe as mos më fto
me hapësirat
e epokave, gërmuar, historish
nuk po na josh
as matem!… Mes dështimesh
në dituri
në dashuri!… Tepricash
mbi egoizmat
njejësit, do t’i ndaloj, si veçori
të nënkuptimeve të tua
përpilime perms teknikave
në riprodhim
të ndjenjës?… Mbi ndjenjat
dedikuar
shpirtin po të lë:… Hijeve të tua
nuk matem
mentaliteteve në mjeshtëri
të pa përshkruara
nuk të rrethoj, kuptimesh apo qëndrimet
shuajnë
por nuk na zgjojnë!… Besimet?…
Në pika prehjesh
të humbjeve, të lodhura në devijime
vrapoje
si meteor, i galaktikës nuk mund të matesh
gjithësinë
mbi trajektoret e shuara!…
Ah, kjo abstraktja!…
E redaktuar dhe matur mohimesh
gjetur
premtimesh, aty!… Ku veç dyshimet
lodhen, përkushtim!…
Dhe na mohonë.

Dhjk©10 -03-2014

NËNË DHE GRUA

Nuk fshihet dhimbja
e dashurisë
o nënë, si ma dhuronë
ky zëri yt
i ngrohtësisë na mbush
në shpirt
dhe në mendim mjedis ku lidhet
jeta jonë.
O ndjenjë e forτë
e dashurisë
fytyrë e përkëdhelur
përkujdes.
Kujdes i ndezur çdo këshill
dhe puthja?…
Zgjon, na mbush me frymë
kjo përkëdhelje
e shpirtrave plot thellësi
shkëlqimin tuaj
vizatoj, nuk ka pikturë
a vizatim
për prehrin e nënës, ku më rrit
dhe rri, i përqafuar!…
Dhimbjes së saj dhe një gëzimin
ndjenjat, na mbani zgjuar.
Ky zëri juaj
s’ ka dhuratë dhe ashpërsisë
kaltërsi o qiell!… si na fton dhuratë
I zgjuar!… Ëmbëlsi
dhuratë dhuratash, një stoli
plot emocion
mbuluar. Ky prehri juaj falet!…
Dashurisë
nuk ka më t’ madhe pasuri
Shpresën, na lini!…
Zgjuar.