Poezi nga Agron Shele E përtejshpirtshme E përtejshpirtshmja, drithërimë që prek thellësitë blu të skajshme gjer në indin më të fundit e bukur tronditëse gjer në marrëzi shpërthyese kurmeve mëkatare qënësi. E përtejshpirtshmja valëzim i botëve … Continue reading
Poezi nga Myrteza Mara TI Ti që mbive në ëndrrën e poetit, Nga ç’rrugë erdhe, nga cili shteg? Ti, me atë zemër si dallg e detit, Me kurorë shpirtit më bëre mbret! Ti që ndeze një … Continue reading
Poezi nga Lumo Kolleshi NË SHTËPINË E DANTES E gjithë Firencja ishte aty brenda Edhe Beatriçja aty ish, Të gjitha konfliktet e kohës kërkonin të bënin pajtim. Ato që nuk mundi t’i merrte me vete, ishin po … Continue reading
Poezi nga Demir Gjergji
FRYMËMARRJE
As plagë në trup e as virus,
E prapë s’e di ç’po ndodh me mua!
Thërrmohen eshtrat si humus,
Gjymtyrët pleksen nëpër xhungla.
Si galaktikë gufojnë mushkëritë,
Damarët shkojnë përtej lumenjve
Dhe brenda tyre gjaku rrit
Të gjitha florat si mëngjese!
Në fije nervash, muskuj, shqisa,
Nga flokët, poret, gjer te thonjtë,
Ndjej tjetër gjë nëpër qeliza,
Në ADN kam tjetër kod!
Kjo ndodh kur sulet syri yt,
Në zemër thellë më shpon si plumb…
Nga puthja jote, kur marr frymë,
Dhe fryma ime në ty humb!
Poezi nga Liliana Shkodrani (Baçi)
Shkëputur nga vëllimi poetik “ Intuitë e bluar gruaje”
LINI HAPUR PORTËN
Lini hapur portën,
të hyjë koha ime
hija i është pjekur.
Para se të kthehet drita,
që verbon dyshimet
se në parajsë strehohen gëzimet.
FRIKA E BARDHË
S’është korrida e demave spanjollë,
as shijimi i gjuhës së drerit
dhe jahnia e mëlçisë së sorkadhes.
As sekret pentagrami i muzikës së ëmbël.
S’është tingull i këmbanës së katedrales mesjetare.
Është magji që më përdredh si do
dhe “krimi” i ëmbël, që përzë moshë…
e unë
emigroj në planetin e dritës
për të përgjuar gjurmët e ortekut të frikës…
NË KONGJIJTË E FANTAZISË
Në kongjijtë e fantazisë
ndonjëherë ngrohet edhe dëshira.
Po aty pengohen me frikë edhe mendimet,
kur prekin imagjinatën e kujtimeve.
Rrëzohen në pakujdesitë që dhe me ty i mbolla.
Degët plot sythe që presin përpëlitje të reja,
dhe përplasen në stuhi,
po jo në oborrin tim.
REPETITA JUVANT
Nga forca e përsëritjes së një nocioni, diçka mbetet
(Latinisht)
Ngaqë bëra shpesh atë që s’desha
prej fantazive fëmijërore
krijova sferën e bëmave
me mendime aq të brishta,
sa mbolla edhe fundin e botës femërore,
…pa ngjyrë gjelbëroshe.
E të mendosh se për ylberin
ndjej adhurimin më të epërm…
Që të mbetem jashtë kufirit të hijeve,
trajektores me ngjyra të larmishme
më duhet t’i djeg koren
dhe për nënën time….
ABSURDITETE TË PANDËRPRERA HUMANËSH
Po të përqëndrohem në variacionet e volumit
që nga fëmijëria deri te rrudhat e sotme
jo çdo tingull prezantohet si melodi e trishtë.
Dhe po qe se më thith dorëzimi nga problemet e
moshës,
do të mbyllej cikli i anktheve,
aq sa gjithë ndjenjat do të dorëzonin pjesëmarrjen.
E më shumë akoma
vëmendja korrekte
do të kthehej në qenie demoniane.
Po qe se netëve syhapur
do të ndiqja çdo pelegrinazh të rafinuar,
do të zbuloja që më tej s’njihej masë
e do të konkretizoja bindjen
që këtu poshtë të gjithë kërkojnë hapësirë,
edhe kur e kanë.
E kjo sepse në unazën e lotëve,
të të gjitha dënimeve njerëzore
nuk zbërthehet asnjë kufi,
por transferohen absurditete
të pandërprera të humanizmit.
Poezia e dashurisë është pikimi i shpirtit… nga flakët e mallit… Nga Zyba Hysen Hysa Nga dita e shpalljes së çmimit ”Poezia më e mirë e vitit”, s’ishte nevoja ta lexoja “poezinë” e saj, diku në një … Continue reading
KUR DITËT NISIM T’I NUMËROJMË MBRAPSHT.
Në vend të urimit…
-pak reflektim-
Nga Drita Lushi
Të kuptosh, të njohësh, të pranosh, të besosh, të guxosh, të falësh, të duash, – shtatë shtylla të arta për të pasur një shpirt në paqe me veten së pari, dhe së dyti, me të gjithë njerzit që na rrethojnë.
Kur fundi vjen, dhe nisim numërimin mbrapsht, pikërisht atë çast ditet nisin të na mungojnë dhe ne fillojmë i rikujtojmë për gjithshka ato na ofruan;I kujtojmë për bukurinë, trishtimet apo dhimbjet që na dhanë.
Besoj që çdo njeri, edhe më indiferenti e kthen njëherë kokën pas, të shohë çfarë ka kaluar, e aq më shumë në fund të një viti, sepse është jeta që ua kemi falur atyre ditëve, e cila kurrë s’do na rikthehet më.
Po ç’vlen pesimizmi në gëzime e festa?
Më shumë se të mendojmë për gjëra të trishtuara dhe të plogështa të mendojmë si ta zbukurojmë vitin pasardhës, nëse nuk e kemi bërë deri tash’, ose nuk e kemi bërë siç duhet.
Të gjithë mundemi të ndryshojmë diçka për mire, e kjo, ku më mirë se në një fillimvit, ku një start është gjithnjë i mundshëm, i pranueshëm dhe i bukur!
E rëndësishme është të kuptojmë.
Të kuptojmë veten së pari, dhe qëllimekzistencën tonë .
Brenda nesh, ekziston e mira dhe e keqja;
Ti njohim ato, është njëra anë, ti pranojmë është një anë tjetër, por mbi të gjitha duhet t’i duam, duhet të dimë t’i duam.
Duke dashur të keqen, ne mundemi ta kthejmë në të mirën tonë.
E nëse duam të jemi më të mirë, ndryshimi nis që këtu; duke përmisuar të keqen.
Unë besoj që gjëja më e rëndësishme dhe më me vlerë që kemi brenda nesh është dashuria.
Të dimë të duam, çdokend, çdo gjë, çdo ditë, çdo vit.
Kush ka dashuri brenda vetes, ia del të fitojë beteja nga më të paparashikuarat që jeta na vë si sprovë përpara.
Kjo është fitorja më e madhe e çdo njeriu, duke pasur të qetë shprtin dhe brendinë tonë.
Të besosh dhe mësosh çdo ditë edhe nga një fëmijë, edhe nga një i moshuar, edhe nga kundërshtaret .
Të guxosh, të bësh atë që do, duke besuar që di ta bësh, që dhe nëse nuk e bën mirë, të nesërmen do ta bësh akoma më mirë.
Falja është një veprim aq i bukur që na fisnikëron shpirtin.
dhe të perkujdesesh është gjithashtu , një veprim i madhërishëm si një hymn.
Në një fundvit, Një Falnderim dhe Lutje, janë gjërat që duhet të bejmë të gjithë:
Faleminderit Zotit dhe Njerëzve të afërt, që Jemi këta që Jemi, dhe që kemi këto, që kemi arritur.
Nje Lutje Zotit : Na Beko këtë Vit, me më të mirat që Meriton Sejcili.
Pa harruar asnjë çast, besimin tek Vetja dhe tek Puna, do ndihemi padyshim më mirë në Vitin e RI.
GEZUAR,2016!
Shtëpia Botuese ” ADA” publikon librin ” Moda e varfërisë ” të autorit Konstandin Dhamo. Titulli : Moda e varfërisë Autor : Konstandin Dhamo Redaktor: Moikom Zeqo Përgatiti për botim : Roland Lushi ISBN : … Continue reading
Shtëpia Botuese ” ADA” publikon vëllimin poetik ” Bota pa stinë ” të autores Zhuljeta Grabocka Çina . Titulli i librit: Bota pa stinë Autor: Zhuljeta Grabocka Çina Redaktore: Mimoza Qako Çina Kopertina nga … Continue reading
Shtëpia Botuese ” ADA” publikon librin me novela dhe tregime ” Jetë e dyzuar” të autorit Vladimir Muça dhe me parathënie nga Dr. Baki Ymeri. Muça Vladimir – Jetë e dyzuar (Novela, tregime) Email: vladimir_muça@yahoo.com Shtepia botuese: … Continue reading
Shtëpia Botuese ” ADA” publikon librin me tregime ” Psherëtima” të autorit Gëzim MURAJZA. Titulli: Psherëtima Autor – Gëzim MURAJZA Kopertina : Endri Vrina Përgatiti për botim: Roland Lushi ©Të drejtat autorit Formati: 14×20 Tirazhi: 100 … Continue reading
Poezi nga Astrit Balliu MIRË DO TË ISHTE…! Ditë të tilla tek afrohen klimë festive gjithandej Ca mendime ç’më ngatërrohen sa më bëjnë dhimbje të ndjej. Njerëz shoh,renden vërdallë sa në një,n’tjetër dyqan Atë vogëlushin, e pa … Continue reading
Motive popullore nga Veron Hoxhaj FOLEZA E FËMIJËRISË Moj shtëpiza ime çmuar, si ylli ne te aguar, e dashur e ngrohtë me vlerë je si dielli në pranvere. je si hëna legjendare, je si ylli lart … Continue reading
Poezi nga Vjollca Koni Shpirtin te ty e kam Syt mos i mbaj nga dera Nënoke e bukura ime Mundohem të qesh ëmbël Duke fshehur ,brengën time Të pyes kë pret më parë ? E di nuk … Continue reading
Fabula nga Hetem Bundo Ulkonja dhe Kanguri Ra një zjarr në një stepë, Një ulkonjë merr e jep, Kishte një tufë këlysh, T’i shpëtonte, s ‘mundej qysh. Ja me gojë nja dy i kapi, dhe ja … Continue reading
Poezi nga Vjollca Tiku Pasku
GËZUAR 2016
Ku fluturojnë orët veshur me minuta dhe sekonda?!
Ku shkon ky vit veshur me muaj e ditë?!
Ku shkon pëlhura që mbështjell qiellin?!
Mos i gëlltit koha që vite të tjerë të lindin?!
Mes cohës së bardhë prerë me gërshërë resh,
bashkoj dy duart për një lutje të gjatë,
ëndrrat e shkundura nga pendët e engjëjve,
të marrin udhë të bëhen realitet i gjallë.
Sa vetmi endet në shpirtrat njerëzorë,
si lakuriq nate në ftohtë dhe errësirë,
urimi im nga kraharori fortë ushton
të dëliret drita në zemra dhe ngrohtësirë.
Varfëria shton lotët si gjethet kur bien në lumë,
dertet e hallet nuk fshihen me shaminë e syve,
uroj burimi i shpresës gurgulloftë në pellgje plagësh,
2016 të rritë farën e re të begatisë zbritur prej yjeve.
Urimi im dua të qëndroj jo vetëm në besim dhe shpresë,
me bojën e stilolapsit shkruar thjeshtë Gëzuar,
dua o njerëz të gjithë në jetë së bashku,
të ndryshojmë këtë botë, ta bëjmë më të mirë!
Poezi nga Riza Çato Rakia ! Rakia ua shkurton jetën atyre që e pinë. S’ka problem! Ndjenja barazohet, me dashurinë. Unë s’e kam pirë e nuk do ta pi kurrë. Si ju dashuroj! Njëlloj! Si burrë! … Continue reading
Poezi nga Anila Mihali KARAFILA TË KUQ ME AROMË SHQIPTARIE Ali Podrimjes Pritë i vuri fjalës hidhërimi, që lotin rrokullisi ortek drejt rrugës së largët. Në tokën e huaj nga ti ike … Në atë vend ku … Continue reading
Poezi nga Skënder Braka
Vallë kush më flet…
Kush më flet prej andej,
ku gjithçka më duket sikur hesht.?
Tani që mbytur jam mes akujve të dimrit.
Me zemër të dridhur qëndroj e mbaj vesh,
shndërruar në një copë gur pa zë,
nëpër kryqëzime të zhumëshme rrugësh,
a në një fillikat të verbërt
që yjeve u kërkon pikat e referimit,
ndërsa kujtesa e vdekur më bredh
mes ndjesive të shpirtit.
Një hije prek me sytë e mi të mbyllur.
Një zanë të brishtë që digjet nëpër dëborë.
Mes zjarresh të tjerë më duket sikur kridhet
Dhe kërkon të më tërheq mes pyllit eshtëror.
Përse dreqin s’më ke njohur gjer më sot?
Mua që ngaherë kam dashur tu vë flatëra,
fjalëve të mia.
Gjithçka të gënjeshtërt ta vidhis,
a ta zhys thellë në tokë.
Që verbërisht kam besuar veçse tek një zë hyjnor.
Tek tingujt e zemrës që meken e dridhen nga dashuria.
Mbase asnjëherë në jetë nuk kam për ta mësuar.
Mbase vet më duhet të kuptoj se janë tinguj zemre
Ato që duan të më mbajnë përherë të zgjuar.
Vallë kush më flet prej andej ku gjithça po hesht?
Në qofsh ti e përjetshmja dhe e gjalla vërtetësi,
Si kali i bardhë i përrallës do të fluturoj.
për të ardhur gjer tek ty,
Për tu ngjitur gjer në atë lartësi…
Ti dhe unë e dashur
Ti dhe unë e dashur,
shndërruar jemi në një trup, në një frymë.
Përherë duke iu frikur fuqisë së zemërimit.
Kur plazmat e gjakut tonë
për ti mbledhur në këto duar, na është dashur.
Ti fort më ke tërhequr drejt zjarreve të largët,
atje ku kodrinat digjen në përjetësi.
Më zgjoje brënda shpirtit shpresën e shumpritur.
dhe më ndriçoje dritën e përfshirë prej dëshpërimit.
Fati gjithmonë e dashur diku gjëndet i fshehur.
Ndaj s’të thash të mbeteshim përjetësisht skllavërit e tij.
Ndoshta kapur fort pas rrathëve të ferrit.
Siç na ka rrëzuar,na ka ngritur, ku ta di.
Por ne, që përherë kemi ecur mbi gurët e një jete të djegur.
Nëpër muzgun e përhimtë drejtë një bote të qetë
Parasysh kemi patur vetëm kodin e të fshehtit pakt,
mes dritës dhe territ.
I humbur nën realitetin e pritshmërisë,
përulur në lutje qetësish të kam dëgjuar.
Në një pyll të gjelbër bredhash, ku veç hijet bien.
I vëmëndshëm gjer në çmënduri.
Ca dyer të reja më hape dhe më binde.
Se ka dhe një tjetë kohë për të qëndruar.
Për të parë më mirë përtej vetvetes ka një tjetër kohë .
Se ka një kohë tjetër për tu ndjer i penduar.
Pastaj për të ikur paqësisht me kënaqësinë e bletës.
Ashtu siç din të ikin vetëm të dashuruarit.
Ndoshta shumë gjëra duhet t’i kishim bërë më ndryshe.
Por faj të mos i vëmë shpirtit të tronditur.
Tani që pranë s’të kam
Ke kohë që larg ke ikur, je larguar.
Thellë zëmrës prap e prap më ther
si një thikë e përgjakur, hija që le pas,
boshkllëku I krijuar.
Lëndimi më bëhet mal,e dashur.
më bëhet litar,
Murmurima në dhimbje më kthehet
Psherëtima më shnderrohet në një lutje të gjatë
dhe lutja në një rrëfim lirik,
me subjekt qënien tënde që mes qënies time,
rrjedh si një ujvarë.
Që mungesën time ndjen, i bindur jam.
Siç ndjeje dikur pas çdo ndarjeje
Se dikçka kisha për të thënë.
Tani që pranë s’të kam
E çuditshme më duket që ike,
si era zëmërake kaq papritur
Këmbëngulja, si hije panjohur tu bë natë.
Dhe nata në një dallgë të pambajtur.
Nuk di për ç’arsye të dua dhe më shumë
Ndoshta ngaqë përherë çdo gjë me ty më ngjan,
Më tërheq e më duket si dikur fëminore.
Mbase në nevojë të brendshme të ndjej edhe unë.
A prej urrejtjes që më këputet përnjëherësh
si petalja e tulipanit prej një ngrice dimërore.
Si zë i largët, gjer tek unë arrijnë të thirrurat.
“Ty të dua!” “Ty të dua përjetësisht.”
Nxitoj hapat, të të prek me tinguj këngësh.
Hija ime derdhet udhës
si ujvarë e këputur dhimbjesh.
Poezi nga Mimoza Leskaj Shpella e Ujqërve.!!! Në shpellën e ujqërve kish rënë qetësi dhe dukej sikur, nuk kishin uri. Të çmendur shikonin njëri-tjetrin zgjuar ishin në shpellën e fjetur. Morën malet me angullimë sa i … Continue reading
Poezi nga Xhemile Adili
DUKE QËNDISUR ARDHMËRINË
Ikte dielli, andej ku duhej të buzëqeshet, me lumturinë
Më la mes reve, terr të zeza, dhe lotët në sy
Duke qëndisur ardhmërinë, bashkë me luledashurinë
Mbi truallin e shenjt, që shtrydhet, për pak liri
E ulur tek shkëmbi i guximit, e pres, me ngjyrat jetë
Duke prekur në palcë, zjarret e shkulit dhe
I them me zë nëne, diell i dashur, ku më ke mbete
Që më lenë mes reve, e rrufeve, që bien mbi atdhe
KAM NEVOJË, PËR MË SHUMË DASHURI
Flokët më qepen, për rrudhat e ballit, si yje
Që i mbeten qiellit, lartë e më lartë mbi re
Duke kërkuar, më shumë ngjyra dashurie
Mbi truallin, që e pagëzuam mëmëdhe
Me shikimet kah qielli, i them dhe Perëndisë
Kam nevojë, për më shumë dashuri
Të jetë e ngjyrosur, me ngjyrat e lirisë
Si motit të Teutës, mbi truallin e Ilirisë.
LULE E MBIRË NË PELLGJE LËNDIMI
Në të gjitha lëndët e jetës,
Ndoshta jam shumë e dobët,
Por në lëndën e dhimbjes
Marr notën dhjetë,
Ku nga vala e nxehtë të shiut nën qepalla
Dhe lulëkuqet vyshken,
Sa kishin filluar të hidhnin shtat,
E ti që s’ma njeh shpirtin,
Ma vret, ma godet,
Dhe më flak si leckë,
Tej rrugës me këmbë,
E unë nga shpirti im,
Të gjitha luleve dua t’u jap jetë
Dhe fijet e barit të frymojnë,
Mbi gur të çelin lule,
E ti pa mëshirë gërvisht qiellin tim,
Larg meje me trishtimi më shqyen lëkurën,
Gozhduar zemrën ma mban,
Prandaj dhe pranvera u vonua sivjet.
Sot bashkë me mua dhe pena qan,
Nga dhimbja harroi dhe shkronjat,
Po me grushte shkronjat mblodha sot
Nëpër qiellin e gërvishtur,
Që nga secila shkronjë,
Mijëra lule të mbijnë,
Shkunda dhe pentagramin me nota,
Vetëm të mos pushojë kënga e zogjve,
E ti po të ndiesh mallin për sytë e mi,
Do të më gjesh mbi çdo lule,
Që kanë mbirë në pellgje lëndimi.
TË GJITHA STINËT KANË EMRIN DHEMBJE
Vrapoj e shthurur,
Nuk di të zë kohën që ikën si lumë,
Si fjollë e bardhë bore që sa bie shkrihet,
Nga dhembja s’di të dalloj ditët nga netët,
Ngatërroj dhe stinët,
Më duket se të gjitha kanë emrin dhembje,
Të gjitha janë të zymta e të ftohta,
Ndërsa kërkoj netëve të vona pa gjumë.
Të gjej një moment lumturie,
Por s’e gjej dot,
E të tjerët tallën edhe me dhembjen time,
E lotin ta mbledhin në grushte,
Për të djegur lulet e pranverës,
Lutem, por lutem kot.
Ata ofshamën e vënë në sfond,
Për të frikësuar shtegtarët,
Që vijnë në tufa
Si zanoret e gjëmave.
Nga dhembja dhe pranvera struket, vonohet,
Jashtë gjithçka është mbuluar me mjegull,
Si në kafetë nga tymi i cigares,
E shiu përzihet me lotin,
Për të mos u parë
Nga sytë e atyre që s’ngopen me dhembje,
E atëherë kthej sytë nga qielli
Dhe lut zotin:
O zot, më jep fuqi të kapërdij këtë tmerr!
Ma lehtëso dhembjen,
Që të pushojë shiu nën vetull!
Sikur të vjen një zë nga lart:
Ti nuk meriton të lëndohesh,
Të vdesësh ujëvarë e thatë!
Duket se nga pak dhembja fillon të zbutet
E loti bie lehtë fytyrës,
Si mbi petale lulesh.
Teksa hedh sytë në dritare,
Shoh ylberin shumëngjyrësh
E mjegulla dhe shiu
Ishin tretur në stinën time të re,
Që kullon lotin pikë-pikë.
JAGOLLI IM VAJTON ZEMRËN E VET
Eh, sikur të kisha forcë!
Malit të Ujmirit t’i hapja zemrën,
E t’ia hiqja peshën e borës,
E njëjtë me peshën e dhimbjes sime,
Prandaj nuk e duroj dot,
As peshën e borës mbi male.
Sa të pashpirt që jeni!
Ju retë e borës m’i sillni mes odës sime,
Ju që kërkoni dhe në gjumë
Të më verboni këtë natë
Ah, ç’botë të egër keni!
Vrisni dhe në gjumë!
Botën e shihni vetëm bardhezi.
Frikësuar zgjohem nga gjumi
Dhe e trembur bërtas:
Ç’mallkim më zuri me ju,
Këtu ku unë s’lëndova as fijen e barit!
Erdha në këtë botë pa faj,
Si të gjitha foshnjat kur lindin,
Nga dhimbja, natën desha ta lidhja me litar
E ta hiqja zvarrë,
Bashkë me hijen e saj të zezë
Dhe në heshtje ulërij si bishë:
O zot, unë s’i takoj kësaj bote të egër,
Ku nga sirenat e frikshme,
Edhe gjumi trembet,
Ka frikë të futet në qepalla.
Dhe zemra që thotë miliona tinguj zemre,
U rreshk nga dhimbja
Të vrasë atë ndjenjën ndryshe që ka për jetën,
E me gjak të ngjyej
Pelerinën e zezë të kësaj nate të shpifur,
Ta grisë me thonj,
Me miliona vargje e fjalë ta gërvishtë,
Se boll ia zunë dritën e yllit në dritare
Dhe sa herë diellin ia lanë pa lindur,
Perënduar pas Malit të Ujmirit,
Nga Jagolli im vajton zemrën e vet.
MES LULEVE JETË
Preka kokën e jetës, me duart e lotit
Shikuar tej e tej, ku flakëronte një dashuri
T’i ndryshoja me naze, ngjyrat e moti
Për një këngë, që e stolisën me shume lumturi
Mes luleve jetë, ku lulëzon gëzimi
Atje, ku mua më mbetën shikimet
Mu si mes ngjyrave, që shkrihet durimi
Atje ku më mbetën, edhe përqafimet.
Poezi nga Xhemal Gora V E G I M Shkronjat, si mbetje nga hiri, mblidhen në rrokje e vargun zgjat, si bleta në aroma bliri, kur mbledh nektar, të bëjë mjaltë. Shpirtit kërkojnë nëpër blerim si një … Continue reading
Poezi nga Vaso Papaj
Parfumi
Ndonjëherë parfumin ndiej,
I sigurt… Je ti.
Me erën më vjen këtej,
Më bën shoqëri.
Ndonjëherë edhe pendohem.
Ç’të bëj…, Xhelozi.
Era vjen dhe pse s’dorëzohem,
Të merr përsëri.
Mbrëmjeve të majit, gëzimet
S’i harroj aspak.
Me guxim rrëmoj kujtimet,
Kur kam qenë çunak.
Po shpesh herë, ja, edhe tutem,
Mos shoh ëndrra kot.
Në dëshpërim, prapë mund të futem,
Pas fitores së plotë.
Dhe atëherë e ndiej të keqen,
Dhimbja triumfon.
Një arsye gjej…, të ndreqem,
Zemra ma kërkon.
Ndaj përsëri, përsëri të ndiej,
I sigurtë… Je ti.
Bashkë me erën vjen këtej,
Më bën shoqëri.
***
Erdha të të marr prej dore,
Të harbojmë, ta çmendim Bërrylin.
Ti s’je bronz, s’je as shtatore,
Je e gjallë dhe më nget syrin.
Dekoltenë edhe kurrizin
Ia ke kthyer dom Nikollës,
Eja Tinë, mos ta bezdisim,
Të madhin firmatar të Vlorës…
Kilometra
Kilometra,
Mijëra kilometra, mijëra!
Seç më mbyti hapësira.
Retë më ngjajnë me egërsira.
Për çdo natë avionë, tragete.
Të mbaj në mendje, me vete,
Po me duar kurrë s’më preke,
Larg se larg përherë më mbete.
Kilometra,
Mijra kilometra, mijëra!
Të gjitha për një natë t’i lija,
Veç një herë pranë të të vija.
Zot, t’më bëje një trumcak!
Të çukitja atje në prag!
Mëngjesi të më mirrte prapë!
Le të qe dhe çmendurak.
Kilometra,
Mijëra kilometra, mijëra!
Po shoh ëndrra me çudira.
I kaloj në çast të gjitha,
Dete, po dhe kontinente,
Veç ti larg, e vetme mbete.
Duar zgjat e kurrë s’më preke.
Si t’ia gjej anën kësaj jete!?
Surprizë
Fytyra më ndërron
Sa herë që një shkëndijë vështrimi hedh mbi ty.
Vështrim që të përkëdhel, na bën të qeshim që të dy.
Të davaritet ëmbël frika ndërsa në krahë unë të vërtis.
Në deje të vërshon aromë e natës, ajo dhe terrin na e gris.
Dhe vjen mëngjesi prapë e ti prapë mbetesh një surprizë.
E mos ndërro zakon.
Mbushmi fjalët e tua me ngjyra e tinguj mirësie.
Ndryshomë këtë botë një çast, ta shoh me sy vërtet rinie.
Më davaritet ëmbël frika, kur më përkëdhel, më nanuris.
Në deje më gjallon aromë e kurmit tënd, ajo dhe terrin gris.
Dhe vjen mëngjesi prapë e ti prapë mbetesh një surprizë.
E mbaje hapur atë dritare të zemrës si gjithnjë.
Aty të strukem, të belbëzoj: Dhe më, dhe më, dhe më…
Dhe për një çast, vetëm një çast, botën të rrëmbej e të ta fal.
Me oksigjen të ta mbush zemrën, si dikur, kur isha djalë.
E s’më mjafton të puth te flokët, ngadalë, ngadalë, ngadalë.
Rrëfim
Unë s’u takoj ca poetëve të kohës sime,
Fshehur aty, pas vargjesh të lëbyrta dashurie.
Më mjafton zemra,
Për t’i kuptuar e vlerësuar
Si shpirtra lirie,
O ledhatarë të një kohëmbetje inercie.
Unë s’u takoj poetëve të kohës së mëkatit,
Deri sa edhe vetëm një prej tyre të mbetet
Udhëtar i një anieje pa busull,
Dorëzuar në mëshirë të fatit.
Unë s’u takoj më as zhelanëve modernë,
As borgjezëve të rinj.
Ndaj zëri s’më mungon e s’dyshoj
Se Zoti do t’ma marrë këtë rrëfim
Për ceitnot në dashuri.
Zgjohem brenda një ëndrre çdo mëngjes
E rrotull më vjen tërbimi
Dhe kurrë s’mund të jem një indiferent pashpresë,
Ndonëse çdo ditë po më humbet durimi.
Se s’jam njeri me mendje fikse,
S’i takoj kohës së delirit të shkëlqimit të rremë,
Demokracisë postkomuniste.
Atëherë… Mos i takoj kohës së shtërngatës,
Shkruar mbi kallot e pëllëmbëve me të zezë?
Mos pëllëmbët m’i ka gërryer
Frenimi i mandrinos turneve të natës?
Mos rob i asaj kohe dashkam viteve të mbesë?…
Por… jo…
Unë s’i kam takuar kurrë gënjeshtrës
Dhe më trishton mungesa e dashurisë për njeriun.
Po sinqerisht, më bën të qesh hidhur trishtimi,
Ndaj s’do të lodhem kurrë
T’u ul perdet e mashtrimit spektatorëve të uritur
Për një grimë dëfrimi.
Unë nuk i takoj një kohe,
Që të mësonte të gjitha prapësitë,
Veç asaj, të qenit njeri.
Të mbesja pjesë e turmës doja,
Paqen aty ta kërkoja,
Pa ëndërruar kurrë të bëhesha gjeni.
Se s’u takoj as atyre që bota i quan asketër.
S’e kam ndrruar një ditë numrin e celularit.
E në më telefonofshi,
Bëjeni këtë thjesht:
Me dashurinë e madhe
Të një kohe që s’hesht.
Poezi nga Rudi Berisha Dielli im i qiellit të kaltër më fal bukën e gojës ! 1. Mjerimi sot na ka kapluar të gjithë popullin Disa na shikojnë nga xhamat e veturave të zeza Nga xhamat e … Continue reading
Poezi nga Sofia Doko Arapaj
Kha-jam,kha-jam?
Prej Shqipërie,
do t jesh, Khajami im i mirë,
sigurisht prej Shqipërie,
dhe ke mërguar matanë…
Mbas 5000 vjetësh,
këpute zinxhirët,
në ishull më gjete,
u dehëm, dhe shkamë…
Unë e krishterë ,
ti mysliman….
Të plase bota Khajam,
si kupa me verë,
ne s’u martuam me asnjë,
dhe asnjëherë!
Ne kishim hyrë,
në njëri-tjetrin,
ngadalë, me ofshamë,
ashtu, pa u ndjerë…
Ajo varet ngadalë
Ajo varet ngadalë, prej luleve të shegës,
Me rregullon mua, jashmakun përmbi sy,
Shshshsht…po nxjerrim kecat prej kasolle,
Pas kaq shumë ditësh…. s’ka më shi….
Oh, si qeshim mes mersinash buzënxira,
Pse bukën e misërt e ndanë me hile,
Pse këpuca e shqyer, nxjerr gishtin dinak,
Pse kecat na ikën…, me të xha Kolit kope…
Ajo varet… dalëngadalë prej syve të mi,
hshsht…mbi buzën e bukur, u bë poezi….
Circe
Circe,
Eja, më lidh me magji,
Thonj edhe flokë m i pre,
Nën dritën e hënës së plotë,
Mendje e shpirt m’ i rrëmbe..
Si mua circe, u vish,
Përroit këmbët përplas,
Shkumëzo e thirr emrin tim,
Si vergje rrushi të plas…
Circe…
S’e ke gabim,
Unë në ishullin tënd,
Ti në ishullin tim…
S’më qortove kurrë
E ç’ nuk bëra, kur kujtova,
Se të humba atëherë.
Thërrisja retë, ku ishin e s’ishin,
I ushqeja me hidhërimin tim,
I përplasja, kokë më kokë,
Dhe… çliroja rrufetë e shpirtit!
Ndërsa ti, s’më qortove kurrë!
Buzëqeshe dhe më ktheve,
Përsëri qiejt e engjëjve…
***
Dhe …
Zoti ulet, mbi flokët e mi,
më qesh, më puth, në ballë e sy….
me çoi aq larg në emigrim,
që ti këndojë veç vendit tim…
Ai, flet përditë e unë shkruaj,
rreth e përreth engjëj të huaj,
po zoti im është zoti im,
e më rrëfen veç dhemshurinë…
Ai rrëfen e unë këndoj,
ndaj dhe çdo fjalë që ju diktoj,
t’a merrni e t’a thurni varg,
të ndjeni çdo të thotë larg….
po zoti im është zoti im,
dhe për çdo varg ka melodinë,
ndaj ulet përmbi flokët e mi,
më qesh, më puth, në ballë e sy…
Poezi nga Zamira Agalliu Malli Mallin e harkova në nje ylber kthimi, Mbi të kalërova kujdesshëm mbi det, Largësia të verbon, po unë s’jam harrimi, Mes shiut të lotëve notova vërtetë . Udhëtova gjatë një … Continue reading
MIUSHI ME DEKORATË
Fabul nga Agron Mema
Për minjtë dhe maçokun,
Vargjet janë një mal i lartë,
Sa gjetën dhe shoku –shokun,
Tek”Tomo dhe Xherri”I artë.
U shkrua me të vërteta e përralla,
Me vargje të shkurtëra e të gjata,
Me fjalë të dëgjuara e të rralla,
Por jo edhe me dekorata.
U ngrehos maçoku me mustaqe,
Vendosi të japë një dekoratë,
Miushit për trimëri dhe për paqe,
E meriton dhe e ka me hak.
Ish ky miush trim soj-soji,
Që mori kurajo e tha si burrë,
Atherë kur kuvendi i minjve mori,
Vendimin për zilkën që nuk u vendos kurrë.
Pikërisht për këtë trimëri diplomatike,
Vendosa ti jap miushit dekoratë,
I dija dhe fjalët e botës problematike,
Që dekorimin do ta quajnë qesharak.
Po miushi dekoratën në gjoks do mbajë,
I shquar në luftra për trimëri,
Paçka se mjaullima jonë do ti thajë,
Gjakun në zemër përsëri.
Po në ceremoni që do zhvillohen,
Në jubile e përvjetorë,
Dekoratat tona do kujtohen,
Që ndaj minjve nuk jemi agresorë.
TE ÇEZMA E PLAKAVE Prozë poetike nga libri”Fjetëm njëqind shekuj” të autorit Adem Zaplluzha. Duke më shikuar drejtë në bebëzat e syrit nga truri i tij i lodhur i pikonin disa lot të kristalta, dielli rrokullisej … Continue reading
Poezi nga Vasil Tabaku
METAMORFOZË
…se Bota thinjet,
Bota
zvogëlohet pak e nga pak,
ngrënë
nga uria jonë
për dashuri dhe shpresë
për dritë dhe ëndërra
për puthje dhe jetë…
Bota ndjen dhimbje,
Ndërsa lulet vyshken
dhe qiellin plaket.
Trandafili i kuq
humbet viegjërinë
Unë shikoj
Si shpërbëhet gjaku
Dhe të lind
Shpirti I plagosur I yllit
dhe puthja trembet
si zog i vogel
perpara stuhisë…
Nata vjen dhe ikën
ndërsa gjinjtë
dënesin
në burgun e mërzisë…
Liria
kerkon shpërthim,
shpirtrat të heshtur si skllevër
rendin nëpër shkretëtirë
të etur…
Buzët janë plasaritur
dhe puthjet
janë thyer si qelq..
.Unë
qelqet e thyera të puthjes mbledh
dhe qaj…
UDHËTARI
Mos më pyet nga erdha
Asnjë planet
Nuk e nxë
Dhimbjen time
Asnjë re
Nuk e fshin lotin
Buzët
I kam
Të bëra prej puthjeje
Shpirtin
Prej ajri dhe dielli…
Kështu erdha
Patrokutur, papritur
Për të qënë
Udhëtari
Me buzët e plasaritura
Për një puthje…
Dhe duart
Që pak nga pak
Ribëjnë
Format magjike
Të trupit tënd të ëndërruar..
Unë
Udhëtoj nëpër trupin tënd
Mbi dy gjinjtë e bukur si diej
Nëpër krahët e tu
Ku zgjohen përqafimet
Dhe fjalët e tua
Psherëtima
Që vetëm unë I ndiej…
Mos më pyet nga erdha
Mos më thuaj kush jam
Hape derën e shpirtit
Dhe përjetësisht
Aty më mbaj…
MËNGJES I PËRLOTUR NGA SHIU
Në krahët e mi
Një e qarë fëmije
Mbështetet ngadalë
Me dhimbje…
Mbi gurët e rrugës
Psherëtima e një nëne
Më ndjek gjithë drithërimë
Mbi duart e mardhura
Uria dhe heshtja
Përpëliten mes trishtimit
Këmbët e zbathura
Shkelin me drojtje
Mbi zemren time
Ku prushëron dashuria
Ndjej fërgëllimat e dhimbëshme
Të Shqipërisë sime
Sytë e përlotur
Si një akuzë e rëndë
Më mbërthejnë
Nëpër gozhdët e dhibmjes
E madhe vuajtja
Trishtimi
I papërballueshëm
Ndërsa varfëria
Ndërton
Qytetet e drithshëm
Të vendit tim
Unë rend, iki
Po ku të iki
Shqipëria ime
Jam unë pengu yt
Dhimbja jote
Dashuria dhe brenga
Malli dhe heshtja
Shpresa dhe kenga
Mëngjesi I përlotur nga shiu
Dhe dita që pret diellin …
GJITMONË JAM…
Në c’farë kohe jetojmë?…
Ju lutem
Me thoni jam ende gjallë
Apo vdekur
Jam zgjuar
Apo ëndërra
M’i ka vrarë shpresat
Shpresat
Këto lodra të fatit
Trillojnë
Apo luajnë tragjikisht me ne?…
Më thoni ju lutem
Është kohë apo moskohë
Është dritë
Apo nxiromë e nxirë
Ku e zeza
Bënë ligjin
Bënë gjithcka
Dhë më rrëmben
Buzëqeshjen
Më vret puthjen
Dhe më mbyt përqafimin?…
Më thoni
A është i lëvizëshëm uji i lumit
A është e gjelbëra e gjethes
Gjelbërim
Apo ngjyra e lotit
Mbi buzët e zhuritura
Dhe krahët e prerë të fluturimit
Vajtimi i zogjëve
Më mbulon shpirtin
Si mjegulla
Fushën e pafund
Ku verbohet dhimbja
Dhe klith trishtimi
Si zog i plagosur…
Gjaku i trishtimit
Është sot
e kuqja e buzës
Të së dashurës sime
Gjunjëzuar
Përpara qiellit të vrarë
Dhe detit të lidhur
Në vargonjë psherëtimash…
Më thoni
Dita e sotme
Ka veshur fustanin e buzëqeshjes
Apo kostumin e zi
Të brengës sime
Nderur
Mbi malet e bardhë
Ku bora thinjet
Nga pritja e gjatë
Dhe liria
Zgjohet ngadalë
Si lulja e brishtë
Me fuqi mitike
Tek canë gurin e bardhe
Dhe cel
nëpër hapsirat e kraharorit
Për të më dhënë
Pak frymë,
Pak zjarr
Dhe ngyrat e jetes së rrallë…
Më thoni
Jam gjallë
Apo bëj sikur jetoj
Kam vdekur
Apo vdekja
Mashtron
Përmes zërash vajtues
Dhe më zë prit
Ditën kur puthja
Ngrihet përpara meje
Si një monument i gjallë…
Jam ende
Do të jem edhe më pas
Do te jem
Gjithmonë do të jem
Unë
Klithma e vrarë
Dhe ëndërra e gjallë…
Jam
Do te jem,
Jam gjithonë
E përherë jam…
FERRËDASHURIA
E dua një buzë
Ti mësoj puthjen
Puthjen e munguar
Në thellësitë e qiejëve
Ku humbet thirrja ime
Dhe rendin rrufetë magjike
Si përqafime të harruara
Nëpër shkretëtirën e qiellit…
…sepse
Asnjëhrë nuk e shijova
Aromën e puthjes
Dhe zambakun e përgjakur
Të dhimbjes tënde
Ku flejnë dashuritë e munguara
Ishim një zjarr yjesh
Dritë hënore
Me trendafilin e dhimbjes
Vyshkur ngadalë
Ndërsa unë mbaja ndër duar
Buzën tënde të zhuritur
Plasaritur
Nga mungesa tragjike e puthjes
Më mungon buza
Ti mësoj puthjen e ëndërruar
Nëpër shekuj dashurie
Vështrimin tënd të përflakur
Ku vdesin muzgjet
Nëpër tufanin e drithshëm të thinjave…
Mos e kurse përqafimin
Falma buzën
Jepma virgjërinë tënde të shenjtë
Të ndërtoj
Një dashuri prej drite dhe ajri
Prej gjaku dhe pasioni
Prej heshtjeje dhe klithme
Dashurinë
E trandafiltë që më rrëmben ëndërrat
Dhe më dërgon përtej horizonteve
Atje
Ku digjen përjetësishtë
Shpresat tona
prej duarësh, buzësh dhe dritash
Në atë ferrdashuri
të parajsës së parritëshme…
Poezi nga Irena Ilo Gjançi Shkëputur nga vëllimi poetik ” ME SYTË E JETËS “ GËZUAR VITIN E RI ( Një urim për të gjithë ) Sonte të gjithë jemi mbledhur të presim Vitin e … Continue reading
Emigrim
Pro-etikë
Nga (Hamdi) Erjon Muça
Migrim: në ajër, në ujë, në tokë. Levizje e tokës rreth diellit: migrim kozmik, konstant pa pengesa kufitare. Migrim kometash: këshëri dhe rrezik bashkë… Migrim njerëzor: kërrcënues i përhershëm qytetërimesh, kulturash: bindjesh mediokre…..
Migrim i kërkuar, migrim si e vetmja mundësi jetese: mbijetesë shpirtrash në paqëndrueshmëri. Dënim me emigrim: dyzet vjet emigrim pa ndalesë në shkretëirat natyrore e më pas emigrim në shkretëtirat shpirtërore të qytetërimeve nerëzore….
Emigrim: frikë e përhershme shumë palëshe. Frikë e e migruesit për rropatjet e fshehura nën dritën e diellit: frikë nga emigrantët prurës antivlerash mes skllavopronarësh…. Sëmundje lëvizëse që duhen trajtuar me doreza: dizinfektojini me gazlotsjellës…..
Migrim që nga dita e përmbytjes së madhe: ndoshta më parë, trajtuar nëpër kronika apokalipsesh të harruar. Fëmijë të lindur në migrim: të vedekur dhe varrosur përgjatë migrimit. Të harruar mbi tokë: të lindur në ujra internacionale: banues të tokës në lëvizje…
Migrim: luftë botësh: lufët në paqe… Zëra të mbytur nga heshtja që kumbon në veshët e shurdhër: tmerr nga ç’perceptojnë sytë e verbuar nga errësira shpirtërore. Shpirtra në emigrim mes ndjenjash idjote: urrejtje….
Holokaust që përsëritet: në forma dhe kohë të ndryshme por që s’ndal kurrë. Të vrarë, të djegur të mbytur: të padëshiruar askund. Pronarë vetëm të ajrit që hyn për të dalë shpejt nga mushkritë. Me shpresë tek zoti i plotfuqishëm: të pafuqishëm për të kuptuar boshësinë e fjalës i plotfuqishëm…..
Migrim fetar, ekonimok, politik: emërtime konsumiste të dramave njerëzore. Humanë që vuajne lëvizjen, të tjerë që vuajnë nga lëvizjet, pa lëvizur: fitime kolosale për kostumet dhe kollaret që flasin në emër të njerëzimit. Veshje që kërkojnë mëshirë, të tjera që kërkojnë siguri, veshje që yshtin vdekjen : ka kohë që flasin vetëm veshjet…
Kufoma emigruese shtyrë nga dallgët, të bymyera dhe ngrëna: Rinovim i ciklit të jetës. Ka mijra vjet që përsëritet migrimi i madh: pa hapje ujrash por të ndjekur në çdo hap nga vdekja. Jam edhe unë një dëshmitar migrimi: tokësor. Ndoshta nipërit e mi do jenë dëshmitarë të migrimeve ndërplanetare….
24-08-2015
Tespixhinjtë dhe liria e fjalës
Tregim nga Rrahim Sadiku
U kumtua se ishte aprovuar ligji për lirinë e fjalës dhe shkrimtarë, akademikë, shkencëtarë e profesorë filluan të dalin shesheve, kafeneve e vendtubimeve e të thërrisnin se ata ishin ideatorë të kësaj arritjeje dhe se gjithmonë kishin qenë për këtë të drejtë madhore, njerëzore e universale. Disa prej tyre dëshironin, me ҫdo kusht e me ngulm, që njerëzit ta besonin këtë e të harronin se mu ata njiheshin si ngulfatës të fjalës së lirë, si diferencuresë të zellshëm të të tjerëve, si kërcënuesë, në emër të shtetit të partisë. Shtypi u vërshua nga shkrime, intervista e studime për represionin që kishte pësuar kultura e këtij populli dhe qenia e tij, duke ia shkelur lirinë e fjalës, lirinë elementare që duhej të gëzonte ai.
Punëtorët e Shërbimit të Punëve të Brendshme kishin shumë punë dhe ishin kthyer në lexuesë të rregullt të shtypit ditor e në përcjelljes të emisioneve televizive, duke mbajtur shënime për secilin artikull, për secilin emër që botonte diҫka, për secilin që shfaqej në ekran. Fletoret e tyre po mbusheshin me fraza e dosjet e shërbimit po trasheshin më shumë se kurrë. Kështu vazhdoi një kohë dhe shefi i Shërbimit dukej më shumë se i kënaqur, sepse ishte në shërbim të vendit të tij e të synimeve të popullit të tij, më shumë se kurrë. Tashti e kishte në dorë të shfaroste atë intelegjenci të urryer, që ishte krijuar për të zezën e kombit të tij e të shërbimit të tij.
Po bëhej gati të hartonte raportin për arritjet e të veprimeve konkrete që do të ndërmerrte në të ardhmen, brenda një kohe sa më të shkurtër, kur e thirrën të paraqitej sa më shpejt në selinë e shërbimit, në Beograd, te kryeshefi Radomir. Kjo thirrje iu duk e pavend fare, sepse po e nxirrte nga puna e tij e sukseshme, por u nis menjëherë, duke angazhuar shoferin më të mirë dhe pa u bërë pesë orë ishte si i mbirë para kryeshefit.
Kryeshefi e shikoi sikur të ishte një amator i vjetër, mbetur pa pikë përvoje edhe pas disa dekadash shërbimi dhe qeshi me të madhe.
“Duket të janë mbaruar dosjet, po mos u shqetëso, se të sjellim ne edhe disa maune, që t’i mbushësh e t’i ngjeshësh për shtatë palë qejfe!”
Shefi i Prishtinës u ndje krenarë që po ia njihnin vlerat e angazhimit të madh që kishte bërë dhe sa nuk u vërsul ta përqafonte eprorin e tij.
“Ore, je në vete ti apo ke shkalluar, Bozhidar!? – ndërroi ai qëndimin përnjëherë dhe nisi të fliste me rreptësi. Ke ndonjë sens për ndryshimet ti apo je matufepsur fare? E kupton ҫka do të thotë liri e fjalës e ҫka dosje?! Epoka e dosjeve, si i kupton e si i mbush ti, ka përfunduar. Nuk kthehet më ajo kohë, o shok. Por, ne nuk duhet të lejojmë të ikë koha jonë dhe të humbin idealet dhe synimet tona, të kombit tonë. Ne ishim, jemi e do të jemi madhështia e kësaj bote, mos e harro këtë. Nuk ka forcë e ligj, nuk ka ndryshim, që na ndal nga kjo vlerë unike që kemi.”
“Ҫka të bëj me dosjet unë” – shefi po ndjehej si ta kishin zdeshur lakuriq para mijëra njerëzve. Zemra po i therrte sikur po i shponin me thikë.
“Besoj se nevojtoreve të Prishtinës u duhen letra. Ua jep falas, në shenjë bëmirësie” – kryeshefi qeshi me kakarisje të padurueshme. Kurse ti i zë në grusht ata intelektualët që ende vazhdojnë të marrin para e ofiqe nga ne. I ke emrat dhe u jep detyra. Ata më tënjohurit e “më intelektualët” brenda javës duhet t’i kesh të pranishëm në vendet më të dukshme, duke mbajtur tespihe në duar e duke shkuar për lutje në xhamitë më të mëdha. Ata duhet ta lënë fjalën e lirë e të angazhohen për islamin, duke deklaruar, kudo që të gjenden, se islami është e vetmja e ardhme e shqiptarëve dhe se mendimi i lirë është i dënueshëm edhe nga perëndia. Kështu, i xhveshim ata, pa zhurmë e pa bujë, para popullit të tyre e botës i tregojmë se ky popull nuk ka kulturë, nuk ka aftësi e nuk ka prirje për ndryshime, se ky popull nuk i pëket Evropës, se mendja, qëllimi dhe shpirti i tij është orient dhe vetëm orient… Dhe kështu, i ndjekim ata ma dosje të reja, të holla fare, pothuaj të padukshme e shumë efektive…”
Mandej kryeshefi e shefi iu shtruan një bisede të gjatë, lexuan materiale e dosje sekrete dhe sollën vendime, që do të ishin të njohura vetëm për ata dy e për gjeneratat e ardhme, kur do të hapeshin dosjet tepër sekrete.
Me t’u kthyer në Prishtinë, Bozhidari mbajti një varg mbledhjesh e takimesh me vartësit e tij. Duke u shtënë se po thoshte gjëra krejt normale e aspak të padrejta, ai urdhëroi që të fillonte seria e pandërprerë e bisedave informative me shqiptarë të njohur e me shqiptarë që mund të bëheshin të njohur, për t’u dhënë detyra konkrete atyre që donin të gëzonin jetën e privilegjet dhe shkopinj e burg atyre që kujtonin se mund të krijoinin rrethana për bashkim të Kosovës me Shqipërinë ose për shtet të ri shqiptar në këtë truall. I udhëzoi që për masën tjetër shqiptare të krijoheshin kushte ideale për t’u larguar për në vende të tjera, sa më shumë e sa më shpejt, domosdo të frikësuar tej mase, që as të mos u shkonte më ndërmend për t’u kthyer ndonjëherë këndej.
Mandej, në Prishtinë sikur u përhap një ftohtësi ngjethëse, në ato ditë plot diell. Kafenetë, rrugët, sheshet, oborret… ishin të mbushura me njerëz që mbanin tespihe në duar e që numëronin me devotshmëri të paparë rruzat e vogëla, rruzat e shndritshme, rruzat të sjella shpejt aty, nga kushedi ku. Rrugët e sheshet ishin mbushur edhe me të atillë që shfetonin, në vende sa më publike, libra të mëdhenj e me shkronja arabe që binin menjëherë në sy.
Në fillim njerëzit befasoheshin kur shihnin me tespihe në duar një profesor universiteti, një njeri që me kohë e kishte deklaruar veten komunist e ateist; një njeri që deri pak më parë mohonte fenë; një njeri që kishte shkruar e botuar libra kundër fesë, një student që kurrë nuk i ishte ndarë librit shkencor…
Erdhi ashtu kur koha Kosova nuk e shijoi dot lirinë e fjalës e kur gjithë vendin e kaploi hija e tespixhinjëve.
Gerta Bandilli Klubi i shkrimtarëve “Bota e re” ka promovuar në ambjentet e Bibliotekës “Thimi Mitko” vëllimin më të ri poetik “ Hëna e stinës së vetmuar” të autores korcare Gerta Bandilli. Për më tepër info klikoni … Continue reading
“….s’i them askujt….” Fragment nga romani në proces botimi i autores Raimonda MOISIU *** -Mami, nuk dua t’i vesh këpucët e Kolit. Janë shumë të mëdhaja,-kundërshtova, duke iu lutur e përgjëruar. -Sa për tani. Mund t’i … Continue reading
Poezi nga Hysen Grajqevci NË KËRKIM Kush tha se ka vdekur? Unë, e gjeta rrëzë Veleçikut Tok me Zanën Po ndërtonin një permendore. Ligjërimet i dëgjova në Troshan, Frymëmarrjen ja ndjeva në Fishtë! I kërkova varrin, Më … Continue reading
AKADEMIKU FRANCEZ FLET SHQIP Akademikun francez Henri Troyat e bën të flas shqip vlonjatja Elvira Beshaj me “Boris GODOUNOV” Nga : Albert HABAZAJ, studiues Në një vështrim të përgjithshëm, akademiku francez Herni Tryat mund të … Continue reading
Elita shqiptare Nga Uran Butka Këto ditë pata rastin ta lexoj një libër tjetër të z. Uran Butka, kushtuar Mit-hat Frashërit. më parë pata lexuar librin “Gjeniu i kombit” kushtuar sërish këtij atdhetari, shkrimtari, politikani të … Continue reading
A mund të dilet nga vetja Metafora Prizren 2008 Autor : Qazim Thaqi Nuk e njihja autorin e këtij vëllimthi me poezi deri para datës 25 nëntor, kur miku im, profesori Tomasz Kamusella nga Skocia, … Continue reading
Dodona Pellazgjike Autor: Perikli Ikonomi Marrë nga revista Myzeqeja[1] nr 12, 2015 Në vitin 1936 Perikli Ikonomi botoi librin “Dodona pellazgjike” (histori shkencore e Tomorrit dhe Dodonës). Ja pathënia e autorit: Dodona Pellazgjike e Toskërisë ka qenë … Continue reading
“(Mos) Zyrtarizimi i gjuhës shqipe në Republikën e Maqedonisë” Autor : Arsim Sinani Me parathënie nga Prof. Dr. Blerim Reka Sipas autorit, kushtetuta e vitit 1991 e Republikës së Maqedonisë, një kushtetutë mono-etnike, e varrosi gjuhën shqipe … Continue reading
Ikona ruse në Tiranë Nga Bardhyl Selimi Me 11 dhjetor 2015 u hap në një sallat e ekspozitave të Muzeut Historik një ekspozitë jo e zakonshme, madje për mua disi e papritur. Një koleksionist i njohur … Continue reading
Një bisedë mes Lasgush Poradecit dhe At Fulvio Cordignanos më 1926 – Përgatiti: MARIA GUSHO Dhe Lasgushi foli: “I nderuari zoti Cordignano – më falni, por unë s’di të shprehem në gjuhë fetare – më dëgjoni. … Continue reading
Myslimanë, duhet të rishikojmë në mënyrë kritike të kuptuarit tonë të Islamit! Nga : Fethullah GYLEN* E kam të vështirë të gjej fjalë për të shprehur pikëllimin tim të thellë dhe revoltën time kundër kasaphanës së kryer nga … Continue reading
Karleton Kuni (Carleton S. Coon) – antropologu i famshëm amerikan që bëri studime në Gegni Nga Ilir Seci Duke lexuar një revistë antropologjike që publikohet nga Universiteti i Harvardit, në një artikull, më ra në sy si … Continue reading
Cikël poetik nga Edmond Shallvari IU DHASHË… Njerit sy diellin i dhashë, hënën tjetrit sy Shikoj botën ditë e natë, përmbi botën ty Dhe i zgjuar dhe i fjetur, s’i shpëton shikimit Të shikoj veshur … Continue reading
Referim rreth librit të autorit Daniel GAZULLI Nga : Fritz RADOVANI AT GJERGJ FISHTA O.F.M. ASHT MENDJA, ZEMRA E SHPIRTI I POPULLIT SHQIPTAR *** Në Fjalorin Enciklopedik Shqiptar, botue në Tiranë në … Continue reading
MESAZH “MBRETËROR” PËR RRUGËN E ARBËRIT Nga Dr. Gëzim Alpion Intelektualët dibranë që po lobojnë për ndërtimin e Rrugës së Arbërit kanë marrë një mesazh ‘mbretëror’ nga ER në lidhje me peticionin e tyre. Për këtë dhe zhvillime … Continue reading
Poems by Ada Aharoni A Bridge of Peace “They shall sit every man under his vine and under his fig tree, and none shall make them afraid.” (The Bible Micah4.4) “He who walks in peace, walk with him.” (The Koran, … Continue reading
NJË POETE E RE, “NË RRUGËN PA KTHIM”… Nga: Prof.Murat Gecaj Manushaqe Toromani 1. Nuk është hera e parë, që poetja Manushaqe Toromani ndodhet ndërmjet krijuesve të shumtë të kryeqytetit, por dhe jashtë tij. Me … Continue reading
Mbresa:
JEHON FUQISHËM “BLU SKY” E SHKODRËS, NË “NATËN E NIKAJ-MËRTURIT”…
Nga: Murat Gecaj
Duke ndjekur me vëmendje shfaqjen…
1.
Kur po udhëtonim, nga Tirana për në qytetin e Shkodrës, plot tradita edhe në fushën e kulturës e arteve, bashhkë me kryetarin e Shoqatës “Nikaj-Mërtur”, Av.Gjin Niklekaj e bashkëshorten e tij, Bardhën, mendjen e kishim te shfaqja festive, që do të jepej në Kinoteatrin e bukur, “Bly Sky”. Me merakun që çdo gjë të ishte sa me e organizuar, ai foli në celular me udhëheqësin artistik të shfaqjes, por dhe këngëtar i njohur, Prekë Mrishaj. Gjithashtu, bisedën e sollëm edhe për artistët, që do të këndonin. Ndër ta, e ftuar nderi do të ishte këngëtarja e mirënjohur, por dhe vjershëtarja e Bashkësisë Shqiptare në Nju Jork e më gjerë në Amerikë, Dila Gecaj. Për atë, nuk do të ishte i panjohur mjedisi, ku do të jepej shfaqja festive. Kështu, një vit më parë, pikërisht aty, në fundin e dhjetorit 2014, të ftuarit morën pjesë në shfaqjen festive “Nata e Nikaj-Mërturit”. Me atë rast, Dila ishte bashkë me miken e saj, Lindita Gjoka, gjithashtu këngëtare e njohur shqiptare, në Athinë.
Kur mbërritëm në mjediset e Kinoteatrit “Blu Sky”, ndër të parët, takuam edhe Dilën. Ajo po përgatitej me kujdes për shfaqjen. Por, megjithëse gjatë jetës ka marrë pjesë në sa e sa koncerte, në pamjen e fytyrës vërej njëfarë emocioni, i përzier me kënaqësinë, se do të këndonte në një mjedis me dhjetëra e qindra bashkatadhetarë të saj, disa të ardhur edhe nga Kosova. Ajo ishte e kënaqur se aty po i takonte prapë pjesëtarët e ansamblit artistik të “Nikaj-Mërturit”, ndër të cilët ishin: vëlla e motër Denis e Vitore Delia(Matoshi), Nikolin Përpali, Gjin e Dardan Pepkolaj, Lekë Pecnikaj, Gjovalin Shani, Gofile Papleka, Zef Beka, Bardhok Prebibaj etj., si dhe tri motrat Bushi, nga Kosova.
Moderatorja Alma Mehmeti ua njoftoi pjesëmarrësve të shumtë në shfaqje,emrat e këngëtarëve, sipas programit të hartuar që më parë. Këndonin ata njëri pas tjetrit dhe salla oshëtinte nga zëri melodioz i tyre dhe duartrokitjet e shikuesve. Ja, sakaq, ajo njoftoi se erdhi radha që të dilte në skenë këngëtarja Dila Gecaj, e cila një ditë më parë kishte ardhur në Shqipëri, nga Amerika, posaçërisht për këtë festë. Sakaq, salla shpërtheu në duartrokitje, duke shprehur kështu secili kënaqësinë e tij. Ashtu si shpesh herë më parë në shfaqjet e saj, ajo kishte veshur rroba të bukura popullore. Alma e përqafoi atë përzemërsisht dhe iu drejtua të pranishmëve: “Tani, këndon Dila Gecaj!…” Menjëherë, pranë saj zunë vend vajzat valltare, me veshje popullore, të cilat e shoqëronin atë me lëvizje të shkathta e harmonike.
Në skenë, këngëtarja Dila Gecaj…
Kënga e parë, që interpretoi Dila, e ka titullin “Isha i ri, kur u mërgova”. Prandaj çdokush, që e dëgjoi, përjetoi emocione të veçanta, ndoshta edhe lotoi, pasi kjo këngë u kushtohet qindra e mijëra djelmoshave, të cilat ndër vite u detyruan t’ua kthejnë shpinën prindërve ose nuseve, Atdheut të tyre e të marrin udhët e botës, për një jetesë më të mirë. Me duartrokitje të forta u shoqarua kënga tjetër e saj dhe mjaft e njohur, “Bishtalecat palë-palë”. Me interpretimin e veçantë dhe trimbin e bukur të zërit, bëri që dikush të shprehej për Dilën: “Me zërin e saj, po më kujton Luçije Milotin…”. Ndërsa një tjetër uroi dhe tha, me dashamirësi e vlerësim për të: “Të këndoftë zemra, Dila Gecaj!”
3.
U pëlqyen dhe u duartrokitën nxehtësisht, pa përjashtim, të gjithë këngëtarët, të cilët morën pjesë në këtë shfaqje të bukur. Bashkërisht, ata bënë që përsëri të buçiste Kinoteatri aq i bukur e madhështor “Blu Sku” në Shkodër. Të pranishmit në shfaqje pëlqyen edhe interpretimin e humorit me temë “Gaz e maraz” dhe lojën në skenë të dy vogëlushëve. Prandaj mirënjohja e të gjithëve ishte për tërë organizatorët e shfaqjes, por dhe pë rata, që e dhanë ndihmesën e tyre pa kursim, me qëllim që veprimtaria të dilte sa më mirë. Duke kërkuar ndjesë për ndonjë emër, që nuk e shënuam dot, përmendim këtu sposorët e kësaj shfaqjeje: Pllum Delia, Sander Shpati, Ilir Niklekaj, z.Blerim, firma ndërtuese “Merigeni” sh.p.k., me seli në Lezhë etj.
Shpërthyen furishëm, gëzimi dhe hareja e artistëve popullorë…Në qendër, drejtuesi i shfaqjes, këngëtari Prekë Mrishaj…
Gjatë kësaj shfqjeje të paharruar, artistët tjerë interpretuan këngë, me lahutë e çifteli, si: “Për ty Shqipe, këndon sot zemra”, “Rritet lulja përmbi gurë”, për fshatin plot tradita Curraj i Epërm, këngë popullore lirike etj.
Pjesë e rëndësishme e kësaj veprimtarie ishte përshëndetja e Valdet Berishës, përfaqësues i degës së Shoqatës “Nikaj-Mërtur”, në Gjakovë. Gjithashtu, u shpall vendimi i kryesisë së Shoqatës “Nikaj-Mërtur” dhe u shpërndanë “Mirënjohje” për artistët virtuozë popullorë të kësaj krahine: Sokol Martini, Zef Avdia e Dedë Sokoli. Ata mbahen mend nga brezat edhe për interpretimin e rrallë në veglën popullore të lahutës.
4.
Kur pjesëmarrësit shikues të këtij koncerti festiv të fundvitit po largoheshin nga mjedisi “i zjarrtë” e shumëngjyrësh i Kinoteatrit “Blu Sky”, në mendje u kishin mbetur shumë gjëra emocionuese e të bukura. Ndër to, ishte zëri melodioz i të gjithë këngëtarëve, por dhe interpretimi i vallëtarëve. Por, gjithashtu, atyre sikur u ushtonte përsëri në veshë melodia e instrumenteve karakteristikë, që shoqëronin këngët e vallet tona popullore. Padyshim, ndër ta ishte edhe vallëtari i moshuar Sadik Maxharri, me veshjen dhe vallëzimin e tij karakteristik të krahinës së vet, Istog i Kosovës.
Prandaj, natyrshëm, nderimi dhe respekti i të gjithëve shkoi për tërë organizatorët dhe posaçërisht për artistët, të cilët morën pjesë në këtë shfaqje, në “Natën e Nikaj-Mërturit” dhe i kënaqën pjesëmarrësit e pranishëm, me magjinë e këngëve dhe valleve të tyre të bukura.
Dhjetor 2015
ATUNIS GALAXY POETRY 