Mes cohës së bardhë prerë me gërshërë resh,
bashkoj dy duart për një lutje të gjatë,
ëndrrat e shkundura nga pendët e engjëjve,
të marrin udhë të bëhen realitet i gjallë.

Sa vetmi endet në shpirtrat njerëzorë,
si lakuriq nate në ftohtë dhe errësirë,
urimi im nga kraharori fortë ushton
të dëliret drita në zemra dhe ngrohtësirë.

Varfëria shton lotët si gjethet kur bien në lumë,
dertet e hallet nuk fshihen me shaminë e syve,
uroj burimi i shpresës gurgulloftë në pellgje plagësh,
2016 të rritë farën e re të begatisë zbritur prej yjeve.

Urimi im dua të qëndroj jo vetëm në besim dhe shpresë,
me bojën e stilolapsit shkruar thjeshtë Gëzuar,
dua o njerëz të gjithë në jetë së bashku,
të ndryshojmë këtë botë, ta bëjmë më të mirë!

Me zemër të dridhur qëndroj e mbaj vesh,
shndërruar në një copë gur pa zë,
nëpër kryqëzime të zhumëshme rrugësh,
a në një fillikat të verbërt
që yjeve u kërkon pikat e referimit,
ndërsa kujtesa e vdekur më bredh
mes ndjesive të shpirtit.

Një hije prek me sytë e mi të mbyllur.
Një zanë të brishtë që digjet nëpër dëborë.
Mes zjarresh të tjerë më duket sikur kridhet
Dhe kërkon të më tërheq mes pyllit eshtëror.

Përse dreqin s’më ke njohur gjer më sot?
Mua që ngaherë kam dashur tu vë flatëra,
fjalëve të mia.
Gjithçka të gënjeshtërt ta vidhis,
a ta zhys thellë në tokë.
Që verbërisht kam besuar veçse tek një zë hyjnor.
Tek tingujt e zemrës që meken e dridhen nga dashuria.

Mbase asnjëherë në jetë nuk kam për ta mësuar.
Mbase vet më duhet të kuptoj se janë tinguj zemre
Ato që duan të më mbajnë përherë të zgjuar.

Vallë kush më flet prej andej ku gjithça po hesht?
Në qofsh ti e përjetshmja dhe e gjalla vërtetësi,
Si kali i bardhë i përrallës do të fluturoj.
për të ardhur gjer tek ty,
Për tu ngjitur gjer në atë lartësi…

Fati gjithmonë e dashur diku gjëndet i fshehur.
Ndaj s’të thash të mbeteshim përjetësisht skllavërit e tij.
Ndoshta kapur fort pas rrathëve të ferrit.
Siç na ka rrëzuar,na ka ngritur, ku ta di.
Por ne, që përherë kemi ecur mbi gurët e një jete të djegur.
Nëpër muzgun e përhimtë drejtë një bote të qetë
Parasysh kemi patur vetëm kodin e të fshehtit pakt,
mes dritës dhe territ.

I humbur nën realitetin e pritshmërisë,
përulur në lutje qetësish të kam dëgjuar.
Në një pyll të gjelbër bredhash, ku veç hijet bien.
I vëmëndshëm gjer në çmënduri.

Ca dyer të reja më hape dhe më binde.
Se ka dhe një tjetë kohë për të qëndruar.
Për të parë më mirë përtej vetvetes ka një tjetër kohë .
Se ka një kohë tjetër për tu ndjer i penduar.
Pastaj për të ikur paqësisht me kënaqësinë e bletës.
Ashtu siç din të ikin vetëm të dashuruarit.

Ndoshta shumë gjëra duhet t’i kishim bërë më ndryshe.
Por faj të mos i vëmë shpirtit të tronditur.

Lëndimi më bëhet mal,e dashur.
më bëhet litar,
Murmurima në dhimbje më kthehet
Psherëtima më shnderrohet në një lutje të gjatë
dhe lutja në një rrëfim lirik,
me subjekt qënien tënde që mes qënies time,
rrjedh si një ujvarë.

Që mungesën time ndjen, i bindur jam.
Siç ndjeje dikur pas çdo ndarjeje
Se dikçka kisha për të thënë.

Tani që pranë s’të kam
E çuditshme më duket që ike,
si era zëmërake kaq papritur
Këmbëngulja, si hije panjohur tu bë natë.
Dhe nata në një dallgë të pambajtur.

Nuk di për ç’arsye të dua dhe më shumë
Ndoshta ngaqë përherë çdo gjë me ty më ngjan,
Më tërheq e më duket si dikur fëminore.
Mbase në nevojë të brendshme të ndjej edhe unë.
A prej urrejtjes që më këputet përnjëherësh
si petalja e tulipanit prej një ngrice dimërore.

Si zë i largët, gjer tek unë arrijnë të thirrurat.
“Ty të dua!” “Ty të dua përjetësisht.”
Nxitoj hapat, të të prek me tinguj këngësh.
Hija ime derdhet udhës
si ujvarë e këputur dhimbjesh.

Ndonjëherë edhe pendohem.
Ç’të bëj…, Xhelozi.
Era vjen dhe pse s’dorëzohem,
Të merr përsëri.

Mbrëmjeve të majit, gëzimet
S’i harroj aspak.
Me guxim rrëmoj kujtimet,
Kur kam qenë çunak.

Po shpesh herë, ja, edhe tutem,
Mos shoh ëndrra kot.
Në dëshpërim, prapë mund të futem,
Pas fitores së plotë.

Dhe atëherë e ndiej të keqen,
Dhimbja triumfon.
Një arsye gjej…, të ndreqem,
Zemra ma kërkon.

Ndaj përsëri, përsëri të ndiej,
I sigurtë… Je ti.
Bashkë me erën vjen këtej,
Më bën shoqëri.

Dekoltenë edhe kurrizin
Ia ke kthyer dom Nikollës,
Eja Tinë, mos ta bezdisim,
Të madhin firmatar të Vlorës…

Kilometra,
Mijra kilometra, mijëra!
Të gjitha për një natë t’i lija,
Veç një herë pranë të të vija.
Zot, t’më bëje një trumcak!
Të çukitja atje në prag!
Mëngjesi të më mirrte prapë!
Le të qe dhe çmendurak.

Kilometra,
Mijëra kilometra, mijëra!
Po shoh ëndrra me çudira.
I kaloj në çast të gjitha,
Dete, po dhe kontinente,
Veç ti larg, e vetme mbete.
Duar zgjat e kurrë s’më preke.
Si t’ia gjej anën kësaj jete!?

E mos ndërro zakon.
Mbushmi fjalët e tua me ngjyra e tinguj mirësie.
Ndryshomë këtë botë një çast, ta shoh me sy vërtet rinie.
Më davaritet ëmbël frika, kur më përkëdhel, më nanuris.
Në deje më gjallon aromë e kurmit tënd, ajo dhe terrin gris.
Dhe vjen mëngjesi prapë e ti prapë mbetesh një surprizë.

E mbaje hapur atë dritare të zemrës si gjithnjë.
Aty të strukem, të belbëzoj: Dhe më, dhe më, dhe më…
Dhe për një çast, vetëm një çast, botën të rrëmbej e të ta fal.
Me oksigjen të ta mbush zemrën, si dikur, kur isha djalë.
E s’më mjafton të puth te flokët, ngadalë, ngadalë, ngadalë.

Unë s’u takoj poetëve të kohës së mëkatit,
Deri sa edhe vetëm një prej tyre të mbetet
Udhëtar i një anieje pa busull,
Dorëzuar në mëshirë të fatit.
Unë s’u takoj më as zhelanëve modernë,
As borgjezëve të rinj.
Ndaj zëri s’më mungon e s’dyshoj
Se Zoti do t’ma marrë këtë rrëfim
Për ceitnot në dashuri.

Zgjohem brenda një ëndrre çdo mëngjes
E rrotull më vjen tërbimi
Dhe kurrë s’mund të jem një indiferent pashpresë,
Ndonëse çdo ditë po më humbet durimi.
Se s’jam njeri me mendje fikse,
S’i takoj kohës së delirit të shkëlqimit të rremë,
Demokracisë postkomuniste.

Atëherë… Mos i takoj kohës së shtërngatës,
Shkruar mbi kallot e pëllëmbëve me të zezë?
Mos pëllëmbët m’i ka gërryer
Frenimi i mandrinos turneve të natës?
Mos rob i asaj kohe dashkam viteve të mbesë?…

Por… jo…
Unë s’i kam takuar kurrë gënjeshtrës
Dhe më trishton mungesa e dashurisë për njeriun.
Po sinqerisht, më bën të qesh hidhur trishtimi,
Ndaj s’do të lodhem kurrë
T’u ul perdet e mashtrimit spektatorëve të uritur
Për një grimë dëfrimi.

Unë nuk i takoj një kohe,
Që të mësonte të gjitha prapësitë,
Veç asaj, të qenit njeri.
Të mbesja pjesë e turmës doja,
Paqen aty ta kërkoja,
Pa ëndërruar kurrë të bëhesha gjeni.

Se s’u takoj as atyre që bota i quan asketër.
S’e kam ndrruar një ditë numrin e celularit.
E në më telefonofshi,
Bëjeni këtë thjesht:
Me dashurinë e madhe
Të një kohe që s’hesht.