
Poezi nga Sofia Doko Arapaj
Kha-jam,kha-jam?
Prej Shqipërie,
do t jesh, Khajami im i mirë,
sigurisht prej Shqipërie,
dhe ke mërguar matanë…
Mbas 5000 vjetësh,
këpute zinxhirët,
në ishull më gjete,
u dehëm, dhe shkamë…
Unë e krishterë ,
ti mysliman….
Të plase bota Khajam,
si kupa me verë,
ne s’u martuam me asnjë,
dhe asnjëherë!
Ne kishim hyrë,
në njëri-tjetrin,
ngadalë, me ofshamë,
ashtu, pa u ndjerë…
Ajo varet ngadalë
Ajo varet ngadalë, prej luleve të shegës,
Me rregullon mua, jashmakun përmbi sy,
Shshshsht…po nxjerrim kecat prej kasolle,
Pas kaq shumë ditësh…. s’ka më shi….
Oh, si qeshim mes mersinash buzënxira,
Pse bukën e misërt e ndanë me hile,
Pse këpuca e shqyer, nxjerr gishtin dinak,
Pse kecat na ikën…, me të xha Kolit kope…
Ajo varet… dalëngadalë prej syve të mi,
hshsht…mbi buzën e bukur, u bë poezi….
Circe
Circe,
Eja, më lidh me magji,
Thonj edhe flokë m i pre,
Nën dritën e hënës së plotë,
Mendje e shpirt m’ i rrëmbe..
Si mua circe, u vish,
Përroit këmbët përplas,
Shkumëzo e thirr emrin tim,
Si vergje rrushi të plas…
Circe…
S’e ke gabim,
Unë në ishullin tënd,
Ti në ishullin tim…
S’më qortove kurrë
E ç’ nuk bëra, kur kujtova,
Se të humba atëherë.
Thërrisja retë, ku ishin e s’ishin,
I ushqeja me hidhërimin tim,
I përplasja, kokë më kokë,
Dhe… çliroja rrufetë e shpirtit!
Ndërsa ti, s’më qortove kurrë!
Buzëqeshe dhe më ktheve,
Përsëri qiejt e engjëjve…
***
Dhe …
Zoti ulet, mbi flokët e mi,
më qesh, më puth, në ballë e sy….
me çoi aq larg në emigrim,
që ti këndojë veç vendit tim…
Ai, flet përditë e unë shkruaj,
rreth e përreth engjëj të huaj,
po zoti im është zoti im,
e më rrëfen veç dhemshurinë…
Ai rrëfen e unë këndoj,
ndaj dhe çdo fjalë që ju diktoj,
t’a merrni e t’a thurni varg,
të ndjeni çdo të thotë larg….
po zoti im është zoti im,
dhe për çdo varg ka melodinë,
ndaj ulet përmbi flokët e mi,
më qesh, më puth, në ballë e sy…