Poezi nga Lumo Kolleshi

PARFUMET

Ty shpesh të shkrep në kokë diçka e papritur,

Diçka e vetëtimtë në kokë ty të shkrep shpesh.

Pas Dedalit antik hapin tënd e ke ngritur,

Në labirinthet e gjërave dritë kërkon të gjesh.

Ja, sot kërkon të dish ç’ janë parfumet

Dhe unë ta kthej ashtu me shaka:

Aty është ngjizur shpirti i luleve

Dhe pak benzinë pa tjetër aty ka.

Ka aty dhe këmbë e krahë bletësh,

Pranvera të shkuara e hënë të pagjumë,

Ka, pa dyshim dhe vuajtje poetësh,

Ëndrra përrallore aty ka më shumë.

Mjafton pastaj një shkrepse sysh mashkullorë,

Zjarrin ta ndezësh dhe mbi dëbore.

***

Në vendin tim,

Në sheshe,

Në parqe,

Në rrugë,

Me gishtat e dorës i numëron statujat.

Vendi im nga statujat ka frikë

Dhe frikë duhet të ketë,

Statujat tona nuk rrojnë dot pa pushtet.

Emocion

Dje dita ishte plot diell,

Pa ujë kisha lënë vazot e borzilokut po dje.

Deri në orën nëntë të mbrëmjes isha vërtet në qiell.

Pyes veten: Po sot ku je?

Përgjigjie nuk ka.

Ëndrra e natës si krah i thyer zogu.

Me duhej pa tjetër, or shok, or vella,

Ky mëngjes me aromë borziloku.

PËRDHOSJE NE OLIMP

Në tempullin e Atenës për qejfin e tyre shtrirë,

Meduza, e bija e Forkiut dhe rrëmbimtari Poseidon.

Në tempull, shenjat nuk janë aspak për mirë,

Përdhosja e tempullit vet Olimpin alarmon.

Në orën fatale mbrrin zemërimi,

Një zemërim që shkund male e shkëmbinj,

Bukuria bie copash në hone harrimi,

Flokët e bukur janë bërë gjarprinj.

Arsyeja thyen kokën në gurë të nxirosur,

Çdo njeri që sheh, po kthehet në gur.

Kërkohet Persseu në këtë makth të pasosur,

Një dhuratë për Atenën kërkohet si dikur.

Poezi nga Monda Hamitaj

Po vij nënë …

Po vi nënë mbi krahët e erës

Me dritën e diellit po vrapoj

Më mori malli për erën tënde

Mbi gjoksin tënd dua të pushoj

Dhe pse jam vetë nënë

Era e gushës tënde më rinon ,

Larg teje si qiri po tretem

Më prit , sot me puthje

Dua të mbuloj …

Po vij tek ty nënoke gushëaromë ,

S’ kam fjalë , malli më përvëloi ,

Sot po vij si e çmendur ,

Duart e tua mbreterësha ime

të ledhatoj …

Poezi nga Anastasia Çipi

Po m’ shkatërron.

Rrudhi toka dejet e saj, ngadalë trupi po ndrydhet

Në damarë më jetë nuk po rrjedh ,

veç zjarr e tym të zi ,ngadalë po derdh,

E globin si me darë po shtrydhet.

Po m’shkatërron,po m’shkatërron

mbeti toka tuj britë,

Puthe pra tokën që të gazmon

E jepi ti dritë.

Çlironi çezmat e mendjes ,

të rrjedhë ujë i bekuar,pik ,pik

Lëshojini zemrës pak vend

të çelin trëndafilat e bardhë të shpëtimit plot dritë.

Vishni mantelin e botës së gjelbër,

Ndonjëherë

Për më shumë ajër e dritë

Qiejve të ketë veç kaltërsi,

Botë e tokë të qeshë përherë.

Përherë….

NËSE…

Nëse ti do të kesh frikë

E do të dridhesh

Ajo do të të trembë,

E më shumë do të fshihesh.

Nëse, ti do të vuash,

E përpëlitesh,

Ajo do të qeshë,

Përpjetë nga gëzimi do të hidhet,

E, ti, nga hidhërimi të mbytesh.

Nëse ti frikën, do ta bësh zap,

Ajo do të trembet,

Nuk do vijë prapë…

Dhimbjen do ta kthesh në forcë,

Mos dijë nga të shkojë,

Nëse jetën shumë e do

Ti vetëm lufto…

Mos na vrisni ëndërrat.

Fatin tonë kush na e bleu,

dhe kokën na preu,

mbetëm tradhëtuar,

vrarë,rrëzuar

një jetë dënuar.

Shikoni si na prekin

Sikur të ishim vegla në të tyret duar ,

nuk na flasin fare,nuk na dëgjojnë,

Sikur të ishim plera,pa vlera,

Nuk na lejojojnë,as të ëndërrojmë

Mendoni pak ,O të uruar.

Shikoni si na drejtojnë,

Dhe nuk harrojnë :

Të na përçmojnë,

Të na lëndojnë.

Na duan modernë, modelë,

Të hapin motele, bordellë,

Të përpëlitemi si sardele,

T’ na lëpihen si karamele,

E,më pas t’na thonë:

Ik teveqele.

Na duan , veç për një herë,

Në fillim ,na mbeten ne derë

Veç për një orë,

Pastaj na e bëjnë me dorë

dhe ndjehemi horë.

Dhe njerzit nuk mendojnë shumë ,

Vërtet,

Ata na shkelin me këmbë,

Na hanë me dhëmbë,

Na shkelin ,personalitet,krenar­i

Janë i ati ,i biri e djalli vetë, trad

Tradhëtarë idiotë,

Na kërkojnë dhe votë

Të shembin, zhdukin të gjithë një botë.

FLUTURA IME

Më dhe krahë, një shtytje

Në fluturime rreshtash,

Më solle agimin e humbur

Atë që kërkoja

Në zymtësinë ë ditëve

Si flutur krahëkëputur.

Të kishin fshehur mirë,

Dhe unë me duart e shpirtit

Të gjeta papritmas

Të hapa kaq lehtë kaq butë

Të preka, si embrion hyjnor

E frymë nga fryma të dhashë

Ti buzëqësh me gjithë frymën…

Unë të mbaj si skeptër në tokë

Një përkrenare dafinash

Mes fushës me dashuri trëndëlinash

Për t’i ngjarë mbretëreshës së ringritur

Zemër, shpirt e trup përtëritur…

Fal

Mbasi të kesh fluturuar lart,

Në qiejt e zotit, fal

Fal , fal , dhe dashuri ngjall

Dhe dije mbart

Ky është mësimi i parë,

Fal edhe shko

Lër gjurmë me zemër hambarë( të rrallë)

Ik dhe harro.

Të fluturoj , dashuri të ngjall

Në  përulje, e shpresë

Paqe të sjellë

Dashurinë në zemër , ti mbaj

Tek çdonjeri nga ne

Ndodhet dashuria, falja,  thellë fshehur,

Jetën në duar të mbaj , dritë ndezur

Të ndjehesh bukur, mirësjellë.

E di…

E di , do të ndodhë një ditë

Përsëri të ngrihemi,

nga gjumë i marrë

Fjetur rëndë,(pa ëndë)

Fshehur shumë mall(ë)

Do jetojmë ëndërrën e lënë përgjysëm

Të prekemi, puthemi , fshihemi nën jastëk,

Nën jorganin e bardhë( ose kuq)

të dashurisë

Përsëri të duhemi, flirtin që drithërin,

Në pëshpërimë, psherëtimë

Të strukemi

Dhe ndonjëherë, kur

Të mos mundemi

Telefonin ta bëj të tringëllojë,

Të përshpirtmet tinguj të kumbojë……

Poesie di Vincenzo De Caro

IL COLORE DEGLI OCCHI NEL MONDO (VERSIONE-GIAPPONESE-ALBANESE)