Qyteti im – bir i Melisës dhe hyut të detit,

në tre mijë vjet me frymën tënde jam rritur,

jam rritur në furinë e vazhdueshme të rrëmetit.

Në tre mijë vjet kam pirë lotët e tu të kripur,

buzë detit duke vështruar sytë e tu të vdekur.

Sa herë prej vendit ke lëvizur, ti qyteti im,

prej tërmetesh të llahtarshëm i rrënuar.

Vidhisur, themelesh shkatërruar.

Mua, birin tënd,

po këtu ku më ke lindur, më ke gjetur,

me shpirtin prej Taulantësh të mëkuar.

Mijëra vjet, qyteti im, të kam pyetur.

Por ti veç ke heshtur me heshtjen tënde,

prej dheu të kripur

e bregu të përcëlluar.

Klithmës sime të çmendur

një herë të vetme s’i je përgjigjur.

Veç krahët e përgjakur katërsh m’i ke hapur

e supit më ke mbështetur ballin e përhumbur.

Në rrahun prej algash

m’a ngrite shtratin prej guri.

Shtratin shekullor që Epidami kish ngulur thellësive.

Netëve të kthjellta aty kam fjetur,

futurimin duke ëndërruar mbi krahët e trandafiltë,

të jetës tënde të pagjunjëzuar,

dehur prej dhimbjesh dhe dashurive.

O varri im i madh!

O varr gjysmë i mbuluar!

Në tre mijë vjet,

gjithë mendinet e mia për ty kam kryqëzuar.

Gjymtyrëve të tua të djegura kam vrapuar i përvëluar,

duke iu frikur përherë fuqisë tënde të zemërimit.

Prej fashitjes së menjëhershme të një ëndërre jam zgjuar,

ty të kam përqafuar nën tejdukshmërinë e perëndimit.

Tani rreth murit, prej zjarrit të rreshjeve gërryer,

bari yt i blertë prej kohe është zverdhur,

është zhuritur.

Por deti përsëri mes vështrimesh të rënduara,

me baticat dhe zbaticat e tij të buta,

të përkëdhel e të puth,

si me gjuhë valësh i uritur.

Kujdesshëm të mjekon plagët e pashëruara,

që ti kurrë të mos vdesësh, qyteti im,

por i gjallë mes të gjallësh të mbetesh

mes dallgësh e stuhish të tërbuara.

Qyteti im.

Dorën një herë të vetme s’ma ke zgjatur.

S’më ke përkëdhelur kurrë si fëmijën tënd të uritur.

Kur me zë të lartë, për gurët e tu kam kënduar,

kur kam kënduar për hirin e perëndive pellazgjike

sytë prej klithmash të vdekura më janë verbuar

mbi shkrimet e sargofagëve të mbyllur

e përsëri po aty më janë ripërtëritur.

O varri im i madh!

O varr gjysmë i mbuluar!

Në tre mijë vjet.

Gjithë mendimet e mia për ty kam kryqëzuar.