Poezi nga Roula Triantafyllou SHPIRT Mister im i pashprehur dhe unë, qiri qё dridhet duke u shuar në një kishëz të shkretë KODRA Çdo agim shkonte drejt kodrës njё qen ndiqte besnikёrisht … Continue reading
ZYBA HYSA, PËRURON ROMANIN E PARË TË SAJ (Në mjediset e shkollës 9-vjeçare “Musine Kokalari” të kryeqytetit) Nga: Prof.Murat Gecaj publicist e studiues Autorja dhuron me nënshkrim, romanin e ri….(Foto nga:I.Hajdarmataj) 1. Këto ditë, … Continue reading
Poems by Lily Swarn Silence of the grave Discriminated against even in death The green turf for some and the concrete chill for others Sick and weary leaves Life on the olive branch Degenerating into patches … Continue reading
Dante Aligeri
Ferri i Dantes
Në mes të udhëtimit të kësaj jete
U gjenda në një pyll të zi skëterrë,
se kisha humbur unë rrugën e vërtetë.
Si ishte ta përshkruaj e kam të vështirë
Ai i egri pyll, i ashpër, pyll i thyer,
sa ta mendoj më kall frikë përsëri!
Veçse më e idhët në qoftë vdekja paksa!
Për me tregue çfarë të mire kam , gjetur
Do flas për çfarë gjërash aty kam pa.
Si hyra brënda, as vetë se di me jua tregu,
Ai gjumë i thellë, qepallat mi kish rëndu,
Kur rrugën e vërtetë e kisha braktisë.
Po kur në rrëzë të kodrës isha afru,
Atje ku merrte fund ajo luginë,
që me aq tmerr në zemër më kish trazu,
Vështrova lart e pashë se si sipërfaqja
Po vishej krejt nga rrezet e planetit,
që në të gjithë shtigjet njerëzve u prin.
Atëhere veç frika më iku pak mua të mjerit
E zemrën unë e ndjeva më të lirë
Nga nata, që kalova mes atij sikletit.
Si ai, që duke marrë frymë me vështirësi,
Prej detit del ne breg, e nga ato valë
Aq të rrezikshme që sytë e mi vështruan
Dhe shpirti im, që arratisej pa u ndalë,
Mbrapa u kthye me pa atë rrugën e frikëshme,
që nuk la njeri të gjallë nga andej me dalë.
Dërrmuar, si u çlodha pak mbi atë gurishte,
Ia nisa rrugës nëpër shpatin e shkretëtuar,
çdo herë këmba e ndalun ma poshtë ishte.
Dhe ja, gati tatëpjetën pa filluar,
Më doli një panterë e lehtë, e shpejtë,
që me lëkurë të larme ish mbuluar;
Syrin mbi mua e mbante ngulur si shigjetë
E udhën time ma kishte zënë,
Sa herë largohesha kokën ktheja pas.
Ishte koha që po agonte dita e re
E ngrihej Dielli me ata yje lart në qiell,
që së bashku ishin, kur Dashuria Hyjnore( Zoti ynë mbi dhe)
Sëpari i lëvizi në ajër të kthjellët;
Guxim e shpresë në shpirt më kishin përtëri
Për bishë-larushen, që nuk po e gjeja më,
Ai agu i ditës, e ëmbëla stinë e ndritur,
Por jo se frikë nuk do më shkaktonte
Pamja e një luani që më çfaqet papritur.
Ky dukej se drejt meje po vinte
Me kokën lart, me një uri të tërbume,
sa dukej se edhe ajrin e tmerronte.
Veç një ulkonjë, që dukej e pushtueshme,
Ashtu kockë e lëkurë, nga shumë dëshira,
që dhe njerëzinë e bëri të mjerueshme:
Kjo po, më futi aq në siklet,
Me atë frikë që të kall veç pamja e saj,
sa për tu ngjitur i humba të gjitha shpresat.
Si ai që pasuni fillon të bëjë,
E vjen një kohë dhe humb gjithshka , ashtu papritur,
Pastaj me lot e qanë edhe me vajë,
Kështu më ndodhi me atë bishë që po lëvizte
Dalëngadalë duke mu afruar më zuri pritë
Duke më shty në terr, ku dielli më nuk shihej.
Përktheu nga Italishtja : Rita Oxha
Cikël poetik nga Xhevrije Kurteshi Nimani KËNGË VARGU Më thuaj cilën fjalë Vargut të ia falë Ta shndërroj në këngë Bilbilit zërin tia marrë. Më thuaj në cilën lule Bukurinë ta gjej Ngjyrat e ylberit bukuri … Continue reading
Poezi nga Mirela Papuçiu I dashuri im është pak shtrigan I dashuri im është pak shtrigan. Ai ka duar të gjata si fashat e dritës, që zbresin agimet nga male errësire e më zgjon me gishta rrezesh. … Continue reading
HEDHURINAT
Dy skica nga Resmi Osmani
KARAFILI
Kur të gjeta, ishte dite marsi e mugët dhe vesonte shi.Dora e pakujdeshme e amvisës, apo e dikujt tjeter,ty nje bisk i brishte,te kishte shkeputur nga trupi i mëmës dhe pa sajdi te kishte flakur nga ballkoni ne udhen e madhe. Gjendeshe i shtrirë në një pellgaçe me pakëz ujë të turbullt.Të pashë me keqardhje. Nga ngjyra e gjelbër që kishte nisur të zbehej, kuptova që Ishe ende gjall. Nuk të trishtonte te ftohtit, por vetmia dhe dhimbja humnerore ku te vidhisën. Këmbët e kalimtarëve të shkelnin dhe ne gjethe tu hapën plagë. Ishte dënimi yt i braktisjes dhe flakjes pa faj si hedhurinë, por ti s’mund të bëje asgjë. I tillë qe fati yt, një fund i trishtuar. I paracaktuar për të lulëzuar e zbukuruar, ishe i flakur për tu kalbur i dërrmuar e i shkelur, i shtrirë e i lerosur në një llonxhë me ujë. Teksa ti hiqje lëngatën e dhimbjes, ndjeve që dikush qëndroi e të vështroi, pastaj u gjende në pëllëmbën e një dore të ngrohtë që të pastroi, të shkundi dhe largoi piklat e ujit dhe pisllekut të baltës.
Isha unë. Të pastrova, hoqa me brisk të mprehtë(që të të shkaktoja sa më pak dhimbje) gjethet e dëmtuara, ta freskova me prerje plagën e xhvatur dhe të mbolla në vazo në ballkonin tim. Kaluan dit.Ti e kapërceve dilemën të jetoj apo të mos jetoj: gjethet u gjelbëruan, u shfaqën te maja e rritjes gjethëzat e reja të brishta, e more veten, nise ti gëzoheshe ditës,dritës dhe diellit, harliseshe dhe u mbushe me plot degëzime të shëndetshme që përfundonin me gonxhe. Gëzohesha tok me ty dhe prisja me padurim të lulëzoje. Ç‘farë ngjyre do t’i kishe lulet? Erdhi maji, gonxhet u rritën dhe u frynë, nga brenda petlat, me trysni hapen gonxhen dhe u shfaqen të kuqe allë. Të përshëndetën e tëë uruan mirseardhjen: lule mullagat, zymbylat, zambakët, menekshetë, borziloku e manxurana. Të uruan mirseardhjen në bashkësinë e bukurisë së tyre. U bëre pjesë e bukurisë së mozaikut të ngjyrave.
Ermironte gjithë ballkoni. Për mua kjo ishte mirënjohja jote, fjala e mirë falnderuese, shpërblimi i kujdesit tim.
Në një qershor, një tufëz lule nga të tuat ia bera dhuratë Arbës, mbesës sime. E kush mund ti meritonte lulet e tua më shumë se fëmijët në ditën e festës së tyre? Lule për lulet!
Sa herë të shihja, ashtu të bukur e të lulëzuar, ndjehesha i lumturuar: kisha shpëtuar një jetë!
LAPSI
Rruga ime per të dalë në treg dhe për tu kthyer në shtëpi, kalon midis dy pallateve në të majtë dhe disa vilave në të djathtë. Është e betonuar e pa asfaltuar. Shpesh qëllon që nga ballkonet e pallateve(huq i vjetër ky) të flakin në rrugicë gjësendi si hedhurinë. Në kthim më zunë sytë një laps. Thuajse i plotë, majëtopitur, ngjyrë të murrme, me prerje rrethore gjashtkëndore. E kapa me majat e gishtave. Ishte i lagur dhe i ndotur me baltë. E mora.Jo se s’kisha lapsa.
Një laps e aq, hiçmosgjë- do të thoni ju- dava pesëdhjet lekësh! Gaboni miqt e mi. Si edhe ju, kështu ka gjykuar edhe ai fëmija që e ka flakur(se me siguri i tillë ka qenë) pa e ditur që ai laps e të tjerë, kanë një histori dhe kanë bërë histori dhe me ta mund të krijohen mrekulli. Dhe historia nis në gjysmën e dytë të shekullit të XVI, pas zbulimit në Kumberlend të Anglisë të mineralit që u quajt grafit. Italianët Simonio dhe Lyndiana Bernacotti bënë lapsin e parë me dru plepi dhe zemër grafiti,më 1790, Josef Hardtmuth, në Austro-Hungari nisi prodhimin,që u patentua me emrin Koh-I-Noor Hardtmuth, me mrin e diamantit të famshëm persian Noor! Më 1848 u vendos në një kështjellë në Bohemi, që sot gjendet në republikën Çeke, që më pas hapi degë në Nju Jork, Paris, Londër, Vienë, Milano dhe prodhoi e prodhon seritë e shumllojta të lapsave që ne i kemi përditë nëpër duar.
Ja që lapsi që gjeta nuk është një laps e aq, por një mjet i domosdoshëm, pjesë e qytetrimit tonë!
Kur ty, të merr në dorë për të shkruar, një mendje e ditur dhe e talentuar, hidhen mbi letër dhe materializohen mrekullira, pse jo edhe kryevepra! Ti, sido i heshtur, nis e ligjëron. Thonë që Heminguei, para se të niste të shkruante ,ato krijime që na mahnisin me bukurinë dhe mesazhet që japin, mprehte dymbëdhjetë lapsa. Kur topitej edhe maja e lapsit të dymbëdhjetë, shkrimtari e linte punën. E quante të kryer detyrën e ditës që i kishte vënë vetes. Të nesërmen si para një rituali, ai I mprehte sërish dhe niste nga të shkruarit për të hedhur në letër gjeninë e tij. Se pari, me ty Ajnshtajni, shkroi formulën e famshme që tronditi botën. Bilal Xhaferri, mbante me vete pa e ndarë asnjëherë një sivëllanë tënd, të vogël që të mos zinte shumë vend në xhep, bashkë me bllokun, dhe shkruante ,kudo që ndodhej, sa herë i zbriste muza, me atë shkrimin e bukur me shkronja të pjerrësuara pak majtas, ato poezi të mrekullueshme, përfshi dhe kryeveprën e tij “Baladën çame”…..
Pasi të pastrova, ta mpreha majën,të vendosa në gotën e lapsave të tryezës time të punës. Ti s’kishe gojë të flisje, por e dija që më ishe mirnjohës që të shpëtova nga hedhurinat dhe prisje të më shërbeje. Edhe për ty, rasti ishte mbreti i botës!
Kur erdhi Arba që të shihte gjyshin, deshi të më rrëfente shkronjat e reja që kishte mësuar. Të mori , pa e ditur, pikërisht ty. Në doçkën e saj të vogël u ndjeve i ngazëllyer teksa shkruaje shkronjat, pastaj tok me dorën e saj erdhën vizatimet fantazmagorike.Të dy ishit të lumturuar.
Me ty dhe për ty, shkrova këtë skicë.
Tiranë, tetor 2016
