Tregim nga Iliriana Koleka

GAXHELI

Mbaja biçikletën time për dore, se të tre kalamajtë e mi i kishin hypur sipër. Ata vijnë njëri pas tjetrit se janë me të vërtetë me pak ndryshim moshe. Më i madhi është 6 vjeç dhe meqënëse nga më e vogla ka vetëm 3 vjet e tetë muaj ndryshim, e kuptoni vetë se në çfarë moshe rrotullohen dy të tjerët.
Atë ditë u nisëm vonë nga “Shallvaret”, duke kaluar nga rruga e Bllokut, drejt liqenit. Më ishte prishur lavatriçja e kalova tërë mëngjesin duke i larë rrobat me dorë, ndërsa ata të tre prisnin me durim që të mbaroja. I’a kisha premtuar që një javë përpara, që të djelën do dilnim dhe ata e dinim, që unë i mbaja premtimet.
Kur më në fund u nisëm, i madhi zuri vënd tek shala, i dyti tek zgara mbrapa dhe vajza përpara, në koshin, që mbante të varur timoni.
– Do shkojmë te liqeni
Do hypin në varkë
Ne jemi të fortë
Ne jemi piratë!
Çunat ulërinin duke theksuar fjalët “varkë” e “piratë”, kurse çupka vetëm sa i shkonte pas me “ta-ta-ta”. Akoma nuk e ndiqte dot ritmin luftarak të vëllezërve të saj dhe kuptohet arësyeja: kishte vetëm 4 muaj që kishte mbushur 2 vjeç.
– Hej, hej, mos u tundni e mos u përkulni, se do bini! – i thosha unë herë pas here kur biçikleta anonte nga pesha e lëvisshme, bërdungllat e rrugës dhe kthesat.
Kuptohet, që unë e shtyja me një ngadalësi kërmilli atë biçikletë të tkurrur nga pesha, po kjo s’na shpëtonte plotësisht nga hallet, se herë pas here anohej e dukej sikur binte. Kalamajtë e rrugës më shihnin me admirim, kurse gratë me qortim të dukshëm.
– Qyqa mi gru, ti je ftof m’tajare. Ke për t’i hudh mi, ke për t’i hudh, kalamojtë!
– Ik mi teta se s’na hudh! – i thoshin dy çunat e mi, duke prekur me lezet zinxhirat e pantallonave, që të largonin syrin e keq.
Unë buzëqeshja me ndrojtje sa për të heq dyshimet dhe shtyja biçikletën pa e kthyer kokën mbrapa.
Kështu e shtymë një copë rrugë, kapërxyem “Librin Universitar”, ambasadën dhe po i afroheshim Gardës kur biçikleta u ndal.
Unë ngrita kokën për të parë pengesën dhe u ndesha ballë për ballë me fytyrën e një të riu zeshkan që kishte kapur timonin.
– Ku po shkon mi tironse me tre trima n’biçikletë?
Kishte flokë kaçurela të zeza e djersa i rrëshqiste mbi faqe.
Pashë nga kalamajtë, asnjë s’po fliste. Papritur goca ime zgjati dorën drejt rrëkeve të djersës dhe tha:
– Çurelat.
Kjo e thyu akullin.
– Ky çuni e ka bluzën qull – vërejti djali im i madh duke shënuar një njollë djerse në formë shqiponje me kokë në gjoks e krahë në sqetulla.
– Shife si e ka qafën- tha i dyti, duke bërë me gisht drejt rrëkesë së djersës që i zbriste nga flokët e gjata kaçurela në shpinë.
Zeshkani i vështroi të tre me inat, pastaj buzët e tij u hapën, në fillim fare pak me habi, për tu shkrirë më pas në një gajasje pa ndrojë.
E qeshura është ngjitëse, kështuqë pas dy minutash ne të pestë po zgërdhiheshim në mes të diellit, si budallenj.
– Ha, i paske t’zgjut kalamojtë, mi tironse – foli më në fund gaxheli, kështu do ta quaj këtej e tutje.
Mua, pas gajasjeve, m’u qep goja, s’dija çfarë t’i thoja. E dija nga ç’kisha dëgjuar, që po t’ia zgjasje gaxhelëve, këta merrshin kot e s’të shqiteshin më.
Kalamajtë e mi, përkundrazi, e pritën shumë mirë praninë e tij. Meqë i jati s’i çonte asnjëherë, asgjëkundi, e ndjenin përherë mangësinë e një krahu të ndryshëm nga ai i nënës së tyre, që të mund të shtynte biçikletën.
– Prit se po ta shtyj unë biçikletën për një copë herë- tha gaxheli, duke vënë duart e tij të mëdha në timon e në shalë të biçikletës e duke më shtyrë pa ceremoni.
Unë pashë për rreth. Ishim duke i’u afruar të përpjetës së gardës. Tek hyrja asnjë ushtar që të bënte roje. Rruga ishte xhan xhin, se ishte ora dy e drekës. Të bërtisja, më vinte turp, le njëherë që askush s’do më dëgjonte. Më kishte gjetur belaja, se s’dihet ç’kërkonte gaxheli, pasi ta shtynte biçikletën deri lart.
– Çuno, s’kam asnjë lek me vete – i thashë.
– Kush të kërkoi pare mi tironse, mu më vjen keq për kalamojtë, se bo vapë – u hodh ai me shpejtësi, sikur atë priste.
S’dija ç’të thoja. Në këto ndërrmarrje heroike (tre veta mbi biçikletë dhe e ëma që i shtyn) asnjë s’ndërhynte zakonisht, me përjashtim të grave, që më qortonin për atë punën e “tajares”, kështuqë s’dija si të sillesha.
Gaxheli shtyu biçikletën dhe kalamajtë rifilluan vjershat me varkë e me piratë. Kësaj radhe zërit të tyre i’u shtua dhe ai i zeshkanit. Goca qeshte tërë kohën me kaçurelat e tij të zeza, që i tundeshin, kur ai përkulej gjatë shtytjes.
Unë ndjeva për një çast erën që më freskoi djersën. Hija e pemëve ishte shumë e këndshme në të përpjetën e gardës dhe akoma më e këndshme ishte ideja, që s’kisha nevojë të shtyja më biçikletën.
Kështu s’fola, e lashë gaxhelin t’i ngjitej skuadrës tonë pirate, sa për pak.
S’ishte më shumë se 18 vjeç dhe mesa duket i pëlqente të lozte rolin e vëllait të madh në një të djelë ku të përcëllonte zhegu.
Arritëm sipër. Tek barkat s’kishte njeri, pra e lamë piratërinë për një herë tjetër.
Vazhduam më tutje deri sa arritëm tek kopshti zoollogjik. I preva biletën zeshkanit njësoj si të tjerëve dhe njësoj si kalamajtë e mi, ai bërtiti nga frika tek ariu, dhelpra dhe gjithë kafshët e egra, që të tmerronin jo vetëm me pamjen, por dhe me erën e tyre të tmerrshme.
Kur mbaruam xhiron e egërsirave, përfunduam natyrisht tek shpendët. Kështu, gaxheli pa me admirim pallonjtë, ndërsa shpalosnin pendët e tyre ngjyrëshme, pastaj rosat, canarina për t’i dhënë fund me papagajtë.
Në ora tetë na qitën përjashta se do mbyllnin parkun dhe unë i bleva të gjithëve një kaush me akullore. Gaxheli lëpinte akulloren dhe shtynte biçikletën. Pastaj nisi të tregojë përralla të frikshme me xhuxha dhe Borëbardha e të tre kalamajtë e mi e lusnin herë pas herë të përsëriste batutat.
– U—u – si tha ajo shtriga kur i dha mollën?
– Haje, se t’bon mirë, qe dhe një ombëlsinë po e hongre…
Kështu na përcolli deri në “Shallvare”.
– E shef mi tironse, që s’e bona për pare- tha para se të zhdukej në bulevardin e madh, në të cilin sapo kishin nisur të çeleshin dritat.
Ne e ndoqëm me sy. Asnjë nuk foli. Unë zbrita kalamajtë e heshtur nga biçikleta dhe ata ngjitën shkallët e shkallës tonë me përtesë.
Sipër i priste i jati, që me siguri s’kishte lëvizur nga televisori.
– Ai çuni iku- tha djali im i dytë me keqardhje.
– Sa përralla dinte – tha i pari, sikur të kishte humbur një biletë teatri të kukllave.
– Çurelat – tha goca, po kësaj radhe s’qeshi.
Të gjithëve na erdhi keq për gaxhelin, aq më tepër që s’ia kishim mësuar as emrin…