Daily Archives: August 10, 2016

Poezi nga Dhimitër Nica

Posted on by

0

 

dhimiter nica

Poezi nga Dhimitër Nica

 

 

DY IKONA…

 

Atje në tokën e largët,
bën edhe më shumë ftohtë!
Në ndihmë aty të vijnë fjalët e babës,
në mendje nëna që derdh e rrjedh në lot…

Ikona të gjalla,që të duhen me vete,
ngjizur në shpirt,kudo nëpër botë!…
Atje larg,ku rrugë e shteg të hapur s’gjete,
atje larg,do gjenden dy ikona,që hapin çdo portë!

 

 

VETËM NJË DITË

 

Ashtu qe shkruar e qe thënë,
ajo e dashuroi vetëm një ditë,
ndoshta ia la zemrën gjysëm të ngrënë,
ndoshta e dashuroi si vet perënditë.

Dhe nuk i tha kurrë se vetëm sot,
se vetëm sot mund të ishte e tij!
Nuk deshi,apo s’arriti t’ia thoshte dot,
apo nuk donte t’i shuante thëngjijtë…

Dhe ai bëri dashuri thellësisht,
thellësisht si kurrë herë tjetër në jetë!
Dhe ajo e la të lirë tërësisht,
të hynte në labirinthet e fshehtë si mbret…

Asaj ndoshta i kishin bër shenjë perënditë,
ta digjte në zjarrin e saj,vetëm për një ditë…

 

 

NË PLAZH

 

Dallgët lozonjare po zgjaten me naze,
etjen duan të shuajnë te shkëmbinj e brigje,
vajzat gjysëmxhveshura si ngjalat mes valëve
po çelin si lulet,që ndizen e ndizen…

Nga lart pulëbardhat po turren mbi dallgë,
të vëna në garë për mezen e drekës,
një bjondinë e ëmbël, sa vjen e më rri pranë,
mendja po më mbytet, gjer në pikën zero…

Ca skafe në breg venë e vijnë vërdallë,
i premtova mikes xhiro thellë nga deti…
Gjesdisëm Mesdheun me miken e rrallë
dhe në ato xhiro, unë ndjehesha vet mbreti…

Sa herë e kujtoj dridhem si purteku,
kjo Elenë e bukur më erdhi si ngjalë,
ndoshta nga Paridi ma solli Mesdheu,
ndoshta Pinelopi, priste në Tiranë…

 

 

MUNGESA E HËNËS

 

E preva hënën në dritare
Dhe lehtë e ula në një pjatë
Do t’a pjek në një furrë nate
Mbi një shkëmb,nën një saç…

Do t’a ndez për vajzën time
E medalion t’ia varë në qafë
Do t’a ngjyej më thërrime
E pak nga pak do ha kulaç…

Kulaç të pjekur ndezur në flokë
Kulaç të verdhë nën një gushë
Mbushur me gjalp e borzilokë
Me buzët zjarr,me buzët prush…

Ndaj s’kemi hënë ne për çdo natë
Dhe kjo është shumë e sigurtë,
Flokë verdha ime e fsheh nën qafë
Dhe unë e rris,dhe unë e puthë…

 

 

NË VENDIN TIM

 

Aty vlejnë më shumë qentë e zotërisë,
se njerëzit e thjeshtë!
Aty vlejnë më shumë macet e zonjave,
me fjongo mbi vesh!
Aty çfarëdo që të bëjnë të “mëdhenjtë”
duhet ndenjtur urtë,pa fjalë,
sustë,
si qingjat e leshtë…

Aty ka vetëm dy ngjyra për shërim
e majtë dhe e djathtë!
Aty kalon pranë çdo çezme e burim
e buzët të thahen e zverdhen si kashtë.

Aty pushtetet ngrihen me kombinim
e ngjajnë me kuçedrën në përrallën e lashtë.
Aty njerëzit nuk gjejnë dot punë e strehim
e përsëri votojnë të majtë e të djathtë…

Dhe barkuçat fryhen e regjen si derrat në lerë,
me frutet e pushtetit për njerëzit e “zgjedhur”.
Poshtë shumica dergjet e bëhet më e mjerë,
lart pushteti shtohet me “trimat” e tredhur…

 

Poezi nga Eliverta Kanina

Posted on by

0

 

Eli kanina

Poezi nga Eliverta Kanina

 

 

AH!

 

U rrita!

Për fat të keq, u rrita!

Dhe e ndiej gjithë kohën këtë

Kur para pasqyrës bëj truke e kqyr moshën

Kur zgjedh veshjet dhe përshtas aksesorët femërore

Kur sfidat e jetës prej meje presin të zgjidhen

E ndiej kur supet dua ti tendos, sa vijnë e më mblidhen

E ndiej, sa herë më duhet të nxjerr kuletën nga çanta

E ndiej kur joshem por s’u jepem mendimeve të mbrapështa…

E ndiej në sytë e fëmijëve të mi

kur puthje më japin e më falen si një tempull

E ndiej në sytë e burrit, që sipas dëshirës

Më bën herë të vogël e herë të madhe

Më çon në botën e çudirave

Si në përrallë…

E ndiej, kur prindërit i shoh si më shohin

Dhe psherëtij

U rrita dhe veç ëndrrat më mbetën

Që ende u besoj si fëmijë…

 

 

 

M(P)ËSIM

 

Me tamponë heshtjeje ia vulos urrejtjes zërat

Edhe fytyrën me makiazh djalli, ia laj me pështyma mëshire

Sepse jam pjellë e një dashurie

Që e vuan të vërtetën

Por dhe në vuajtje, e gëzon

Le të mbetet e vërtetë njerzore

Edhe mëkat kur merr emrin.

E nëse kjo është dilema që doni të dini

Unë jam e vërteta!

Që teshtin alergjikshëm

Sa herë që një urrejtje, si lule i dhurohet me hipokrizi

Sa keq!

Kur mbillet e kultivohet kjo bimë

Nga e shkuara, në këtë shekull të ri

O nëna, njiheni sa duhet dhe siç duhet dashurinë!

Është qumshti që i duhet foshnjave

Që Bota në strofë djajsh të mos kthehet…

Nëse nuk dini, a s’mundeni

Nuk doni a s’keni një libër

Shfletoni librin e jetës

Veç jo mbrapsh!

Se do merrni mësimet, që groposur qyshkur nga bota

Do kundërmojnë paditurinë tuaj

Jetuar padashurisht

Edhe në këtë shekull modern

Edhe për ju, fatkeqësisht…

 

 

FATI I GAZETARËVE NË SISTEMIN MONIST ( Romani “Ndërgjegjia”, një kronikë e viteve të autonomisë së Kosovës ) / Shkruan: Mehmet KAJTAZI

Posted on by

0

     FATI I GAZETARËVE NË SISTEMIN MONIST (Romani “Ndërgjegjia” i autorit Flori Bruqi , një kronikë e viteve të autonomisë  së  Kosovës)      Shkruan: Mehmet KAJTAZI     Romani “Ndërgjegjia” është një pasqyrim real i lidhshmërisë së prozës … Continue reading →

Poezi e dhembjes dhe krenarisë kombëtare (Hysen Grajçevci, “Shpresë e përlotur”, Prishtinë, 2016) / Nga Sadik Bicaj

Posted on by

0

 

hysen kop

Poezi e dhembjes dhe krenarisë kombëtare

(Hysen Grajçevci, “Shpresë e përlotur”, Prishtinë, 2016)

 

Nga Sadik Bicaj

 

Poeti Hysen Graiçevci në periodikun e kohës ka botuar poezi nga vitet e tetëdhjeta të shekullit të kaluar, ndërsa këtë verë botoi librin e parë me poezi me titull “Shpresë e përlotur”. Në këtë vëllim poetik autori ka përzgjedhur 75 poezi, të cilat u takojnë temave dhe motiveve të ndryshme. Autori i këtij libri, në përgjithësi i këndon atdheut, qëndresës së popullit kundër pushtuesve të ndryshëm, dëshmorëve të lirisë, vuajtjeve të nënave tona dhe qëndresës njëqindvjeçare të baballarëve tanë për liri dhe bashkim kombëtar.

Poezia e Graiçevcit është poezi e dhembjes, pikëllimit, vetmisë, qëndresës dhe shpresës për një të ardhme më të mirë, në veçanti për të rinjtë shqiptarë. Dhembja e poetit e peshkon shumicën e poezive të autorit. Krahas dhembjes, autori shpreh edhe pikëllimin e tij për gjendjen e popullit dhe atdheut, ndërsa kjo gjendje shpirtërore e poetit shprehet në poezitë: “Metaforë e dhembjes”, “Krakëllimë korbi”, “Një varr për ty”, “Trokëllimë”, “Deri kur” etj.

“Kam një dhimbje sonte

Diç më përvëlon në gji

Krakëllimë e korbit më ndjell frikën

Më ngjall kujtesën

E korbave të zi… “Krakëllimë korbi”, f. 42)

Ose:

“Ç është kjo gjëmë

Kjo dhimbje

Kjo vikamë…” (“Një varrë për Ty”, f. 56).

Me një theks të veçantë dhimbja dhe pikëllimi i autorit shprehet edhe për eksodin e popullit tonë gjatë viteve të nëntëdhjeta të shekullit të kaluar apo edhe për eksodin e këtij fillimshekulli të ri.

 

 

Hysen Graqevci - 1

Hysen Grajçevci

 

Poeti është i befasuar me ikjen e shqiptarëve jashtë vendit dhe shprehet i palëkundur në qëndrimet e veta, për të qëndruar në atdhe, edhe me gjithë dhunën dhe terrorin, por edhe skamjes që ishte aktuale një kohë të gjatë, sidomos gjatë viteve të nëntëdhjeta të shekullit të kaluar.

“Më thuaj ç’po ngjet

Dje ikën njëmijë

Sot shkuan njëmijë e dhjetë…” (“Ç’po ngjet”, f. 22).

Ose:

“Nuk mundem

Jo nuk dua të iki

Askund nuk dua të shkoj

Evropë

Dua të jem Këtu…” (“Këtu dua të jem”, f. 36).

Padyshim, evidente në poezinë e poetin Hysen Graiçevci është edhe vetmia, ndërsa prehjen e tij e gjen gjatë natës me poezi dhe duke ngritur dolli. Vetmia e poetit përshkruhet në poezitë” Një natë në vetmi”, “Unë, ti dhe poezia”, etj. . Poeti Graiçevci e kupton se kjo vetmi është e pakuptimtë, andaj kërkon ndihmë për të dalë nga kjo.

“Mos më lini vetëm

Me heshtjen e kësaj nate

Kur brengat shpirtin rëndojnë

E në rrugën e gjatë mendimet udhëtojnë…” (“Një natë në vetmi”, f. 55).

Në vëllim poetik “Shpresë e përlotur” autori i këndon edhe Atdheut dhe sakrificës së popullit për liri. Dashuria për Atdheun dhe sakrifica e popullit shqiptar për liri shprehet sidomos në poezitë “Kosovë”, “Këtu jam”, “Ti dhe unë”, “Sakrificë”, “Është zgjuar Shqipëria”, e në ndonjë tjetër.

“Në syrin tënd shoh kaltërsinë e qiellit

Thellësinë e dashurisë së shpirtit në miklim

Në buzëqeshjet e agimeve tuaja

Shuaj etjen e prehjen e mallit tim” (“Kosovë”, f. 39)

Poeti Greiçevci me krenari u këndon edhe nënave. Ai në poezinë “ Nënat tona” shpreh dhimbjen për vuajtjet e nënave tona, ndërsa në poezinë “ Monologu i nënës” kjo dhimbje vetëm sa shprehet edhe më shumë.

“Eh nënat tona

Sot dua të ecin në kohë

Vuajtjen ua falën moteve

Dhimbja nuk më ndahet

Në rropatje me jetën…” (“Nënat tona”, f. 51)

Ose:

“Vetveten kam ngrënë

Duke u përballur me urinë

Etjen skamjen… (“Monologu i nënës”, f. 48).

Autori i këtij vëllimi poetik, me respekt të veçantë, iu këndon edhe dëshmorëve të lirisë, si: mësuesit patriot Fazli Graiçevci, profesorit të nderuar Ukshin Hoti dhe të rënëve të familjes Jashari në Prekaz të Drenicës, në krye me komandantin legjendar të UÇK-së, Adem Jashari. Të tilla janë poezitë “Luftëtarit të lirisë”, “Nishan Lirie” dhe “Epitaf”.

“Feniks lirie

Skalitur në gur

Epitaf qëndrese

Në të shqipes flamur” (“Epitaf”, f. 27)

Qysh në vitet e tetëdhjeta të shekullit të kaluar ( 1989), poeti Hysen Graiçevci shpreh besimin e tij për bashkim kombëtar, ndërsa një shpresë të tillë e hasim te poezia ”Ti dhe unë”, “Këtu jam”, e në ndonjë tjetër.

“Në përqafim Shqipëri

Sado të jemi nuk e di

Po një të sigurt e kam

Se nesër në gjirin tënd do të jem” (“Këtu jam”, f. 38).

Për fund duhet të them se vëllimi poetik “Shpresë e përlotur” i autorit Hysen Graiçevci është mjaft i pasur edhe me figura të ndryshme stilistike, por veçohet edhe me gjuhën dhe stilin që përdor autori.

 

 

I AM YOU AND YOU ARE ME / Poems by Ade Caparas

Posted on by

1

 

Ade caparas

Poems by Ade Caparas

 

 

I AM YOU AND YOU ARE ME

 

those days are gone

muddy world streets flood… stench

people like rats… sneaking running

rummaging rubbish.

 

my thoughts are empty

like rusting metals

my eyes leak slimy tears

art is gone!

 

in front of my mirror

i stare at my nudeness

the sagging breast arms legs

my face a drought land!

 

i walk the night

tracing tracing lovely nights

a fresh lagoon where i sit by its side

watch all the stars till dawn!

 

ahhhh… i weep

i see myself… walking up the clouds

perhaps somewhere… i see me back

mirror those nights ahhhhhhh… all but empty clouds.

 

 

my face wet drenched… drowning in hysterical sadness

my swollen eyes, now in chinky slit

my voice an empty wilderness

in oblation, i demand:

“rid me of all these… just let me drop

land me on my feet, so i can face my world

and learn to play the tune… search for the right notes

i know, i can… and i will

for i am You and You are me!”

 

_SamAda

tuesday 10:30am 09 august 20116

sydney nsw australia