Daily Archives: December 3, 2020

Striking is the voice of the poet (The loud and convincing voice) – Het overtuigende dichterschap van Rahim Karim (Kirgizië) – Dichtbundel: Intermission, Demer Press, The Netherlands / Short Essay by Hannie Rouweler

Posted on by

0

  Striking is the voice of the poet. The loud and convincing voice Het overtuigende dichterschap van Rahim Karim (Kirgizië) Dichtbundel: Intermission, Demer Press, The Netherlands   De gedichten van Rahim Karim kunnen mij bekoren. Dat hij een belangrijke schrijver … Continue reading →

Wilderness / Poem by Lily Swarn

Posted on by

1

 
Poem by Lily Swarn
 
 
 
Wilderness
 
Wilderness served on salvers of gleaming silver
An obstinate sun ripping the grey tresses of mercurial clouds
Sending shimmers of ripples on the chortling stream
The grim,burnt sepia branches set afire by the blushing berries
Wild grasses matted and swaying like the hair of
Gypsy mendicants and minstrels wading through savage swamps
Moss growing like hope in the crevices of the yearning earth
Trees pretending to be sentinels for the elusive damsel
Who might come and sit on the solitary bench across yonder lake
As winter strolls in with a defiant gaze
 
Copyright Lily Swarn 2.12.2020

THE RIVER WATER IS A SHARP SOFT KNIFE – Poem by Tang Chengmao / Translated into Bengali by Professor Dr. Masudul Hoq

Posted on by

0

  Poem by Tang Chengmao     ————————— চীনের কবিতা ———————-   নদীর জল একটি ছোট্ট তীক্ষ্ণ চাকু (THE RIVER WATER IS A SHARP SOFT KNIFE)   মূল: তাং চেংমাও রূপান্তর: মাসুদুল হক     রক্তাক্ত গোধূলি এক রাজবংশকে কলঙ্কিত … Continue reading →

তুষার (snow – borë) – Agron Shele / Translated into Bengali by Professor Dr. Masudul Hoq

Posted on by

1

  অ্যাগ্রোন শেলে   অ্যাগ্রোন শেলে (১৯৭২)-এর জন্ম আলবেনিয়ার পেরমেট শহরের লেসকাজ গ্রামে। তিনি আলবেনিয়ান অ্যাসোসিয়েশন অব রাইটার্সের সদস্য; মার্কিন যুক্তরাষ্ট্রের ওহিওতে অবস্থিত ওয়ার্ল্ড রাইটার্স অ্যাসোসিয়েশনের সদস্য, ইন্টারন্যাশনাল পোয়েটিকেল গ্যালাক্সি “অটুনিস”-‌এর সভাপতি। এছাড়াও অনেকগুলো আন্তর্জাতিক সাহিত্য সংগঠনের সঙ্গে জড়িত রয়েছেন। … Continue reading →

Poezi nga Rudina Muharremi Beja

Posted on by

0

 
Poezi nga Rudina Muharremi Beja
 
 
At…!
 
At,
Ti e di se i urrej dimrat.
Ata më zhveshin,
m’i marrin të gjithë ngrohtësitë,
e më sjellin pranë,
kujtimin e humbjes tënde.
 
Më trishtojnë Dhjetorët!
 
Atë mbrëmje Hëna s’u duk,
kurse mëngjesi u zgjua me bubullimë
një uragan befas qiellin nxin,
Tërsëlliu porta,
e dimri me këmbët çjerrur kalldrëmeve
mbërrinte me gulçe ere,
ndërsa dielli do të lindte matanë…
 
E dita do të shihte terrin e saj…!
 
Para meje shfaqej kurmi Yt pa frymë,
dergjur nën dritën e një feneri të zbehtë
pa dhimje,
nisej udhës së amshimit,
me buzën në të qeshur,
e Tokës do t’i çonte tërë atë hijshmëri
veshur me akullin e një bukurie
e kostumin e zi,
peng i një trishtimi…
 
Do t’i çonte dheut fytyrën e pastër
përkundur në një heshtje të paqme
e sytë mbyllur me një gardh qerpikësh
nën ballin e lartë.
 
Tërë botën tënde do ta merrje me vete,
n’kafaz të kraharorit
zemrës së begatë
e shpirtin tek fryma e Zotit
Asgjë tjetër,
asnjë testament
as ara, e as çifligje…
 
Që atëherë, shtegtuan dallëndyshe
prapë bënë fole ndër vite,
e prapë i braktisën për të humbur në re tymi
e së fundmi një tërmet i shembi
por s’ u venit imazhi yt,
etur balli për një puthje…!
 
U dhanë dimrat që ta ngrinin
u dhanë vjeshtat që ta zverdhin
vera kujtimin deshi të zbehë
trajtave të nesërme,
por pranverës zambakët çelnin
në ngjyra të bardha
njomur me lot
duke pëshpëritur tinëz,
se të kam dashur fort!
 
Po At,
dhe monopatet ta kanë ruajtur gjurmën
e deti gjithnjë për ty mërmërin…,
as mua fjalët s’ mu mbaruan,
njërën dorë vë mbi mermer
tjetrën në zemër,
Zotin lus,
e atë qiparis që ajrin gris
të të ruajnë kur qiejtë të rrebelohen,
e kujtesa më pranë meje të të sjell!
 
 
 
VENDLINDJE
 
Dheu im,
harliset në festë e tërë njerëzia,
skuqen ekranet
flamuj shpalosen anë e kënd
por Ti, s’ buzëqesh,
Më thuaj toka ime e mjaltë,
ç’të dhemb?
 
Të dhembin kufijtë mbi pergamena?
Të dhembin bijtë që t’ mbajnë me rrena?
Të dhembin fjalët e pathëna?
Vyrtytet që kalben brenda?
Ç’ të dhemb Atdhe,
apo shqiponja me dy krena?
 
Oh Zoti im,
S’ Të dhimbset kjo begati e hajthme
me kurmin shtrirë nën këmbë malesh
njomur përrenjsh e lumejsh,
përkundur shekujsh në djep hallesh?
 
Mos vallë ka kund më t’ bukura perëndime
me jehona që vijnë përmes një fëshërime?
A ka mëngjese që lindin si në tokën time?
Apo ndonjë det që flet me gjuhë mërmërime
si të tutë, o Ferri, Parajsa ime…
 
Në kraharorin tënd ballin mbështes,
aty ku Ti fsheh kaq shumë halle
sekrete, tmerre, marrëzi,
m’rreshk loti Yt,
e botës i bie qark t’kërkoj më mirë…
 
Po në ç’krahë mund të kem të ëmblin gjumë,
përtej murit të pafund të mjegullës,
Në ç’tjetër vend dheu im përvevç se tek ti ?
 
 
 
Për të veshur një buzëqeshje
 
Si mund ti këndosh fitores
kur kurme pa bekime
e pa shenjën e kryqit
dergjen ftohtësisë së dyshemeve
mbi gjoks peshën e rëndë të turpit
se dhe pse ti s’e di,
Edhe i vdekuri ka dinjitet…!
 
O qenie lakmimtare
që endeni zbrazëtive,
humbur shkëlqimeve kalimtare
venerimit të hipokrizive…!
 
Si mundet hapa të hidhni,
e të zbrisni
me rrokullima amorfe fjalësh,
kur akulli brenda tendës shpon ende me çengelë
e zbehtësia e fëmijës tremb dhe nënën e vet ?
 
Ndërsa vorbulla e egër e erës,
stërpikur me grimca dëbore,
ndalet,
ah e përulet,
para një shëmbëlltyre,
lëvruar prej parmendës së vujtjes
e që prap gjen forcën,
të rrëmojë mes zhelesh
për të veshur sërish një buzëqeshje.
 
 
 
 
Përjetë në lundrim
 
Bota zhytej territ të natës
furia e dallgëve shqetësonte shpirtrat,
ndërsa ajo,
si një Andromedë,
buzë detit qëndronte,
mes valëve dhe bregut.
 
Portretit të pa korniza, mimitizohej,
stërkalave hieroglife n’thërmim,
e befas përreth gjithça hipnotizohej…
 
U kthye të shohë nga pas…
Stuhia tashmë kishte reshtur,
s’kishte më as natë…
vëzhgonte tinëz tempujt e fshehtë
e çapitej ngadalë,
gjurmëve të humbura viteve.
 
U mbështoll mantelit të asaj ndjenje,
dëgjohej vetëm kambana e shpirtit,
braktiste trasta imagjinare,
orteqë mllefesh,
jetës kapërcyer si anijet
shfaqur e zhdukur
fatit të lundrimeve pa fund…!