
Poezi nga Seti Pezaku Vladi
me prushin e vatrës ndezur
purpuron e më sjell kujtime
me njëmijë fjalë të arta,
në galerinë e viteve fëminore.
mbolla lojërat, ëndrrat e bardha
të ndezura ende mbi degë e fletë
herë me vargje të ngadalta
vrapuar xhadeve me ëndrra prerë
veshur me mjegulla të lodhura,
herë të ngutshme e të vrullshme
si vërshim i luleve në pranverë.
je varka me vela të bardha
Ditë e ftohtë sot 1 marsi,
se diçka tingëlloi mbi dëborë,
orët e kësaj jete gravurë…
Diçka më ngjau se tingëlloi,
mbi hiret tua gjithësia lundron,
rrelet e valëve diellin nanurisin
si zymbyl i kuq mbrëmjeve pushon.
në gjirin tënd bujar dhe unë jam,
me hutimin e një fundi pakufi
tek ti prehje gjej kur hidhërimin kam.
me perëndime të trëndafilta shkruar,
me sirena e kordone yjesh ndezur,
Iliada tiranësh mbi ty kaluan,
flejnë legjenda nifash brigjeve erëmuar.
Këngët lidhen kurorë për ty
si nëna ninullat fëmijës panda,
e dyta mrekulli, pas qiellit e tokës
Krijuesi Hyjnor njerëzimit i dha.
Fushave, si xixëllonja ndizen e ikin,
vrapoj t’i kap, kandilat fikin.
Pas tyre ngjitem në kroje malesh,
bëhen erë me vrap sorkadhesh.
Vrapoj korijesh e nëpër pyje,
Zbres në dete, lum e zaje,
Pemëve çelin e gjelbërohen,
Pylli kujtesës sa vjen rrallohet,
disku kujtimeve përherë zvogëlohet.