Daily Archives: February 5, 2017

Gonxhe që çel në bukurinë e viteve ( Mendime që lindin nga leximi i vëllimit poetik ”EKUINOKS NDJENJASH” të poetes 18- vjeçare, Jonida Pekmezi. ) / Nga: Agron Mema

Posted on by

0

Gonxhe që çel në bukurinë e viteve  Mendime që lindin nga leximi i vëllimit poetik  ”EKUINOKS NDJENJASH”  të poetes 18- vjeçare, Jonida Pekmezi.    Nga: Agron Mema Titulli i këtij shkrimi është një varg poezie i poetes Jonida Pekmezi që … Continue reading →

Poezi nga Bilall Maliqi

Posted on by

0

Poezi nga Bilall Maliqi   TUAT FJALË (Dritëro Agollit) Thoshe s’e “Fjala gdhend gurin” Për t’u gurëcuar sikur uni Kur teshtimat stërpikën Fytyrën e kohës së maskuar Tuat fjalë mençurake Ngritën ngrehinë nëpër vargje Ato nuk u ndalën Edhe në … Continue reading →

Ka ardhur momenti që vota jote, të jetë e përgjegjshme / Peticion nga Mimoza Hametaj

Posted on by

0

Ka ardhur momenti që vota jote,  të jetë  e përgjegjshme https://www.change.org/p/ka-ardhur-momenti-qe-vota-jote-te-jete-e-pergjegjshme-si-asnjehere-tjeter-stop-politikaneve-te-pandershem-qe-mban-ne-kuriz-populli-shqiptar?recruiter=263434156&utm_source=share_petition&utm_medium=facebook&utm_campaign=share_facebook_responsive&utm_term=mob-xs-share_petition-no_msg Sa më shumë firma për të ndërgjegjësuar qytetarët, që të mos shiten e blihen si plaçkë tregu, të humbasin lirinë dhe integritetin në shkëmbim të votës së tyre të … Continue reading →

Lamtumirë Dritëro! / Nga: Zhuljeta Grabocka Çina

Posted on by

0

Lamtumirë Dritëro!

 

zhuljeta-grabocka

Nga: Zhuljeta Grabocka Çina

Njerëzit e letrave janë ndërgjegjja e kombit.Janë zëri i shpirtit të tij. Historia ua njeh përherë vlerat e kontributin si sprovë ndaj saj. Kontributi letrar është vizioni i tyre për jeten, dashurinë e luftën në përditshmëri.
Dritëroi solli në veprën e tij ndjesitë intelektuale të një epoke që po perëndon. Asaj epoke që filloi me fëmijërinë në vitet e Luftës së II Botërore dhe më pas me ëndrrat për t’u ngritur mbi katrahurën që ajo la pas. Poezia dhe proza e tij lindi mbi në një truall historik, social e kulturor si ndodhi rëndom në vendet e lindjes për të bërë një letërsi të re. Dhe nuk kishte si t’i ishte ndryshe. Dritëroi solli me vargjet e tij botën e njeriut të mirë të bashëkohësve të vet. Profili i tij prej devolliu e karakterizoi hershëm e deri në vitet e vonë mbeti plaku i urtë me mësimet e mençura. Ai i duroi me sedrën e njeriut të thjeshtë shuplakat që i dhanë kohërat e krijoi poezinë më të ngrohtë, më të sinqertë të dashur për të gjithë kohërat. Si “Pelegrin i vonuar” e përherë në udhëtim, rruga e sprova nuk e larguan nga misioni iluminues i artit.

Dritero Agolli portrete, Tirane Albania

Dritëro Agolli

 

Dialogimi poetik i tij është drama jonë në këto dekada, me të gjitha dritë hijet, që na karakterizojmë disa herë edhe na përçajnë. Ai e shihte të vërtetën në sy e nuk nguroi të kërkonte edhe falje ndaj gabimeve historike. Ato na mësojnë edhe kur gabojmë. Po kaq i ndjeshëm ishte edhe ndaj dobësive njerëzore. Tempulli më i lartë i tij ishte Atdheu, të cilit përjetësisht brezat i detyrohen me lartësimin e tij. Karakteri popullor i vargut të tij është dëshmia e ADN- ja që do t’u flasë brezave për të lartësuar bukurinë e shpirtit si thesarin më të çmuar. Ai i përjetësoi fitoret e humbjet si një luftëtar që nuk largohet nga fusha e betejës deri në frymën e fundit. Beteja e tij ishtë beteja e penës, fjala e tij iu bashkua fjalës inspiruese të plejadave të krijuesve që nga Rilindja e deri në letërsinë më të re të ditëve tona. Ai na la thesarin e tij. Me amanetin e patjetërsuar! Ai mbeti shqiponja që fluturon lart e larg e s’largohet kurrë nga foleja.
I përjetshmi Dritëro!
Epoka që po vjen e ka një yll mëngjesi në rrugën e dritës që le shtruar.

 

RREZATIM… I EMETUAR / Tregim nga Dhimitri Jani Kokaveshi

Posted on by

0

dhimiter kokaveshi

Tregim nga Dhimitri Jani Kokaveshi

 

RREZATIM… I EMETUAR

Rripi i gjatë i çantës ishte varur si nje gjerdan i cfilitur kohes ku herë pas here prej levizjeve te saj të çakorduara ritmit dhe lëvizjeve të trupit të tij e shqetësonin dhe mbi lëvizjet instiktive i jepte dorës së tij fortë në një shtyrje… plot inat e hidhte pas krahëve të tij.
Arbëri, me këto levizje, dukej se e çlironte prej asaj monotonie ritmike dhe energjive të konsumuara… sërish, vazhdonte të kundërvepronte dhe kuvendonte shtyrjeve dhe zvaritjeve të saj mbi trupin e tij.
Rikthimet… para dhe pas krahëve, ishin spastike.
Ato sikur donin të provokonin… muskujt dhe mendimet, irituese në kundërveprim por dhe gjykim.
Çanta, në aparencë dukej sikur brenda saj po rrokulliste mendimet shkencore por dhe argëtimet dhe klikimet e pafundësisë mes gëzimeve… të çastit.
Filluan të reklamonin veten, lexonin diçka dhe shisnin… moralin… sikur e ruante dhe afronte misteret…. udhëtonin mes asaj… fshehtësie dhe kuriozitet?…
Kalimtarësh, blinin mendimet të tjerë i shisnin disa të heshtur… përmbaheshin dhe referoheshin mbështjelljes, si një qeli përfshirë… vetmive… fshiheshin aq shumë dhe aq mirë objektet, materialet por dhe mendimet tona në përgithësi.
Misteri , shpesh shpërthente në ceremonira të mëdha njerëzore ku transmetohej… e paperceptueshmja dhe të pakonceptueshmja… zbërtheheshin kureshtjeve dhe kureshtjet?…
Ato, udhëtonin dhe kërkonin kështjellat e deshifrimeve dhe të mendimeve… të mbyllura .
Aparati kompjuterik, rezervuar aq mirë… mbështjellur sa humbiste…. thellësisë së çantës, heshtjet… qëndronin si ne zvarritjet e frymëmarrjeve por dhe mendimet dhe gjithë filozofia krijuese e tij ishte kthyer si mit… përfshirja njerëzore, në çdo vëzhgim.
Mendimet e Arbrit, e poziciononin dhe në qëndrimet e tij.
Kështu që edhe aparatura e sofistikuar ndihej komode, dhe mjaftë e kënaqur mes qetësisë së saj prej stërmundimeve të jashtëzakonshme, njerëzore por dhe trajtimit të ekzagjeruar njerëzor… lëvizjeve dhe rikthimeve te gabuara por dhe triumfit… në zbërthim. … …
Gjithë ai stërmundim, i jepte zjarrmi… informacionit që përcillte dhe trajtohej në baza instikti , intelekti por dhe njohurish.
Mendimet dhe mundimet e tij, mundimet tona, nje pafundesi empirizmash dhe praktikash në konkretizim.
Me keto mendime studime dhe aludime Arbri, parashtronte kerkesat si një platforme e thithjes informuese kohore, stërmundim.

Dhjk02-02-2014

Poezi nga Lumo Kolleshi

Posted on by

0

lumo kolleshi

Poezi nga Lumo Kolleshi
 
 
 
IKJE PRAPË, SI DIKUR
 
Ndër murana kullash po lëvrijnë minjtë,
Po ndihen drithma tërmeti
E ndër hajni fërkohen duart.
Ku-ku! Moj nane!
Po ulet çmimi i gjakut në shitoret e tradhëtisë.
Bjeshkës po m’ i thyhen degët e rënda.
Ikje dhe vetëm ikje prapë, si dikur
E vet të ikurit s’ po mundin të marrin një grusht dhe me vete.
Veç shtyhen pa kthyer kryet përmbrapa
Në kujen e zezë të dhimbjes.
Ndërkaq gjahtarët e perlave
Pas shpine u ngulin thikat metaforave të Ali Podrimjes.
 
 
 
TAKIMI I PARË
 
Ku t’i gjeja fjalët? Fjalët kishin ethe.
Zemra ngrinte dallgët, sa për shtatë dete.
 
Sytë ishin ndezur, një zjarr i paparë,
Buzën ma përzhite, m’i shtove nje plagë.
 
Eh, të tilla plagë m’i mbaj plot një jetë,
Kaq thashë atë ditë tek ike si retë.
 
 
 
Pritje dhe pritje
 
Shtigjeve të shkëmbta ku shkon vetëm era,
Me ke lënë në pritje mallin e zhuritur.
Hënës gjithë vajin mbi male ia derdha,
Gjithë yjet qiellit ia pata shkopsitur.
 
Mendoje pak qiellin pa yj e pa hënë,
lëngimtar i plakur pas kësaj murtaje,
Mos më ler të thahem, boll pra më ke lenë,
Varur nëpër ngricë, si rrip pastërmaje.
 
Eja, silli vesën qerpikut të kripur,
Të blerojë syri, të mjaltojë mjaltë,
Kurthin më të shenjtë zemra të ka ngritur,
Në Kashtën e Kumtrit t’i kullosim kuajtë.
 
 
 
Ç’ t’u them pulëbardhave?
 
Vëlla, ti që detrat ke çarë e ke bredhur,
Pse nuk po çohesh sot nga shtrati?
Po më dukesh, si një nendetëse e fshehur
Dhe vete deti pas Karaburunit po ikën nga ianti.
 
Sot nuk më le me detin të takohem,
Me atë det, që ti lidhe plot një jetë.
Pse po më bëhesh valë e kripur përplasur në qerpikë?
Në syrin tënd sot dua të zgjohem.
Ç’ t’u them pulëbardhave në breg?!
 
 
 
SE…
 
Se janë ca gjëra që humbasin në jetë,
Se jane ca gjëra që s’ të kthehen më kurrë,
Për shembull: në rrugë të humbet një kuletë,
Të ikën nga gishti një unazë me gurë.
 
Të humbet një motiv në nxitim e sipër
E ti më kot kërkon që ta gjesh,
Të humbet një rruge mes borës në dimër,
Por prapë këmbet për udhë i ngjesh.
 
Ti ngrihesh e ecën në cak të arrish
Mes ngricës dhe borës, zhegut e të nxehtit,
Veç një gjë në jetë duhet ta dish:
Mos humb portofolin e shtrenjtë të dinjitetit.