Daily Archives: December 27, 2019

Poems by Ade Caparas

Posted on by

1

Poems by Ade Caparas   *** reaching that moment: hazy view vague sound selective smell unreasonable taste sensitive emotion one gets to review the labyrinthine life God’s plan works wonderfully!!! i‘ve led a life that’s full managed the black and … Continue reading →

Alisa Velaj, si konfigurim i vlerës artistike dhe estetike të poezisë postmoderne shqiptare / Nga Agron Shele, shkrimtar, poet

Posted on by

0

Alisa Velaj, si konfigurim i vlerës artistike dhe estetike të poezisë postmoderne shqiptare Alisa Velaj, si konfigurim i vlerës artistike dhe estetike të poezisë postmoderne shqiptare – Nga Agron Shele shkrimtar, poet Jemi mësuar ta përfytyrojmë shpirtin poetik si formë … Continue reading →

Shtëpia Botuese “ADA” publikon vëllimin poetik “SHPIRT NGA SHPIRTI DALË” të autores Leta Guranjaku

Posted on by

0

Shtëpia Botuese “ADA” publikon vëllimin poetik “SHPIRT NGA SHPIRTI DALË” të autores Leta Guranjaku SHPIRT NGA SHPIRTI DALË POEZI Autorja: Leta Guranjaku Redaktore: Liza Berisha Kopertina: Liza Berisha Përgatiti për botim: Roland Lushi Formati : 13.5x20cm Të gjitha të drejtat … Continue reading →

Cikël poetik nga Agim Desku

Posted on by

0

Cikël poetik nga Agim Desku
 
 
NATË LUTJESH
 
Lutjen
Nuk e kam bërë kurrë
As për ferrin
 
Edhe pse të zitë e ullirit
E përjetova në jetë
Si peng i lirisë
 
Dymijë vjet
Botës i falëm luftëtarë
Kur u lindem ne
Në tokën e shqipeve
 
Adami e Eva ishin të fisit tim
 
Të lutëm ndalo
Para se ta kalosh detin
Aty janë stuhitë
Që fundosen Titanikun
 
A nuk të mjafton
Kur ma s’dëgjohet
Simfonia e Betovenit
 
Veç mbetëm duke këndu
Çou Rexho çou djalo
 
E dini që fatin tim e ndava
Me besën e babait
 
Jetoi ai me fytyrën
E fjalës se shejtë
 
Ndoshta një ditë
Edhe demonët pendohen
Për mëkatin e tyre
 
Lutjen sonte
E drejtova lart qiellit
Le të ndrriçojnë yjët
Aq sa dielli na ngoh
Nëse nuk e harrojnë kohën
Kur i falnin jetë trëndafilave
 
Këta janë yjët
Që sa herë ikin nga toka
Takohën me stuhitë
Dhe bajlozët e detit
 
Atëherë bie shi
Në kopshtin
Dhe në sytë e mi
 
Ku t’i gjej buzëqeshjet
Në fytyrën e vrarë
Të luftëtarit
 
Edhe lutjeve të mia
Sikur ju ka humbur urata
Janë vetëvrarë yjët
Apo bota është çmendur
 
Nga Apokalipsit
Kur sot e sundojnë fjalën
 
Çfarë të uroj sonte
Në këtë natë lutjesh
 
Poezisë ia fali jetën
Kur rri me mua
Në vend të yjëve
 
 
 
LART
-Një urim atyre që e duan dhe e shkruajnë poezinë
 
Mbi mua ju dua
Nëse në një det takohemi
Unë jam një pikë ujë e tij
Ku mezi pres të ju lexoj
 
Ta shuaj etjen e syve
Ndjenjën shpirtërore për të ju pa
edhe mbi Olimp
 
Miq kam edhe shumë për të thënë
Kur lexoj vargun e juaj
Më bëhet errësira dritë
 
Dhembjes ia falni buzëqeshjen
Ëndrrës ia çelni portën e lirisë
 
Ec e mos u shndërro në luftëtar të fjalës
Me të cilën i shëmbim kufijtë e ndarjes
Deri këtu erdhem duke luftuar për tokën e Trojës
 
Që nga sot secili poet
Le ta thot një fjalë të bukur
Prometheu
Kujtim t’ia lemë atdheut të lirë
Pa asnjë demonë
 
Më lart se yjet sonte ngrita gotën
E kujtoj Khajamin kur më thot pi
Unë e vëra tërë botën në gotë
Dhe marrëzisht e putha
 
E di se nuk është koha për dashuri
Vetëm luftëtarët le të ndalojnë betejat për një çast
T’i puthin dashnitë e zemrave
Nëse Shqipninë e duam për mbretëreshë shpirti
 
Lart rri poet
Edhe më lart rri Shqipni
Tradhëtarëve kurrë s’do ju harrohen emrat
Sot fole demonësh kanë krijue
 
 
 
PARADOX
 
Në rrugë të mirë isha
T’i flaku acarët e Antartikut
Kur mu në mes gishti
Më hyri therra e armikut
 
Ngrohëtësinë si të diellit
E kisha më afër se shpirtin
 
Tani veç e di se cili jam e cili je
Kohën që ta fala e mbyte
Me duart tua u bëre hi zjarri
Mua m’i le të gjitha mëkatet e jetës
 
Kurrë nuk e dashte të vertetën e zemrës
Edhe kur dhemb edhe kur buzëqesh
 
Ç’kërkove në mes gishtit të luftëtarit tim
Është e kotë t’i ndalosh betejat e nisura
për Rrugën e Kombit
 
Mos më kërkoni të vishëm në ditë zie
Për demonët që s’kanë farë të fisit tim
 
S’kam frikë ma nëse humba unë apo fjala
Kur dielli nuk më ngrohu sikur në legjenda
 
E dini sa lutjet ia bëra vetes
Në mua mos të rëndojnë mëkatet e pafuqisë se tokës
Kur me vite rri e ndarë nga dashuritë e mia hamletiane
 
Paradoxe ta them të vërtetën
Që ujitët me pika lotësh
Të krijuar për një det
Që di ta ruan të bukurën e vet
 
Poezi vetëm me ty që më beson dua të rri
Më janë djegur fjalët e bukura nëtëve të krisura
Shkrumë e hi m’i bëri gota kur u deha për ty hyjni
 
Për fjalën kur e zbrite para sëcilës stuhi
E rujtëm bashkë dhe e pagëzuam në Perëndi
 
Tani pa ty poezi do të ishte jeta paradox
Veç ti më mbanë kur nata s’ka hënë
Sërish do të ringjallët i vetmi Promethe i vërtet
E kush ngroh më mirë si dielli yt në jetë.
 
 
 
VEÇ TY TË BESOJ SHQIPNI
 
Veç në ty Shqipni më ka mbet fjala
Të besoj sikur në zanë të bekuar
Që s’ka faj as mëkat të shkruar
 
Kam mbetur Shqipni me sy tek ti
Si dikur Fishta i krisur për ty
Sa dëshironte me të pa
Si ma të bukurën hyjri
 
Për ty secili shqiptar është ba luftëtar
Të kanë besue më shumë se veten
Por ty Shqipni ku të mbet e vërteta
Me na dasht siç duhet jeta
 
Me vite për ty Shqipni kam ra në ferr
Kam qëndru i etur,zbathur e zhveshë
Që ti të na bëhesh zonjë e jonë mbretëreshë
 
Kam vrapue ditën ta zë dritën
Si qiriu jam shkri gjithë natën
Në thellësi Titaniku kam ba uratën
Botës i jam betue për ty tˊa vëj flakën
 
 
 
POET
 
Kush erdhi i pari në agimin e dritës së diellit
Ti poet mbreti i fjalës së bukur
Apo poezia luftëtarja ime
E betejave të lëna në gjysmë liri
 
Dymijë vjet para Krishti
Të kam kërkue poet
Kur unë dhe populli im i
Ishim këtu para secilit mbret
 
Kur djajtë sapo kishin fillue të vinin në këto anë
 
Të kërkova të më shkruani për lirinë
Të di a të ngjanë ty a poezisë
 
Të të pyes për poezinë
Se kujt i ngjanë më shumë
Lirisë apo vetë dashurisë
 
Do ta pyes njërën Anë të diellit
Ajo që të fal dritë e herë të djeg në shpirt
 
Poet ruajma poezinë
Aty ku ruhet liria e fjalës
Nëse ndonjëherë shkruan poezi
Shkruaj për poetin kur s’ka liri
 
Bëhu vetëm oborrtar i fjalës që nuk vret
 
 
 
SHITËSIT E FJALËS
 
Ka të ngjarë se fjalën e paskan shitur
Se nuk e gjeta këtu ku zanat kishin krijue lavdinë
Nuk di më ke të fjalosësha për shejtërinë e fjalës
Vendosa më i mallkue ata që hyjnitë në gur i kanë shndërrue
 
Asgjë nuk më lanë as për shpirt demonësh
Asnjë fjalë nuk dëgjova
Nëse mbrëmjet ishin të vetmuara
 
Sot kjo është jeta e njerit nga ne në tokë
Në të vetmin planet ku dikur mbretërohej nga fjala
 
Të vërtetën më nuk mund ta gjesh
as ndër thellësitë titanikiane
E kanë humbur më larg se Doruntinën
S’ka më askush ta qajë me lot nënash
 
Kanë vdekur edhe ato të bukurat e detit
Bota çdo ditë po mbetet pa fjalë të vërteta
 
Cili do të lind sërish për fjalën
Nëse do të pagëzohet në Konstatin
Ndoshta atë ditë s’do të vdes më fjala
 
E kam pas rujtur një fjalē për Doruntinën
Në Konstatin m’u shndërroftë jeta
Se kurrë të vërtetën s’o ta shes as për një botë të artë
 
Edhe nëse vdes sërish do të rilindi Promethe legjende
Fjalën më të bukur për ty e kam prangosur
në shtatë breza luftëtarësh.