Cikël poetik nga Sabrie Selimaj

LOTI I NËNËS

Pikon loti ,valë përvëluar,

Njomi buzën e shkrumuar,

Zemra e nënës troket malluar,

Hënë e dielli, duke shoqëruar,

Dhimbja mall pikon pikë,

Si një ditë e një ditë,

Prit e prit dera të hapet

Prit e prit loti të thahet.

Djem e vajza nëpër botë

Si s`i njomi vallë ky lot

E të merni udhën kthim,

Të shtëroj loti pikim,

Nëna qanë t`këput shpirtin,

Me ngashrim kujto t`birin

Të shikoj nipa e mbesa

Dalë ngadalë i qaset vdekja

Ulur në pragun e shtëpisë

Shikon rrugën i djegin sytë

Mallko jëtë e fatin shkruar

Birë thërret tej e malluar

Nuk po qajë, vdekjen ofruar,

Por po qanë, zemra malluar,

Nese vdes, birë pa ju parë,

Varri imë do lëshoj gjamë..!!

PËRHERË PENG I DËSHIRAVE

Rrufe ikën vitet në vetëtimë i ndjekim nga pas,

rudhat qëndisur ballin, flokët thinjur nga pak,

vuajtjet na dërrmojnë por ecim me vendosmëri

jeta është lajkatare, provuar e kemi gjithësesi.

Shumëherë u luta perëndisë, të ndryshojë këtë botë

ecur përplasur me padrejtësitë dhimbja t`çan gjoks

valët e lakmisë të shukin sa andej këtej më kot

udha e kësaj jete është një mister. s`e zgjidhim dot!

Vazhdimi i këtij udhëtimi, ka dhe të bukura, patjetër,

jeta është si stinët e viteve në udhën e përpjekur

në shpirt fshehim shumë dëshira që ngelin djerrë

loti, stuhija, dhimbja, buzëqëshja gëzimi, pranverë,

Rrudhat e dhimbjes fytyrën ta vijzojnë mengadalë,

fjalët e pathëna të shpojnë, e mbushesh me vajë

përhumbur kërkon të përzgjedh diçka nga kjo jetë,

i lutesh perëndisë, dërmuar nga dhimbja peshë…

E vërteta puthë sytë çiltërsisë, ne ndjekim udhën tej,

vitet lënë gjurmë, ndoshta padrejtësisht ndonjëherë

parajsa e ferri më duket qenkan këtu në tokë

ne perfaqsojmë udhëtim e mundimshëm n`këtë botë.

KLITHMA IRONIJE

Shije të hidhur përherë,la fati im

Grëmisur tutje në prehrin harrim

në skutat e errta me lotim pikim

drithërueshem,përpiqet n`hutim

Në çengelat e dhimbjes mbërthyer

nga fishkëllimat e shpirtit shqyer

ankthi shpresen tujtje zhvëndosur

në skuta te errta piktur e murosur

Klithmat çjerrin vrullshem ironin

Fati mbërthyer shpirtin ngushtim

trokollimat e shfrenimit rrëmbim

përpëlitet në shtigjet ëndrrim

Shije të hidhur,në sytë e kapitur

me etjen zhuritur tretur e venitur

nxirruar nga mospërfillja heshtur

me vizime kokëforcije përcjellur

Në altarim dhimbje e përgjunjur

vrazhdësija përherë e pa tundur

Trokollin në ikje dërrmueshëm

kapitur,lodhur,mjerisht harrushëm!!

NDONJËHERË MËRZIA BËHET VULLKAN

Ndonjëherë mërzitem shumë, pa e kuptuar pse!

vetmia është si deti i trazuar, shpirti rehat s`gje,

grindem me vetveten, pa arsye e pa shkak,

përlotem, buzëqeshë, përherë me fatin endacak

Ndonjëherë erën, kur më përkëdhelë, dua ta godas,

mendohem e mendohem, por koha s`kthehet pas

shpirti trazohet ,e shperthen si vullkani përvëluar

sytë skuqen nga dhimbja e veshtroj tutje hutuar

Ndonjëherë vetmia të çjerrë me thonjt e trishtimit ,

pa dashje rrëshqet në humnerën e mosbesimit

shpresa vrenjtë vetullat e dielli zhytet në det

zemra shtrydhet e shtrydhet , nën gërmadhat jetë

Ndonjëherë dhe ëndrrat të rrëmbejnë me vete

shpresa e përlotur çirret e çirret pa pikë shprese

sytë humbin shkëlqimin, të zbehet buzëqeshja

ngelesh në mes të rrugës, duke të puthur heshtja

Ndonjëherë dhimbja të rrëmbenë me vete si stuhija

duke mallkuar fatin e sytë i kthen nga Perëndia

e shpresën e pashpresë ,mbështillesh e përlotur

në këtë jetë mundimqare, ku vuajtja nuk ka te sosur.

KAM MALL…

Kam mall për cicërimat e zogjëve

Kur pranvera lulëzon tokën ngjyrë kafe

Pemët e çveshura mos të jenë kërcure

Sythet të shpërthejnë me vello jeshile

Kam mall të prekë bukurinë e natyrës

Me syrin tim shtegtar do ta sodis

Mbi malet me borë ngadalë të rrëshqas

Në vendlindjen time malli shplodhë sytë

Kam mall, vërtetë sa shpirti m`u gufos,

Dua t’ndjej afshin e tokës të ngrohtë

Ëndrratë kalojnë përtej imagjinatës

Tumden në prehërin e vendëlinjes time

Kam mall, e malli më rrëmben me vete

Troket në portën e shpirtit me cicërima

Bilbili këndon këngën e tij magjepse

Unë ndjej përkëdheljen e të gjitha stinëve

PISHTAR I TYMOSUR

Nëse një ditë,shpirti digjet,

Toka, lotin do përpijë,

Zemra që vuan kaq shumë

Ado,gjej ndonjëherë qetsi ,

Valët e jetës më përpinë

Stuhi me rrebeshe jeta ime

Vargjet që rreshtoj ngadalë

Janë brenga e jetës time ,

Qielli i shpirtit u përflak…

Zog i braktisur në rrebeshe

Sa lot, pikoi syri në jetë

E buza i lëpiu në heshtje,

Ëndrrat në mëngjes shuhen,

Unë ngela pishtar i tymosur,

Zemra që kishte marrë plagë

Me dhimbjen rri e murosuar,

Loti më rëndonte qerpikun

dora se fshiu dot vuajtjen,

Me përbuzje më shikon fati,

Dhimbjes më kot i them tutje,

FOL E DËGJO VETË

Të kërkosh drejtësi në këtë botë,

është sikur kërkon gjilpërën në det,

ethet e lakmisë ,janë bërë mastiç

llum i tëri, ngado që të veshë,

Nëse, kërkon ti vërtetë drejtësi

ajo tashmë ka perënduar

të gjithë e zëmë në gojë si grua të ligë

nderin e saj askush në ved se ka çuar

Shpirti i lodhur kërkon rrugdalje

nga ky batak ku jemi katandisuar

dikush fle rahat mbi miljona vënë

ca të tjerve, u errësohen sytë

Kjo është bota jonë e madhe

të drejtën e fjalës ke, fol dëgjo vetë

sa i përket drejtësisë, ore miqë e shokë

më duket ajo paska ndërruar jetë…

PËRTEJ IMAGJNATËS

U mbylla me ëndrrat e vetmuar

Nga etja apo nga frika, se di ,

Por këtu unë ndihem e privilegjuar

Në botën e ëndrrave, plot fantazi ,

Aromën e detit dhe këtu e ndjej

Ndoshta vala më rrëmben me vete

Dhe heshtjen detit unë do ia thyej

Me britmat e shpirtit, eja ku mbete

Lumturia vallë në ç`planet ishte,

Në tokë, qiell apo në ëndrrat e mija

Dëshira përherë e burgosura e fatit

Dhe ethet e pritjes i përpinë vetmia

Përtej imagjinatës kalova heshtur

Theva brinjët e planeteve në gishtrinj

Puthja horizontet me sytë shtegtarë

E veten ku ta gjej, shpirtin tim,

Vrarë shpirti nga ky udhëtim i gjatë

Rrudhat e vetmisë më stolisnin ballin

Buza e zhuritur nga stinët e viteve

E ndienin etjen e puthjeve të mallit…

DHIMBJA TË PRISHI NURIN

Me sytë e qiellit t’vështrova ,

Me penelin e zemrës pikturë

Me etjen e dashurisë të thirra

Bëra portret një zemër gurë ,

Perëndeshë me petk bukurie

Nuri përse të paska rënë

Dhimbja s`është rrobë stolie

Por natë ogurzezë pa hënë

Me sy të lodhur të shikova

Si hëna që ikën në perëndim

Varë të paskan bukurinë

Ne syt e tu ,lexoj trishtim,

Valë deti e tërbuar hidhesh

Shkumëzon puth ëndrrën lehtë

Me yjet vallë ç’kishe sonte

I përflakë,ike si hije mes resh ,

Me sytë e dashurisë të pash

Gjymturë thyer mu duk trishtimi

Loti u mpiks mbi buzë flakë

Nga dhimbja mu keput shpirti ,

Zemra e gjorë s’njeh urrejtje

Eshtë si lulja mbuluar me vesë

Njom buzën e etur malluar

Me sytë e dashurisë thërret…

Ç’PATËN SYTË

Ç’patën sytë xixëlluan

trembën hënën,e larguan,

yjet rresht tu vardisën

me një puthje të qëndisën,

Ç’patën sytë si shkëndija

u lakmoi vet Perëndia

lulet çelën ngjyra,ngjyra

mrekulli bëri natyra ,,,

Ç’patën sytë vallë, ç’paten

më ndoqën ditën e natën

zog u bëra, pas të ndoqa

kurrë nga mendja nuk t’hoqa

Ç’patën sytë a s`më thua

që ndalën përherë tek mua

mos vallë të kërkon zemra

të do shpirti, vrapon mendja…

NËSE …

Nëse rrudhat të puthin ballin

vizuar janë kujtimet e jetës

furtuna e viteve shpalosë petalet

ëndrrat zbehen si gjethet e vjeshtës

Nëse rrudhat të përkëdhelin syrin

me lotët e vuajtjes e lumturisë, vaditur

në mes kujtimesh do zgjosh ëndrrat

herë do buzëqeshësh, herë do mërzitesh

Nëse lumturia e vujtja notojnë bashkë,

kot sa kërkon të shpalosësh kujtimet

rrudhat në ballë të puthin në heshtje

ky është ditari qe shpalos kujtimet,

Sabrie Selimaj @&

Poezi nga Sofia Doko Arapaj

Trishtim

 
Kush ia vodhi zjarrin, shpirtit tim,
Vargjet nëpër gishta më kanë ngrirë…
Ne ç’  gjuhë të të flasë, moj nepërka gri,
As ti s’ më helmon, po më bën sehir…

***

K’  ta shkëmbinj,
s’ bëkan më tute,
dhe ky deti, sa i gjerë,
ky mali, të zënka frymën,
dhe rrethon, fshatin të tërë…
Vetëm ti,
vetem ti më thua ëngjëll,
dritë edhe mbretëreshë,
me gjithë botën të jem zënë,
veç me ty dua të qesh…

Ditën e fundit

 
Kur të shkojnë njëqind pranvera,
Mbase bëhen dhe njëmijë,
Ditën e fundit të jetës,
Mbamë për dore si fëmijë..
Mos më lër, merrmë për dore,
Me të butë e me të mirë,
Të më puthësh e stolisësh,
Pa marrë vesh se si është gdhirë..
Të më çosh vathët e bukura,
Dhe rruazat zemër-o,
Byzylykun dhe unazën,
Të më krehësh mos harro!
Lyemë buzët me të kuq,
E stolisësh si di ti,
Mos harro pasi të vdes,
Pres të bëjmë dashuri..

Më fal xixëllonjë

 
Më fal xixëllonjë,
pse në grusht ,
të shtrëngoja,
e s’mund të të thoja, ik…
por…isha e vogël,
për vete të doja,
mbi fustan,
të më bëje dritë..

Me asnjë kushëri

Unë njoha …shigjetën e fatit,
atë që verboi syrin e shpirtit tim,
njoha dy sytë të kuq e të ftohtë,
që shuajtën zjarrin e vështrimit tim,
njoha nënën dhe babanë e lotëve të mi,
jam motra e dhimbjes, me asnjë kushëri…

…..me respekt atyre nënave dhe motrave, që për shumë arsye u plagosën shpirtërisht….u uroj ditë të bardha…

Kur u fal librin me poezi

Kur u fal librin me poezi,
nuk arrij t’ i përshëndes,
si bijë dielli, rreze e artë,
si vajzë të vetme, perëndeshe…
…….
Po,po,po!
Jam hije e ardhur,nga një fshat,
ku kam lënë gjuhë edhe dëshirë…
ku pres të hedh dhe njëherë shtat,
përparësja e zezë me jakë të ngrirë…
Këta më shohin gjithmonë të qeshur,
si ujë burimi papushim,
ah, të përkthenin dot dhimbjen time…
atë dëshirë për rifillim!
Më pyesin, për nënë e babë,
si di dhe shkruaj poezi,
po unë në shpirt kam thellë një plagë,
që kthehet flakë,
e çmenduri…