Poezi nga Maria Hizma

POET

Në fletët e bardha të shpirtit

lexon shkronjat dhe në heshtje pëshpërit

diku është shkruar aq bukur

diku tjetër vetmia ndrit

Thur vargun dhe ndërton poezinë

si një stilist që modën lëshon

lexon në zemër dhe në shpirt

dhe me vargun tënd zbukuron

Sa herë në shpirt lexove

herë dhimbje dhe herë dashuri

me vargun tënd shumë qetësove

të rritur, pleq, çdo njeri

Je thirrja e vyrtytit dhe ndjenjës

model jete të shikojnë ty

fjala jote është mjalti i bletës

bëhesh idhull për çdo njeri

Të jesh udhërrefys i së mirës

“ është detyrë për ty”

PA LIRI….

Mos thuaj të dua kur zemra nuk e ndjen

mos ledhato një shpirt kur fjala nuk është rrëfenjë

mos dhuro petale lulesh në ditët acar

largohu më mirë pa lënë një zemër vrarë

Mos jep një tingull një kanarine n’ kafaz

kur prej teje diellin e dashurisë drejt saj nuk e ” zbraz ”

një fjalë të “dua” do jetë thjesht pa kuptim

do jetë thjesht një ditë e zbardhur, por pa agim…

E perëndimet do ngelen thjesh pa ngjyra dashurie

si pentagram shkretuar pa nota melodie

si këngë e pakënduar që n’ shpirt kthehet n’ vaj

një galaktike…që perreth teje shikon çdo skaj…

Mos thuaj “të dua” e di që është vetem një fjalë

nuk del nga shpirti ,…nuk e ngroh jo zemrën e vrare

ska dashuri ..se ska liri as syte, as zëri jo…jo

mos thuaj asgjë ….pa lirinë, jo zemra nuk do .

TI

Asgani im je ti

Ti ylber i ditëve të mia

si avull më ngre në qiell

rrebesh në tokë më zbret

në ëndërr je një princ

në realitet ti je një mbret

TI

asgan im që nuk njeh stuhi

se vetè stuhia më e madhe je ti

TI

drita e syve të mi

TI

shikimi im më i zjarrtë

ti rrezja e diellit …më e artè

TI

freskia e mëngjeseve të mia

ti jeta ime

TI

ti je vetë dashuria!

AUTO-PORTRET

Tek të shikoj portretin tënd

ne heshtje të pyes Kush je?

më thuaj vetëm emrin tënd

të bukur shpirtin ke

tek të vrojtoj dalloj tek ty

një pranverë,  një verë

dhe një vjeshtë me stuhi

me tej një dimër i ngrirë

te ta heq akullin kisha dëshirë

me thuaj e dashur ta di kush je?

mbas syve të bukur një emër ke?

dhe un këta sy që shumë i vrojtova

thellësinë e tyre deshifrova

për një tëndin të ëmbël shikim

fal ëndërrat e mia nga mbrëmja në agim

mes tyre gjej veten ti shpirti im

në çdo frymëmarrje e psherëtimë

Atëherë kush je?

Pasqyre e dashur ..përgjigje s’ më dhe…

Poezi nga Anastasia Çipi

Femër…

Mes pijesh të shtrenjta, zhytesh

Femër, qenie delikate

Në rrugë,

Në bulevarde, kudo

Kudo ku shfaqesh,

Ti, le gjurmën tënde,

Vulën Femër.

Duke kthyer kokën pas,

Burrat, shikojnë,

Një cast turbullojnë,

E, më pas shkojnë,

Gjysëm, lumturim,

ndoshta, pak gëzim

Shumë … eksitim

Dekoldenë,

Minifundin tend, ndjellës

Takat trokitur, si ciklonë marramendës

Trokitje që nxit, trondit

Veç për një çast, e më pas hiç

Heshtje që gërvish..

Me gruan në krah,

Ëndërr, fantazi

Erë, erë që ndjell,

Ti, prezencë

Mall, zjarr

E, ti femër, ngrihesh,

Digjesh, ngadalë

Si një, vullkan ,

që hesht e. brenda, ka llavë

A, si një copë akull ,

Që shpejt shkrin,

Në rrëmbim.

Vër, miku im

Sonte një gotë

T’harrohem,

N’harrim,

Vegim që s’më le

Gjithmonë n’shoqërim

Dëshpërim , dhimbje,

deri në agim…

Nesër, se di…

Dimër

Në këtë dimër, të jetës sime

Sonte, sytë, nuk dua të mbyll

Të kem dhe pak gëzim

Venitet, shuhet një yll

i fundit trishtim

Prekur, ëndërrën bosh

Mbaruan orët, leksionet

Fluturuan , drejt e në kosh

Harruar, sallonet, zakonet

Dhe gëzimi,

Dhe dashuria, shkoi

Puthjet, fjalët i humbëm

Borë e parë, shtroi

Drithërimë, zjarr shkoi

Ç’na mbeti, tashmë të kujtojmë

Të gjitha një hiç

As, më ëndërrojmë

Ëndërr bosh, bitsch

Melodi e vdekjes , trishtë

idhtë

Ding, dong, s’më mund dot

Kalëruar dhimbjes…

Të them ik mort.

Sytë e tu, më thonë , shumë fjalë

Kështu, mund ta nisë , kuvendë çdo djalë

Ti, ul kokën, qesh dhe skuqesh

Nuk di, akoma të ruhesh

Janë fjalë, në erë

A, shumë ndjerë

Këtë , do ta mësosh, shumë vonë

Kur të kesh bërë, shkollën tonë

Mos të thanë, mos këtu, mos aty

Këtu duhet, këtu s’duhet

Një vajzë , mos përulet, por

E

Është rrallë, shumë rrallë

Një qelq , të mos thyhet,

Kur bie në shkallë…

Prandaj, më ler ,

O, milet

Të bëj , si di vetë

Shkallët, një nga një ti kaloj

Dhe jetën time, të shijoj

Më lerni, në gabimet e mia

Nuk është djalli, dashuria

E keni frikë , si një kuçedër

Harroni se ka dhe njerëz lugetër

Atyre ti ruheni, jo dashurisë

Që ka bekim, prej perëndisë.

 Vajzë

…

Kur të kujtoj,ashtu, ndonjëherë

Në terr

Kokën kthej, matanë

Trembur,

S’dua t’a besoj

Më kujton, dhembur

Ferr

Më çmend mendimi

Që, akoma të dua

Vallë dhe ti kështu?

Ç’mendon për mua?

Drithërimë, të shkon në trup

A, mbetesh pa gojë si unë?

Të falësh , harron

Ikjes, ikur kërkon,

Por më kot.

Ikim , se nuk bëjmë dot

Në sy , ç’u tha lot

Sot…

Unë, terri dhe ti

Përbri një qiri

Ti, terri dhe unë

Qe, të dua, mërzitur shumë..

 Pa emër

Rastësisht.

Qëlloi , që të vura, në zemrën time

.                                      Rastësisht

Në , fjalë e sipër u rrebelova, prapë rastësisht

Dhe , si rastësisht, më kafshove..

Të fola , rastësisht,

Të lejova

Rastësisht, ti , ikën

Rastësisht, kuptova

Rastësisht, largova

Ti ikën e vjen

Më gënjen

Rastësisht më dashuron,

E unë të pres miqësisht

Rastis ndonjëherë

Vdes, rastësisht…

Thelb…

Në ekstazë shpirtërash, ne të dy

Aty, në shtrat mëkatar

Ku padashur, bëjmë, dashuri të paprovuar, ndonjëherë…

Të njohësh, deri  në dije

Të ndjesh , deri në kockë tjetrin

Thua ky është thelbi

Thua është

Lumturi?

Poezi nga Lumo Kolleshi

Shkurtima nga libri “Derdhen vetëtimat”

Ne jetë të jetëve, populli im,kockë e lëkurë,

Hamall i lirisë, me shpirtin e krijuesit.

Në çdo kohë i zënë keq me gurë

Nga perënditë? Jo,nga mashtruesit.

…

Vetëm në çastin e ëndrrës së blertë

Burimi shuante buzën e të eturit,

Toka e gulçuar ngjitej për tek retë,

Të gjallëve u kthenin lulet të vdekurit.

…

Dhe dielli që ndriçon çdo ditë,

Natën yjeve ua jep fenerët.

Nëse kërkon që të bësh dritë,

Në errësirë mos i lër kurrë të tjerët.

…

I paska të rënët e saj edhe paqja,

Era lëkund thekshem ullinjtë.

Në çdo kohë,të pjellët nga macja,

Do lozin e pastaj do t’i mbytin minjtë.

…

I rashë pashë më pashë mjegullës së plakur,

Në porten e ujkut trokita për një lëkurë.

Para meje shefa të lartë kishin vajtur

Dhe të hithtë bashkë më zunë me gurë.

…

“E shtyj”,-më thotë njëri, po kështu dhe tjetri,

E thotë i riu; ç’ mbetet tek i vjetri?

E radha e jetës së ndyrë

Çika-çika na merr shpirtin duke shtyrë.