
Poezi nga Zamira Agalliu
Malli ngrin mbi re
Unë kam shumë frikë të shoh largësinë e vërtetë
Atje një gramë dikur e mbusha plot me shkronja
Ç’më shtyn sërish të dëgjoj zërin tënd të mprehtë
Ç’më shtyn të të kërkoj e të të dua akoma ?!
E pranoj, muza më rrëmben dhe më mban për dore
Edhe pse vitet më rrokullisen e rëndojnë mbi shpinë
A thua se e meritoj unë këtë pasuri përrallore
Që Ti vetëm kur s’më ke më jep mua ‘lavdinë’.
Ti do të gëzoheshe, ndërsa unë bëja ndonjë faj
pastaj s’e di,do t’më urreje a shkelmoje pa vend
Si një mike e re unë do të të braktisja pastaj
Emrin tim mes psherëtimash të sillje ndërmend .
Ç’vetmi ndiej kur e di që jam larg veç një breg
Kur malli ngrin mbi re e nuk derdhet si dëshira
Ti përgjërohesh si rëra e shkretëtirës që të djeg
Që unë të mbush lumenjtë e të shkarkoj shira .
Poetët
Era e Vjeshtës ikën dhe vjen
Herë e vrullshme e herë e lehtë
Zhvesh nga gjethet pemët që flen
Derisa fluturojnë të fundit gjethe!
Ja pse kjo stinë i tundon poetët
Mënyra e zhveshjes dalë e nga dalë
Ëndërrojnë dhe i mbajnë zgjuar netët
Sikur para virgjëreshës bënë një djalë!
Eh poetët, bukurinë natyrës ia morën
Dashurohen me gonxhen e par’
Me shiun, me erën, me dëborën
Dashurohen pas stinëve si të marr!
…………….
Kjo pemë që lulëzon oborrin tim
Ndryshon nga ngjyra midis të tjera
Ndonse përrreth mbulon ky blerim
Ajo kuqëlon e sfidon Pranvera!
Vetëm sonte
Vetëm sonte mos më mbaj mëri
Nëse është lojë, të lutem ma thuaj
Loti im është tharë, ti këtë e di
Më thuaj mbaroj dhe më lerë të vuaj .
Vetëm sonte mos më mbaj mëri
Nëse nuk ke fjalë, ma trego me vepra
Loti im eshtë tharë, ti këtë e di
Le të heqim dore, të dy nga e vërteta.