Kur ke familje mjaft gjëra je i detyruar ti anshkalosh: nuk e quaj sakrificë, thjeshtë ndërron disa kënaqësi me të tjera. Nuk e ndjej veten të sakrifikuar sepse nuk dal shpesh me miq, pas darke. Ka kënaqësinë e vet edhe të ndenjurit në shtëpi, të shtrirë në divan, gruaja me djalin dhe unë me vajzën duke parë ndonjë film apo program tjetër, në televizor. E megjithatë mbrëmë ja ngecëm fëmijët prindërve të mi dhe shkuam në një lokal me miqtë tanë: herë pas here duhet edhe një dalje nga rregulli.
Kam ca kohë që jam kthyer në Durrës: mjaft me emigrim. E qëkur jam kthyer nuk patëm dalë pas darke.
Miqtë dhe miket tona po na prisnin tek “L B” Bar. Ambjenti ishte mjaft i ngrohtë megjithëse edhe jashtë nuk mund të them se bënte ftoht. U ulëm dhe menjëherë ja nisëm nga bisedat: femrat me njera-tjetrën, duke pëshpëritur dhe ne meshkujt me volum zëri pak më të ngritur. Në një moment një mikja ime, teksa bisedat po shkonin dejtë ftohjes, më tha.
– E mbarova vëllimin me tregime “Qen rrugësh”.
– Pse ke botuar libër tjetër?- Më pyeti një tjetër mike!
– Jo akoma nuk e kam botuar por meqë V kishte dëshirë të lexonte diçka të re i dhashë një broshurë.
– Unë kam lexuar diçka nga këto tregime, në internet. Dhe të them të drejtën nuk është se kam gjetur ndonjë gjë të re. Janë në po të njëjtin stil me ato të “çantës së mistershme”. Nuk e di por do kisha kënaqësi të lexoja ndonjë tregim rozë. Vetëm se ti historitë e dashurisë i fut nëpër romane por aty janë të masakruara dhe nuk përfundojnë kurrë, mirë.- Tha një tjetër mike.
Më kishin vënë në mes femrat dhe po më bombardonin me preteza. Gruaja ime nuk po fliste. Unë heshta për pak çaste duke i vështruar një e nga një: doja të arrija me anë të vështrimit të kuptoja nëse ishin të gatëshme të dëgjonin atë që do i thoja.
– Dashuria: në mënyrën se si ju e konceptoni nuk egziston. Kur të botoj Bledin do e kuptoni përse, por ekziston në mënyra të tjera mjaft më reale dhe njerëzore. Nëse doni mund t’ua rrëfej një histori dashurie!
– Po po! – Thanë miket e mia gati njëzëri, kurse miqtë rudhën buzët madje njëri tha jo!
– Hë më mo edhe ti mos u bo i keq!- I tha e fejuara e vet dhe ai, si shpesh herë meshkujt, përballë femrës së vet, u thye.
– Vetëm ju lutem mos më ndërprisni deri në fund se përndryshe humb fillin dhe nga një histori gati e bukur shëndërrohet në diçka bajate: artikull gazete. – Pasi u sigurova se askush nuk do më ndërpriste fillova:

L e njoh mirë, është nga D, nuk është moshatar im! Në fillim ishte mik i tim vëllai por ngaqë jo rrallë herë shkruante ndonjë poezi u bë mik edhe me mua. Ka qenë gjithnjë djalë i mirë dhe fajalë pak: madje edhe pak i ndrojtur. Fraza djalë i mirë është paksa relative pasi ne jemi mësuar ti quajmë të gjithë të njohurt tanë djem të mirë, madje edhe burgaxhiu për burgaxhiun thotë: ai është djalë i mirë. Përpos të gjithë ksajë ai ishte me të vërtetë djalë i mirë dhe inteligjent. Studimte e larta i mbaroi në Milano, tek Boconi, me 110 e lode: maksimumi.
Kur jetonte në Itali u njohëm më mirë bashkë. Në Milano i ofruan mjaft vende pune: jam mëse i bindur për këtë, sepse me atë rezultat në ekonomi, tek Boconi, i ke rrugët e hapura edhe për në Amerikë e jo më për në Itali. E megjithatë ai nuk pranoi: u kthye ne Shqipëri. Nuk i tha askuj për ofertat që kish refuzuar: askush nuk do ta kuptonte do nisnin ose ta gjykonin si naiv ose si mendjemadh, madje edhe unë e pata gjykuar si menjde lehtë, të paktën për një rast. Nuk po ua e them se për çfarë bëhet fjalë, pasi nuk do kuptonit.
U kthye në Shqipëri plot shpresë dhe ide, por nuk gjeti asgjë nga ato që shpresoi. Me anë të miqësive arriti të futej në punë: se në Shqipëri edhe gjenitë kanë nevojë për miq.
Filloi punë në një ministri si zëvëndës drejtor: ja vunë si shërbyes direkt një antikapati intelektual. Edhe pse ndryshoi qeveria atë nuk e hoqën nga puna. Kush merr pushtetin në vendin tonë, mbledh rreth vetes një tufë ulëritësish pa tru dhe këtyre u ngjit nga pas njerëz si ky miku im: punëtorë, inteligjent dhe fjalë pak. Nuk ka më vlerë ajo shprehja: të keshë apo të dishë, sot duhet të jesh bir kurve se edhe po nuk e gjete rrugëdaljen e gjërë arrin ta zgjerosh.
Ishte tepër e lodhshme për të, që çdo ditë të bënte rrugën Durrës -Tiranë, ndaj dhe mori një shtëpi me qira tek 21-shi. Nuk kaloi shumë dhe u lidh me një vajzë. E pat njohur herët sepse edhe ajo punonte në shtet, jo në ministrinë e tij por në një ent, në vartësi të ministrisë. Po të kish pasur tjetër karakter, me atë vajzë do ish lidhur më herët, por ai ishte i ndrojtur. E pranonte këtë fakt, pa frikë, në një poezi të vetën e shprehte këtë aspekt dhe dukej sikur ndihej i lumtur.

Shpirtrat e humbur i dalloni lehtë,
i shihni tek ecin rrugëve të qytetit tuaj,
me kokën lart të buzëqeshur,
të lumtur në vetminë e tyre,
edhe në vuajtje shpriti i hesht,
vetëm me vete thërret.

Siç thoshte kafka: ai është i rrethuar,
nga askushët që e rrethojnë gjithnjë,
se lënë kurrë vetëm në asnjë çast,
kanë veshur trasparencën e vet me fraqe,
dhe shurdhërinë e botës memece,
e mbysin duke kënduar.

Bota rrjedh rreth tyre e zhurmshme,
plot ankime me britma euforike,
me formula matematikore,
e me plot psalme biblike të stërholluara,
edhe ata vujanë krizën e botës,
por me lëngime të paperceptueshme…

Forrca e tyre nuk qëndron tek trimëria,
nuk kanë fitore për të korrur,
ndaj askujt nuk duan të jenë ngadhnjimtarë,
kanë vetëm jetën tyre për të jetuar,
të vetëm në këtë pyllnajë hijesh,
ndaj tek qëndresa janë përqëndruar…

U kuptua menjëherë që ai u dashurua me vajzën. I falte asaj çdo vëmëndje, çdo vështrim i saj ishte si një vezullim ylli për të, e çdo prekje mundohej ta mbushte me të gjithë forcën shpirtërore të të dashuruarit. Për vajzën nuk mund të them të njëjtat gjëra pasi ajo ishte tjetër karakter. Ajo ishte e dukshme, donte të dukje dhe ja arrinte. Nëse tek ai vura re ndryshime tek ajo këto ndryshime ishin të padushkem. Megjithatë daushoroheshin, dy të kundërt, si forcat manjetike. Pas jo shumë kohësh nga njohja, vendosën të jetonin të dy. Të them të drejtën mua mu duk sikur vajza pranoi më tepër nga arsye praktike se shpirtërore.
Jeta e tyre, edhe pse tani jetonin bashkë, nuk është se ndyshoi edhe aq, megjithëse ajo arriti ta tërhiqte mbas vetes: forca e saj arriti të ngadhnjente mbi karakterin tij. Nga një djalë i tërhequr ai u bë një nga djemtë më të shoqërueshëm të zonës së bllokut.
I shihja të dy dhe ndjeja kontrastin e thellë që i shoqëronte. Ajo e bukur me një vezullim kaotik poshtë atyre kaçurelave kurse ai i humbur gati i shëmtuar poshtë flokëve të rrallë dhe syve ngjyrë kafe: pa formë. Megjithë dyzimet e mia ndaj çiltërsisë së sajë, ajo nuk më dha kurrë prova për të kundërtën.
Puna e tij jo pak herë e detyronte të shkonte me shërbime jashtë qytetit dhe vendit, por ai nuk linte rast pa i telefonuar, e ajo ndante me të ndjenjën e mallit.
Një mbrëmje, pas telefonatës së pashmangshme, L-në e kapi një dëshirë e zjarrtë për ta përkëdhelur, puthur, për të ndjerë afshin e ngrohtë që çlëronte trupi i sajë gjatë çdo akti, të lagej me djerës e saj që bashkë me tijën lagnin nënkresat e shtratit. Doli nga hoteli dhe u nis për rrugë. E dinte që duhet të udhëtonte për më shumë se dy orë, por aq i bënte. E gjithë lodhja e botës, ja vlente për të.
E hapi derën e shtëpisë ngadalë, donte ti bënte një surprizë: kishte dëshirë ta shihte duke fjetur ashtu si mjaft herë të tjera kur atë e zinte gjumi në divan me kokën mbështetur mbi gjunjët e tij. Dera e dhomës së gjumit ishte gjysëm e hapur dhe zhurmat e gulçimeve i dëgjoi që pasi, me kujdesm mbylli derën e jashtëme. Në shtartin e tij, ajo po bënte seks me një tjetër djalë: e njihte atë djalë ishte një nga kolegët e sajë. Kurse ajo ju duk e panjohur. Ai trup që përdridhje nën lakuriqësinë e djalit sikur nuk ishte i saj. Nuk ja njihte lëvizjet, plogështia ja kish lënë vëndin një shfrenimi të ethshëm. Zëri i sajë, nga melodioz plot lajka në ato gulçime, dukej i vendosur, plot me forcë agresiviteti. I vështroi për pak çaste dhe më pas shkoi tek guzhina, hapi një nga sirtarët e mobiljes, mori një thikë dhe u ul në divan. Po qëndronte në errësirë duke medituar mbi gjithçka. Mu bë sikur një lot i madh ju shkëput nga sytë dhe i vezulloi mbi faqe: falë reklamës me drita, të stërgjatë dhe të lartë të kazinos që ndodhej në kat të parë të pallatit. Tehun e thikës e kish mbështetur mbi damarët e dorës dhe po mendonte, ndoshta të fundmet mendime të jetës, kur nga dhoma u dëgjuan zëra dhe lëvizje. U ngrit dhe shkoi sërish ti shihte. Ajo qe kthyer mbrapsht dhe gulçonte si egërsirë duke u ngjeshur me gjihtë forrcën tek shalët e mashkullit. Hyri me shpejtësi në dhomë aq sa u duk sikur nuk ishte njeri por hije. Pa as më të voglin dyshim mbështeti thikën tek fyti i mashkullit dhe me sa forrcë që pati i bëri një prerje horizontale në të gjithë gjërësinë e gushës. Mashkulli u kontraktua madje L ndjeu edhe një shkulm ajri që doli nga zgavra e hapur por ai nuk pipëtiu: ajri që doli nga mushkëritë bëri vetëm gjysmën e rrugëtimit, nuk arriti tek kordat vokale.
– Jepi, ashtu e dua!- u dëgjua zëri i sajë. Fjalët qenë bashkuar me gulçimet dhe atij sepse nuk ju duk si i saji. Ajo e kish ngritur kokën lart dhe po ngjeshje me gjithë forrcën tek trupi i atij që po jepte shpirt. Ai e kapi nga flokët dhe i bëri po të njëjtën gjë edhe asaj. Ndjeu edhe ajrin që mbushte mushkëritë dhe gulçimet e vajzës. Ajo ktheu kokën dhe e vëshroi në dihatjet e fundit të jetës por vështrimi i sajë nuk ju duk i trembur, përkundrazi ju duk i kënaqur, sikur e falenderonte për ekstazën që i kish dhuruar.
I vështroi gjakftohtë derisa trupat e tyre ndalën së dridhuri: i shoqëroi shpirtrat e tyre në heshtje, pa lëvizur, e ajo sërish i dukje e qetë e lumtur. Në gjysëm errësirë nisi të recitonte ca vargje.

Ti fle me frymarje të lehtë,
në ëndrat e tua duket sikur fluturon,
mbi vende ngrohtësisht të kënaqëshme,
në shoqërinë e dikujt,
që nuk jam unë, ose po…..
e sërish je e qetë.

Ji e lumtur edhe pa mua,
lumturia është e rëndësishme në jetë,
mos u pendo për asgjë,
vdekja vjen shpejt dhe mëkatet,
janë po aq të rëndësishëm,
sa ç’është ngjyra e gurëve në një përrua…

E di mjaft mirë që do vuaj,
ta dhurova ty të gjithë dashurinë që kisha,
por nuk pendohem shumë,
do jem vetëm unë dhe vetmia,
ndoshta për të mbytur heshtjen,
ndonjë varg do e shkruaj…..

Dukej i qet në ato çaste, ishte i qetë dhe në errësirën që Hëna e qërronte paksa dukej si një vegim i largët të cilin vetëm e hija e stërgjatë e bën të jetë trup fizik. Hëna ndriçonte pak edhe trupat që ftoheshin, vetëm se gjakut nuk arrinte dot it jepte ngjyrën e kuqe dhe ai dukej si një njollë e errët mbi një pëlhurë të bardhë….
************
Unë heshta dhe po vëshroja fytyrat e miqve të mi. Nuk më kujtohej nëse i kisha vështruar edhe gjatë rrëfimit ndaj dhe u habita që mu dukën si të panjohur, ulur me mua vetëm rastësisht.
– Kaq ishte?- Më pyeti mikja ime, ajo që kish lexuar broshurën “Qen rrugësh”. Unë nuk ju përgjigja. Në shenjë pohimi tunda kokën dhe rrëkëlleva atë që kish mbetur nga wiski në gotë.
– Naivi gjorë,- Vijoi ajo- ka përfunduar në burg për asgjë!
– Mir e ka bërë! – Tha bashkëshorti i sajë.
– Ai nuk përfundoi në burg.- I ndërpreva unë. Ata kishin nisur një debat mes tyre dhe natyrisht nuk kishin të njëjtat bindje, për historinë e mësipërme. – L. fatmirësisht për veten, punon akoma në të njëjtën zyrë dhe jeton në të njëjtën shtëpi. Kjo falë temperamentit të njerëzve tanë: ne shohim gjithçka por nuk dimë asgjë. I dimë historitë e tradhëtive të të tjerëve dhe tallemi me to, i gjykojmë, pas krahëve por nuk kemi kurajo t’ia themi në sy, askuj. Jemi kthyer në shoqërinë e tallësve të tallur, ia kemi kaluar edhe prototipave të Balzakut. Në librat e tij ishte luks i madh për një mashkull apo femër të kishin dashnore. Kurse këtu tek ne është luks i madh të risësh fëmijët e tu, natyralë. Jemi kapërthyer pas diçkaje që nuk ka emërtim. Askush nuk është më i sinqert madje as me veten. Njeriu shpiku fjalën për të fshehur mendimet: kam lexuar tek një libër i Stendal, por ja që ne duket sikur me mendimet fshehim ndjenjta dhe me ndjejat dëshirat! Duket sikur po evolojmë por nuk është ashtu. Jemi futur në rrugë të errët të harbimit dhe spo kuptojmë më asgjë. Fjala dashuri, të paktën për atë që kam vënë re mes njerëzve tanë, nënkupton vetëm epsh, harbim, materializëm, fizik. Nëse hasim dikë që me të vërtetë dashuron sipas thelbit të vetë fjalës, hutohemi, e shohim si diçka jashtë kohe të frikshme si të ishte sëmundje ngjitëse…
Miqtë e mi po heshtnin madje edhe vështrimit se si hidheshin nga një krah tek tjetri. Me këto fjalë përmbylla ligjëratën time madje edhe mbrëmjen mes miqsh. Ime shoqe u përmend vetëm kur hipëm në makinë dhe po i drejtoheshim shtëpisë tonë.
– Kush ishte ky L që nuk e njoh.
– Nuk të kam prezantuar kurrë me të dhe zor se mund të të prezantoj!
– E përse?
– Sepse nuk egziston! Jeton vetëm në atë rrëfim të shkurtër që stisa sonte.
– Unë ta kam thënë edhe herë të tjera! Ti nuk je normal! Hahahahahahah!- Më tha gruaj ime duke qeshur dhe padashur qesha edhe unë, duke kujtuar vështrimet e miqve të mi…..