Poezi nga Arta Hysenaj
Femrës…(fjalë burri)
Pa ty jam pema e tharë mbi tokë …
Qielli gri që fsheh diellin nën re
Si mali mbushur me borë në gji
Si deti me dallgë shkumëzoj me nge
Ti eja mos u tremb ,nga ftohtësia ime
Është kusht për ty ,zjarrin ta ndezësh
Të pres ngazëllyer ,dhe unë si fëmija
Fjalët e shpirtit ,tek unë ti tresësh
Kjo fjala burrë shpesh më merr peng
Nuk më lë lotin, ta ndjej në sy
Më bëhet gur ,më krijon brengë
Në përqafim prehem tek ty…
Eja me ninulla,fjalët pëshpërit
Dhe pse s’ti kthej , ti dua fort …
Me je bër strehë, ku gjej qetësinë
Notoj në ty , burim me lot…
Eja e mira ime ,më merr për vete
Fjalët e shpirtit, në vesh i dua
Të pres, të kam ,të ndjej cdo ditë
Zbutet ky shpirt në fjalën grua
Të bëri zoti, ëngjëll për mua
Lumturinë skalit motër, ngadalë
Nënë , shpirti jot burim zalli
Rrjedh dashuri,pastër kristal
Eja larmishëm ,si aromë pylli
Më ledhato ,o frymë dashurie
Qe vetem ti ia di vatrën burimit
Dhe pse jam burrë , për ty….dhimbje fëmije
Mos më mungo…
Se dita humbet ngjyrë pa ty
Nata kolorin e saj të zi e shton
U tert dhe qielli ,hon në zbrazeti
Mëngjesi në humnerë agon …
Mos mungo ,qetëso gjithësinë
Treti zbazëtitë në të bardhin gji
Mëko shpirtin tharë, që po pret si jetim
Mos luaj me ëndrrat ,ndale atë stuhi
Shuaj zjarre, e pi dete me buzët e tua
Etjes thellë zhuritjen hiqja , si di ti
Humner në shpirt asnjëher nuk dua
Të kam shpirt në jetë, muzë në poezi..
Jetoj
Si era vrapoj për tu përplasur diku
E të trazoj avujt e të ndez zjarre
Kam një jetë luftoj si era kuturu Nuk di pse shpesh përplasem në varre
Dhe prap trazoj avujt dhe ndez vullkane
Kanë kohë që presin t’më shuhet magjia
Të bie si zog i vrarë nga tufanet
Të shuajnë rrebelen në venat e mia
Por rënia sa herë me jep tjetër jetë
Dhe humbja përplaset në varret mermer
Kam kohë e kuptoj të vdes sjam e qetë
Ndaj jetë me jep rënia dhe vdekja s’më merr…
Ma shqyen një copë shpirt…
Ma shqyen një copë shpirt
S’më dhembi, pse më kafshoi
Por dhimbja prap u përsërit
Ishte plagë,koren lëndoi
S ‘ishte rishtaz plagë e re
Te kullojë nga gjaku im
Po nga plaga qelb e jargë
I ka lënë thellë ,një tërbim
Kalojnë radhë …dhe na kafshojnë
Tërbimi i infekton bishat
Agonia, sëmundje …,sundon
Me atë gjak rriten këlyshat
Nuk më tremb, bisha e vjetër
Ia di dhimbjen ia duroj
Por…ushqen më mirë të riun
Që më thellë të më kafshojëno
A do mundem dot o zot
Të dalë gjallë nga kjo kllapi
Të zhdukem larg sa më parë
Te mos rritet ky fëmijë…
