Todo Vaso: “Ja pse vendi i 9 Shqipërisë në Europianin e 1964-ës nuk cilësohet si sukses”

Flet ikona e futbollit shqiptar, i pakalueshmi Todo Vaso

Ka pasur një fëmijëri të vështirë, si gjithë familjet që jetonin në sistemin e një makine të madhe sociale, që privonte në mënyrë efektive emocionet shpirtërore, dëshirat dhe ëndrrat, të cilat sistemi socialist përpiqej “t’i inkurajonte” vetëm brenda kufijve të caktuar të një “lumturie sociale”. Këto vështirësi dhe sakrifica në jetën e përditshme dhe në përputhje me ëndrrat e dëshira, e maturuan djaloshin korçar parakohe moralisht e fizikisht. Që në fëmijëri luante shpesh futboll dhe sporte të tjera në oborrin e shkollës. Më pas luante volejboll dhe boks, derisa u inkuadrua në grupimin “Futbollisti i vogël”. Një ditë prej ditësh boksieri i vogël, Todo Vaso, rreshtohet në ekipin e boksit, nën drejtimin e të mirënjohurit e të famshmit, boksierit korçar Niko Mile. Por ëndrrat dhe dëshirat e Teodor Vasos, nuk mjaftoheshin me aq, dhe si të gjithë djelmoshat e rrugicës së tij, zvarriteshin poshtë telave me gjemba që rrethonte fushën sportive të futbollit të Korçës, për të parë skuadrën “Puna” të qytetit. Mbasi mbaroi studimet në Politeknikumin “7 Nëntori”, Tiranë, Todo Vaso kthehet në vendlindje, pranë telave me gjemba, që rrethonte fushën sportive. Pikërisht aty ku mbaronte qyteti i lindjes, në veri të tij, trokiti te Vaso, shpirtambicia për t’u ngjarë lojtarëve të cilët kalonin para syve të tij; që nga Borici dhe Gjinali, Resmja dhe Fagu, S.Jareci dhe Q.Vogli, P.Mirashi dhe Teliti. Ata lojtarë i dukeshin të mëdhenj, jashtëzakonisht të mëdhenj, male, veçse malet nuk lëvizin, ata lëviznin, qeshnin, përshëndetnin, gëzonin, shënonin dhe entuziazmoheshin, i sillnin pranë ëndrrën dhe dëshirën e papërmbajtur, për t’u futur në fushën e lojës, për të ndjerë frymëmarrjen dhe djersën e tyre, prekur me dorë e përqafuar. E ka nisur karrierën sportive si boksier dhe volejbollist, më pas i hyn futbollit me shkollat e mesme nën trajnimin e Osman Caslli. Zbulohet si talent në futboll, nga Zini Gjinali, ku edhe përfundimisht Todo Vaso rreshtohet në krah të lojtarëve të “Dinamos’ së famshme dhe më tej, nga ku edhe filloi rrugëtimin e tij brilant historik në futbollin shqiptar, duke u shndërruar kështu në një figurë sportive dominuese në ndeshjet kombëtare e ndërkombëtare që i dhanë famën dhe bënë historinë e futbollit shqiptar ndër vite. Sot për sot legjenda dhe ikona e futbollit shqiptar, Teodor Vaso është futbollisti mes më të mëdhenjve të futbollistëve shqiptarë, mes atyre që dikur ai ëndërronte të bëhej e të ishte si ata. Emri i Teodor Vasos qëndron madhërishëm e denjësisht, histori e legjendë, mes atyre të mëdhenjve që ka njohur historia e gjeneratës së artë të futbollit shqiptar, që me lindjen e tij. Një karrierë brilante që përputhet me biografinë ngadhënjyese e mbresëlënëse e të pakalueshmit -Teodor Vaso. Në këtë intervistë të dytë, që lindi krejt spontanisht si rezultat i fitores historike të kualifikimit të Kombëtares Shqiptare në “Euro 16”, mjeshtëri i futbollit, shpreh jo vetëm gëzimin dhe entuziazmin, por na rrëfen se kombëtarja shqiptare ka qenë ndër më të mirët në Europë dhe Nën/Kampione e Ballkanit që prej vitit 1946. Për të mësuar më shumë ndiqni intervistën.

 Bisedoi: Raimonda Moisiu

Prof. Todo, cilat janë emocionet tuaja për kualifikimin e Kombëtares Shqiptare për herë të parë në “Euro 2016”?

Me përpjekje e sakrifica të tejzgjatura, që nga viti 1946-ë, kur Shqipëria u shpall kampione e Ballkanit, pas një periudhë të pandërprerë, plot 67-ë vjet përpjekje për të marrë një trofe, së fundi u shfaq pamja e vitit 2015-ë, ku ne u gjendëm në konstelacionin (Yjësinë) e ekipeve elite të futbollit Evropian. Shqipëria dhe gjindja e saj, që nga më i vogli e deri më i madhi, në të gjitha trojet shqiptare, me tërësinë e faktorëve qe na dhuroi fitorja, u elektrizuan nga kënaqësia, euforia dhe efekte të tjera disi deri në delir. Personalisht ngazëllimi erdhi si rezultat, sepse u realizua një ëndërr dhe dëshirë, u arrit një qëllim për të cilën me angazhim total, me përkushtim e sakrifica nga shumë breza futbollistësh brenda saj, përfshi edhe brezin tim.

Flitet qe suksesi i parë i Kombëtares Shqiptare në Kampionatin Europian ka qenë në vitin 1964, duke u renditur në nëntë skuadrat më të mira të Europës. Sa qëndron kjo. Nëse po, cili është historiku i saj?

Sporti është garë sportive konkrete që kryhet në kontakte direkte ndërmjet dy ose me shumë rivalëve. Nëse gara nuk fitohet në kushtet praktike, por jepet në tavolinë dhe veçanërisht për motive politike, ai nuk quhet sukses. Klasifikimi që vjen si pasojë e një procedure të tillë është burokratike. Për njohje dhe konkretizim, çështja i përket Eliminatoreve të Kampionatit Evropian të sezonit 1962-1964. Në tabelën përkatëse të përfundimit të ndeshjeve, Shqipëria është renditur e nënta. Ky klasifikim, erdhi sipas një ndodhie të jashtëzakonshme. Në këtë aktivitet Shqipëria bëri vetëm dy ndeshje me Danimarkën. Më 29.06.1963, ajo fitoi me Shqipërinë 4-0 dhe humbi në Tiranë, 1-0, me golin e shënuar nga famëmadhi Panajot Pano. Por në një situatë të jashtëzakonshme dhe absurde, Shqipëria mori dy fitore 3-0 në tavolinë për mosparaqitje të kombëtares së futbollit të Greqisë. Kësisoj ne u gjendëm në një renditje formale. Gjatë tërë historisë së publicistikës shqiptare, ky bilanc nuk është marrë në konsideratë dhe nuk është quajtur kurrsesi sukses.

Në ndeshjen me ekipin kampion te Egjiptit Ahli me 1967 të cilën ekipi ynë e fitoi 2-0.

Në ndeshjen me ekipin kampion te Egjiptit Ahli me 1967 të cilën ekipi ynë e fitoi 2-0. Në foto Teodor Vaso kundër qendërsulmuesit te kombëtares egjiptiane në çastin para portës kur ai tenton të shënojë gol.

Presidenti i FSHF, z. Armando Duka, menjëherë pas fitores që i dha kualifikimin Kombëtares Shqiptare në “Euro 2016”, deklaroi për pjesëmarrjen e gjeneratës së futbollistëve shqiptarë ndër vite në ceremoninë e hapjes të “Euro 16”, në Paris. Si e shihni ju këtë deklaratë premtimi, lindi si një çast emocional i Dukës, apo mendoni dhe shpresoni se kjo do të realizohet?

Deklarata u tha në një çast emocional. Gjithsesi një angazhim i FSHF-së është më e pakta, që mund të bëhet, veçanërisht për gjeneratën futbollistike e para viteve 1990. Ajo ju përkushtua futbollit shqiptar me një angazhim vetëmohues, ajo gjeneratë në kushte shumë të vështira se ato të sotmet, përfaqësoi e respektuar nga personalitete e futbollit bashkëkohor, që ishin paraprirëse të futbollit botëror. Disa ndeshje të asaj kohe nuk janë kapur edhe barazuar, megjithëse në minorancë. Barazimi 0-0 në Beograd me 27.06.1948-ë, me Jugosllavinë. Është një periudhë shumë e frytshme në 3-vjeçarin 1948-’49 dhe 1950, kur Shqipëria u mat me rezultate shumë të mira me Rumaninë, Hungarinë, Bullgarinë, Çekosllovakinë dhe Poloninë. dhe disa të tjera. Barazimi 0-0 më 23 05.1948 me Hungarinë e futbollit pararojë paraprirës e N/Kampiones së botës të vitit 1954, barazimi 0-0 me RFGJ-e, 17.12.1967-ë, kur u eliminua Gjermania Perëndimore në Tiranë, fitorja 3-0 kundër kombëtares së Turqisë në nëntor 1971-ë, barazimi me kombëtaren Polake në 31 Tetor 1984, kur Polonia ishte klasifikuar e Treta në botërorin e vitit 1982, dhe fitorja në Tiranë kundër Belgjikës 2-0 me 22.12.1984, kur Belgjika u klasifikua e katërta në kampionatin botëror të vitit 1986-ë. Më pas është periudha tjetër pas vitit 1990, e cila ka dhe ajo histori. Ka protagonistët e saj lojtarë dhe trajnerë. Futbolli i sotëm u ngrit mbi atë truall dhe po i jep shkëlqimin e kohës moderne të futbollit nëpërmjet kontributit të shumë njerëzve.

Ekipi i Partizani para ndeshjes në Tirane për Kupën e Kupave me Torinon e madhe. Ndeshje të cilën e fitoi Partizani me rezultatin 1 – 0. Pas ndeshjeve dhe në Torino ekipi italian u kualifikua me rezultatin 3-2

Ju keni qenë një nga mbrojtësit më të mirë të futbollit shqiptar. Kjo ju jepte shansin të ishit titullar i formacionit të 11-shes të kombëtares sonë. Ndërkohë në opinion korçar e më tej nëpërmjet kujtesave filloi diskutimi i historisë së futbollit kombëtar dhe të futbollistëve korçarë ndër vite, që kanë qenë pjesëmarrës në ndeshje ndërkombëtare. Kush janë ata dhe cili është opinioni tuaj në lidhje me këtë premtim?

Opinioni nëpërmjet kujtesës, jo vetëm, por edhe nëpërmjet diskutimeve në media, veç objektivitetit të vlerësimeve, përflet dhe me mangësi e injorim të tyre. Harresa dhe tendencioziteti në shumë aspekte, tifozllëku, shijet dhe mosnjohja japin dhe pasaktësinë. Kjo dukuri dhe fenomen ndodh kudo nëpër botë. Angazhimi i Presidentit Duka është sinjal për të hedhur shikimin dhe në kontributet e përfaqësuesve të futbollit në kohën kur futbollistët dhe ekipet shqiptare bënin jehonë në botë me rezultate, sikurse ishte fitorja e kupës së Ballkanit në 1946-ën, eliminimi i RFGJ-së nga eliminatoret e Evropianit të vitit 1968, më 17 dhjetor 1967-ë me rezultatin, 0-0. fitorja 1-0 me kampionen e Italisë dhe kampione e Europës Torino më 1968-ë, barazimi 2-2 i 17 Nëntorit të Tiranës kundër Ajaksit të madh në 1970-ën, etj. Le të kujtohet dhe qeveria jonë për sinjalin e dhënë nga FSHF, ashtu sikurse u gjend e respektuar, kur përshëndeti kombëtaren e futbollit tonë të vitit 2015, teksa kthehej nga Erevani dhe në pritje të tjera. Në lajmin për të shkuar në Paris në ceremoninë e hapjes së finaleve të “Euro 2016” për veteranët e futbollit të ekipit kombëtar mes tyre domosdo do të jenë dhe veteranët korçarë të kombëtares, që kanë luajtur në përbërje të saj. Në njohje të opinionit dhe për të bërë të ditur saktësimin e dokumentacionit përkatës sipas arshivave të ndeshjeve, gazetari Besnik Dizdari në botimin e “LIBRI I KOMBETARES” në bazë të protokolleve të ndeshjeve jep këto të dhëna për futbollistët korçarë të Skënderbeut, që kanë luajtur me kombëtaren; Teodor Vaso ka 8 (tetë) ndeshje, Kovco Dinella 6 (gjashtë) ndeshje, Jani Kaçi ka 6 (gjashtë) ndeshje, Genci Ibro 3 (tre) ndeshje, Milutin Kërcic 1 (një) ndeshje. Në këtë pasqyrë janë vetëm futbollistët korçarë që kanë luajtur me ekipin e Skënderbeut në kampionatet kombëtare. Ka deformime për lojtarë korçarë si T.Vaso, K.Dinella apo J.Kaci për të cilët interpretohet, që kanë luajtur me përfaqësuesen e Shqipërisë, kur kanë qenë lojtarë të Partizanit apo të Dinamos. Jo! Kane qenë lojtarë të Skënderbeut të Korçës dhe vetëm Dinella ka qenë 3 tre ndeshje kur ishte lojtar i Dinamos.

Më 12 Nëntor 1967, kombëtarja shqiptare ka luajtur në Beograd, ju keni qenë një nga mbrojtësit në atë ndeshje. Si kanë qenë marrëdhëniet e kombëtares sonë me kombëtaren jugosllave në atë kohë?

Shumë pak njerëz kanë dijeni për historikun e ndeshjeve me Jugosllavinë. Ekipi kombëtar i Jugosllavisë në vitet 1946-48 ka luajtur me Kombëtaren tonë të futbollit tre ndeshje. Humbjen e vetme të ekipit tonë në Ballkaniadën e futbollit në Tiranë, na e shkaktoi ekipi Jugosllav me rezultatin 3-2 (07.10.1946). U ndeshën dhe dy herë të tjera në kupën e Ballkanit me vajtje-ardhje, në ndeshjen e parë në Tiranë (14.09.1947). Ata fituan 4-2, ndeshjen e dytë në Beograd ne barazuam me rezultatin 0-0. Ky është rezultati më i mirë në takimet e futbollit me shtetin në fjalë sepse të gjitha ndeshjet i kemi humbur. Është për t’u theksuar që barazimin e vetëm me ta e kemi marrë brenda në Beograd. Mbas një shkëputje 20-vjeçare kur politika, futbollit i vendosi klonin për të gjithë sportet, ne luajtëm përsëri me Jugosllavinë në Tiranë më 14.05.1967 dhe rezultati 2-0, për jugosllavët. Mbas 6 muaj shkuam për ndeshjen e kthimit në Beograd (12.11.1967) dhe rezultati 4-0 për vendasit. Megjithëse kuptohet lehtë që Serbia nuk është më Jugosllavi, në aspektin sportiv ka një ndryshim tejet të veçantë. Kombëtarja e jonë në kohën e Jugosllavisë luante kundër përfaqësueses të 6 Republikave, edhe me krahinën autonome të Kosovës. Tashmë të gjitha ekipet kombëtare luajnë vetëm me një shtet, Serbinë. Në kohën kur ne luajtëm në Jugosllavi, klima e marrëdhënieve ndërmjet dy shteteve ishte e tendosur dhe në segmente të caktuara të politikës konsideroheshin armiqësore. Ajo reflektohej disi dhe në ekipet përfaqësues, por më shumë ravijëzohej si klimë e ftohtë. Në fushën e lojës të dy ndeshjet paraqiten lojë shumë korrekte. Brenda ndeshjeve si dhe jashtë saj në banketin e shtruar si në Tiranë, ashtu dhe në Beograd, tek lojtarët dhe stafi i tyre drejtues nuk dallohej asnjë tendencë përçmimi apo injorimi. Sikurse në Serbi kapiteni Ivanoviç, në ndeshjen që u ndërpre, tregoi etikë të lartë në marrëdhënie me lojtarët tanë. Edhe në ndeshjen tonë të vitit 1967, në përfundim të saj kapiteni i ekipit jugosllav, Dragan Xhaiç në përfundim të lojës në prani të mijëra spektatorëve më shtrëngoi dorën duke falenderuar për lojën korrekte të dyanshme. Nëse në Beograd në ndeshjen tonë do të ndodhte e njëjta situatë dhe ne do të merrnim në tavolinë 3 pikët me barazimin kundër RFGJ në Tiranë mund të kualifikoheshim. Përsa i përket kontingjenteve antishqiptare që gëlonin në Jugosllavi ne e hasëm tek provokacioni që na bëri një furgon i tyre duke e goditur autobusin tonë me të cilin udhëtonim. Theu pasqyrën dhe stopin anësor, duke e detyruar autobusin, të bjerë në një kanal të cekët. Vetëm kaq ishte e keqja në Jugosllavi.

Dy kombëtaret e Shqipërisë dhe R.F Gjermane në ndeshjen në Tiranë me 17.12.1967 për eliminatoret e Kampionatit Evropian të futbollit për vitin 1968 kur me rezultatin 0-0 u eliminua nga finalet R. F. Gjermane

Ku qëndron ndryshimi mes dy epokave: Ndeshjet ndër ato vite me Serbinë dhe ndeshjet në ditët e sotme?

Kam prekur më lart disa faktorë për ndryshimet që cilësonin ndeshjet e kombëtares shqiptare me ato të Jugosllavisë dhe Serbisë. Nuk i kam dëgjuar apo lexuar të gjitha komentet për produktin që dha ekipi ynë në ndeshjen me Serbinë në korrikun e 2015. Në Tiranë janë bërë 4 ndeshje, tre me Jugosllavinë dhe një me Serbinë. Ndeshja jonë e majit 1967 dhe e korrikut 2015, për rastësi u fituan me të njëjtin rezultat 2-0. Çfarë faktorësh dhe të dhënash karakterizonin takimet në të dy kohët? Ne luajtëm kundër Jugosllavisë, jo vetëm Serbia. Tashmë të gjitha kombëtaret luajnë vetëm me Serbinë. Në vitin 1968, një vit pas ndeshjes në grupin tonë Jugosllavia u ngjit deri në finalen e zhvilluar në Itali ku u shpall nënkampione e Europës. Serbia e sotme nëse do të kualifikohej deri ku do të shkonte? Kombëtarja jonë shumë dinjitoze e 2015-ës përfaqësohet me një ekip në përbërje të tre kontingjenteve: Shqiptarët e Shqipërisë, shqiptarët e Kosovës, si dhe ata që jetojnë në Zvicër apo diku gjetkë. Tashmë mbas 25 vitesh, kur shqiptarët shkuan në ambientet sportive të shteteve të Europës e më tej, me kushte të jashtëzakonshme stërvitore dhe kulturë sportive, cilësia merr produkt tjetër, duam s’duam ne, më të lartë se tek ne në atë kohë. E gjithë struktura përgatitore për futbollin, stafet teknike mjekësore dhe komoditeti i punës dhe ndeshjeve, janë krejt më cilësore. Por nëse flitet për faktorë analitikë ka dhe dukuri apo fenomene që kanë të njëjtin emër; politizimi i situatës përpara ndeshjeve. Mos vlerësimi i duhur i vlerave të rivalëve, faktor që çon në një dy luftim taktikisht të gabuar. Ka veçori e karakteristika të ndryshme sepse në epokën tonë në luajtëm me Jugosllavinë, ndërsa sot luhet me Serbinë si shtet i vetëm, jo bashkë me gjashtë të tjerat. Epoka e sotme pruri gjendje tjetër, e cila nuk mund të ishte në atë kohë. Kombëtarja shqiptare ka mbi 50% shqiptarë-kosovarë në formacion si dhe të tjera që janë shkruar. Duke dëgjuar në mbrëmje të dt. 21 tetor Presidentin e FSHF-SË, ai thotë se nga epoka e së kaluarës, ku skuadrat tona kanë pasur dhe rezultate tenistike, që është mëse e vërtetë, cilëson që kemi bërë shumë për futbollin, por kemi mjaft për të bërë, që është po se po, mëse e vërtetë. Gjithsesi konkluzionet në planin e vërtetësive duhet të vendosen çështjet në situata të barabarta. P.sh. kombëtarja jonë, jo e një personi apo e disave, ka luajtur me 11-ë më të mirët të futbollit gjerman dhe sot Gjermania është përsëri një nga korifenjtë e futbollit botëror, kështu bango prova do të jetë, kur djemtë tanë të luajnë kundër Gjermanisë, Spanjës, Italisë, por dhe Anglisë, Zvicrës, Hollandës dhe me klubet, ashtu sikurse është luajtur kundër Kampiones së Italisë, Torinos dhe të Gjermanisë, tani Bajerni i Mynihut me klubet më të forta, sikurse luajti dhe 17 Nëntori kundër Ajaksit të Famshëm. Ka dhe shumë të tjera të cilat nuk janë mangësi të individëve të FSHF-së, por janë mangësi të kohës, që jemi duke kaluar të cilën nuk mundet kurrsesi ta ndryshojë vetëm FSHF-së. Një interpretim i tillë nuk e zbeh apo e nënçmon kualifikimin e Kombëtares sonë e cila është produkt dhe i punës së Institucionit të futbollit dhe drejtuesit të saj. Meqenëse duke lexuar shumë kush ka mungesë njohjeje. Ja po jap disa fakte; në shumë qytete të Shqipërisë mungojnë dyqanet e mirëfillta të shitjes së artikujve cilësore sportive, ato shiten nëpër tezga. Nuk ka qytet në Evropë pa të tillë, janë ndërtuar kalçeto enkas për këtë punë, dhe në to punojnë një numër i vogël ekipesh. Mungon masiviteti cilësor si dhe bazat didaktike për një stërvitje moderne. Nuk ka asnjë Akademi futbolli me një strukturë metodike shkencore si ato që janë krijuar në shkollat perëndimore. Flitet që një e tillë do të celet e para në Korçë, gjithmonë ka një të parë për t’i ardhur, të tjerat nga pas.

Prof. Vaso, besoj se e ndoqët ndeshjen me Serbinë në Elbasan Arena. Sipas këndvështrimit tuaj pse humbi kombëtarja shqiptare? Mendoni se u politizua ndeshja në emër të nacionalizmit dhe patriotizmit, që solli si pasojë edhe trysninë psikologjike ndaj lojtarëve?

Analiza, duke kërkuar dobësitë dhe të metat, çon në eliminimin e tyre, sepse pa i njohur ato nuk mund t’i korrigjosh dhe kjo mendësi vlen kur ata që duhet të veprojnë nisen në rrugët e korrigjimit. Kultura, arti, sporti, e të tjera janë produkt i zhvillimit ekonomik, arsimor dhe shkencor të një vendi. Ne dikur kemi fituar Kupën Ballkanike në futboll në 1946-ën, në 1967-ën eliminuam Kampionet e Botës të vitit 1954 dhe N/Kampione të botës të vitit 1966-ë , kemi rreshtuar edhe vlera te tjera, por raporti ndërmjet fitoreve, barazimeve dhe humbjeve është i dukshëm në diferencë për sa kemi humbur. Fitoret e pakta dhe barazimet nuk mund të na topitin arsyet. Para pak vjetësh kam botuar në shtypin shqiptar artikullin “Fabrika e futbollit shqiptar është e vjetruar”. Federata e futbollit tonë dhe bashkitë, p.sh. Bashkia e Korçës kane investuar për të përmirësuar terrenet sportive dhe vazhdohet akoma më tej. Sipas programit të botuar të qeverisë shqiptare, do të ndërhyhet në ndërtimin dhe përmirësimin e disa stadiumeve shqiptare. Por çështja është tek masiviteti cilësor. Hyrja në këtë pikë tenton të japë efektin më të rëndësishëm të vlerësimit të futbollit të çdo vendi, si pasojë e të cilës janë dhe rezultatet në fushën e lojës. Duke e tejkaluar interpretimin e mësipërm lind pyetja. Pse humbëm me Serbinë? Është vetëm faktori i mësipërm? Jo. Diferencat ndërmjet dy ekipeve nuk janë si dikur në vitin 1967-ën kur Jugosllavia u bë nënkampione e Europës paçka se rezultati për rastësi është 2-0. Treguesit teknikë të lojës shprehën diferencën cilësore për serbët. Ekipi serb e administroi shumë mirë lojën si dhe grafikun e shpërndarjes së forcave, duke i konsumuar ato në situata të lidhura me kalimin e kohës dhe parandalimin e veprimeve të kundërshtarit. Ekipi Serb luajti shumë i qetë jo si i penalizuar dhe nuk jepte asnjë shenjë se ndjente që luante në një vend i cili psikologjikisht kishte mbresa të këqija nga pritja që iu bë në stadiumin e Beogradit. Në çdo fushë më e madhja e dijes është profesioniste apo e specializuar. Shumë njerëz edhe sot e dinë mirë që në ndeshjen e vitit 1967 kundër Jugosllavisë te shumica e kontaktueseve me ekipin, përveç trajnerëve, flisnin gati-gati sikur do të luanim me armiq në fushën e lojës, sepse sikurse i quanin, luanim kundër revizionistëve. Dhe në 2015-ën, për ndeshjen në Elbasan Arena u pompua shumë morali kundër gjëmës që mund të ndodhte. Masat e marra për çdo ndeshje janë të domosdoshme dhe merren në çdo stadium të botës sipas klimës përkatëse, sepse për të helmuar një gotë me ujë vetëm një pikë e fortë mjafton për ta prishur masën. Në të vërtetë si ish-futbollist në të njëjtën situatë duhet të cilësoj që politizimet nuk ndikojnë në masën sa të përcaktojnë fatin e ndeshjes dhe janë të rrallë ata lojtarë që ndikohen nga efektet e propagandës politike. Në fushën e lojës veprojnë motive dhe faktorë të tjerë morale, psikologjike me faktorizues më madhorë se sa politizimi. Tërësia e veçorive psikike, forca e karakterit, e sjelljes, e veprimit, e kuptimit të veprimit janë tipare të individualitetit. Ato veprojnë në garë me angazhim vetjak dhe ngrihen mbi efekte të tjera anësore. Ne nuk jemi balli i Europës në futboll, edhe pretendentët për të fituar tituj. Edhe më të mirët mes më të mirëve kërkojnë rrugë të reja për të ruajtur stadin e kapur dhe për arritje të mëtejshme. Jo çdo herë mund të bashkohen dy faktorë subjektive; produkti i “Ballistit” Morina dhe një Armeni e pa motivuar në një ndeshje pa motiv. Nëse duhej bërë kujdes dhe vlerësimet janë efektet euforike të lavdisë së arritur për të amortizuar ndikimet e saj negative. Aty në Francë lartësia e pengesave të garës janë më të larta. Andaj gara kërkon përkushtim të ri, konceptime të reja në atë rrugë të pa njohur të titull, si ajo 69 vjet më parë kur fituam të vetmin titull “Kampionë të Ballkanit”. Deri në këtë stad, shkallët që ka ngjitur kombëtarja jonë arritje shumë të dukshme dhe të vlerësuara, loja e saj ka nerv. Ecuria e saj në rritje është perspektive, përmbajtja e saj tregon qartë që ka luajtur dhe mund të luajë e barabartë me shumë ekipe futbolli të shteteve të Europës e më tej.

Mesazhi juaj si një futbollist me emër dhe i karrierës për Kombëtaren shqiptare në “Euro 2016”.

Ekipit përfaqësues të futbollit tonë i uroj rrugë të mbarë në finalet e Kampionatit Europian. Të gjithë në shqiptarët e tjerë jemi jashtë fushës së blertë. Ju të dashur djem të Shqipërisë sonë, jeni ata që aty në Francë do t’i jepni kuptimin dhe vlerën futbollit shqiptar futbollit gjatë garës në fushat e stadiumeve franceze. Përveç anës sportive, historikisht, JU, nëse do të bëni një arritje tjetër për Shqipërinë dhe shqiptarët, aty është vendi dhe koha. Suksese nga Teodor Vaso ish-futbollisti i Kombëtares të Shqipërisë.