Zogj të rinj ,
Bij e bija dallëndyshesh të plakura ,
Nxitojnë të lënë pas ,
një ëndërr .

Eshtë shuar flaka oxhakëve ,
Dhe Marsi ,
shkon kokëulur fletëve të përgjakura .

Ka hyrë Maji brenda meje ,
Stina ku ndahet e keqja nga e mira ,
Toka pjellore , nga e djerra ,
E vërteta nga gënjeshtra .

Deti ndjesor shpërbehet në pika ,
Mbrëmjesh me cicërima .
Për ditët që shpresonin ,
se do të gdhiheshin ,
Akoma më të bukura .

Po afrohet të më ulet si foshnjë në prehër ,
Qershori im .
Rreket . . . faqet t’ja prekë, dhe flokët
qershisë.
Dielli bëhet xheloz e fshihet ,
nëpër degë .

Por qershitë , kanë besë . . .
Të betuara aq sa për të lëne ,
Një ëndërr të madhe shterpë .

Unë e shoh si skuqet përditë ai frut I bukur ,
Ndërsa në buzë mban shtërnguar fort ,
një bisk të gjelbër .

Çatitë e shtëpive kërcasin nën peshën
E dhimbjes së një prilli .
Kohët e ëndërruara i zhgënjeu Dielli .

Tani ,
në një rrugë të bukur në Tiranë ,
Kanë zbardhur lulet e kumbullës .
Një pëllumb e një dallëndyshe e plakur
cicërojnë nën ritmin e humbjes .

Një kënge e re , që se di nga vjen ,
Më jep shend .
Tund këmbanat e zymbyleve
të gëzimit tim të vogël ,
Më bën të buzëqesh . . .

“ Në monopatin më të vështirë – I them vehtes –
kur të ngjitesh , e të mos mundesh . . .
kuuuurrë . . . të mos ndjehesh vetëm ,
Mos harro : Të dua ! – ti thuash jetës . “

Pallatet e saj i ngrenë Perënditë ,
Njerëzit kanë detyrë të ndërtojnë ,
E të mbrojnë si sytë , dashuritë .