Monthly Archives: January 2017

Poems by Lily Swarn

Posted on by

1

Poems by  Lily Swarn       HAIL APHRODITE   Hail Aphrodite Alluring Venus of April Bunches of cherry blossoms Secretly shielding sensational sensuality Hypnotism oozing from your Voluptuous curves Married off to Hephaestus Myrtle ,doves , horses and swans … Continue reading →

Tənəzzül – Maria Miraglia / Tərcümə edəni: Təranə Turan Rəhimli

Posted on by

0

Maria Miraglia     Tənəzzül    Həyatdan yorulmusansa, Bu dünyada tənhasansa, Hələ tərk edilmisənsə, Taleyinə qarşı dayan. Düşünürsən İradən yetməyəcək, Əbəs. Mənim dostum, Tənəzzülü Kənardan seyr etməyi kəs, Onda cəsarət taparsan öz içində. Sən yoluna davam elə Yenə tanış küçələrlə … Continue reading →

SYVE QË PIKOJNË MALL / Fragment nga Leonora Lokaj

Posted on by

0

SYVE QË PIKOJNË MALL

 

leonora

Fragment nga Leonora Lokaj

Karvani i njerëzve ecte në heshtje, si në marshim biblik. Sfondi i maleve dukej sikur lartësohej dhe më tepër. Erërat frynin tërbim, çirreshin mes vete, pa dashur të rrëfenin rrugën e kobshme. Gjarpëronim përmes maleve kryelarta  e ata të  pikëlluar na shikonin. Trishtimi mbi supe kishte lëshuar rrënjë shtatgjata. Ecnim mbi vraga dhimbjesh me kokën kthyer prapa. Hap pas hapi, gjurmëve të njëjta,  ecnim heshtur, pa diktueshëm nëpër tehun e shpatës që priste midis jetës dhe vdekjes.

Kpaoërcenim nëpër gurët gjysmë të zhytur në lumë për të kaluar në anën tjetër. As këtu rreth lumit nuk pash zogj mali, as nuk dëgjova këngë zogu. Ishin vrarë, të tjerët kishin ikur, prat ë gjithë braktisnin foletë.  Paskëshin lënë atdheun pa këngë! U mërzita fort, kur kuptova se atdheu mbeti pa këngë, pa zogj, pa mua… (!)

Dhe qava, se nuk durova më. E vetme tash, pa njeri në mes njerëzish, në kolonë refugjati, atdheun  lashë  pas.  S’di, s’i nuk u çmenda. Si ujëvarë e trazuar mbi shkëmbin e bardhë, më rridhte loti në fytyrë. Më flisnin në mendje njerëzit e mi, shtëpia ime. Më rrinte para syve fshati im i djegur e flakëruar gejr ne re.  Kolona ecte këmbëkëputur e pa zë. Degë lisash më binin fytyrës si shuplaka të dorërëndës  dhe këtë duhej ta duroja domosdo, se nuk ishte aq e dhimbshme sa dhimbja që  lija  pas  shpinës,  atdheun tim nën flakë armiku.

Teksa ecja rrugës mbi guralecë të thepisur kryengritës, befas një shkëndijë zjarri ndezi shpirtin. Shkëlqimi i syve të tij shprushi prushin e dashurisë dhe zemra ime mori flakë. Zjarr i syve të një luani me pushkë në dorë, që vezullonin më shumë se yjet kur mërdhinë në  natën e  vonë. Ndoshta, ky vezullim përpiqej që t’i bënte dritë karvanit tek ecnin vajtueshëm, si një varkë e përgjumur, që nuk e shihte me asnjë sy bregun…

Dhe pash më tej, radhët e gjata të djemve shtathedhur, të uniformuar që vinin nga anë e kundërt me ne. Ata ktheheshin në atdheun që ne e lamë. Jehona e kushtrimit trimëronte gjithë ata trima. Ja, i pari ylber shprese mbante ngrehur lart mbi kokë flamurin dhe në dorë automatikun. Ngjalleshin shpresat… se vërtet një ditë do të kthehemi , për t’i ngritur oxhaqet e rrënuara.

Sytë u kryqëzuan, u përqafuan përmallshëm, humbën në oqeanin e njëri-tjetrit dhe ashtu heshtas, pa thënë asnjë fjalë…rrugët u ndanë. Por rruga në zemrat tona mbeti si më parë!

…koha ikte si lumë i trazuar përplasur në shkëmb. Barti mbi supe gjurmët e njëjta, copëza kujtimesh dhe përmallimi. Thinjat vazhdonin të pushtonin gërshetat e kallinjtë, ndërsa mbi ballin e lartë rrudhat mblidheshin si retë para stuhisë…edhe sot e ndjej drithërimën e syve të tij. Shikim që ndezi flakë gacat e shpirtit. Portat e pritjes hapi. Pritja nuk matet me pëllëmbë, ishte shumë e gjatë. Në burgun e heshtjes u robëruan të gjitha fjalët. Pritja sikur u rrethua me hekur, gardh hekuri që nuk kalohet dot, aty, që atëherë murosa veten. E shtrirë me vjen në shtratin e një ëndrre, gjumë nuk patën sytë e mi. Jo, nuk patën. Patkonjtë e mallit shkelën pamëshirë në hisen time, aq të vogël, që bëra me një shikim shkrepur teksa i dolëm ballë përball njëri-tjetrit.

Netëve të gjata, duart e tij kanë lidhur plagë, kanë mbledhur gjymtyrë trupash. Sa sy të agimeve janë verbuar, sa eshtra të muzgjeve janë thyer nga pritja. Hm, a e dini që as retë e bardha të kësaj ditë s’do munden ta mbajnë peshën e rëndë të kujtimeve që po trazojnë akoma.

Imazhi i ushtarit, si gurrë e freskët shuante etjen e ëndrrave. Shpirtit të prushtë i falte qetësinë. Era lozonjare frynte ngadalë… zbuste zemërimin që mbretëronte në këtë qytet të fjetur, në të cilin rri e pafjetur me shpresën se do të kthehem. Plagët e trupit tim, të shpirtit tim, të vendit tim nuk mund t’i qepë asnjë gjilpërë e kohës, e asnjë kohe! Ato, ndoshta vetëm aromë e trëndafilit të lirisë mund t’i fashitë. Ah! Çfarë arome kishte vendi im!. Po! Me dhëmb do t’i ha dhimbjet e mia. Do t’i gris një nga një copëzat e vetmisë. Syve që pikojnë mall do t’iu lutem për ujdi…se një ditë do të çlirohem nga kafshimi i pritjes…do të kthehem, do ta takoj ushtarin tim. (Betohem!)

 

SHALIMI I KUAJVE TË HUAJ / Nga: Rexhep SHAHU

Posted on by

0

SHALIMI I KUAJVE TË HUAJ

 

Rexhep shahu

Nga: Rexhep SHAHU

Nuk ka terror islamik apo rrezik të terrorit islamik apo çfarëdo lloj terrori fetar në Shqipëri.

Kush e ndjell, e stis apo e lut, do të zhgënjehet. Shqiptarët asnjëherë nuk kanë shaluar kuajt e huaj. Feja, cilado qoftë ajo, nuk ka qenë, nuk është e nuk do të jetë kurrë as urë bashkimi në dhunë e për dhunë a terror, as humnerë ndarje për shqiptarët.

Shqiptarët nuk janë imun nga vrasjet, terrorizmat mes bandave, por nuk mund t’i ngjyrosësh me islamizëm krimet në Shqipëri.

Nëse ka probleme terrorizmi dhe natyrisht, nëse guxohet të shihen në sy apo të zgjidhen, ato janë me një lloj terrori tjetër, me terrorin e skamjes, urisë, varfërisë, përbuzjes, talljes, shpërfilljes, indiderencës qeveritare ndaj një mase të madhe shqiptarësh në hapsirën e tyre. “Kënduar” me ato nota të larta që “kënduan” krerët e shtetit, tek shqiptarët qeveria ushtron dhunë e terror shtetëror me paqartësinë e saj, me paaftësinë e saj, me pazotësinë e saj, me diferencimet e saj ndaj shtetasve. Terror live me tritol ushtroi qeveria për të groposë para të pafundme shqiptarësh. Në burg për arsye banale, për fatura energjie, fut njerëz qeveria e aty njerzit pastaj varën vetën. S’ka administratë civile këtu që zgjidh problemet e qytetarëve por duhet kudo priu policia me uniformë.

Me arrogancën e saj, sikur shteti është vetëm qeveria, e cila me zell të pashoq ua ka vënë shkelmin në kokë e don t’i fundosë thellë në tokë shtyllat e tjera të shtetit, për të dhënë mesazhin e gabuar se shteti është qeveria dhe askush e asgjë tjetër. Sikur pushteti në këtë vend është vetëm qeveria e askush e asgjë tjetër. Sikur këtu s’ka parlament, që në fakt është shtojcë e vullnetit të qeverisë, s’ka pushtet drejtësie, pasi drejtësi bën e shpall vetëm qeveria, s’ka media e shoqëri civile, pasi media është pushkë druri me leje apo çifte me kripë në dorë të qeverisë dhe shoqëria civile është grup skuadrash ushtarake me veshje civile në shërbim e roje të qeverisë.

Arroganca e lumi i turbullt i fjalimeve qeveritare që sjell kërcunj e gurë urrejtje sa herë vërshon, duhet të ndalet nëse don të mos derdhet ajër terrori e urrejtje në tokën e qiellin e shqiptarëve.

Shqiptarët shkojnë në Siri se nuk u premton asgjë atdheu i tyre. Shkojnë për rrogë, për punë e nuk shkojnë për fe. Nuk ka shqiptar që i ha palla për fe, për terror islamik apo çfarëdolloj terrori të bardhë a të zi, të kaltër apo rozë.

Kur nuk i punëson e nuk ua siguron jetesën atdheu, bien pre e krahëve të tjerë që i presin “t’i përqafojnë”, që i paguajnë, u japin rroga edhe pastaj edhe i përdorin. Atdheu as nuk i punëson as nuk u krijon mundësi, shanse. Ndoshta është atdheu I vetem që nuk të ofron punë dhe mungesa e vendit të punës të bën skllav, skllav seksi, depresiv, të deshpëruara, të padobishëm, kontigjent kazanësh…

Një pjesë shqiptarësh që arrijnë të hyjnë ilegalisht në shtetet e perëndimit e të punësohen, bëhën shembull atje ku punojnë. Ata që nuk mundën të hyjnë në shtetet e perendimit, ndodh që të “punësohen” në ushtritë e terrorit, por asnjëherë jo për fe, për asnjë lloj feje. Këto janë alternativat aktuale të shqiptarëve që ua mundëson qeveria, emigrimi ose të bëhen pre e mercenarizmit në vatrat e luftrave.

Kur nuk i punëson njerzit në vend, t’i punëson ndokush tjetër. Si ajo thënia e moçme dhe gjithmonë e re, kur nuk e punon vetë arën tënde, ta punojnë të tjerët.

Vende pune këtu trumbetohen fasoneritë dhe call center. Fasoneri ose skllavëri e re moderne e grave e vajzave shqiptare, skllave të kooperativave e ndërmarrjeve të djeshme. Ndaj disa vajzave e grave, që e refuzojnë fasoneritë, këtë skllavëri të re moderne të qeverisë, u është ofruar një mundësi tjetër : mbani shamia në kokë, vishuni me veshje jo shqiptare, enduni kot udhëve të qyteteve e fshatrave, demostroni veshjet e femrave të mbuluara dhe paguheni së paku më mirë se sa në fasoneritë e qeverisë. Si edhe mjaft djemve që u thuhet mbani veshje të caktuara me pantallona mbi kockën e këmbës, mbani mjekra të palame dhe natyrisht për këtë mundim, paguheni kënaqshëm, jo vetëm për të mbajtë familjet por edhe për të bërë ndonjë riparim e kompletim të banesave me pajisjet e duhura.

Në mbledhjen për sigurinë kombëtare, të sigurtë në harmoninë e tolerancën e skajshme fetare mes shqiptarëve, krerët e shtetit nuk pyesin e nuk mendojnë kurrë se sa i paguan shtetit institucionet e veta fetare në vend. Sa lekë u jep shteti bashkësive fetare të Shqipërisë. Nëse nuk u jep shteti, do t’u japë dikush tjetër, që është i interesuar t’i marrë peng institucionet tona fetare dhe të përpiqet t’i përdorë kur t’i duhen. Fati ynë është që institucionet tona fetare e kanë patur mision të pacënuar kurrë çeshtjen tonë kombëtare. Ky është fati ynë, paravësisht se shtete të ndryshme kanë dajritë ndonjë komunitet tonin fetar qoftë edhe me investime bamirësie.

 

 

Shtëpia Botuese “NACIONAL” publikoi vëllimin poetik “Sonte dyshoj që yjet shuhen “ të autores Nexhi Baushi dhe redaktim nga autori Sokrat Habili

Posted on by

0

Shtëpia Botuese “NACIONAL” publikoi vëllimin poetik “Sonte dyshoj që yjet shuhen “ të autores Nexhi Baushi dhe redaktim nga autori Sokrat Habili Ishte ditë hëne atë vit dhe dita e ekuinoksit të pranverës. Në një nga lagjet më të vjetra … Continue reading →

Nderim e kujtim, në 5-vjetorn e ndarjes nga jeta: PROF. MYZAFER XHAXHIU: “MËSONIN STUDENTËT, MËSOJA DHE UNË, BASHKË MË TA…” / Nga: Prof. Murat Gecaj; publicst e studiues

Posted on by

0

 Nderim e kujtim, në 5-vjetorn e ndarjes nga jeta: PROF. MYZAFER XHAXHIU: “MËSONIN STUDENTËT, MËSOJA DHE UNË, BASHKË MË TA…” Nga: Prof. Murat Gecaj          publicst e studiues           M.Xhaxhiu… Sa shpejt ikin ditët, javët, muajt e vitet, si pa … Continue reading →

KOHA DHE LETËRSIA, BALLAFAQIM VLERASH ESTETIKE ( Pasthënia e librit “Koha dhe letërsia. Analitika shqiptare bashkëkohore” me autor Eqerem H. Canaj ) / Nga: MSc. Albert HABAZAJ

Posted on by

0

KOHA DHE LETËRSIA, BALLAFAQIM VLERASH ESTETIKE  Pasthënia e librit “Koha dhe letërsia. Analitika shqiptare bashkëkohore” me autor Eqerem H. Canaj   Nga: MSc. Albert HABAZAJ, poet, studiues, bibliograf Para disa vitesh, duke thyer tabunë e maratonës popullore në letërsi, shkrimtari, … Continue reading →