Alda Giuseppina Angela Merini u lind më 21 mars 1931 në Milano, ku edhe ndrroi jetë më 1 nëntor 2009. I ati, Nemo Merini, qe kont, por i përjashtuar nga trashëgimia sepse u martua me një fshatare(!). Alda filloi të botonte poezi në moshën 19 vjeçare; pas një viti, më 1951, me ndërhyrjen e poetëve Eugenio Montale dhe Maria Luisa Spaziani, botoi dy poezi në një antologji për poetët e viteve ‘900. Si pasojë e fëminisë dhe jetës së vështirë, filloi të vuante nga nervat (disturbo bipolare) me shtrime të herë pas hershme nëpër spitale psikiatrike; por nuk u dorëzua kurrë.

Fitoi disa çmime letrarë për poezitë dhe mbetet njëra nga poetet më të shquara italiane. Përzgjodha dy poezi, në standart dhe gegnishte për 90 vjetorin e lindjes së Saj:

 

 

 

Në fund të detit hëna rënkon,

o Zot, nga frika dridhet

prej këtyre gardheve mbi tokë

a prej këtyre vështrimeve të topitur

që nga terri ngrihen

dhe shpirtin e lënduar ia ngërthejnë.

 

Mbi Unin tonë hëna rëndon

dhe kur fundi pranë të vjen

kundërmimin e hënës ndjen

gjithnjë mbi shkurret e shkatërruara

nga duhì

e talljeve të fatit.

 

Unë arixhie jam lindur, një vend të caktuar gjëkund s’e kam,

por nën dritën e hënës, ndoshta,

do të qëndroj një çast

aq sa duhet të të jap

të vetmen puthje dashurie.

 

 

 

Venë, qi drit’ yjve u jep

e sytë m’i mbush me nji dill

qi kurrë s’prendon.

Në pijetore jam ulë

m’u dehë me até

qi këtu nuk e kam.

Ai jeton ndër zabelet me bar

të rinisë së vet

dhe shpateve të mi sytë nuk i hjedh,

por kur me venë të kuqe mbushem

përfytyrimi i tij tana gotat mbush

dhe zotat përgjumshëm mbeten.