Poezi nga Ivano Mugnaini
Përjetësisht i papërshtatshëm
Nëse krahët e hapur
të vajzës lakuriq
do të kenë mëshirën e mjaltit të egër,
nëse buzëqeshja e saj
enigmatike, e panjohur dhe aspak e dlirë
do të të japë sigurinë e trupit dhe të zemrës,
pa kërkuar asgjë më shumë, tani, nga rrahjet e tëmthave dhe zjarrit të djersës,
do të kesh dhuratën me konkrete, thelbësore,
të një çasti: momentin e lehtë dhe të dhunshëm,
në të cilin ndihesh i gjallë,
ndonëse i dobët, i pistë,
përjetësisht i papërshtatshëm.
INADEGUATO ALL’ETERNO
Se le braccia spalancate
della ragazza nuda
avranno la pietà del miele
selvatico, se il suo sorriso
enigmatico, sconosciuto e impuro
ti darà la certezza del corpo
e del cuore, senza cercare
niente di più, ora, del battito
delle tempie e del fuoco del sudore,
avrai il dono scabro, essenziale,
di un attimo: l’istante leggero e violento
in cui ti senti vivo,
seppure fragile, sporco,
inadeguato all’eterno.
Përktheu në shqip nga italishtja Juljana Mehmeti
