Poezi nga Shejmondë Pacarada
DUA TË KTHEHEM
Jam degë e thyer, nga pema familjare,
nga pema e Ilirisë
e rrëmbyer furishëm
nga dallgë e mërgimit,
nga stuhit!
Bartem …, e humbur
detrave të huaj , oqeaneve,
qyteteve të murgëta pa dritë…
Pa djell, pa hënë, pa yje…
Ku vallja e jetës s’të shijon dot…
Nga hapa të huaj ngërthyer!
Dua të kthehem
kështu si’ç jamë,
degë e thyer, e tharë,
pa gjethe…
Nga gjetet e mia
Tokat e huaja, bleruar
Shpirti nga etja për ty …
Më është vrarë e dërmuar!
Dua t’i kthehem pemës sime Ilirie,
Si yll i thyer, ti varem degës së saj
të strehohem nën krah shqiponje
ku folen ngritur ka,
shumë shekuj me parë,
si nje zog i saj të frymoj
dhe zëri im
bashkë, me zë lahute të jehoj…
Po, dua të kthehem
aty, ku dielli buzëqesh ndryshe
dhe hëna ëmbel të flet,
ku pranvera, natyrës i mvishet,
si pelerinë e blertë …
ti kthehem luginave, shpatit
brigjeve, ku mësova hapat e parë,
ku dashurova…
ku mora , puthjen e parë,
ku shushurim shiu te shuan etjen
e me emër të rritë!…
Ku dhe era te përgdhel… ëmbël
dhe në vesh të pëshpërit
“Ktheju, bij, ktheju, trungut ku ke lind.”
Londër 26.02.22
ATUNIS GALAXY POETRY 