Poezi nga Seti Vladi

 

 

Bija e Ilirisë

( TEUTA )

 

I thjeshtë piedestali ku ngrihesh statujë,

pa kulla e bedena, sinjale madhështie,

si legjendë shekujsh me fitore pa bujë,

me jehonë krojesh e plisash Ilirie.

 

Drini e Buna fytyrën të lanin ,

pasqyrë kishe liqenin kaltërsi,

lulet për ty aromën shpërndanin,

se ti vetë ishe nektar, dashuri.

 

Nimfë e detit me uniformë ushtare,

Rozafa mbi shkëmb ta shkroi historinë,

me shpatën në dorë,mburoj’e përkrenare,

nga Dyrrahu i lashtë vështron Ilirinë…

 

Shikon detin e trazuar ku ti fluturoje,

përpara kishe më të madhen lubi ,

mbi valët e errëta e të egra luftoje,

me ulkonjën romake, perandori.

 

Shikon betejat ku munde Epirin ,

dhe Korkyrës flotën në flakë ia dogje,

me neveri shikon Dhimitër faqenxirin,

shiti Ilirinë me tradhëti të pashoqe…

 

Si oshëtimë malesh, Mbretëresha Teutë,

në fronin e tretë mbretërove Ti ,

Ilirinë në zemër flamurë e vutë,

nga Gjiri i Ambrakisë, Liburnët në veri.

 

Zemra jote me plagë shtizash gatuar,

me copa deti e qielli Ilirie ,

me pllaka çeliku anijesh shkatërruar,

me trumpeta fitoresh e qeshje fëmije.

 

U gatove me këngët në festat e gëzimit,

me dashuritë e popullit nën lulet e mollës,

me thirrjet mbi dyrekët e anijeve t’luftimit,

me shirat, furtunat e reshjet e dëborës.

 

Të rriti Iliria me Diell Perëndie ,

Ti, yll i largët që ndrin gjithmonë,

një melodi lahute, kreshento simfonie,

je film epope i gjenetikës sonë.

 

 

 

Rruga e një ëndrre

 

Ecim ,

në larmi ngjyrash të çuditshme

drejt ëndrrës së vjetër që kemi…

Ecim e rrëzohemi, ngrihemi përsëri ,

por s’dimë se kur atje do vemi.

 

Plot udhëkryqe e zigzage të gjata ,

mure me tela e gjemba pengojnë ,

urat e reja të ngritura i shembin ,

n’errësirën e shpirtit të tyre gëzojnë.

 

Pelivanë me përvojë nëpër tela ,

tinëzarë e matrapazë në pazare ,

me shkolla, pa shkolla, sajesa të blera

dhe nënë e baba i lënë pa varre.

 

Lukuni të natës dhe skile të ditës ,

skutash kurdisin, podiumesh bërtasin ,

mjeshtra të kurthit dhe të pritës ,

në parlament shajnê, çirren, godasin.

Në ballë të shkruar kanë trinomin:

Mashtrimin – trafikun – korrupsionin.

 

Nga geni për zemër kanë aktrimin ,

luajnë dramën, cirkun, komedinë ,

Mon Kukaleshin, servilin e Qazimin

dhe ujkun e përrallës “Tre kecat me dhine”.

 

Mbajnë karriget me vite e dekada ,

herë ulen tek njera e herë tek tjetra ,

si kameleonë me trukime e fasada ,

nëpër banka të largëta fshihet kuleta.

 

Dhe duam pastaj në Evropë të vemi!

Ohuuuuu…,

sa larg prej saj ne jemi !!!

 

Në këto vite, me pengesa e udhëkryqe ,

udhëtojmë të lagur në “shiun” vargan ,

ashtu si shpendët nga stuhitë dimërore

drejt ngrohtësive … karvan – karvan.

 

Ecim ,

me imazhe fabrikash të shkatërruara,

me fusha pjellore që nuk punohen ,

me lumenjtë pa shtretër që u vidhet zhavorri ,

me pyjet e larta që i preu sopata ,

me kodra e male që i mori horri ,

helmin që mbjell, çdo ditë lulëzon ,

me tokë, det e qiell transporton.

 

Ecim ,

me burimet ujore të maleve ,

me rubinetat që vajtojnë nëpër shtëpia ,

me pensionistët e zhgënjyer të halleve ,

në rrugën e ëndrrës e gjithë Shqipëria …

 

Ecim me voglushët në shkollat e ftohta ,

me spitalet “bir Selmani nënës…” ,

me makinat e luksit,të shpejta,të ngrohta,

me kasollet pa çati, nën dritën e hënës.

 

Dhe listat e bukës i marrim me vete ,

ngarkesat e përplasjet politike ,

thirrjet e shpirtit me halle e derte ,

peizazhe të një jete dramatike.

 

Marrim parmendat e vjetra mesjeetare,

të ulura këmbëkryq në fusha e ara ,

marrim dhe thesin e mbushur me premtime,

me nina – nana, gënjeshtra e përralla.

 

Ecim ,

me dilemën e votës tek kutia ,

ujku me dhelprën zakonin s’harrojnë …

andej nga brenda del dhe cjapi e dhia ,

kandidatët e lekut, zgjedhjet fitojnë.

 

Nga pas na ndjekin krismat e turpit ,

gjakmarrja pas ferrash zgjuar përgjon ,

paradoksi i ëndrrës sonë që ndjekim ,

kjo njllë e zezë që djeg e poshtëron.

 

Me vete marrim të papunët që enden ,

hedhur mbi sup torbën e kurbetit ,

si lypsarë trokasin në dyer e vende ,

në kurriz të krenarisë e dinjitetit.

 

Në vendin tonë lulëzon çudia

ku drejtësi është padrejtësia ,

në një vend me rend e ligje ,

nëpër fusha, rrugë e male ,

në qytete, fshatra e shtigje

dalin bandat kriminale ,

ku grupe bandash kusarie

vjedhin djersën me miliona ,

ku drejtësia jep vula pafajësie

bredhin Evropën me aviona.

 

Ecim ,

me mjekë, gjyqtarë e zyrtarë ,

gurët e parë të korrupsionit kala ,

vihen në start si ujqërit në garë ,

xhepat i mbushin nga populli fukara.

 

E duam pastaj në Evropë të vemi!

Ohuuuuu…,

një planet larg nesh e kemi !!!

 

Dhe kështu,të lodhur ndër vite udhëtojmë,

koha na shtyn si deti valët ,

në zyrat e larta lojën vazhdojnë ,

” të kapin hajdutin ” pushtetarët.

 

Andej … së largu, me ngjyra ylberi ,

prej vitesh ëndrra jonë na thërret ,

si Ajsberg i ngrirë, si shkëmb mermeri ,

në mes të rrugës karvani ka mbet…

 

 

 

Nëntori i Festave

 

Mes stuhive, nata nxinte ,

vjeshta fundin po shënonte ,

liria në ballë si yll të ndrinte ,

Shqipëria këngën të këndonte.

 

I zgjate dorën nënës tënde ,

në gjunjë u ule, puthe tokën ,

ish e fundit nga dyzet vende ,

nga gjumi i thellë i ngrite kokën.

 

Mes shqiponjash u ngrit flamuri ,

toka, qielli flakëron ,

dora jote, Ismail Burri ,

u bë shtiz’ përmbi ballkon.

 

Festojmë ty, dit’ e shënuar ,

dit’ e zjarrtë, njëzetetetë ,

flamuri me shqipen e bekuar ,

i lirë valëvitet mbi njëqind vjet.

 

Si hambar ky muaj i vjeshtës ,

mbush me festa në çdo vatër ,

Nëntor i Kuq i dymbëdhjetës ,

Nëntor i Fitores dyzetekatër.

 

 

 

Përralla e fundit e Hasanit

( Vargje satirike )

 

Ikën vitet të zemruar ,

larg prej nesh për t’mos i parë …

thasët mbushur me përralla ,

për të qesh e për të qarë .

 

Dhe tani përrallën e fundit

unë po nis tua tregoj ,

jo se ju nuk e jetuat ,

por se dua tua kujtoj …

 

× × × ×

 

Pranë oxhakut rrinte Hasani ,

hante , pinte dhe mendonte ,

që përpara të shkojë Shqipëia ,

turli përrallash na sajonte …

 

Ekonominë të lartë e kemi ,

vijmë të dytët , pas gjermanit”( ! )

sa për shkencën dhe arsimin ,

dëgjoni përrallën e Hasanit :

 

– Kam dhën’ leje që të hapen ,

për tre milion banorë që kemi ,

një dyzinë universitetesh ,

“truri dijes “do të jemi ( ! )

 

Dhe në vdeksha lë amanet ,

— tha Hasani me dënesë ,

— pa diplomë universitetare ,

këmbë shqiptari të mos mbesë !

 

Sihariqi mori dhenë ,

siç u tha , ashtu u bë …

si kërpudhat nxorën kokën ,

universitetet një nga një .

 

Të gjitha vitet e studimit

mund të merren dhe për një orë ,

mjafton zarfi mbush me lekë ,

t’i jepet pronarit në dorë ( ! )

 

Asnjë problem nuk na kishte ,

dhe n’ leksione të mos vije ,

qoftë i huaj apo vendas

edhe gjuhën mos te dije ( ! )

 

Për persona në nevojë ,

Hasani gjet forma të tjera ,

konvertime në natyrë

me lopë , viça edhe shqerra ( ! )

 

Dhe të tjera kushte lehtësuese

rektoratet i pranojnë ,

per dy “skoda” me dru zjarri

çdo diplomë e konvertojnë ( ! )

 

Disa bëjnë dhe punë shtëpie ,

lajnë e fshijnë e mbjellin speca

dhe ne fund marrin diplomat ,

por me vulën kastraveca ( ! )

 

Pa vërshoi me vrap mileti

gjithandej , nga an’ e anës ,

ca nga qielli e ca nga deti ,

ca të tjer’ nga Qafë e Thanës .

 

Me pankarta nëpër duar

” Mirëse t’gjetëm Shqipëri !”

Qënke vend i BEKUAR ,

jep diploma me lopë e dhi ( ! )

 

Mbi të gjitha , më e mira ,

ti na qenke shumë bujare ,

jep diploma pa u lodhur ,

asnjë ditë pa ardhur fare ( ! )

 

Shqipëri të qofshim falë ,

qënke lule përmbi lule !

Mbi pesëdhjetë universitete

si mullarët n’tokë i ngule ( ! )

 

Po kush thotë për ty habere ,

se ti mbrapa paske mbet !?

Në çdo pëllëmbë të tokës sate

ka nga një universitet ( ! )

 

Me ty habitet e gjithë Evropa ,

po çuditet dhe Afrika ,

gjithë këto universitete

nuk i ka as Amerika !

 

Dhe kështu vazhdoi mashtrimi

me diploma të lëshuara…

u mbushën rrugët me viktima

nga universitete të sajuara .

 

Mirëpo stinët rrotullohen …

ikën dimri , vjen dhe vapa ,

piqet dardha në maj’ dege

edhe bishtin e ka mbrapa…

 

Erdh’ dhe fundi i k’saj përralle

dhe sinjali u dha ” SoS ” !

Edhe qofte s’ka më daja ,

as dhe deti s’bëhet KOS !

 

Nuk e di se si u ndjeve ,

mbase koka tu bë përshesh ,

por fiksoje lexues i dashur ,

përralla e Hasanit shkoi për Lesh !