Poems by Hannie Rouweler
THE BRIDGE
I came across this bridge at an unexpected moment
in my life when I saw it
only towards the end of the afternoon before dusk
covered in snow
empty and abandoned as if no one before
has crossed this bridge to the other side
and you stood on this bank
me on the other bank.
What does it take to meet
to find a common ground where hearts beat together
hands are reached out to each other
even if only for a short time?
The bridge is stronger than your words and
weaker than my restless mind.
DE BRUG
Deze brug kwam ik tegen op een onverwacht moment
in mijn leven toen ik hem zag
pas tegen het eind van de middag voor de avondval
bedekt met sneeuw
leeg en verlaten alsof niemand eerder
deze brug heeft overgestoken naar de andere kant
en jij aan deze oever stond
ik aan de andere oever.
Wat is er nodig om elkaar te ontmoeten
een raakvlak te vinden waarin harten samen kloppen
handen worden uitgereikt naar elkaar
ook al is het maar voor even?
De brug is sterker dan jouw woorden en
zwakker dan mijn rusteloos gemoed.
How could you
still love someone. If you keep ending up
with the same calculations
same standard and fades of the alphabet
that this saying is confirmed ten times:
like the innkeeper, he trusts his guests.
Nothing unpleasant meant further
but I did not enjoy much appreciation
even though the meals were copious:
bitch
I want a divorce – after an insignificant incident
when I get back you’re gone – you closed the door.
I don’t think that I would need to think about it
longer than a second
if I ever would be in those same shoes again
as on the night before my departure.
Afterwards I read in black and white that you had a concussion
when making an important decision
of which I don’t remember a single fact,
it was just another lie to cover yourself up
excuses flew around my ears. I don’t hear them anymore.
Hoe kan je
nog van iemand houden. Als je steeds weer uitkomt
bij dezelfde rekensommen
dezelfde norm en vervagingen van het alfabet
dat dit gezegde tien keer wordt bevestigd:
zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten.
Niets onaardigs bedoeld verder
maar veel waardering heb ik niet genoton
ook al waren de maaltijden copieus:
rotwijf
ik wil van je scheiden – na een onbeduidend voorval
als ik terug kom ben je opgerot – je trok de deur dicht.
Ik denk niet dat ik er nog langer dan een seconde
over hoef na te denken
mocht ik weer in diezelfde schoenen staan
als op die avond voor mijn vertrek.
Nadien las ik zwart op wit dat je een hersenschudding had
bij een belangrijke beslissing
waarvan ik me niets meer herinner,
het was de zoveelste leugen om jezelf in te dekken,
de smoezen vlogen om mijn oren. Ik hoor ze niet meer.
ATUNIS GALAXY POETRY 