Poem by Hannie Rouweler
The silence of a living room
The only noise on this winter evening
is the snow still swirling behind the curtains
and falling down on another layer of snow.
Or the slippers next to each other at a table
that hit the carpet
the inside already shows holes of wear.
The wearing out of things is invisible here
deployed with the silent clock silently
letting the seconds and minutes go on
as if science no longer needs proof
and gradually disappears into a ghost world
of groans because of empty rebuttals
of its testimonials. Nobody wants to hear them
while outside the flakes fall from the sky
in darkness and the commandment repeats itself
that at this time no one should be on the street,
not even someone asking someone for directions.
De stilte van een woonkamer
Het enige geluid op deze winterse avond
is de sneeuw achter de gordijnen die nog dwarrelt
en terecht komt op nog een laag sneeuw.
Of de pantoffels naast elkaar bij een tafel
die het vloerkleed raken
de binnenkant laat al gaten van slijtage zien.
Het slijten van de dingen is hier onzichtbaar
ingezet met de geluidloze klok die zwijgend
de seconden en minuten laat voortgaan
alsof de wetenschap geen bewijzen meer nodig heeft
en geleidelijk in een spookwereld verdwijnt
van verzuchtingen om lege weerleggingen
van zijn getuigenissen. Niemand wil ze horen
terwijl buiten de vlokken uit de lucht vallen
in duisternis en het gebod zich herhaalt
dat op dit tijdstip niemand op straat mag zijn,
zelfs niet iemand die een ander de weg vraagt.
