Poezi nga Sadik Bejko
MOS MË LEXO NË MBRËMJE, Magdaliní
(Bashkë me të kryqëzuan dy vjedhës…)
Nën një qiell pus fundoset Tirana.
Ngrijnë lulekumbullat tek bëjnë të çelin.
Dimri, i penduari që ende s’ka marrë hak,
bën të ikë e rikthehet më i vrazhdë.
Trishtuar jam, Sulamith, ajmé Magdaliní,
kënga ime e këngës… mbretëria ime…
turtulli im pa qiej, pazë e pa thërrmi.
Tek udha… një njeri po e mbillnin në dhé,
ofshet ende i dëgjoheshin mbi tokë.
Dheun e rrihnin me shputat e këmbëve,
ta fundosnin më thellë sesa kufomën.
Eh, ky dimër shkon e kthen me një peng
(në mbrëmje, jo, mos më lexo,Magdaliní).
Ajër acar i therur.., zogjtë me akuj në sqep.
E mbjellin, po atë njeriun s’e dashka dheu.
Të gjallë e hedhka tej, jashtë truallit,
jashtë hapave të atyre që e shkelnin.
Ai njeri na e përbuzka dheun.
Sulamith, lexomë kur të them të dua. …
jo në mbrëmje, Magdaliní. Pa plëng,
strehë akulli jam, hajdut rruge. Pa njeri.
Njëmijë, dymijë vjet kufoma si ujk ndal e zmbraps
Dhe e hedh në humnerë rrasën e vdekjes.
Mbi ata sipër ngjallet, me vdekje vdekjen shkel.
Nuk do ta gjesh atë te shpella, Magdaliní. As mua.
Në vrimat e gozhdëve prej dimrit nuk do futësh gishtat.
Lulebajamet do shkunden nga degët…
Do të shkundet nga akujt endacaku me verën e natës i dehur,
me një thes lulebajamesh nën xhaketë fshehur.
ATUNIS GALAXY POETRY 