Poezi nga Tyran Prizren Spahiu

 

 

DERA E HAPUR

 

Rrëmbyer nga epshi i ekstazës

Dridhërimet e trupit ftojnë

Nga Brënda zjarri përvëlues

Pëshpërisin trupat valsin e mesnatës.

 

Ofshamat pjesë e lojës së zjarrtë

Zbarkojnë në fundin e rrugës

Lodhur djersitur buzët flakërojnë

Trupi lëngon për freski ujë të ftohtë.

 

Hesht trupi ndjenjat vallëzojnë

Qetësia lulëzon nën dritat e pishinës

Vazhdon odiseada e ëndrrimtarëve të natës

Ftojnë derën e hapur kthjellim ofrojnë .

 

 

MË SHKRUAJ

 

Qëndron e heshtur

Nga koha e zverdhur

Vajton vera për shkronjat e hedhura

Fletët gjysmë të shkruara.

 

Vazhdo të më komponojsh

Epshin të shuajsh

Për zeshkanen të pashuarën yll

Derdhe epshin në të shenjtin pyll .

 

Unë do qëndroj e lagur

Nga pikëverat e derdhur

E uritur të pres deri në amshim

Dhimbjen të ndajmë deri në ri-bashkim .

 

Ndiej hijen e penduar

Në shkronjat blu të shkruar

Frymon keqardhja për fjalët  në mërzi

Në germat e thurura në poezi.

 

Më vesh më bukuri hyjnore

Dhe me krahët e qëndisura lajmëtare

Në botën tëndë zhgëndër të ftoj

Zeshkanen ëndërr të përqafoj.

 

 

ZBUKUROVE TURPIN

 

Mos më ndjek
Me shikjim të djallosur
Ti natyrë e verbër
Shtëpi e rrënuar.

 

Atje mbi në kazamatë
Shfryve epshin si fundërrinë
Në bërllogun e ndjenjave
Ti shpirt zbrazur.

 

Vulose fatin
Me gënjeshtra
Zbukurove turpin
Me të prekura.

 

Ndihem i shkelur
Shumë i dhunuar
I pushkatuar
Ti vetëkënaqësi.

 

Marrëzitë e çmendura
Lojërat e ndyta
Ti e palarë natyrë
E veshur me gjemba.

 

Nga çorapet e pista
Trupi të kundërmon

Lëkura e fëlliqur
Qiejt vajtojnë.

 

Ik largohu
Futu në vetmi
Pendohu pendohu
Mos rastësisht gjen qetësinë.

 

Një ditë një ditë
Ndoshta
Tmerri i trupit
Gjysmë-dritëzohet

 

 

SHQIPTAR-ia

 

…duron egërsirën e urryer

Thonjtë e pistë të ngulitur

Mashtruar dhe e grabitur

Mijëra e mijëra vjet e ndyer.

 

Kanë shkruar kokat e ndritshëm

Në atdhe në mërgim

Pergamentet amanet janë lënë

Për Atdheun të dashurën Mëmëdhe.

 

Në errësirë si nuse e rrëmbyer

Futur në vrimën e zezë të gjithësisë

Në margjina të Europës hedhur

Dashurinë shpirtin të kanë sakatosur.

 

Feniksi i urritur u zgjua

Nga kështjella diellore shekullore

Kultura mileniumëshe ngritur

Zbriti në Shqypni.

 

E Pavdekshme je Zonjë e Vjetër

Elegante dhe Gracioze

Me gur të çmuar qëndisur

Bukuroshja ynë Arbëresha e Arbërve

Si Merimanga në Sh

pellën Hira

Syri i kaltërtë që shkëlqen

Do të të ruajmë si Librin e Shenjtë

Në Dheun Shqipfolës.

 

Zonjë e Vjetër Europiane

Në fron me kurorë mbretëreshe

Do të gëzosh mëvetësinë

Shtetësinë e merituar.

 

Kalorësit bujarë të bjeshkëve

Vallëzojnë në lartësi të foleve të shqiponjave

Gjëmojnë 36 shkronja të bekuara

Lindje perëndim jug veri.