Poezi nga Pedro Salinas

 

 

Pranija amshuese

 

Nuk ka rëndësi që nuk të kam,

nuk ka rëndësi s’e nuk të shikoj.

Më parë të përqafoja,

më parë të shikoja,

të kërkoja të gjithën,

të dëshiroja të tërën.

Sot nuk kërkoj më

as duarve, as syve,

të fundit prova.

Të më qëndroje afër,

të kërkoja më parë,

po, pranë meje, po,

po, por atje jashtë,

e u kenaqesha

duke ndjerë që duart e tuaja

më jepnin duart e tua.

Që syve të mi

i siguronin praninë,

Kjo që të kërkoj tani

është më shumë, shumë më shumë,

se puthja o shikimi:

që ti të më qëndrosh

më pranë meje,

brënda.

Si era që është e papashme,

dhe duke i dhënë jetë qiriut.

Si drita që s’është

e qetë, fikse, e palëvizshme,

duke ikur nga qendra

që nuk lëviz kurrë..

në trupin që dridhet.

nga flaka perdredhuese.

Si është ylli,

i pranishem dhe i sigurtë,

pa zë e pa prekje,

në zemrën e hapur,

të qetë të liqenit.

Atë që të kërkoj

është vetëm

që ti të jesh

shpirti i shpirtit tim,

gjaku i gjakut tim

brënda damarëve.

Që ti të qëndrosh tek unë

si zemra ime që kurrë

s’do shoh, e prek

ku të rrahurat

nuk shkëputen kurrë

për të më dhënë jetën

deri sa të vdes.

Si skeletri.

Sekreti i thedhë

i qënjes time, që vetëm

do më shoh toka,

ama që në jetë

është ajo që karikohet

të mbajë peshën time,

të mishit e të ëndrrave,

të gëzimit dhe të dhimbjes,

misteriozisht

pa prezencën e syve

që kurr nuk shohin.

Kjo që të kërkoj

është që mungesa e

trupit kalimtar,

mos të jetë për ne harrim,

as ikje, as mungesë:

por që është për mua

zotërim total

të shpirtit të largët,

pranija e amshimit.

 

Shqipëroi  @Flutra Kuqani Malo 2013

 

 

Shqipëroi Flutra Kuqani Malo