Dëshira Haxhi

Dëshira Haxhi ka lindur në Zhulat të Gjirokastrës më 28.8.1976. Shkollën fillore dhe tetëvjeçare i mbaroi në vendin e lindjes për të vazhduar më tej në shkollën pedagogjike “Pandeli Sotiri” në Gjirokastër dhe Universitetin “Eqerem Cabej” po aty. Krijimet e para i takojnë fëmijërisë, disa prej tyre botuar në shtypin e kohës. Dëshira Haxhiu ka botuar vëllimet Poetike

 

          DASHURI ËNGJËLLORE

 

             PROTUBERANZAT E SHPIRTIT

 Njëkohësisht është pjesëmarrëse në botimet me përkushtim Atdhetar “PESË DEGË TRUNGUN THËRRASIN…”dhe “NJË SHEKULL DRITË “. Qeë prej vitit 1977 jeton larg vendlindjes, në Athinë .

Poezi nga Dëshira Haxhi

Tretem vargjesh!

Tretem vargjesh…

Ata flasin me shpirtin tim,

Dialogoj,..psherëtij..

Ç ‘më ndodh nuk e di!

Brenda tyre qaj

Loti pikon dashuri….

Brenda tij ndodhesh, Ti..!

Lëshoj flakë !

Kujtove se ike, humbe nëpër natë…

Gabim,asgjë s’ pe,kokën s’ ktheve pas.

Me sa di ëndrrat e rrebeshet ikën larg,

Kur luan e qesh,verbuar, gjithë gas.

Po dhe ti,mirë e di se unë të kam thënë,

Se netëve të vona iki, fshihem nën yje.

Kur kam kohë, qëndroj e flas edhe me hënën,

Dhe i them të mos fshihet malesh nëpër pyje.

Jam shkrepëtimë, lëshoj flakë,

Kështu më kanë thënë !

Në gjurmët e mia!

Kur zgjohen yjet

nata dremit, në shtratin e hënës

nën lëkurën e qiellit, poreve të ngrohta .

Grimca të akullta

qarkojnë hënën e gozhduar.

Një heshtje e egër,errësirës së zhurmuar.

Në tablonë e syve të mi

kështjella të acarta shembur

Ftohtë ,akujt kanë filluar të shkrijneë.

Pikë ,pikë ,pikë..

mbi ëndrrat e mia të fjetura

zgjohem e hap duart, vrapoj te e vërteta.

Është po e njëjta rrugë që ndërtova kur erdha !

Me po atë zjarr dashurie !

Në mëngjes

kur ecja në shi,

mendoja se ç’ farë forme të bukur

do të merrte uji në pëllembët e tua.

Ai ujë i distiluar

u bë det i vogël

që zbriste prej qiellit

për të vdekur në perqafimin e tokës.

Buzët e tua ,

pikturonin kaltërsisë,

me po atë zjarr dashurie,

pasthirrmat e mia të harkëzuara…

Herë në njërin breg, herë në bregun tjetër.

Si hijez drite

shkëputur nga drita e syve të tu

u zhyta dallgëve të tua,

kerkoja dhe e putha atë gdhendje magjike !

Rrënjosur në dashuri !

Po bie shi.

Hap gojën dhe pi

e duke ndjekur me sy,

ate pafundësi pikash.

Heshtje që vret.

Tinguj shigjetash nën ujë,

godasin në shenjë , mbi mua.

Ti që netëve

fle në dëshirat e mia,

je shiu im.

Luginave të mia

në heshtje ecën zbathur

për të vrarë atë ujk të tërbuar.

Fajtori s’je ti.

Jam unë,

që me vdekje veten kam dënuar.

Por Ti mos ik,

dhe nëse mendon të ikësh

më thuaj me cilën formë do të vish ?!

Dhe mos ki frike,

ngrirjen e qënies time…

Është e rrënjosur në dashuri !

Po e nis…

Një dhuratë për ty, sonte ëndrra ime,

nën dritë yjesh që digjen dashurish,

kur të digjen yjet, në gjak zemrën time,

në kupat e qiellit, atje të më pish…

Do kem veshur fustanin e bardhë,

ate që ty të pëlqen aq shumë,

dhe do të derdhem trupit tënd, si ujëvarë,

dhe atje do të kthehem në furtunë.

Dëshmimtare të vetëm yjet le të jenë,

të digjemi bashkë në këtë qiell të egër,

dhe renkimet natës, flakën le ti vënë,

unë, ti dhe yjet…Dhe askush tjetër !

Ti, nëse do…Kuptoje !

Natës së vonë,

zhurma shqetësuese e pritjes

është qetësia e vetme

e shqetësimit tuaj.

Vij aty

përmes errësirës ,

të të kap prej dore

përtej shirave të vrazhda të fatit,

përtej utopisë së verbër shekullore.

Dua të të them,

se erdha

me kalorësin e fundit të drites,

për të shpenguar atë anijen

mbytur e harruar, në portin e pa emër !

Mua me duhet të them:

Se t’a ruajta një vend

në udhetimet e mia poetike

në folezën e ëndrrave të mia,

përtej rënkimeve të pashërueshme…

Ti ,nëse do…Kuptoje !

Përmes dhimbjes egzistojmë

U thava i dashuri im

dhe s’ ka më gjurmë lagështie mbi mua.

Më të shumtën, e humba për të të gjallëruar .

E di i dashuri im ?!

Fustani i bardhë që të pelqente aq shumë

nuk e di pse, kam vënë re, me është ngushtuar .

Ajo koha që i përket çdo kujt

dhe që rezistent vazhdon të qendrojë

është kohë durimi nga koha e mungesës sonë .

Shikon ato çastet e paduruara

që presim të jemi afër njëri-tjetrit

nuk i ngjajnë në të vërtetë natës së pafund .

Gjithësesi egzistojnë !

…dhe askush nuk plotëson

tragjedinë “me dhemb mungesa jote “.

Humbasim të zhytur shpërthimeve të heshtjes .

________________pse përmes dhimbjes egzistojmë !