Poezi nga  ALI R. BERISHA

 

 

 

NË FUND TË POEZISË NJERIU

 

 

 

LISI

 

Lisi qëndron krenar mbi hijen e vet

krenohet edhe hija me freskun e vet

lisi  i madh rri naltë, shikon përpjetë

hijen e tij e mbarojnë me dorë gjethet

ai që rri nën lis nuk ka hije. Ai

nuk ka gjethe as lisin e gjetheve.

 

Lisi, gjethet, hija dhe

ai që rri nën lis

për ta falenderuar  hijen.

 

 

 

NË FUND TË POEZISË NJERIU

NJË  (a secili  i) RI

 

Në çdo anë njerëz

që lëvizin si krimbat

shpëtimtarë si ilaçet

që shpëtojnë e sakatojnë

 

E kush pa ta sot mundet?!

Bëhuni rrjesht

dhe

se

cili

merr

eni

nga

një

 

Duhet ta kesh ngapak –

shumë ngapak njeri

më ngapak se helmin

Nëse  e përdor ngapak

do vdesësh

Nëse e përdor nga shumë

do vdesësh

 

Kur je i detyruar

të përdorësh ilaçin

përdore të barnatores

 

Edhe gojët janë

si barnatoret

shërojnë e helmojnë

 

Këndejpari ka njerëz!

 

E kush sot pa ta mundet,

– bëhuni rrjesht dhe secili

merreni nga një njeri!

përdoreni ngapak  njeri,

shumë ngapak,

më ngapak se helmin.

Dhe s’ke qare pa e përdorur

se do të vdesësh.

 

Ilaçi s’ del nga goja,

mësa helmi –

del nga fjala.

 

 

 

KUSH E  KA BERË GURIN

 

Kush e ka bërë memec

gurin, tokën, njeriun

 

Kush e ka ftohur  aq shumë

gurit gjakun kush ia ka ngri

 

Gjithato palca guri

pa gjak

 

Guri dhe emri i tij

në fund

 

Guri pa këmbë

me gjak të palëvizshëm

dhe më i

rëndë se guri.

 

 

 

PËRMBAJTJA

 

Toka s’po na le brenda

– hyjmë kufoma

dhe dalim skelete

– s’ka faj toka

ka faj njeriu

 

Ashti  –  asht

më e mira gjuhë

nën tokë

më jetëgjatja e palak.

 

 

 

TJETËRKËND  S’ KAM KË TA PYES

 

E pyes vetën time

ku qe para dy  zet  vjetësh

kur një njeri më afrohej

mythaz drejt meje

e nuk e dija si quhej

 

Një njeri që vinte mythaz

drejt meje dhe mori n’thua

e pyeta

ku ke qenë qe dy  zet  vjet

 

Po t’isha në vendin tend

shtatoren do t’ia ndërtoja

vet  vet  ës

do ta ftoja

më të shtrenjtin përurues

dhe më të shtrenjtin duartrokitës

 

Sot u bënë dy  zet  vjet

e dyzetvjetori

ende s’ka  ardhur

 

Më shumë t’i di

se sa t’i them.

 

 

 

NUK  BËHET

 

Vetë dheu nuk bëhet qerpiç

Nuk bën bukë vetëm fara

Vetëm guri s’bëhet mur

S’bëhet nënë vetëm gruaja

Dhe as babë vetëm burri

Nuk  ka dritë vetëm ditën

E as nata s’ jep veç terr

Vetëm njeriu bëhet njeri

dhe njeri njeriu.

 

 

 

NGUCJA SI SFIDA

 

Një samar më duhet

për të mi qitë në tokë

qimet e kresë

 

N’ e sigurofsha samarin

s’do t’i frikohem më

ditës së vështirë –

do ta kaloj më kollaj

se ato të parat

 

Nëse e siguroj samarin

as kapuçi as miza

nuk do të mund të më

sfidojnë.

 

 

 

TË VDEKURIT E TË GJALLËT QË E NJOHIN SHOQISHOJIN

 

Në anën time tani është pranverë

atje nata i shplodh shpirtërat

hëna i mbulon njerëzit dhe terrin

duke i kapërcyer gardhiqet

e ato s’kërcasin, prandaj qent

nuk e ndjejnë dhe s’lehin në të

 

Atje në anën time është pranverë

e këtej dimër e fiu

borë  thinja  frikëvdekje vetmi

mall për visin tim

 

Atje më ngrohen veshkët

uji është i pijshëm

ajri i thithshëm

gardhiqet plot therra

 

Një plak e pyet një fëmijë

“I kujna je”! e pastaj

“U rritsh”!

 

3.-

 

Atje i kam të mitë

të vdekurit e të gjallët

që e njohin shoqishojin

e ku mund të zdërhahem

 

Atje s’më lavdojnë

por as me më sha s’më shajnë

as me më shty s’më shtyjnë

 

Ana ime kurrë s’më ka lënë

sythatë as kujtimzbrazët

Këtu jam e anën time e shfletoj

dhe e ndali sikur të kishte

këmbë për të ikur

Pastaj diçka tjetër marr e shfletoj

për t’ua gjetur vendin ëndrrave

 

Ditët e atjeshme

më mbesin kujtime

Vendet  –  rrëfime

Njerëzit  –  tregime

E unë mos-harruesi i tyre

 

Për diellin e atjeshëm s’kam

çka të them

ai ështrë këtu.

 

 

 

METAMORFOZË

 

Dikur e kam dashur trimërinë

Trimërinë dhe trimëritë

Dëshiroja të bëhem trim

Të bëhem trim, e trim mbi trima

 

Tani m’është zvordhur ky merak

Ka hyrë ajo në zemrën trime të kriminelit

Në zemrën trime të dhuntarit

Që tulatet para gruas

Në gjoksin, zemrën, gojën trime të kapardit

Të kapardit kapardisës

Që shkapardet para parties

Çartet sysh nëse bjen në burg

 

Trimave të sotëm

Njerëzit u duken miza

Miza e filiza

 

Trimi sot nxjerr gërklana njerëzish

Ia qin njëqindmijë nanat njeriut

E çon me një nokaut te zoti

Ia qin robt kundërshtarit

Ia qin minjt n’zid

Po nëse e kundërshton

Ia qin edhe zotin edhe token

 

Ai është i vështirëkuptueshëm

Dhe tërësisht i papushtueshëm

U ngefoset tjetrit që të pirdhet

 

Zinxhiri i artë i lëveret n’qafë

Si karaxhës laku

 

E më godet pyetja:

-Kur do bëhet hero ky njeri kaq trim!?

-Përse e pyet frikkeqin?

-Se do guxoj te varri

Luletrimet t’ia çoj.

 

 

 

VIZITA NË SPITALIN E FJALËVE

 

Në spitalin e fjalëve shkova
ta vizitoj njërën prej tyre
që kishte të thyer kafkën –
i kishte mbetur aty
shishja e cikrrueme

para se të vinte në spital
kishin vendosur ta denonin me vdekje
90 me 10

mbrohej fjala
që tërë jetën u rropat të jetojë e vdekur
për të vdekur e gjallë
I dhane në intimitet:
infuzion, internet, intelekt, inbox, interaktivizim,
internacional dhe instancë në fund
kur ia rrasen gjysmëshishen në kafkë
u be për spital

“Do te sherohet!” – tha konziliumi

Ilaçnat nuk e mbysnin
e mbanin as të gjalle as të vdekur

Në spitalin e fjaleve
mjeket punonin me skafandra
kurse kafken e te semures e kishin futur në
izolimin politikomedicinal

-Bile me telefon! – i luta.
-Shko pra në barnatore dhe blej
fjalët telefonike të dezinfetuara!

 

 

 

FJALËT KOPILE

(Kur fjala lind para mendimit të voglin e lind sakat)

 

Fol unë, fol fjala; Fjala bënte fja, fja, fja,

Unë ia ktheja; ha, ha, ha,

Kështu, kur ne të dy bluajmë nfjalë të bluara

 

Le të lind njëherë asgjëja

E më pas të lind gjëja

 

Përditë fjalë kopile lindin fjalamanat

Për vit hamë mana e thana

Dhe e bëjmë m. sa sana

Veçse njëherë në vit

E jo përditë`

 

 

 

FJALA SI LAJM

 

Unë jam fjala, e bija e fjalës,

E bija e fjalës e përtej fjalës.

Disa më thonë e bija e shtatqindve

Ose – shko në të fjalës!

Ose të daltë fjala në ballë!

 

Unë jam fjala,

Që s’më zihet vendi vend.

Njëri më shanë,

Tjetri më dhinë,

Njëri më jashtqet,

Tjetri më përpinë.

 

Ai që zgjohet më heret

Ma lë zgërlaqin para deret.

 

Vetë bëj turr – vetë edhe tulatem,

Bëj prapë turr – vetë stërprapem.

Sot ua bëj veshët kaush,

Neser si i dhimë, se

Nuk ma var kush.

 

Fjalët i kruajnë kruarjet e trurit,

Dinë dhe të rrinë kruspull pranë murit.

Njëra nuk hahen, të tjera nuk pihen,

Shumë sish nuk grihen, të tjerat nuk …

Ka shumë që as shiten as blehen

Dhe aso që fare s’shkërdhehen,

Q… këtu, shkojnë e pjellin ngjeti,

Kur bjen gongu pshurren ndërveti.

 

Nadje fjalët përsëriten

Diten pjellin posa të përçiten,

Derë më derë duke u endur,

Vajevijnë për t’u përfendur,

Kur ca politikanë masturbojnë

Gratë e tyre ua përvëlojnë.