Poezi nga Demush Mehmeti
TË TËRAT PARRULLA
Këtyre ditve dhe vargu ka filluar të venitet
Nga i gjithë ky mllef e inat i pa shpjegueshëm kohe
Por si syth i vrar bryme fjala shterron në buzë
Po tretet e humbet kuptimi i shkriftsis së artit
Nga mjegullir paqartësie delin fjalë te tërat parulla.!
MË LINI TË QETË
Me lini të qetë në mbretërinë e vetmisë sime
Ëndrrën time që dua ta mati pash më pash
T’ja hudhi e ta vjeli një farë pjellë dashurie
Mbjellur dhe vjelur në për gjithë atë shtat të saj.
Ti ndjej momentet kujtim dhimbje e dashuri
T’ja dëgjojmë vajin fëmijës së posa lindur
Atë buzëqeshjën qiltërt të ja shikoj në buzë
T’ja lexoj ëndrrën me buzqeshjen ëmbël që krijon .
TË DASHUR MBETUM SI PËRHERË
Vitet e pandalshëm ecin ndërrohen
Akrepat e orës në mur vetën e bartin vet
Kohën e pandalshëme në ecje shënojn
Motet ndrrohen pamjën tonë ndryshojnë
Shpirti s’ndrron e frymën e njejtë vazhdon
Kujtimet kohë e ikur nuk harrohet dot
Të njejtë mbetëm por jo ata të ri çapkën
Ti e shumë vujtura gjenerata ime e shtrejt
Miqësia jonë e tillë si na ishte mbeti
Ndërvete shpesh u shtymë dhe shumë fort
Ashtu si ishim të dashur mbetum si përherë .!
PËR NJË GRUSHT DHEU ATDHE
Jam vet ndjenja ime ndezje zjarr prush
Djegie e thellë zemre me shumë dhembshuri
Duaj jetën jetë ngrohtësi dashurie e pa hile
Me hov e rrite por si behar pranvere gjallëri
Pa urrejtjen ftohëtësi stinë dimri zymtësi
Dhe në labirinthet e mënershme tok vendlindje
Të jetoj me frymën që e ka vetëm ëndrra ime
Kuptim arsye e imja vullnet i madh për jetë
Në mbretri oksigjen jetë e mushkris sime
E do iki me timen shpresë vetëm kur do vdes
Sikr një ditë të lindëm e rilindëm përseri
Do lindem rilindem për një grusht dheu atdhe
Shumë e dua do e dua si në halle dhe në lumturi!
BETIM I MBETUR PEZULL
Neve bive të dhimbjës së pashueme
Këto lëngatë të zeza zezonë kohe keq na zezojnë
Pa marrë frym lirshëm as dhe vetëm një ditë
Buzëqeshjët e ëmbëla na mbetën të pashijuara
Melodit zi e dhimbjes i mësuam përmendsh
Mbetëm betim i mbetur pezull të jesh a mos të jesh.
