Poezi nga Mimoza Çekiçi Rista

 

 

LUMË I ZEMËRUAR

 

Ti nuk e di se kur jemi të zemëruar,

e fjalet i groposim në një varr të heshtur,

unë shtrihem në krevat krejt e lënduar,

ndërsa shpirtit nis e bie një shi i dendur.

 

Vjen dhe ti, por kthehesh në anën tjetër,

dhe mëri më mban, megjithëse nuk kam faj,

unë nuk duroj, përdor atë trukun e vjetër,

të prek si padashje, me zemrën në vaj…

 

Sepse unë nuk rri dot e zemëruar,

mëria nuk më shkon dhe ti këtë e di,

ndaj, pas pak, ashtu si pa kuptuar,

si pa dashje nis e më prek edhe ti…

 

Frymën ta ndjej dhe frymëmarrjen shpejtoj,

përmes frymës ndjej të ngjallem përsëri,

me puthje mbi ty, me vrull lumi vërshoj,

e në ç’ det derdhem nuk dua ta di.